Βλέποντας στον Έβρο να δημιουργούνται εσπευσμένα το ένα «Κέντρο Υποδοχής» μετά το άλλο, μου γεννάται εύλογα η απορία, πόσους να περιμένουμε ακόμη; Πόσο θα διαρκέσει ακόμη αυτό που ορθώς αποκαλείται εποικισμός της χώρας μας;
Η απάντηση είναι απλή: Όσο δεν υπάρχει κάποιος να απειλήσει την κυβέρνηση από τα δεξιά της. Όσο δεν υπάρχουν δυνατές φωνές, τόσο στην πολιτική όσο και στην ενημέρωση, που θα ανακόψουν το «σπαγκάτο» της κυβέρνησης προς τ’ αριστερά.
Από την πρώτη στιγμή, έδειξε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ότι δεν έχει καμία διάθεση να επιδείξει έστω και κατ’ επίφασιν ένα δεξιό προφίλ, που θα κρατήσει μαντρωμένους όσους προσέλκυσε με τις δεσμεύσεις της για υπαναχώρηση στο Σκοπιανό και για μηδενική ανοχή στη λαθρομετανάστευση.
Ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του γνωρίζουν καλά, ότι ήδη από την επομένη των εκλογών, στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας υπάρχει απλά ένα βομβαρδισμένο πεδίο, στο οποίο ουδείς από τις δεκάδες περσόνες, κόμματα και σχηματισμούς μπορεί να επικρατήσει. Ούτε βέβαια όλοι αυτοί μπορούν να συσπειρωθούν στο βαθμό που θα τους επέτρεπε να «εισβάλουν» από κοινού στη βουλή. Και άρα, όποτε και αν γίνουν εκλογές μπορεί να συνεχίσει τα ανοίγματα προς το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, υιοθετώντας όλη την αριστερόστροφη και δικαιωματιστική ατζέντα τους, καθώς και κρατικιστικές και σοσιαλίζουσες πολιτικές στα δημοσιονομικά.
Πετυχαίνοντας τον Οκτώβριο τη χαριστική βολή στη Χρυσή Αυγή και στα πολιτικά της υποπροϊόντα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί προς ώρας να μένει ήσυχος ότι δεν απειλείται. Και γι’ αυτό το λόγο αφήνεται στην υιοθέτηση του μερκελικής εμπνεύσεως «Καλωσήλθατε πρόσφυγες», αξιοποιώντας το διττά. Αφενός, διότι τα μέτρα εκμηδενίζουν τις δυνατότητες των πολιτών και των διαφόρων φορέων να αντιδράσουν και αφετέρου, διότι ακόμη και αν «σηκωθεί σκόνη», αυτή λειτουργεί αποπροσανατολιστικά σε σχέση με τον οικονομικό Καιάδα, στον οποίο οδηγείται η χώρα λόγω των Lockdown.
Ακόμη και στο άκουσμα δημιουργίας κάποιου οικονομικά ισχυρού πολιτικού φορέως από γνωστό επιχειρηματία, δε μοιάζει να ιδρώνει το αυτί του και δικαίως. Τι θα πετύχει ένας φορέας κινούμενος από οικονομικά συμφέροντα, ο οποίος προτίθεται να χρησιμοποιήσει μεταχειρισμένα και φθαρμένα υλικά, όπως οι εκτοπισμένοι πολιτικοί γίγαντες και νάνοι του κόμματός του;
Κακά τα ψέμματα, η μόνη απειλή γι’ αυτόν θα ήταν ένας φορέας με κινηματικά χαρακτηριστικά και νέα πρόσωπα. Μία κίνηση, που θα εμπεριείχε το στοιχείο του απρόβλεπτου και του αιφνιδιαστικού. Και αυτό σίγουρα δεν μπορούν να το πετύχουν πρόσωπα που έχουν πολιτικά καεί. Πόσοι πολίτες όμως, θα ήταν διατεθειμένοι να συσπειρωθούν γύρω από μία ιδέα – μία ατζέντα, αν θέλετε – και όχι γύρω από ένα πρόσωπο ή μία τσέπη;
Καλή χρονιά!
* Ο Παναγιώτης Δούμας είναι υπεύθυνος διεθνών σχέσεων του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών
