Λένε πως η ιστορία επαναλάμβανε ταξί ως τραγωδία. Εμείς θα προσθέταμε πως το κάνει και ως κωμωδία. Ειδικά η δική μας ιστορία, η ελληνική, στην διαδρομή χιλιετιών που διανύει, έχει πολλές φορές επαναληφθεί ως κωμωδία.
Φέτος ετοιμαζόμαστε να εορτάσουμε τα 200 χρόνια από την εθνεγερσία του 1821. Όμως εκατό χρόνια πριν, στα 100στοχρονα αυτής της Επανάστασης, ο εορτασμός είχε άλλο χαρακτήρα, μύριζε μπαρούτι και αίμα. Ο ελληνικός στρατός ετοιμαζόταν για την μεγάλη εξόρμηση προς τον Σαγγάριο που τον έφερε λίγα χιλιόμετρα έξω από την Άγκυρα. Το ότι αποτύχαμε, είναι μια άλλη ιστορία. Ας όψονται οι διχόνοιες, οι διάφοροι Ζαχάρωφ, οι μπολσεβίκοι και οι αμυνίτες.
Όμως τότε γιορτάσαμε σωστά το 21, το κάναμε σπονδή με το αίμα των στρατιωτών μας αλλά και το αίμα των προαιώνιων εχθρών μας. Σήμερα; Σήμερα ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε διαφορετικά, με κορωνοϊό, με οικονομική διάλυση, με δομές αλλοδαπών σε όλη τη χώρα, με συζητήσεις για το Αιγαίο, με Γιάννα, με Κατερίνα και Αντετοκούνμπο.
Αυτή η Επανάσταση του 1821 φαίνεται πως κουβαλά πολλές κατάρες και μίσος. Μια Επανάσταση απλών ανθρώπων που αποφάσισαν η να ζήσουν σαν Έλληνες η να πεθάνουν, φαίνεται πως ενόχλησε πολλούς.
Όχι τόσο ξένους αλλά ημεδαπούς φωστήρες που βάλθηκαν να της αλλάξουν τον χαρακτήρα της, τον εθνικοαπελευθερωτικό. Είπαν πως αν δεν υπήρχε ο ξένος παράγοντας, θα αποτύγχανε. Έγραψαν πως είχε χαρακτήρα κοινωνικό, κρυπτοκουμονιστικό δηλαδή. Σήμερα, λένε και γράφουν για το αν υπήρχε εθνική συνείδηση στους αγωνιστές τότε και το χειρότερο; θέλουν να την ταυτίσουν με σύμβολα και πρόσωπα που καμιά σχέση δεν έχουν με αυτή.
Η εργαλειοποίηση του Αντεντοκούνμπο, ως εικόνα συνέχειας του Ελληνισμού, μπορεί να φαίνεται γραφική αλλά είναι και ενδεικτική. Ενδεικτική του πως θέλουν τον Ελληνισμό, έναν πολτό πολιτών και όχι ανθρώπων με κοινή καταγωγή και γι’ αυτό κοινές ελπίδες και θελήσεις.
Η μεγαλύτερη ύβρις που θα μπορούσαν να κάνουν είναι αυτή για τους ήρωες του 21. Τους ταυτίζουν με πολίτες που σκέφτονται τα συν και τα πλην μιας κατάστασης πριν ενεργήσουν. Όχι με τα μέλη μιας κοινότητας που έκανε αυτό που αισθάνθηκε, υπακούοντας στο ένστικτο της εθνικής ελευθερίας και όχι στην λογική του προσωπικού συμφέροντος. Πολύ κακό για το τίποτα θα είναι λοιπόν οι εορτασμοί της επιτροπής της Γιάννας και του κράτους της Κατερίνας.
Οι αληθινοί εορτασμοί είναι αυτή που θα γίνουν στα ταπεινά ήρωα των χωριών, εκεί που πραγματικά βρίσκονται θα ένα τα κόκαλα των ηρώων τα ιερά.
*Ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος είναι Μέλος του ΠΣ του Εθνικού Μετώπου
