Η βύθιση του ”Τιτανικού της Ανατολής” αργεί ακόμα να έρθει, όσο κι αν από τον Σεπτέμβρη ακόμα οι Κάλχαντες των ξένων ΜΜΕ προειδοποιούσαν για ραγδαία εξελισσόμενη οικονομική ύφεση στην Τουρκία, με συνοδά φαινόμενα την πτώση της αξίας της τουρκικής λίρας, την εκτίναξη του πληθωρισμού στα ύψη και την αυξανόμενη εκροή καταθέσεων που θα αποδυνάμωνε αισθητά – όπως περίμεναν – το εθνικό της νόμισμα.
Προς διάψευση όμως των κατακλυσμιαίων κοινωνικών εκρήξεων που προέβλεπαν οι Ευρωπαίοι δημοσιογράφοι λόγω της οικονομικής κατάρρευσης της ”χώρας με τα πήλινα πόδια”, αυτή παρέμεινε ”ελεγχόμενη” και επένδυσε περαιτέρω στην στρατιωτική της υπεροχή, ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί ο Πρόεδρός της στις ηγεμονικές φιλοδοξίες του.
Φιλοδοξίες που έχουν εμπροσθοφυλακή το δόγμα της ”Γαλάζιας Πατρίδας”, το οποίο ανάβει κόκκινο στην ένταση και τις σχέσεις μας, γιατί ”σημαδεύει” μόνιμα τα ακριτικά νησιά του Αιγαίου και την ελληνική υφαλοκρηπίδα.
Τα ”σημαδεύει και τα ”γκριζάρει” επιστρατεύοντας μια ”βιομηχανία” από navtex και anti-navtex στις περισσότερες από τις οποίες επαναλαμβάνει μονότονα την παραβίαση από την Ελλάδα της Συνθήκης της Λωζάνης (1923) στο σκέλος της αποστρατικοποίησης των νησιών (Ψαρά, Χίο, Σάμο κλπ) και της αναθεώρησής της, πίσω από την οποία κρύβει δόλια το αίτημα για αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας στη Θράκη (και, εξ αντανακλάσεως, στα Δωδεκάνησα), ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την αυτονομία και ανεξαρτησία της.
Εμπνευστής όλων αυτών, φυσικά, είναι ο Τούρκος Πρόεδρος. Ο άνθρωπος που μόλις ”προχθές” τέτοιο καιρό (Δεκέμβριο του ’17) – κατά την ”ιστορική” του επίσκεψη στην Αθήνα (ιστορική γιατί για πρώτη φορά σε υψηλότατο επίπεδο και δημόσια αποτυπώθηκαν ευθέως στο σύνολό τους οι διαφορές Ελλάδας-Τουρκίας) – τόλμησε να μας πει το μεγαλύτερο ψέμα ανερυθρίαστα (”Δεν εποφθαλμιούμε τα εδάφη καμιάς χώρας”), για να το πάρει πίσω την ίδια στιγμή λέγοντας:
”…Πρέπει να κάνουμε κάτι για να αναθεωρήσουμε τη Συνθήκη της Λωζάνης. Το έχω θέσει σε πολλούς πρωθυπουργούς…”
Με τελευταίο αποδέκτη τον Α. Τσίπρα, προφανώς (αν και είχε πρωτοεκφράσει σε μας τη θέση του υπέρ της αναθεώρησης της Συνθήκης άλλες δύο φορές: στη συνέντευξη που έδωσε τότε στον Αλέξη Παπαχελά στο ΣΚΑΪ (η οποία προηγήθηκε της επίσημης επίσκεψης στο Μαξίμου) και κατά την επίσκεψή του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (Προκόπη Παυλόπουλο) την επομένη της συνάντησής του με τον τότε πρωθυπουργό.
Είναι φανερό ότι η αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης έχει φτάσει στο ”όριο της ωρίμανσης” (με την έννοια ότι έχει ξεπεραστεί) στο εσωτερικό της Τουρκίας και γι’ αυτό η τουρκική κοινή γνώμη (κυρίαρχα οι πολιτικοί και οι στρατιωτικοί αξιωματούχοι της) πιέζει τον Ερντογάν για την αναθεώρησή της μετά από τέσσερα χρόνια κλιμακούμενων αναφορών του σ’ αυτήν, σε σύζευξη με την ”Γαλάζια Πατρίδα” που διακαώς ονειρεύεται.
Η συγκυρία είναι δύσκολη, αλλά όχι αξεπέραστη για τον ”σουλτάνο”, που εξακολουθεί να έχει μέτωπα ανοιχτά διεργασιών, συμμαχιών, κρυφών επαφών και συγκρούσεων σε τρεις ηπείρους (Ευρώπη, Ασία, Αφρική).
Γι αυτό – μέχρι να κάνει πραγματικότητα το όραμά του για παντουρκισμό και πανισλαμισμό (ανασύσταση μιας νέας Οθωμανικής αυτοκρατορίας [στη θέση της παλιάς], η οποία θα ηγηθεί της παγκόσμιας ισλαμικής ένωσης που σχεδιάζει) – βγάζει το… άχτι του στις θάλασσές μας.
Αλωνίζει και παραβιάζει τις κόκκινες γραμμές και τις υφαλοκρηπίδες Ελλάδας και Κύπρου στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, με παντιέρα τον ”Εθνικό Όρκο” των Τούρκων του 1920 και αφήγημα το mare nostrum της ”Γαλάζιας Πατρίδας”, που βαφτίζει ως κεκτημένα της τα γκριζαρισμένα απ’ την Τουρκία νησιά μας.
Νησιά και βραχονησίδες (152 συνολικά, σύμφωνα με την λίστα EGAYDAAK) που άρχισαν να τα ”γκριζάρουν”πρώτοι οι Κεμαλιστές το 1996, για να πάρει στη συνέχεια τη σκυτάλη ο Ταγίπ Ερντογάν αμφισβητώντας την ελληνικότητά τους, γιατί (όπως λέει) ”η κυριότητα αυτών των νησιών, των νησίδων και βραχονησίδων του Αιγαίου και του Κρητικού πελάγους δεν παραχωρήθηκε στην Ελλάδα με διεθνείς συμφωνίες και συνθήκες”.
Φευ!.. Παρ’όλα τα βαρύγδουπα και καταγγελτικά που εκπέμπει με γεωμετρική πρόοδο απ’ το ’16 και μετά προς επηρεασμό των Μεγάλων της συμμαχίας του ΝΑΤΟ και της διεθνούς κοινής γνώμης, ο Τούρκος Πρόεδρος γνωρίζει καλά ότι ΔΕΝ λέει την αλήθεια.
Και δεν τη λέει, γιατί το σημερινό status quo των ελληνοτουρκικών συνόρων στο Αιγαίο Πέλαγος ΔΕΝ το χάραξε από μόνη της η Ελλάδα, αλλά είναι προϊόν διεθνών συνθηκών: της Συνθήκης της Λωζάνης (1923) και των Παρισίων (1947). Η τελευταία μάλιστα αποτελεί συνέχεια των ιταλοτουρκικών συμφωνιών του 1932, όταν τα Δωδεκάνησα ήταν ιταλική κτήση.
Έπειτα είναι και το άλλο που αφορά δικές της ”γκρίζες” περιοχές τις οποίες είναι καιρός να στοχοποιήσουμε, επειδή βλέπω πως μας έχει πάρει μονότερμα γκριζάροντας ελληνικά κεκτημένα στο Αιγαίο στο όνομα δήθεν της πιστής εφαρμογής της Συνθήκης που τα καθόρισε, την οποία… παλεύει ωστόσο να αναθεωρήσει!!!
Όσον αφορά τα νησιά του ΒΑ Αιγαίου. κατ’ αρχήν, η Συνθήκη ξεκαθαρίζει ως τουρκικά τα μικρονήσια και τις βραχονησίδες που βρίσκονται εντός τριών μιλίων (4.827 μ.) απ’ τα τουρκικά παράλια συμπεριλαμβανομένων και των νησιών Ίμβρου και Τενέδου, αν και ήταν όλα ελληνικά αρχαιόθεν.
Ως εκ τούτου, πέραν της απόστασης αυτής, τίποτε άλλο δεν ανήκει στην Τουρκία. Κατά τον ίδιο τρόπο η Συνθήκη του ’47 (των Παρισίων) οριοθέτησε και την νοτιότερη περιοχή των Δωδεκανήσων στηριζόμενη στην γραμμή του 1932 που έγινε με βάση τις ιταλοτουρκικές συμφωνίες.
Άρα ο… θρήνος και ο οδυρμός του Ταγίπ Ερντογάν περί ανάγκης αναθεώρησης ή εκσυγχρονισμού της Συνθήκης της Λωζάνης λόγω ασάφειας είναι εκ του πονηρού. Και αν συνεχίζει να πολυσκαλίζει την Συνθήκη, για να… καλύψει τα κενά της, θα βρεθεί ο ίδιος απολογούμενος αν αντιδράσουμε εμείς.
Αν σκεφτούμε έξυπνα δηλαδή και σηκώσουμε το γάντι της πρόκλησης για να υπερασπίσουμε τη Συνθήκη που χάραξε τα σύνορά μας στη Θράκη και το Αιγαίο αποκαλύπτοντας, μέσω αυτής, ποιο είναι το ψέμα και ποια η αλήθεια σ’ αυτά που ακούμε.
Και η αλήθεια είναι ότι το ”γκρίζο” ταιριάζει στην Τουρκία και όχι στην Ελλάδα, γιατί ”γκρίζες ζώνες” υπάρχουν στην τουρκική επικράτεια κι αυτές αφορούν τις Μαυριές ή Λαγούσες νήσους για τις οποίες δεν γίνεται καμιά αναφορά στη Συνθήκη της Λωζάνης (άρθρο 12) ότι περνούν στην τουρκική κυριαρχία, παρά μόνο ότι δεν ανήκουν στην ελληνική (όπως και τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος).
Άρα είναι πραγματικά ”γκρίζα” νησιά, αφού δεν ανήκουν ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Τουρκία, καθώς κείνται εκτός του ορίου δικαιοδοσίας της (τριών μιλίων, κατά τη Συνθήκη) από τις τουρκικές ακτές.
Το ίδιο συμβαίνει και με το σύμπλεγμα των νησιών απέναντι από την Λέσβο και τις τρεις ανώνυμες βραχονησίδες ανάμεσα στις Οινούσσες της Χίου και τη χερσόνησο της Ερυθραίας. Τα Μοσχονήσια (Δασκαλειό, Λιός, Γιαλονήσι, Καλαμόπουλο, Πύργος, Αδιάβατος, Κάλαμος, Ουλιά και πέντε ακόμα ανώνυμοι βράχοι του συμπλέγματος) ΔΕΝ προσδιορίζονται ως τουρκικά στην Συνθήκη της Λωζάνης.
Κι αυτό γιατί βρίσκονται πέραν των τριών μιλίων. Παρά ταύτα, όμως, η Τουρκία τα θεωρεί κυριαρχία της και – σε μια αποθέωση εθνικισμού – ”γκριζάρει” την ελληνικότητα των νησιών μας.
Ο ισλαμικός τουρκικός εθνικισμός – βλέπετε – μπορεί να γεννήθηκε καθυστερημένα [δεκαετία του ’90 η πρώτη εμφάνιση στα Μέσα των ”Γκρίζων Λύκων”, με αφορμή τα επεισόδια της ”Πράσινης Γραμμής” (Λευκωσία) που κατέληξαν στη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ, 1996], αλλά γέννησε τον ισχυρότερο σύγχρονο πολιτικό της Τουρκίας.
Τον ισλαμοφασίστα ΡετζέπΤαγίπ Ερντογάν”, ο οποίος – αφού ήρθε σε ρήξη με τον κεμαλικό εκδυτισμό και το κεμαλικό κατεστημένο της χώρας του – πρόλαβε να ντύσει τον ισλαμισμό με αυτοκρατορικό, νεο-οθωμανικό μανδύα και να αναδειχθεί στον πιο ισχυρό (αλλά όχι παντοδύναμο) μεγαλοϊδεάτη ηγέτη της Μεσογείου και έναν απ’ τους πιο επικίνδυνους στον κόσμο…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
