Ο ”κόκκινος δράκος” της απέναντι όχθης τρελαίνεται!!! Τρελαίνεται βλέποντας πως το μεγαλόπνοο όραμά του για μετατροπή της Τουρκίας σε νεο-οθωμανικό χαλιφάτο παγκόσμιας επιρροής (πέραν των ορίων της ”Γαλάζιας Πατρίδας”) κινδυνεύει να γκρεμιστεί πάνω στο ζενίθ των επεκτατικών φιλοδοξιών του.
Φιλοδοξιών που σιγοντάρει η Βρετανία απ’ τα τέλη του ’17 ακόμα (μετά την απόφασή της για έξοδο από την ΕΕ) και γι’ αυτό συνυπέγραψε με την Τουρκική Αεροδιαστημική (δια της βρετανικής εταιρείας BAE Systems) την παραγωγή πέμπτης γενιάς εθνικού τουρκικού μαχητικού (TF-X), με στόχο να αποκτήσει ξανά την παλιά επιρροή της στην Ανατολική Μεσόγειο και να δηλώσει την παρουσία της στον παγκόσμιο γεωπολιτικό χάρτη.
Όλα έβαιναν καλώς για τον Ταγίπ Ερντογάν και την Τουρκία ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν (δεδομένης και της απροθυμίας – για λόγους συμφέροντος – των Μεγάλων [ΗΠΑ-ΕΕ και ΝΑΤΟ] να σταματήσουν τον Τούρκο Πρόεδρο βλέποντάς τον να ανοίγει πολλαπλά εξωτερικά μέτωπα με στόχο να αναδείξει την στρατιωτική και γεωπολιτική ισχύ της Τουρκίας και να την αναβαθμίσει σε Περιφερειακή δύναμη της Ανατολικής Μεσογείου).
Όλα ήταν υπό έλεγχο, πλην του εσωτερικού μετώπου που κρυφόβραζε απ’ το ’16 επικίνδυνα και κλιμακώθηκε τελευταία, με τα κλειδιά της κερκόπορτας κρατημένα απ’ τους αντιπάλους του εν αναμονή της αφορμής που θα την ανοίξει… Θα την ανοίξει για να βγάλει στην επιφάνεια την αντίθεση του λαού και του ανεξάρτητου Τύπου στον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών και τον πλεονασμό των αντιδημοκρατικών παρεμβάσεων και αυθαιρεσιών του Ταγίπ Ερντογάν σε βάρος των δικαιωμάτων τους..
Τα κλειδιά της κερκόπορτας κουδούνισαν ”χθες” επαναστατικά και την άνοιξαν μετά την εξέγερση της φοιτητικής νεολαίας. Ήδη το εσωτερικό μέτωπο διευρύνεται σε βάρος του λόγω και του πληθωρισμού που καλπάζει, της τουρκικής λίρας που κατρακυλά απ’ το ’18, του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών που διογκώνεται…
Λόγω του τελευταίου χτυπήματος (αυτού της εξέγερσης των φοιτητών του πανεπιστημίου Boğaziçi της Κωνσταντινούπολης), που ίσως να είναι καθοριστικό για τον Τούρκο Πρόεδρο και την πορεία της πολιτικής του.
Ναι. ίσως να είναι καθοριστικό, γιατί οι φοιτητές απειλούν να γκρεμίσουν ό,τι κατάφερε να κερδίσει, σε γεωπολιτικό επίπεδο, μέχρι τώρα. Να γκρεμίσουν το φαύλο, απολυταρχικό καθεστώς του διεκδικώντας ελευθερία και ακηδεμόνευτη δημοκρατία.
Ο Ερντογάν τρέμει στην ιδέα ότι η βίαιη αντίδραση της τουρκικής νεολαίας (την οποία εκπροσωπούν οι φοιτητές του Πανεπιστημίου του Βοσπόρου που επαναστάτησαν με αφορμή την παρέμβασή του στις πρυτανικές εκλογές για τον διορισμό του εκλεκτού του πρύτανη Μελίχ Μπουλού) μπορεί να δώσει το σύνθημα για ”αστικές αναταραχές” τύπου ”Καπιτώλιου” των ΗΠΑ στους 1,5 εκατομμύριο απολυμένους.
Να δώσει την αφορμή σε κοινωνικές πλατφόρμες πολιτών που απελάθηκαν με προεδρικά διατάγματα με την κατηγορία ότι είναι ”γκιουλενιστές” (και τον κατηγορούν ήδη πως προκάλεσε στην Τουρκία ανθρωπιστική καταστροφή και την μετέτρεψε σε στρατόπεδο των Ναζί) ότι η εξέγερση του Γκεζί δεν τελείωσε το ’13.
Τότε που οι δυνάμεις καταστολής του αυταρχικού καθεστώτος του (με διαταγή του ίδιου) έπνιξαν στο αίμα (8 θάνατοι και 8000 τραυματίες) μαζικότατα αντικυβερνητικά συλλαλητήρια, μετά την βίαιη επέμβαση της αστυνομίας για τη διάλυση καθιστικής διαμαρτυρίας λίγων εκατοντάδων οικολόγων που ήθελαν να εμποδίσουν την καταστροφή του δημόσιου πάρκου Γκεζί στην συνοικία Ταξίμ της Πόλης και την μετατροπή του σε εμπορικό κέντρο.
Ο Ερντογάν τρέμει στην ιδέα μιας γενικευμένης εξέγερσης τύπου ”Κίτρινων Γιλέκων” Γαλλίας, που είχαν αναστατώσει το ’18 την πόλη του Παρισιού γιατί είχαν βαθιές ρίζες στον απλό λαό και ξυπνούσαν τον ριζοσπαστισμό του.
Τότε, μάλιστα, ο ”κόκκινος δράκος της Τουρκίας” – παριστάνοντας τον δημοκράτη ηγέτη – είχε παρέμβει με κυνισμό και ειρωνεία (για να μπει στο μάτι του Μακρόν που του παρέδιδε μαθήματα δικαίου και προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων) καταδικάζοντας τη βία της γαλλικής αστυνομίας ”εναντίον ανθρώπων που κάνουν χρήση του δικαιώματός τους να διαδηλώνουν και να μάχονται υπέρ της ελευθερίας…”
Φευ!.. Όλα αυτά που καταδίκαζε τότε, τώρα τα βρίσκει μπροστά του και αντιδρά βίαια, κατασταλτικά, προς ικανοποίηση του ισλαμικού κατεστημένου της Τουρκίας που τον στηρίζει φανατικά ακόμα – δεν αποκλείεται – και στην φημολογούμενη απόφασή του (για την οποία τον κατηγορούν οι πολιτικοί του αντίπαλοι) να ανταλλάξει τα κινεζικό εμβόλιο για τον Covid-19 με τους Ουιγούρους της Κίνας.
Με την μουσουλμανική μειονότητα που ζει εκεί, δηλαδή, η οποία αντιμετωπίζει διώξεις εδώ και χρόνια και αναζητά καταφύγιο στην ”μητέρα” Τουρκία (αν και οι εξόριστοι σε αυτήν δεν νιώθουν περισσότερο ασφαλείς…).
Ωστόσο το ισλαμικό κατεστημένο συνεχίζει να στηρίζει τον Ερντογάν φανατικά και εθνικιστικά, σαν συνοδοιπόρο του Ντεβλέτ Μπαχτσελί που εναγκαλίστηκε το εθνικιστικό φρόνημα των ”Γκρίζων Λύκων”.
Ένα φρόνημα που μισεί θανάσιμα τον Ελληνισμό (ελλαδικό και κυπριακό) και έχει καταχωρημένα στα μαύρα κατάστιχα – κοντά σ’ αυτόν – δυο μισητά ονόματα για εκείνον:
Το όνομα του φυλακισμένου για απόπειρα ανατροπής της κυβέρνησης Ερντογάν (παρά το απαλλακτικό δικαστικό βούλευμα) Τούρκου επιχειρηματία (μαικήνα και φιλάνθρωπου) Οσμάν Καβαλά [ο οποίος είχε υποστηρίξει τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις το ’13 (”κίνημα Γκεζί”) κατά του νυν Τούρκου Προέδρου, που ήταν τότε πρωθυπουργός] και του επίσης φυλακισμένου επικεφαλής του φιλοκουρδικού κόμματος HDP, Σελαχατίν Ντεμιρτάς.
Αποτέλεσμα όλων αυτών που παραπέμπουν σε αναστολή διαρκείας της δημοκρατίας στην Τουρκία, είναι να ισχύει στη χώρα αυτή (η οποία εποφθαλμιά επίμονα και προκλητικά τα κεκτημένα Ελλάδας και Κύπρου την τελευταία πενταετία) το λεχθέν απ’ την αυτοεξόριστη Τουρκάλα μυθιστοριογράφο και αρθρογράφο Ελίφ Σαφάκ σε συνέντευξή της στον Γ. Σκαφιδά:
”Κάθε δημοσιογράφος, κάθε ποιητής, κάθε συγγραφέας γνωρίζει πια ότι οι λέξεις ίσως να τον βάλουν σε κίνδυνο. Ένα βιβλίο, ένα άρθρο, ένα ποίημα, ακόμη και ένα tweet μπορεί να οδηγήσει σε αγωγές, σε δίκες, ακόμη και σε φυλάκιση…”
Ναι, στη Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν, του ”κόκκινου δράκου” της ”χώρας με τα πήλινα πόδια”, μπορεί να μπει κανείς φυλακή για ένα ποίημα!!! Η πλουραλιστική δημοκρατία (που δεν τη γνώρισε ποτέ η Τουρκία, για να είμαστε ειλικρινείς), η κοσμικότητα και η ελεύθερη έκφραση είναι πλέον άγνωστοι όροι γι’ αυτήν, αφού μετατράπηκε σε μια άκρως συντηρητική, πατριαρχική και απολυταρχική (ισλαμιστική) χώρα.
Μια ”χώρα στον γύψο”, όπως την αποκαλεί η Ετζέ Τεμελκουράν στο ομώνυμο βιβλίο της, απ’ τη στιγμή που είναι ”στον γύψο” επ’ αόριστον τα ανεξάρτητα Μέσα, τα κοινωνικά δίκτυα, οι δημοσιογράφοι και οι συγγραφείς της, οι πνευματικοί άνθρωποι, οι διανοούμενοι της χώρας.
Η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που κήρυξε το ’16 ο Ταγίπ Ερντογάν, με αφορμή την απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του, εξακολουθεί να είναι ενεργή και πάντα υπό το ισλαμιστικό πνεύμα της τουρκικής ελίτ, η οποία εμποδίζει την Τουρκία να κινηθεί πιο κοντά στις δυτικές, φιλελεύθερες δημοκρατίες, για να μην γίνει… ”όργανο της Δύσης”.
Προωθώντας μια αμφιλεγόμενη ισλαμιστική ατζέντα στην τουρκική κοινωνία, ωστόσο, ο Τούρκος Πρόεδρος κατάφερε να γίνει ο πιο διχαστικός ηγέτης στη σύγχρονη ιστορική πορεία της χώρας του. Κι αυτό γιατί, αγνοώντας την κουλτούρα της συνύπαρξης, επέλεξε την πολιτική πόλωση για να κυβερνήσει.
Η πόλωση όμως ανέδειξε θριαμβικά τα κοινωνικά στερεότυπα, με πρώτα αυτά της ανισότητας σε βάρος των γυναικών και των εμφυλικών διακρίσεων. Σε βάρος των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Σε βάρος της δικαιοσύνης και του διαχωρισμού των εξουσιών στην Τουρκία.
Το ισλαμοφασιστικό κατεστημένο που βρήκε τον εκφραστή του στο πρόσωπο του Ταγίπ Ερντογάν έχει την ευκαιρία στα χρόνια διακυβέρνησής του να απαντήσει ακραία συντηρητικά σε θέματα-ταμπού για την τουρκική κοινωνία, όπως η χειραφέτηση και ενδυνάμωση των γυναικών, τα εγκλήματα τιμής σε βάρος τους, η σχέση της δημοκρατίας με το Ισλάμ, το οθωμανικό παρελθόν και η αναβίωσή του, οι παρεμβάσεις της Δύσης στα τουρκικά δρώμενα, η γενοκτονία των Αρμενίων και το αγκάθι του Ελληνισμού στην πορεία εξέλιξης της στρατηγικής της ”Γαλάζιας Πατρίδας”.
Με τα δεδομένα αυτά, οι εναπομείναντες στην Τουρκία ακηδεμόνευτοι άνθρωποι των Γραμμάτων και της δημοσιογραφίας αυτολογοκρίνονται αναγκαστικά υπό τον φόβο των αντιποίνων σε βάρος τους απ’ το αυταρχικό καθεστώς που τους κυβερνάει.
Το καθεστώς του γνωστού-άγνωστου ”κόκκινου δράκου” της απέναντι όχθης, που χρησιμοποιεί σαν μέσα της προπαγάνδας του τα εθνικιστικά και υπερεθνιστικά ΜΜΕ της Τουρκίας, τα οποία ”έχουν μετατρέψει την κοινωνία της σε κοινωνία συλλογικής αμνησίας της ιστορίας της”, με συνέπεια να τείνει αυτή – πνιγμένη απ’ την πατριαρχία του ισλαμισμού – να αποκηρύξει την κεμαλική ταυτότητά της…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
