Όταν τα καριοφίλια του ’21 ”σιγούν”, ανοίγει ο δρόμος για την ”ουδετεροπατρία”

Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Όχι. Τίποτα τέτοιο. Θα ‘λεγα μάλιστα, πως – όσο πλησιάζουμε στους εορτασμούς για την επέτειο των 200 χρόνων απ’ την Ελληνική Επανάσταση – τα ”καριοφίλια” του… 2021 θα πάνε και θα ‘ρχονται στη θέση των αληθινών του 1821 που ξηλώθηκαν απ’ το Προεδρικό (όπου είχαν μεταφερθεί το ’75 απ’ το ”Μουσείο του Αγώνα” με απόφαση του Κωνσταντίνου και της Ιωάννας Τσάτσου), γιατί ήταν ”ανούσια διακοσμητικά” και αταίριαστα με τα γούστα της κ. Προέδρου Κατερίνας Σακελλαροπούλου, τα οποία συμβαδίζουν με την Ελλάδα του σήμερα:

• Την Ελλάδα της ”ουδετεροπατρίας”, κατά την παραιτηθείσα απ’ την Επιτροπή ”Ελλάδα 2021” καθηγήτρια Νεοελληνικής ιστορίας του ΕΚΠΑ κ. Μαρία Ευθυμίου.

• Την Ελλάδα του μεταμοντέρνου ιδεολογικού συνονθυλεύματος της ορθότητας, της προσαρμοστικότητας και της διάθεσης για ”αποκατάσταση” της ελληνικής ιστορίας σε… ρεαλιστικότερες βάσεις, ώστε να μην ενοχλούνται Τούρκοι και Σκοπιανοί (ίσως και Αλβανοί μεθαύριο) και να μη φέρουμε ως άχθος εμείς οι Νεοέλληνες την αρχαία κληρονομιά, την ελληνορθόδοξη πίστη και την παράδοσή μας.

• Την Ελλάδα του φόβου, που απαρνείται το δικαίωμά της για επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ν.μ λόγω casus belli της Τουρκίας.

• Την Ελλάδα που έπεσε στην παγίδα των ”φίλιων’ εκβιασμών και κλίνει σ’ όλες τις πτώσεις τη λέξη ”συνεκμετάλλευση” με ”μήλον της έριδος” το Αιγαίο.

• Την Ελλάδα που δεν δαγκώνει. Μόνο καταβροχθίζεται. Πότε εκχωρώντας για 99 χρόνια την δημόσια περιουσία της σε πείσμα των Πρεσπομάχων του ”χθες” που μέμφονταν την ιδεολογικοποίηση του ραγιαδισμού της και πότε διαπραγματευόμενη τα ιερά και τα όσιά της καθ’ υπόδειξη των Μεγάλων ”συμμάχων” της, οι οποίοι την ωθούν και πάλι – δυο χρόνια μετά τη Συμφωνία στις Πρέσπες – σε Τραπέζι διαπραγματεύσεων.

Σε Τραπέζι διαπραγματεύσεων με τον νεοοθωμανό ”Αρταξέρξη”, αυτήν τη φορά, για να καταπιεί τις… ”μαξιμαλιστικές” θέσεις της και – πιεζόμενη απ’ τις ”σατραπείες” των ξένων ”εύγε” – να οδοιπορήσει προς τα… Σούσα για χάρη της ειρήνης…

Όπερ, μεθερμηνευόμενο, σημαίνει να μειοδοτήσει υπό το φόβητρο του πολέμου αποδεχόμενη τη φαρέτρα των τουρκικών επιχειρημάτων που προλειαίνουν την καθ’ ευφημισμό ”συνεκμετάλλευση”, η οποία ισοδυναμεί με διχοτόμηση του Αιγαίου.

Γιατί σ’ αυτήν θα καταλήξουμε τελικά εν ονόματι της ειρήνης. Μιας ειρήνης ταπεινωτικής για μας όσο μια επονείδιστη ήττα σε πεδίο της μάχης, αφής στιγμής τροχοδρομήσουμε την Ελλάδα στις ράγες της τουρκικής στρατηγικής με στόχο την πλήρη αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης.

Μέχρι να φτάσουμε όμως εκεί, θα έχουν προηγηθεί ως ”επιδόρπιο” (μια που το ”πρωινό” το καταναλώσαμε ήδη απεμπολώντας το δικαίωμα επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης μας απ’ τα 6 στα 12 νμ) η αποστρατικοποίηση των νησιών μας, ο περιορισμός του FIR Αθηνών από 10 σε 6 μίλια, η αλλαγή στη δικαιοδοσία επιχειρήσεων έρευνας και διάσωσης και η αλλαγή του καθεστώτος νησίδων και βραχονησίδων, χωρίς να αποκλείεται η συζήτηση για την αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας στη Θράκη ενόψει της Χάγης…

Αλλά ας αφήσουμε το θέμα της ”συνεκμετάλλευσης” τμημάτων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και των πέριξ αυτής που μας απασχολούν και ας επιστρέψουμε στα του εορτασμού (σε δυόμιση μήνες από τώρα) της Επανάστασης του 1821.

Η επιστροφή μας αυτή κάθε άλλο παρά ευχάριστη είναι, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο: Να είναι, δηλαδή, μια ανάσα εθνικής περηφάνιας, ανάτασης και συσπείρωσης για όσα καταφέραμε εμείς οι Έλληνες από κοινού στα ενδιάμεσα χρόνια προς χάριν αυτής της πατρίδας.

Αλλά φευ, με τη ρότα που πήραμε μόνο περήφανοι δεν είμαστε και η απόδειξη της αιτιολογημένης απαισιοδοξίας μας συνοψίζεται στο πνεύμα που εκπέμπουν μέλη της Επιτροπής Εορτασμού 1821-2021, η οποία έχει στη θέση του επίσημου τοποτηρητή της την ”Κυρία 2004”, την ”Πρέσβειρα εκ προσωπικοτήτων της Ελληνικής Πολιτείας” Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη.

Την κυρία – όχι με τις καμέλιες – αλλά με τις μεταμοντέρνες ιδέες, όπως αυτή της ιδεολογικής αντεπίθεσης απέναντι στην αραχνιασμένες του πατριωτισμού, των παραδόσεων και των ”αντιδημοκρατικών”, ”εθνικιστικών” στερεοτύπων γύρω απ’ τα έργα και τις ημέρες των ηρώων του ’21. Στερεοτύπων που καθιστούν αναχρονιστική την ιστορική αφήγηση για την Ελληνική Επανάσταση, η οποία είναι ανάγκη να τεθεί σε… σωστές βάσεις.

Και οι ”σωστές βάσεις, δυστυχώς” οδηγούν σε απομείωση της αξίας της ίδιας και των πρωταγωνιστών της. Σε απομείωση του πατριωτισμού, τον οποίο ταυτίζουν εσκεμμένα πολλοί με την αμαρτωλή όψη του εθνικισμού (την ταυτισμένη με τον φασισμό/ναζισμό), για να πετύχουν τον πνευματικό εκμαυλισμό των Ελλήνων.

Για να εμπεδώσουν σε εθνικό και πολιτικό επίπεδο, την ”κανονικότητα” του κατευνασμού στην Εξωτερική μας πολιτική και την κανονικότητα (καλυπτόμενη ή μη από μάσκα) του νόμου και της τάξης στην Εσωτερική πολιτική μας.

Χαράς ευαγγέλια, φυσικά, προκάλεσε στη κάστα των ”προθύμων” της αθηναϊκής ελίτ – αν εξαιρέσουμε τη δυσαρέσκεια που εξέφρασε το Μαξίμου – όλο αυτό το νεοεπαναστατικό ιδεολόγημα που εξέπεμψε απ’ την πρώτη στιγμή η ”Επιτροπή Αγγελοπούλου” δια των διακεκριμένων μελών της.

Και γι’ αυτό προετοιμάζονται κάποιοι εξ αυτών για δεύτερο γύρο επίθεσης μετά από εκείνον που έλαβε χώρα στο παρελθόν με μπροστάρηδες στον αγώνα για… παραποίηση ή ”στρογγύλεμα” της ιστορίας μας προς χάριν των Τούρκων τους Πάγκαλους, τις Δραγώνες, τις Ρεπούσηδες και τους Λιάκους, που διοχέτευαν απ’ τις πανεπιστημιακές έδρες ή τους υπουργικούς θώκους τους ανιστόρητα και ανθελληνικά αποκυήματα.

Ανθελληνικά και τρισάθλια περί αλβανικής καταγωγής του Μεγαλέξανδρου και των Σουλιωτών, μη γενοκτονίας αλλά εθνοκάθαρσης των Ελλήνων του Πόντου, συνωστισμού στην Σμύρνη το ’22 την ώρα του διωγμού των προσφύγων Μικρασιατών μετά την Καταστροφή και περί μύθου της ωραίας κοιμωμένης που σχετίζεται με την ιστορία της εθνικής μας παλιγγενεσίας.

Σε όλα αυτά τα επιεικώς απαράδεκτα (στα οποία θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και την δήλωση του πρώην ΥΠΕΞ μας Ν. Κοτζιά ότι ”είμαστε μοναχοφάηδες εμείς οι Έλληνες στο Αιγαίο”), έρχονται να προστεθούν και τα σύγχρονα… ”φιλελληνικά” ατοπήματα μελών της ”Επιτροπής της Γιάννας”, που ανοίγουν τον δρόμο για γέφυρα του παλιού με το νέο σε μια υπερβατικής σύλληψης θεώρηση της Ελληνικής Επανάστασης.

Μια θεώρηση που ”βλέπει” την εκσυγχρονιστική εκδοχή του Έθνους μας με την οπτική της ”ουδετεροπατρίας” (η οποία έκανε προ καιρού το μέλος της Επιτροπής Αρ. Χατζή να αναρτήσει, στο επίσημο site της, ένα άρθρο για την ερωτική ζωή του Κραϊσκάκη) και την οπτική της ”φραγγολεβαντίνικης” ερμηνείας της Ελληνικής Επανάστασης την οποία επικαιροποίησε σε άρθρο του προ ημερών (στην εφημερίδα ”Καθημερινή”) ο ιστορικός Roderick Beaton (ιδρυτικό μέλος της Επιτροπής ”Ελλάδα 2021”).

Εκεί ούτε λίγο ούτε πολύ – κληθείς να προσδιορίσει το θεμελιακό πλαίσιο των επετειακών εκδηλώσεων του προσεχούς Μαρτίου με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 200 απ’ τον εθνικό ξεσηκωμό του Γένους μας το 1821 – το εν λόγω μέλος της ”Επιτροπής” υποστήριξε ότι η εθνική ανεξαρτησία μάς χαρίστηκε απ’ τους Ευρωπαίους και δεν κερδήθηκε με το αίμα μας, με το αίμα των ηρωικών παιδιών της Ελλάδας.

Έφτασε μάλιστα στο σημείο να πει στους Έλληνες, υπό τύπον διδαχής, ότι αυτό που δεν έχουν καταλάβει οι ίδιοι και οι ιστοριογράφοι της Ελληνικής Επανάστασης είναι ”η χρονολογία-κλειδί”…, ”η αποφασιστική στιγμή” για την Επανάσταση. Κι αυτή η στιγμή είναι η… 3η Φεβρουαρίου του 1830!!!

Ως φαίνεται τον κ. Beaton δεν τον συγκίνησε καμιά άλλη ημερομηνία απ’ τις αιματοβαμμένες της Ελληνικής Επανάστασης για να τη θεωρεί κλειδί για την έκβασή της. Καμιά πλην της ”υποτιμημένης” από μας 3ης Φεβρουαρίου 1830, η οποία δεν έχει να επιδείξει κάτι σημαντικό στο πεδίο της μάχης εδώ στην Ελλάδα, αλλά έχει τη σημασιολογία της ως γεγονός που έλαβε χώρα στο εξωτερικό με θέμα την Ελληνική Επανάσταση.

Ένα γεγονός που συγκέντρωσε την ομήγυρη των κεφαλών της Ευρώπης στο βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών, στο Whitehall, όπου οι υπουργοί Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας υπέγραψαν το λεγόμενο Πρωτόκολλο του Λονδίνου, το Πρωτόκολλο αναγνώρισης της Ελλάδας ως Ανεξάρτητου Κράτους.

Ωστόσο δεν σκέφτηκε ο εν λόγω κύριος ότι δεν κάναμε άλμα μαγικό σαν λαός μέσα στον χρόνο, για να καταλήξουμε στην υπογραφή της ανεξαρτησίας μας. Ότι στο 9ετές διάστημα μέχρι να φτάσουμε στο 1830 (ξέχωρα απ’ τους αγώνες και τις θυσίες τεσσεράμιση αιώνων που απαιτήθηκαν για να φτάσουμε στην απελευθερωτική Επανάσταση του 1821) έγιναν απίστευτης γενναιότητας πράξεις μέχρι σημείου αυτοθυσίας και χύθηκαν κρουνοί αίματος ”για να θρασέψει ακμαίο το δέντρο της λευτεριάς”.

Ως εκ τούτου, σπουδαία είναι η στιγμή αναγνώρισης από την Ευρώπη της ελληνικής Ανεξαρτησίας, αλλά πιο σπουδαία είναι η διαδρομή των θυσιών των Ελλήνων μέχρι να φτάσουμε σ’ αυτήν!!!. Σπουδαία – ως ιδεολογικό υπόβαθρο – είναι η προετοιμασία για τον ξεσηκωμό των διανοητών του 18ου αιώνα, που έγραφαν στην γαλλική και γερμανική γλώσσα για επηρεασμό της ευρωπαϊκής γνώμης υπέρ της ελληνικής Επανάστασης.

Αλλά το πνεύμα του ξεσηκωμού των Ελλήνων το 1821 είναι σπουδαιότερο. Κι αυτό δεν κρύβεται στα λόγια θαυμασμού του Χέγκελ για τους προγόνους μας (”μόνο οι Έλληνες είχαν συλλάβει την ουσιαστική σχέση του υποκειμένου με το σύμπαν”) ούτε στις Προφητείες του αγιορείτη Αγαθάγγελου που ταξίδεψαν στην Ευρώπη για να αναγγείλουν προδρομικά την επικείμενη Ανάσταση του Γένους.

Άρχισαν σαν σπορά αρχικά του Ρήγα, του Κοραή και του Ανώνυμου Έλληνα, για να ”μεταφραστούν” στη συνέχεια σε πράξεις ηρώων στα πεδία των μαχών της χιλιοματωμένης Ελλάδας και να γίνουν αργότερα μέρος των θρύλων και παραδόσεών μας, τμήμα αθάνατο της ελληνικής ιστοριογραφίας, της δημοτικής ποίησης και των τραγουδιών που την συνόδευαν.

Της ελληνικής ιστοριογραφίας που ανέδειξε την ελληνική Επανάσταση δια του έργου του Σπ. Ζαμπέλιου (ιστορικού του 19ου αιώνα και αρχιτέκτονα της εθνικής μας ενότητας) και του Κων. Παπαρρηγόπουλου (εθνικού ιστορικού του ίδιου αιώνα, ο οποίος – με την ”Ιστορία του Ελληνικού Έθνους” του – απέδειξε δύο κυρίως πράγματα:

Ότι οι Έλληνες πρωτοσχημάτισαν έθνος και κράτος (πόλεις-κράτη για την ακρίβεια) από την αρχαιότητα και ότι το Βυζάντιο / Ρωμανία είναι συνέχεια του ελληνισμού της αρχαιότητας και συνδέεται άρρηκτα με την μετέπειτα εθνική μνήμη και ιστορία των Ελλήνων απ’ το 1453 ως το 1821 και μετέπειτα.

Ως εκ τούτου ο ισχυρισμός του κ. Beatob ότι ποτέ πριν το 1830 οι Έλληνες δεν είχαν κράτος και χάρη στην Ευρώπη το δημιούργησαν, ΔΕΝ ευσταθεί. Οι Ευρωπαίοι μπορεί να έβαλαν την υπογραφή τους για την ανεξαρτησία μας τότε, αλλά η Ελλάδα ήταν η πρώτη που δημιούργησε πόλεις-κράτη σχεδόν 3.000 χιλιάδες χρόνια πριν, όταν οι Ευρωπαίοι έμπαιναν στην Νεολιθική εποχή.

Η μόνη διαφορά ήταν ότι το Νεοελληνικό κράτος που ιδρύθηκε το 1830 είχε υπόδειγμα τα ευρωπαϊκά. Ως εκ τούτου, δεν παρέπεμπε δομικά και λειτουργικά στις πόλεις-κράτη της ελληνικής αρχαιότητας, αλλά είχε προδιαγραφές του 19ου αιώνα.

Σε κάθε περίπτωση πάντως η ίδρυση ελληνικού κράτους δεν ήταν το κύριο ζητούμενο για τους Έλληνες του ’21. Το κύριο ζητούμενο ήταν η λευτεριά τους κι όταν την εξασφάλισαν αυτήν (έστω και μερικώς), γεννήθηκε η ανάγκη να φτιάξουν δικό τους κράτος.

Η ανάγκη να δημιουργήσουν ενιαία κρατική υπόσταση, που θα υπερασπιζόταν και θα εκπροσωπούσε τα εθνικά τους συμφέροντα, ενώ παράλληλα θα διασφάλιζε – με τους νόμους και τις δομές της – την εθνική ενότητα των Ελλήνων (μετά από τέσσερις αιώνες και πλέον δουλείας στους Τούρκους κατακτητές) βάζοντας στόχο την απελευθέρωση και των υπόλοιπων κομματιών της Ελλάδας που παρέμεναν υποδουλωμένα σ’ αυτούς…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)