Το 2020 που ξεκίνησε με την έναρξη της πανδημίας και τις αρχικές εκτιμήσεις ότι θα έχουμε υποχώρηση της Κίνας στην παγκόσμια σκηνή, οικονομική και πολιτική, τελικώς ολοκλήρωσε τον χρόνο του, με την σαφή ενίσχυση του κινεζικού παράγοντα.
Η Κίνα, όχι μόνο δεν έχει χρειαστεί να απολογηθεί για τις όποιες ευθύνες της σχετικά με την έναρξη και την εξάπλωση της δολοφονικής πανδημίας, αλλά προβάλει σαν ο ισχυρότερος παράγοντας διαμόρφωσης εξελίξεων.
Με την έναρξη της πανδημίας και επιβάλλοντας τις γνωστές σκληρές απαγορεύσεις έφτασε στο σημείο να μην αντιμετωπίσει καν δεύτερο κύμα, ενώ γλύτωσε από τον πονοκέφαλο στο Χονγκ- Κόνγκ, που απειλούσε με μαζική εξέγερση ικανή να κλονίσει το καθεστώς. Η πορεία του διεθνούς καπιταλισμού, ακολουθεί το δρόμο που σε σημαντικό βαθμό χαράζει η κομμουνιστική Κίνα αφού η παραγωγική της δύναμη και η εμπορική της εξάπλωση σε όλο τον πλανήτη, κινείται και πάλι ακατάπαυστα.
Η συμφωνία μεταξύ Κίνας – Ε.Ε αλλά και η λεγόμενη περιφερειακή συμφωνία που αφορά σε όλη την Ασία, καθώς και η διείσδυση στην Αφρική δεν αφήνουν αμφιβολίες για το μέλλον. Η μείωση του δυτικού ηγεμονισμού κύριο χαρακτηριστικό της εποχής μας, η μείωση δηλαδή της επιρροής της Δύσης που ακολουθεί την μείωση συμμετοχής στον πλούτο του πλανήτη- ειδικά για την Ευρώπη τα στοιχεία είναι καταλυτικά αφού η μείωση αφορά έως και στο 40% της προ δεκαετιών επιρροής- έχει συνέπειες καθοριστικές σε χώρες όπως η δική μας που έχει μεταβληθεί σε επαρχία των Βρυξελλών χώρες παραγωγική οντότητα και μέλλον και θα έχει δραματικές επιπτώσεις, δημογραφικές, οικονομικές, εθνικές εάν συνεχιστεί.
Η συνέχιση της παγκοσμιοποίησης είναι αναπόδραστα ένας αργός θάνατος για την δύση και συμπαρασύρει μοιραία όλους αρμούς που μέσα σε αυτούς υπάρχει και η Ελλάδα. Η αυτοκαταστροφική άρνηση της Ευρώπης να υπερασπιστεί την δική της οικονομική υπόσταση και η διαρκής μετατόπιση της δύναμης εκτός του δικού της χώρου, την μετατρέπει σε συνδυασμό με την επιχειρούμενη αντικατάσταση πληθυσμού σε χώρο ανίκανο να κατευθύνει, να δημιουργήσει, να εργαστεί.
Τα οργανωμένα συμφέροντα που κατευθύνουν την ευρωπαϊκή πολιτική είναι σε ανοιχτή αντίθεση με τα πραγματικά συμφέροντα εθνών- λαών και οι αποφάσεις της γραφειοκρατίας είναι αδύνατον να αλλάξουν εάν δεν διαμορφωθούν οι άμυνες σε επίπεδο κρατών. Αντί του προστατευτισμού προκρίνεται η λογική του ελευθέρου εμπορίου, αντί της παραγωγικής προτεραιότητας ακολουθείται η μετατόπιση των παραγωγικών γραμμών προς την Ασία, αντί της ουσιαστικής ανάπτυξης επιλέγεται η εικονική οικονομική που ξεπλένει βρώμικο χρήμα.
Η Ελλάδα ως χώρα της περιφέρειας της Ευρώπης έχει υποστεί την πλήρη αποδόμηση. Αρκεί ένας να συγκρίνει την δομή της οικονομίας τριάντα χρόνια πριν. Οι αλλαγές που συντελέστηκαν είναι συντριπτικές και μέσω της οικονομίας έχουμε την υποταγή και τον αργό θάνατο. Είναι μεγάλη η ανάγκη να κατανοήσουμε την πορεία των πραγμάτων και να αντιστρέψουμε σύντομα τον κατήφορο.
Ακόμα και εάν η πολιτική της Ευρώπης δεν αλλάξει η Ελλάδα οφείλει να βρει βηματισμό διαμορφώνοντας νέους όρους για την εθνική της επιβίωση.
