«L’ État, c’est moi» για τον «κληρονόμο του Ισλάμ» Ρ.Τ. Ερντογάν

«Ο ”βασιλιάς Ήλιος” πέθανε!!! Ζήτω ο βασιλιάς Ρ.Τ. Ερντογάν!!!». Η απόσταση που χωρίζει τον Τούρκο Πρόεδρο απ’ τον Λουδοβίκο 14ο είναι τρισήμισι… μόλις αιώνες δρόμος και τον έχει διανύσει ήδη με καλπάζουσα ταχύτητα σφιχτοδεμένη στο χρονικό ενός ιλιγγιωδώς τρέχοντος καιρού που τον έστεψε τον 21ο αιώνα διάδοχο του βασιλιά της Γαλλίας.

Αν ζούσε σήμερα ο «βασιλιάς Ήλιος», που έμεινε στην ιστορία μ’ αυτόν τον χαρακτηρισμό κι από την φράση «L’ État, c’est moi» («το Κράτος, είμαι εγώ») που είπε, θα χειροκροτούσε σίγουρα τον Ταγίπ Ερντογάν για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την πολιτική και την εξουσία και για την προσαρμοστικότητά του στη δικιά του αυταρχική αντίληψη απέναντι στο κράτος και τον λαό.

Το 2016, έτος εκδήλωσης του πραξικοπήματος κατά του Ταγίπ Ερντογάν, στάθηκε αναμφίβολα έτος-ορόσημο για την μεταστροφή προς το αυταρχικότερο της μέχρι τότε πολιτικής του. Κάτι που του έδωσε το δικαίωμα να αποκτήσει τον έλεγχο της δικαιοσύνης και να κλείσει τους πολιτικούς και στρατιωτικούς αντιπάλους του στη φυλακή.

Κάτι που του έδωσε τη δυνατότητα να εκπέμψει ηγετικά – ως παγκόσμιας εμβέλειας… μουσουλμανική κιβωτός – το μήνυμα ότι είναι ο ένας και μοναδικός ”κληρονόμος της ιστορίας του Ισλάμ” επί Γης. Μια άποψη που έσπευσε να υιοθετήσει ασμένως η νεολαία του κόμματός του (AKP) και να την προβάλλει με συμβολισμούς και γραφικές παραστάσεις διαδικτυακά στα πλαίσια της προπαγάνδας της.

Μιας προπαγάνδας που θέλει τον Ερντογάν να ανοίγει πανιά πέραν της ”Γαλάζιας Πατρίδας” του και, ελισσόμενος διπλωματικά, να παριστάνει – απ’ την μια – τον ”ευρωπαϊστή” που δουλεύει για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ (αν και την επικρίνει σφοδρά περιοδικά) κι από την άλλη να κάνει το παν για να πείσει ότι η σύγχρονη Τουρκία είναι συνέχεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας και διαιωνίζει την ιστορία του Ισλάμ, της οποίας παρουσιάζεται ως επίδοξος κληρονόμος.

Φευ! Πώς γίνεται να θεωρείς φιλοευρωπαίο κάποιον που είναι συνοδοιπόρος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, συμπολεμιστής στο Αφρίν (κατά των κουρδικών πολιτοφυλακών) των τζιχαντιστών του ISIS και ”συνεργάτης” της ριζοσπαστικής ισλαμιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης Χαμάς;

Πώς μπορείς να εντάξεις στη Δύση μια κινούμενη βόμβα τουρκικότητας (τουρκικού εθνικισμού), που ζει κι αναπνέει για να κάνει πράξη το ισλαμοφασιστικό ιδεώδες της κατάκτησης και αποδεικνύει σε κάθε περίσταση ότι είναι αδιόρθωτα φιλοπόλεμη, με στόχο να καταστήσει βασική συνιστώσα εξισορρόπησης στο Αιγαίο και την Μεσόγειο την ισλαμική εκδοχή;

Γιατί αυτό το τελευταίο είναι ο μεγαλεπήβολος στόχος του Ταγίπ Ερντογάν για τη χώρα του. Ένας στόχος που εδράζεται στην ισλαμοφασιστική ιδεολογία και στρατηγική του, που έχει σαν θεμέλιο λίθο τον ιμπεριαλισμό και παρελκόμενα τον τουρκικό εθνικισμό και την ισλαμική πίστη.

Με όπλα αυτά επιδιώκει να καταστήσει – σε πρώτη φάση – κυρίαρχη περιφερειακή δύναμη την Τουρκία στην περιοχή μας μετατρέποντας (δια της πολιτικής των τετελεσμένων) Ελλάδα και Κύπρο σε δορυφόρους της.

Οι συνθήκες φαίνεται να τον ευνοούν, καθώς είναι κάτι παραπάνω από εμφανή τα τρωτά της Ευρώπης στη σχέση της με την χώρα του: αδράνεια, ανεπάρκεια και αναβλητικότητα στο θέμα των κυρώσεων σε βάρος της.

Ευδιάκριτα όμως είναι και δυο άλλα τρωτά της σημεία, που αποδυναμώνουν την επιρροή της γεωπολιτικά: αυτό της αμυντικής αβελτηρίας της έναντι του Ισλάμ (την οποία πυροδοτεί κατά το δοκούν ο Ταγίπ Ερντογάν εργαλειοποιώντας το μεταναστευτικό), και το γεγονός ότι δεν έχει βρει ακόμα ”αντίδοτο” σ’ ένα δυσάρεστο δεδομένο: ότι η υποψήφια για να μπει στην ΕΕ Τουρκία ανήκει στον “Οργανισμό Ισλαμικής Διάσκεψης” (τα κράτη- μέλη του οποίου περιορίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα λόγω Σαρίας).

Σε δεύτερη φάση – τροχοδρομώντας στον διάδρομο απογείωσης της επεκτατικής, πανισλαμιστικής και παντουρκικής πολιτικής του – ο Τούρκος Πρόεδρος ονειρεύεται να ολοκληρώσει το πρόγραμμα της εξάπλωσης της χώρας του στα όρια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας του παρελθόντος επισείοντας περιοδικά ως φόβητρο σ’ αυτούς που βάζουν εμπόδια στα επεκτατικά σχέδιά του (βλ. Γαλλία, Αυστρία) την μάστιγα της τρομοκρατίας.

Το ενθαρρυντικό είναι ότι – πέρα απ’ τις ”φιλοτουρκικές” φωνές λόγω έκθεσης των ευρωπαϊκών τραπεζών (Γερμανίας, Ισπανίας, Ιταλίας) δια της αγοράς τουρκικών ομολόγων – ακούγονται και φωνές αντίστασης από την Ευρώπη, όπως αυτές του Μακρόν και του Κουρτς, αλλά και ανθρώπων της δημοσιογραφίας και της διανόησης που διαβλέπουν τον κίνδυνο εξ ανατολών πίσω απ’ τον υποκριτικό φιλοευρωπαϊσμό του Τούρκου Προέδρου.
Διαβλέπουν πως δεν ήταν τυχαία η εκτόξευση τζιχαντιστικών απειλών το περασμένο καλοκαίρι κατά του Γάλλου Προέδρου από την Αλ Κάιντα του Ισλαμικού Μαγρέμπ (AQMI), τον ιστορικό ηγέτη του οποίου Αλγερινό Αμπντελμάλεκ Ντρουκντάλ είχαν σκοτώσει οι Γάλλοι στα σύνορα του Β. Μάλι με την Αλγερία τότε.

Διαβλέπουν, επίσης, ότι ο Ταγίπ Ερντογάν κλιμακώνει την απολυταρχική συμπεριφορά και την επεκτατική του διάθεση συν τω χρόνω προς όλες τις κατευθύνσεις με στόχο την κυριαρχία του παντουρκισμού και του πανισλαμισμού σε επίπεδο νεο-οθωμανικού χαλιφάτου με όρια έκτασης που απλώνονται σε τρεις ηπείρους:

Απ’ τον Καύκασο και την Κριμαία (την προσάρτηση της οποίας στους Ρώσους θεωρεί παράνομη κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του Προέδρου της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι) ως τα Βαλκάνια, την Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία και τη Δυτική Αφρική…

”Oι βάρβαροι κυνηγούν για την ποσότητα και την αιματοχυσία…, ενώ οι Έλληνες κυνηγούν για την συγκίνηση και την χαρά της φύσης!..” είχε πει ο ιστορικός Ξενοφών κι αυτό αντικατοπτρίζεται σήμερα στις κινήσεις του Ερντογάν στην παγκόσμια σκακιέρα.

Αντικατοπτρίζεται στα πάρε δώσε που έχει με το Κίεβο (οικονομική ενίσχυση της Τουρκίας στην Ουκρανία) και την μυστική στρατιωτική συνεργασία μ’ αυτήν.

Στη συμμετοχή μιας πακιστανικής φρεγάτας (”Αλαμγκίρ”) στην τουρκική άσκηση ”Τουργκούτ Ρέις” στην Μεσόγειο (στο πλευρό της τουρκικής φρεγάτας Μπαρμπαρός και δύο πυραυλάκατων), αλλά και στη συμμετοχή της ”Αλαμγκίρ” μετέπειτα σε περιπολία μαζί με τουρκικά πλοία στην Ανατολική Μεσόγειο (στο πλαίσιο της τουρκικής επιχείρησης ”Ασπίδα της Μεσογείου” του τουρκικού στόλου).

Στις επιχειρήσεις των Τούρκων στο Νότιο Κουρδιστάν και την Υεμένη, όπως και στην συμμετοχή – δια μισθοφορικού σώματος και προσφοράς εξοπλιστικών – στον πόλεμο Αρμενίας – Αζερμπαϊτζάν στο πλευρό των Αζέρων, οι οποίοι διεκδίκησαν και πήραν απ’ τους Αρμένιους το Ναγκόρνο – Καραμπάχ.

Αντικατοπτρίζεται στην παράνομη μετεγκατάσταση στρατεύματος της Τουρκίας στα σύνορα του Πακιστάν με την Ινδία και στην υποκίνηση τουρκικών ΜΚΟ και ισλαμιστικών φιλανθρωπικών οργανώσεων επιρροής του Ταγίπ Ερντογάν στον ”κεραυνοβόλο πόλεμο” που ξέσπασε στις πρώην πολιτείες της Ινδίας Τζαμού και το Κασμίρ εναντίον της στέλνοντας μισθοφόρους από τη Συρία (με 2.000 αμοιβή) στο πλευρό των επαναστατημένων…

Το σύνηθες για την Τουρκία είναι, αποδεδειγμένα πλέον, να χρησιμοποιεί ακόμα και την φιλανθρωπία και την προσφορά για βοήθεια σε αδύναμες χώρες (Αλβανία, Σκόπια, Κασμίρ κλπ), με σκοπό να τις καταστήσει δορυφόρους της.

Γι’ αυτό, όποτε την ακούτε να προσφέρεται για βοήθεια είτε προς την μειονότητα Θράκης και τα νησιά του Αιγαίου (μετά από φυσική καταστροφή) είτε για λόγους έρευνας και διάσωσης σε περίπτωση ναυαγίου στο ελληνικό Αρχιπέλαγος, να ξέρετε πως θα ζητήσει αντάλλαγμα εμπροσθοβαρές την επομένη, σε σημείο που να πιστέψει κανείς πως ”το πίσω έχει η αχλάδα” την ουρά του λαού μας επινοήθηκε ειδικά γι’ αυτήν.

Χαρακτηριστικό τελευταίο παράδειγμα είναι η ανάληψη μέσω τουρκικής ΜΚΟ διανομής φαγητού και χρημάτων στους μουσουλμάνους κατοίκους του Κασμίρ, εν είδει φιλανθρωπίας κατά το Ραμαζάνι – που αποδείχθηκε τελικά (όπως αποκάλυψε Ινδός αξιωματούχος ασφαλείας) ότι ήταν καμουφλαρισμένη τουρκική στόχευση με σκοπό τον προσεταιρισμό του πληθυσμού ενόψει του σχεδίου εξέγερσής του κατά της Ινδίας για διεκδίκηση της αυτονομίας του.

Με τα δεδομένα αυτά και τα επιπρόσθετα δικά μας προβλήματα μαζί της λόγω της βουλιμίας της σε βάρος των κεκτημένων μας, η Ελλάδα αποτελεί τον πρώτο στόχο της Τουρκίας για προβοκάτσιες παρόμοιου είδους ή… φιλανθρωπίες υπέρ των μεταναστών και των κατοίκων των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, χάριν των οποίων έχτισε υπερσύγχρονο νοσοκομείο στο Kas ο Ταγίπ Ερντογάν, απέναντι απ’ τον ”γας ομφαλό” της ελληνικής ΑΟΖ και αντικείμενο του πόθου του, Καστελόριζο.

Το σχέδιό του μακροπρόθεσμο και υποχθόνιο, αλλά δύσκολα αντιληπτό απ’ τους ταλαιπωρημένους απ’ την υγειονομική ανομβρία συμπατριώτες μας: η απαξίωση στα μάτια τους της αδιαφορίας και ελλειμματικότητας του ελληνικού κράτους σε θέματα υγειονομικής περίθαλψης, ώστε κάποια στιγμή το τουρκικό κράτος να υποκαταστήσει το δικό μας υγειονομικά και διοικητικά, μιας και δεν υπάρχει εκεί η δική μας κατάρα της γραφειοκρατίας.

Το ίδιο υπολογιστικές ήταν και οι ευχές του τελευταία για τα Χριστούγεννα προς τους Χριστιανούς της Τουρκίας, που άφηναν διόλου τυχαία στο περιθώριο τους εναπομείναντες Έλληνες Χριστιανούς της Ίμβρου και της Τενέδου.

Το ”μαστίγιο” των προ ημερών υποδείξεών του στην χριστιανική ΕΕ, ”για να απαλλαγεί αυτή από την πίεση που της ασκείται απ’ την Ελλάδα και την Κύπρο”, ο Ερντογάν το συνταίριαξε θαυμάσια με το καρότο του ευχολογίου προς τους χριστιανούς ”υπηκόους” του, με τον ίδιο τρόπο που συνδυάζει θαυμάσια επικοινωνιακά στη χώρα του χρόνια τώρα τον αυταρχισμό και απολυταρχισμό του με τη διάθεση ”στήριξης” των μεταναστών και αναζήτησης ευκαιρίας για μετατροπή της Ανατολικής Μεσογείου σε μουσουλμανική λίμνη.

Αυτό είναι το πολύμορφο πρόσωπο του Ρ.Τ. Ερντογάν, που κυβερνάει την Τουρκία απρόσκοπτα υιοθετώντας το «L’État, c’est moi!!!» του Λουδοβίκου 14ου στην Εσωτερική πολιτική του και προβολή ισχύος στην Εξωτερική την κλιμάκωση της κρίσης με την Ελλάδα και την Μεσόγειο στο όνομα της ”Γαλάζιας Πατρίδας και της κληρονομιάς του Ισλάμ…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)