Η αλήθεια είναι ότι ζω τελευταία υπό το κράτος ενός μεγάλου κι ενός μικρότερου φόβου. Ο μικρότερος, για να αρχίζω απ’ τον τελευταίο που είναι ευκολότερα αντιμετωπίσιμος, είναι αυτός της χρήσης του από την κυβέρνηση ως εργαλείου πολιτικής κυριαρχίας και αποπροσανατολισμού στα θέματα Εσωτερικής και Εξωτερικής πολιτικής μας με αφορμή τη σκιά θανάτου του Covid 19.
Ο μεγαλύτερος δεν είναι τόσο αυτός που μου προκαλεί ο Ταγίπ Ερντογάν με τις απειλές του (τις οποίες έχω ξεπεράσει σε κάποιον βαθμό), όσο η επικινδυνότητα των ”προθύμων” ημεδαπών με τους οποίους συνυπάρχω αναγκαστικά στον ευρύτερο κύκλο γνωριμιών μου.
Οι αντιπαραθέσεις μας βέβαια πάνε κι έρχονται, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα, όσο στο ότι οι απόψεις τους έχουν πρόσβαση σε κυβερνητικό επίπεδο και μέσω των Μέσων κοινωνικής δικτύωσης επηρεάζουν στρεβλά τον κόσμο.
Στρεβλά και αντεθνικά, αφού ασπάζονται εν πολλοίς τις Ροζάκειες αντιλήψεις περί μαξιμαλιστικών θέσεων της Ελλάδας στα ελληνοτουρκικά, που καταλήγουν στην πρόταση: ”να δώσουμε μερικά μικρονήσια μας (πχ Καστελόριζο) στους Τούρκους, για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο με εξασφαλισμένα τα μεγαλύτερα”…
Αυτά δεν είναι πρωτάκουστα, ασφαλώς ούτε για σας και για μένα, καθώς οι υποχωρήσεις δεν έχουν τέλος με τελευταίο συμβάν (βόμβα μεγατόνων θα έλεγα) την καταγγελία της βουλευτού της ΝΔ κ. Φεβρωνίας Πατριανάκου ότι ματαιώθηκε η επίσκεψη ΥΕΘΑ και Α/ΓΕΕΘΑ στο Καστελόριζο, για να μην προκληθούν οι Τούρκοι…
Κι αυτό επιβεβαιώνει ότι οι εθνικές υποχωρήσεις συνεχίζουν να υφίστανται υπό… σκιάν και να επικρέμονται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι της Ελλάδας ακολουθώντας τον προ έτους ”κατευναστικό” σχεδιασμό των εμπνευστών τους.
Ναι, ήταν όλα προσχεδιασμένα απ’ τους ”φίλους” και ”συμμάχους” μας, που έδειξαν τις προθέσεις τους απ’ το ’18 ακόμα με την εκποίηση του ονόματος της Μακεδονίας μας και των συνοδών της προικώων της (γλώσσας και εθνότητας), τα οποία δόθηκαν στους Σκοπιανούς δια της ”Συμφωνίας των Πρεσπών” και της υπογραφής Τσίπρα.
Εκείνη η πολιτική της διάρρηξης των ιματίων της Ελλάδας συνεχίζεται, δυστυχώς, με στόχο να ολοκληρώσει το καταστροφικό έργο της ακρωτηριάζοντας νησιωτικά – μέσω Χάγης – τον εθνικό μας κορμό. Τις βάσεις γι’ αυτό τις έθεσε ο πρώην και τις συνεχίζει με τις επιλογές του επάξια ο διάδοχός του.
Ήδη οι καμπάνες συναγερμού ήχησαν εδώ κι ένα χρόνο με πρώτο να σέρνει τον χορό τον Θάνο Ντόκο (πρώην γενικό Διευθυντή του ΕΛΙΑΜΕΠ [της Ομάδας Σημίτη], που αναβαθμίστηκε απ’ τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας, για να μείνει στην… ιστορία με το καζάν-καζάν της ”συνεκμετάλλευσης” του Αιγαίου ανοίγοντας το δρόμο στην Ντόρα για τα επόμενα βήματα.
Στην Ντόρα Μπακογιάννη που, ενεργώντας ως λαγός της κυβέρνησης του αδελφού της, άρχισε να προϊδεάζει τον λαό για το τι μέλλει γενέσθαι στην Εξωτερική μας πολιτική. Να τον προετοιμάζει για το ξεπούλημα του Αιγαίου (που πιθανόν επικύρωσε το περασμένο καλοκαίρι η μυστική συνάντηση/συμφωνία του Βερολίνου, αφού ακολούθησε η γερμανική και αμερικανική ”συμβουλή” για αποστρατικοποίηση των νησιών μας, όπως επιθυμούσε η Τουρκία).
Τα δεδομένα αυτά άρχισαν έκτοτε να μετατρέπουν τον φόβο πολλών από άλογο (που ισοδυναμούσε με φαντασιοπληξίες) σε έλλογο, ο οποίος τους προστάτευσε από τυχόν αυταπάτες τύπου Αλέξη και τους προσγείωσε στην δυστοπική πραγματικότητα των ημερών μας.
Μια πραγματικότητα στρεβλωμένη, προγραμματισμένη και αυστηρά ελεγχόμενη από ξένα και ντόπια κέντρα που απεργάζονται τον διαμελισμό της ελληνικής υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ με συνοδό επακόλουθο την απώλεια κάποιων νησιών μας.
”… Η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, αδερφή του πρωθυπουργού, ούτε λίγο ούτε πολύ είπε ότι ενδεχόμενη προσφυγή στη Χάγη μπορεί να σημαίνει «την απώλεια της ΑΟΖ του Καστελλόριζου, ωστόσο θα μπορούσε να κατοχυρώσει δικαιώματα άλλων νησιών μας, όπως της Ρόδου ή της Λέρου!..”, έλεγε – τέτοιο καιρό, πάνω κάτω – η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ με αφορμή τη συνέντευξη της… ”βουλευτού Χανίων” (που συμπεριφέρεται ενίοτε ως σκιώδης υπουργός Εξωτερικών) μετά την προηγηθείσα πρωθυπουργική δήλωση για επίλυση των ελληνοτουρκικών διενέξεων στη Χάγη.
Για να πάρει μετά την σκυτάλη ο δημοσιογράφος Γιώργος Παπαχρήστος και να αναφέρει στη στήλη του μεταξύ άλλων: ”…Πρέπει να ξεφύγουμε απ’ τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις του περασμένου αιώνα για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και τα μεταξύ μας προβλήματα. Να δούμε την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην περιοχή «με άλλο μάτι», και να κατανοήσουμε ότι τυχόν προσφυγή στο δικαστήριο της Χάγης μπορεί μεν να έχει ως συνέπεια μερικές απώλειες για μας, όπως ας πούμε την ΑΟΖ του Καστελλορίζου, αλλά θα κατοχυρώσει τα δικαιώματα άλλων νησιών μας, όπως της Ρόδου ή της Λέρου…”
Στα τότε ανησυχητικά δεδομένα που με έκαναν από τότε να ατενίζω με απαισιοδοξία το μέλλον της χώρας μας, προστίθενται τελευταία οι καινοφανείς απόψεις ”προθύμων” που δίνουν συνεντεύξεις ή αρθρογραφούν από δω κι από κει εστιάζοντας τις ”κατευναστικές” προτάσεις τους (οι οποίες ισοδυναμούν στην ουσία με απάρνηση των εθνικών μας δικαίων στο Αιγαίο) στο ”μειονέκτημα” της Ελλάδας να έχει τόσο εκτεταμένο νησιωτικό χώρο.
Ένα ”μειονέκτημα” που καθιστά ασύμφορη για μας την αντιοικονομική διασπορά των στρατιωτικών μας δυνάμεων, κατά την άποψή τους και, ως εκ τούτου, υιοθετούν έμμεσα πλην σαφώς το… Αριστοτέλειο σχήμα καθ’ υπερβολή του υφυπουργού Παιδείας το ’16 Κώστα Ζουράρι (”και να χάσουμε μερικά νησιά, δεν πειράζει”!!!), που μας οδήγησε στο κατά Ντόκον… ευαγγέλιο περί ανάγκης για ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου, όπως και στη σοφία της ”έμπειρης” Ντόρας (”Πάρτε λίγο Καστελόριζο και δώστε μας λίγο Ρόδο και Λέρο”, όπως το ερμήνευσε τότε θαυμάσια ο Κώστας Τσιτούνας στο newsbomb.gr) και τις ρουκέτες Ροζάκη περί μαξιμαλισμού της Ελλάδας και ανάγκης ”να δώσουμε κάτι και στην Τουρκία” (απ’ τα εδάφη μας!!!)…
Και όλα αυτά για χάρη – υποτίθεται – της ειρήνης, η διασφάλιση της οποίας απαιτεί να θυσιάσουμε – ως Ιφιγένεια – ”κάποια απ’ τα πολυάριθμα νησιά μας”. Οι άφρονες των Αθηνών (πρώην ”Ανανιστές” και νυν ”πρόθυμοι” και ”πραγματιστές”), ωστόσο, αρνούνται να πουν για το μέγα πλεονέκτημα των νησιών μας.
Αρνούνται να πουν πως το μειονέκτημα της διασποράς τους, το οποίο καθιστά επιβαρυντική για μας οικονομικά τη συντήρηση σε αυτά στρατιωτικών δυνάμεων, αντισταθμίζεται εθνικά ως χρέος προγονικό υπεράσπισης του Ελληνισμού του Αιγαίου.
Όπερ σημαίνει ότι πρέπει να θεωρούμε στρατηγικά το ελληνικό Αρχιπέλαγος ως ενιαίο χώρο με την ηπειρωτική Ελλάδα και όχι ως άθροισμα νησιών σε συγκεκριμένο θαλάσσιο χώρο όπου μπορούμε να επιχειρούμε στρατιωτικά στα όρια της ελληνικής Επικράτειας.
Πέραν αυτού όμως, πέραν του χρέους μας δηλαδή να υπερασπιστούμε τις Θερμοπύλες του Ελληνισμού σε Ανατολικό Αιγαίο και Θράκη μαζί με τις αρχές και αξίες της πατρίδας μας, έχουμε υποχρέωση να εκμεταλλευτούμε σοβαρά τα πολλαπλά οφέλη της Ελλάδας απ’ τα νησιωτικά συμπλέγματα του Αιγαίου που καθορίζουν τα ελληνοτουρκικά σύνορα.
Οφέλη και πλεονεκτήματα που έχουν να κάνουν όχι μόνο με τον υπέργειο και υποθαλάσσιο πλούτο τους, αλλά και τον γεωπολιτικό ρόλο που διαδραματίζουν προς όφελος της Ελλάδας, καθώς ”χρησιμεύουν ως βάσεις ειδικών επιχειρήσεων εναντίον των μικρασιατικών παραλίων”, σε περίπτωση πολέμου με την Τουρκία. που αμφισβητεί την εθνική κυριότητα 152 νησιών μας στο Αρχιπέλαγος και μας απειλεί με απόβαση σε κάποιο ή κάποια απ’ αυτά τυχοδιωκτικά.
Έπειτα είναι και το άλλο, το πιο επικίνδυνο γι’ αυτήν. Τα νησιά μας ”έχουν δυνατότητες εγκατάστασης σύγχρονων πυραυλικών συστημάτων εναντίον στόχων επιφανείας, αντιαεροπορικών όπλων αλλά και αντιπλοικών βλημάτων”.
Οπότε ”λειτουργώντας με αυτά τα πυραυλικά συστήματα ως αλυσίδα βάσεων – σε συνδυασμό με τις σύγχρονες επιχειρησιακές αντιλήψεις περί Αντι-πρόσβασης και Απαγόρευσης Περιοχής (Antiaccess, Area Denial-A2/AD)” – μπορούν να κάνουν πολλά”, όπως μας διαβεβαίωσε απ’ τον Σεπτέμβριο ήδη (με άρθρο του στο slpress.gr) ο αντιστράτηγος ε.α Παναγιώτης Γκαρτζονίκας. ”Μπορούν να καταστήσουν την Ελλάδα ικανή να απαγορεύσει στην Τουρκία τον έλεγχο του θαλάσσιου και εναέριου χώρου του Αιγαίου”!..
Τι μας αποκαλύπτει έμμεσα πλην σαφώς αυτό; Μας αποκαλύπτει τον λόγο που οι Μεγάλοι (Γερμανοί και Αμερικανοί) επιμένουν να αποστρατιωτικοποιήσουμε τα νησιά μας προς όφελος των τουρκικών συμφερόντων.
Κι αυτό, ενώ απαντήσαμε στο αίτημα των τελευταίων για ”εξάλειψη του στρατιωτικού αποτυπώματος” απ’ τα νησιά μας με διεύρυνση του στρατιωτικού αποτυπώματος των Ηνωμένων Πολιτειών στη χώρα μας και ολική αναθεώρηση της MDCA (”Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας) με τις ΗΠΑ, εκ παραλλήλου με την αναβίωση του σχεδίου για στρατηγική συμφωνία με την Γαλλία…
Ο λόγος επιμονής των ”συμμάχων” και ”φίλων” μας για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας (που είναι παγίδα θανάτου διαρκείας για την Ελλάδα) είναι φυσικά η προστασία της ασφάλειας της Τουρκίας!..
Αυτού του… ”προστατευόμενου είδους” που ξεχωρίζει – μες στην χορεία των κρατών της Υφηλίου – για την αναθεωρητική, διεκδικητική και επιθετική συμπεριφορά του. Γεγονός που καθιστά, δυστυχώς, μόνιμα αμυνόμενη διαχρονικά την χώρα μας. Κι αυτό πρέπει να λάβει τέλος υποχρεωτικά.
Πρέπει να σταματήσει εδώ και τώρα, γιατί μόνο έτσι – κι όχι με… συντεταγμένες κινήσεις ηττοπάθειας, υποχωρητικότητας και απεμπόλησης αναφαίρετων δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο (βλ. 12 νμ) – θα σταματήσουμε την επιθετικότητα και προκλητικότητα του γείτονα εξ Ανατολών, ο οποίος έχει εθιστεί να μας απειλεί τα τελευταία κυρίως χρόνια.
Μόνο έτσι θα σταματήσουμε την επιθετικότητα και προκλητικότητα του Τούρκου Προέδρου, ο οποίος δηλώνει με περηφάνια – όπου βρεθεί κι όπου σταθεί – το άτρωτο της πατρίδας του (” Εμείς είμαστε η Τουρκία, δεν φοβόμαστε!”), πράγμα που έδωσε περίσσιο αέρα όχι μόνο στους εθνικιστές της, αλλά και στους Τουρκοκύπριους θαυμαστές του Ταγίπ Ερντογάν, ένας εκ των οποίων (ο πρώην υπουργός Ενέργειας του ψευδοκράτους Χασάν Τατσόι) έλεγε με περισσή έπαρση Τούρκου – μιλώντας για μας προκλητικά – τον Δεκέμβριο του ’19:
”Σε όποιο δικαστήριο και να απευθυνθούν οι Ελληνοκύπριοι και η Ελλάδα ή με όποιον και να κάνουν συμφωνία, δεν έχει σημασία, τα σύνορα είναι καθορισμένα… Δεν μπορούν να μας σταματήσουν. Ο καθένας θα πρέπει να γνωρίζει τα όριά του. Θα πρέπει να γνωρίζει πως αν αντιταχθεί στην Τουρκία, θα είναι σαν να προσκρούει σε τοίχο”…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
