”Αυτόν τον αιώνα θα λάμψει περισσότερο το αστέρι της Τουρκίας”, είχε πει ο Ταγίπ Ερντογάν τον περασμένο Νοέμβριο, αλλά το δικό του αστέρι έχει ήδη θαμπώσει, αν κρίνουμε απ’ τις αντιδράσεις δυσφορίας και απόγνωσης των ανυπότακτων Τούρκων φοιτητών και διανοουμένων (ακαδημαϊκών, συγγραφέων, δημοσιογράφων και πανεπιστημιακών), οι οποίοι βλέπουν πως ”η Τουρκία περνά εποχή τύφλωσης” (όπως είχε γράψει σε άρθρο της στην Milliyet η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ετζέ Τεμελκουράν, που έγινε στόχος του Ερντογάν και των κύκλων του.
Η δημοκρατία ουσιαστικά δεν υφίσταται στην Τουρκία μετά το 2016, τη χρονιά του πραξικοπήματος κατά του Ταγίπ Ερντογάν. Και δεν υφίσταται γιατί αυτή έχει μετατραπεί σε μια αυταρχική εκτροπή που αναγκάζει πολλούς Τούρκους αρνητές του ”δικτατορικού” καθεστώτος να την εγκαταλείψουν άρον άρον, για να αποφύγουν τη φυλακή και να αναζητήσουν σε ξένες χώρες την ελευθερία και την ευδοκίμησή τους.
Να αναζητήσουν την φυσική ελευθερία, αλλά προπάντων την ελευθερία του λόγου που δεν υπάρχει στην νεο-Οθωμανική Αυτοκρατορία του Τούρκου Προέδρου. Αυτό που υπάρχει μόνο είναι η ψευδαίσθηση της παρουσίας της με σύμβολο το Λευκό Παλάτι (που παραπέμπει στον Λευκό Οίκο των Προέδρων της Αμερικής) και ο τίτλος του πρώτου νεο-Οθωμανού σουλτάνου που ”κόλλησαν” στον Ταγίπ Ερντογάν οι άσπονδοι φίλοι του στη θέα των τριών παλατιών του.
Το πρώτο, το αυτοκρατορικό ”Λευκό Σαράι” είναι χτισμένο στην Άγκυρα. Το δεύτερο, το θερινό, στον κόλπο του Οκλούκ (στην Μαρμαρίδα) και το τρίτο στην λίμνη Βαν (σε ρυθμό πανομοιότυπο με εκείνο του παλατιού του σουλτάνου Κομπάντ και σε μέρος ιστορικό, αφού εκεί είχε στήσει ο αρχηγός των Σελτζούκων Αρπ Αρσλάν [”ηρωικό λιοντάρι”] το αντίσκηνό του, πριν έρθει σε σύγκρουση με τους Βυζαντινούς και τον Ρωμανό Δ’ τον Διογένη το 1071 στην ολέθρια για τους τελευταίους Μάχη στο Ματζικέρτ, την αρχή του τέλους της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Την ώρα που ο λαός του πεινάει, ο ”σουλτάνος” Ταγίπ Ερντογάν απολαμβάνει μια υπερπολυτελή ζωή με κότερα, ανάκτορα, 8 VIP αεροπλάνα και υπερπολυτελείς εξοχικές κατοικίες με τεχνητές παραλίες. Με τα δεδομένα αυτά είναι απόλυτα δικαιολογημένος ο τίτλος του «Ερντογάν Α’» που του έδωσαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι, για να δείξουν την άμετρη αλαζονεία και την έπαρσή του.
Αλαζονεία και έπαρση καθ’ υπέρβαση της λογικής του, που τον έχουν καταστήσει ανίκανο να αντιληφθεί το μέγεθος της οικονομικής κρίσης την οποία προκάλεσε ήδη στη χώρα του. Μιας κρίσης για την οποία ευθύνεται όχι μόνο ο υπερφίαλος πλουτισμός του, αλλά και τα θηριώδη εξοπλιστικά προγράμματα που υπέγραψε.
Τα υπέγραψε και τα ”τρέχει” όχι μόνο για να εκβιάσει την Ελλάδα και να διεκδικήσει με όπλο αυτά τα κεκτημένα της στο Αιγαίο και τη Θράκη προς χάριν της ”Γαλάζιας Πατρίδας” του, αλλά και για να κάνει πραγματικότητα το μεγαλοϊδεατικό όνειρό του για μετατροπή της πατρίδας του σε οθωμανικό χαλιφάτο, συνέχεια εκείνου που είχε καταργήσει το 1924 ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, ο ”Πατέρας των Τούρκων”…
Τα όνειρα αυτά θρέφουν την ματαιοδοξία του «Ερντογάν Α’», γιατί είναι φορτωμένα με τίτλους γι’ αυτόν. Τίτλους που τον θαμπώνουν, κολακεύουν το υπερτροφικό ”εγώ” του και τον ωθούν σε αυταρχικές, αντιδημοκρατικές παρεμβάσεις, όπως αυτή που έκανε ”χθες” παραμερίζοντας τις διαδικασίες εκλογής πρυτανικών αρχών, για να διορίσει έναν εκλεκτό του (τον Μελίχ Μπουλού) πρύτανη στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου…
Η ύβρις ωστόσο φέρνει τη νέμεση κι αυτό φαίνεται να το ξέχασε ο Τούρκος Πρόεδρος επαναπαυμένος στις δάφνες των κατακτήσεών του και τα όνειρα της πραγμάτωσης της ”Γαλάζιας Πατρίδας” του που τα στηρίζει στη δύναμη της πυγμής του.
Μια δύναμη επεκτατική η οποία συναγωνίζεται τον υπερφίαλο χαρακτήρα του και τον αυταρχισμό του. Έναν αυταρχισμό δικτατορικής έμπνευσης που του ”χάρισε” ήδη αναρίθμητους εχθρούς, μέσα στους οποίους συγκαταλέγονται:
• Οι αυτοεξόριστοι δημοσιογράφοι (όπως ο Ragip Duran) και οι φυλακισμένοι συνάδελφοί τους (οι πιο πολλοί από τους οποίους δικάστηκαν ως μέλη τρομοκρατικών οργανώσεων, επειδή είχαν αρθρογραφήσει εναντίον του).
• Οι ακαδημαϊκοί, πανεπιστημιακοί και συγγραφείς, όπως ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2006 μυθιστοριογράφος Ορχάν Παμούκ και άλλοι αυτοεξόριστοι λογοτέχνες, μεταξύ των οποίων η μισητή στο ισλαμικό κατεστημένο, αλλά αγαπητή σε ευρύτατο αναγνωστικό κοινό της Τουρκίας Elif Shafak, που πριν μερικά χρόνια είχε πει σε συνέντευξή της ότι ”Στην Τουρκία σε φυλακίζουν για ένα ποίημα” αποκαλύπτοντας δραματικά το έλλειμμα δημοκρατίας στη χώρα της …
• Οι χιλιάδες ψηφοφόροι του Τούρκου Προέδρου (οι περισσότεροι από τους οποίους ”πεινάνε μέχρι… αυτοκτονίας”, όπως έγραφαν σε ρεπορτάζ τους οι Τάιμς της Νέας Υόρκης προ ημερών, έστω κι αν αύξησε η κυβέρνησή τους τον κατώτατο μισθό τους για αντιμετώπιση του καλπάζοντος πληθωρισμού.
Είναι εξοργισμένοι απ’ την κακή οικονομική πολιτική της χώρας τους, υπεύθυνος για την οποία ήταν σε μεγάλο βαθμό ο εξαναγκασθείς σε παραίτηση στις αρχές Νοεμβρίου του ’20 υπουργός των Οικονομικών και γαμπρός του Ερντογάν, Μπεράτ Αλμπαϊράκ, που από ”φαβορί” για διάδοχός του έγινε ο ”αποδιοπομπαίος” τράγος, το ”μαύρο πρόβατο” της κυβέρνησης και του κόμματος (AKP) του πεθερού του.
• Οι φοιτητές του Πανεπιστημίου Boğaziçi της Κωνσταντινούπολης (προπύργιο των φιλελεύθερων ιδεών στην Τουρκία) και των άλλων πανεπιστημιακών Σχολών απ’ όπου άρχισαν να συρρέουν μαζικά και άλλοι διαμαρτυρόμενοι για την παράνομη και αντιδημοκρατική ενέργεια του Προέδρου τους.
Για το γεγονός δηλαδή ότι αυτός – ως μη όφειλε – παρενέβη στις διαδικασίες για την εκλογή πρύτανη στο εν λόγω εμβληματικό Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, με σκοπό να τοποθετήσει εκεί τον δικό του Μελίχ Μπουλού (αποτυχόντα υποψήφιο βουλευτή του ισλαμιστικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, AKP) καταργώντας κάθε έννοια κράτους δικαίου και δημοκρατίας.
Τα γεγονότα που ξέσπασαν στην Κωνσταντινούπολη, ωστόσο, κατά του ”τυράννου” δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία για όσους παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τα εσωτερικά της Τουρκίας. Το κύμα οργής εναντίον του Ερντογάν κρυφόβραζε απ’ το ’16 ακόμα, με αφορμή τον απηνή διωγμό των αντιφρονούντων στο καθεστώς του μέσα κι έξω απ’ την χώρα του.
Ωστόσο η μεγάλη ”φωτιά” είναι η τωρινή που πυροδότησαν εναντίον του οι εξαγριωμένοι φοιτητές του Boğaziçi της Κωνσταντινούπολης, που δείχνουν έτοιμοι να αναβιώσουν το ελληνικό ”Πολυτεχνείο” κατά του δικτατορικού καθεστώτος του τυράννου Ερντογάν Α’, όπως τον αποκαλούν πλέον κι αυτοί.
Ο αέρας ”μυρίζει” εξέγερση και θυμίζει Πολυτεχνείο του ’73 στην Ελλάδα, επιβαρυμένος απ’ τα συνθήματα, τις διαμαρτυρίες χιλιάδων φοιτητών και τις συλλήψεις 36 εξ αυτών προς ώρας, ενώ ”τρέχει” η απαγόρευση συγκεντρώσεων, πορειών και διαδηλώσεων με πρόσχημα τον covid 19, μετά από απόφαση του κυβερνήτη της Κωνσταντινούπολης Ali Yerlikaya.
Ο κίνδυνος παλλαϊκής εξέγερσης δε διαφαίνεται στον ορίζοντα ακόμα, αλλά τίποτε δεν αποκλείεται αν εξεγερθούν και τα άλλα πανεπιστήμια που βρίσκονται σε αγωνιστική ετοιμότητα, μη μπορώντας να ανεχθούν τις μεθοδεύσεις του νεο-οθωμανικού δικτατορικού καθεστώτος.
Του καθεστώτος που, αντί να εξευρωπαΐσει τη χώρα τους συνδέοντάς την μια και καλή με την ΕΕ, την μετέτρεψε σταδιακά (μετά τις συμμαχίες του με τον ISIS, την Χαμάς και τους Αδελφούς Μουσουλμάνους) σε χώρα του ισλαμιστικού Μεσαίωνα, του σκοταδισμού, όπου θα βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη στο μέλλον – πέρα από τις διώξεις και τις φυλακίσεις και οι αποκεφαλισμοί των αντιφρονούντων στο δικτατορικό καθεστώς από εγκληματικές συμμορίες ισλαμιστών, τζιχαντιστών και πάσης φύσεως… αποκεφαλιστών, οι οποίοι βρήκαν ήδη καταφύγιο στην Τουρκία…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας
