Τα μυστικά του Βοσπόρου κρύβουν παγίδες για την Ελλάδα

”Θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί, για να αλλάξουμε τον ρου των γεγονότων και στο Τραπέζι των διαπραγματεύσεων και στο πεδίο της μάχης. Στην Ανατολική Μεσόγειο δεν είμαστε μόνο με τα γεωτρύπανά μας, αλλά και με τις φρεγάτες μας και με τα αεροσκάφη μας. Και πριν από 500 χρόνια ήμασταν εκεί και σήμερα είμαστε εκεί…”, έλεγε ο επεκτατιστής Πρόεδρος της Τουρκίας προ ενός έτους μιλώντας στη Σμύρνη για την στρατιωτική παρουσία της χώρας του στη Συρία και τη Λιβύη.

Και μου ‘ρθε τότε να του πω, κρατώντας με βία την οργή μου, πως εμείς οι Έλληνες ήμασταν εκεί πριν από 3.500 χιλιάδες χρόνια, όταν δεν υπήρχε ούτε η σκόνη απ’ τις Τουρανικές φυλές των Τούρκων και των Μογγόλων στην ιστορία.

Και πως οι γελοίοι χάρτες που ανεμίζει εδώ κι εκεί – φορτωμένες με μαξιμαλιστικές αξιώσεις – δεν σβήνουν μονοκονδυλιά την προαιώνια παρουσία της χώρας μας ”στα νερά της Κύπρου, της Συρίας και της Αιγύπτου, στα αγαπημένα των πατρίδων μας νερά”, όπως έλεγε ποιητικά ο Καβάφης [”Επάνοδος στην Ελλάδα (1914, ανέκδοτο)] ξύνοντας την πληγή των εθνικών απωλειών μας.

Μου ‘ρθε να πω και πολλά άλλα, όμως δεν τα είπα γιατί τα θεώρησα μάταια. Μόνο ψέλλισα ασυναίσθητα κάτι για την αχορταγιά της κατάκτησης που την μέμφθηκε και για ειρηνικές περιόδους ακόμα ο Πίνδαρος, όταν – απευθυνόμενος σε έναν Ολυμπιονίκη-πολυνίκη που λαχταρούσε και άλλες νίκες τού είπε σε τόνο συμβουλευτικό:

– Μη ζητάς άλλα. Μη ζητάς να ξεπεράσεις τη ζωή. Μη ζητάς να γίνεις Θεός…

Σ’ αυτό το σημείο αγωνιστικότητας και διεκδικητικότητας έχει φτάσει, νομίζω, ο Ταγίπ Ερντογάν. Η εκπλήρωση του πόθου του για επέκταση της Τουρκίας είναι πάνω απ’ όλους και απ’ όλα, κι ας ελλοχεύει ο κίνδυνος ενός οδυνηρού τέλους στο βιβλίο της μοίρας του, όπως τον προειδοποίηση ο πρώην πρωθυπουργός του Αχμέτ Νταβούτογλου λέγοντας πως ”τον Ερντογάν θα τον ρίξουν οι ίδιοι οι Τούρκοι, γιατί οδηγεί τη χώρα του στον γκρεμό…”

Μέχρι να γίνει όμως αυτό – αν γίνει – οι κίνδυνοι που απειλούν την εθνική και φυσική-βιολογική επιβίωση των Ελλήνων (Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων) είναι θανάσιμοι, έστω κι αν δεν το έχουν συνειδητοποιήσει αυτό οι πρωθυπουργοί και οι Πρόεδροί μας, που περί άλλων τυρβάζουν ”ανέμελοι”…

Ειδικά στην περίπτωση της Κύπρου, που αντιμετωπίζει (πέρα απ’ την εντεινόμενη τουρκική επιθετικότητα και τον υγειονομικό κίνδυνο εξάπλωσης του κορονοϊού, με αρνητικές επιπτώσεις στην Οικονομία) την ορατή απειλή μιας προδιαγεγραμμένης άτυπης πενταμερούς διάσκεψης για το Κυπριακό η οποία ισοδυναμεί πιθανόν με ”Σχέδιο Ανάν Β”’.

Όπερ σημαίνει ότι εκεί η κατάσταση τείνει να χαρακτηρισθεί τραγική, αν συνυπολογίσει κανείς:

1. Την αφερεγγυότητα που εκπέμπει στον λαό του ο Κύπριος Πρόεδρος λόγω του σκανδάλου διαφθοράς με τα ”χρυσά διαβατήρια” και των ψεμάτων που είπε σχετικά με την πορεία του Κυπριακού και τις ελληνοκυπριακές θέσεις.

Των ψεύτικων υποσχέσεων, ουσιαστικά, που έδωσε επί… σκηνής απορρίπτοντας τις τουρκικές θέσεις ως απαράδεκτες, την ίδια στιγμή που τις υιοθετούσε στο παρασκήνιο, γιατί ”ο νέος πατριωτισμός ταυτίζεται με τον ρεαλισμό” και, ως εκ τούτου, παρουσιάστηκαν δημόσια – δια των… κυβερνητικών ”λαγών” (βλ. Χάρης Γεωργιάδης) – ως ελληνικές, οι θέσεις των Τούρκων περί διχοτόμησης της Κύπρου… και

2. Την ανάμειξη της φιλότουρκης Βρετανίας στην επικείμενη Πενταμερή Διάσκεψη, όπου – υπό την ΓΓ των ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες και παρουσία της Ειδικής Συμβούλου του Τζέιν Χολ Λουτ και της βρετανικής αντιπροσωπείας – οι Τούρκοι θα προσέλθουν έτοιμοι να μιλήσουν για συνομοσπονδία.

Έτοιμοι να μιλήσουν με βάση το δικό τους νομικό πλαίσιο και έχοντας κατοχυρώσει ήδη – πέρα απ’ την βρετανική υποστήριξη που μιλά για εκ Περιτροπής Προεδρία – και πολλά στοιχεία ”χαλαρής ομοσπονδίας” (που είναι ένα βήμα πριν τη διχοτόμηση) τα οποία είχαν εξασφαλίσει ήδη πριν από το Κραν Μοντανά.

Πριν απ’ τις διαπραγματεύσεις δηλαδή Αναστασιάδη- Μουσταφά Ακιντζί για το Κυπριακό στο Κραν Μοντανά της Ελβετίας το 2017, με παρούσα την αντιπρόσωπο του ΓΓ του ΟΗΕ Ελίζαμπεθ Σπέχαρ και την ελληνική αντιπροσωπεία υπό τον ΥΠΕΞ μας Ν. Κοτζιά, ο οποίος τα είχε πάει θαυμάσια συνεργαζόμενος με τον ομόλογό του της Κύπρου Νίκο Χριστοδουλίδη.

Ακούω μερικούς απ’ τους αναγνώστες μου ήδη να με κατηγορούν για ηττοπάθεια και να κάνουν αναφορά στον Ηρόδοτο (τον ιστορικό των ελληνοπερσικών πολέμων), που έλεγε ότι στον αγώνα απέναντι σε μια δύναμη πολλαπλάσια συντριπτική, νικούσαν πάντα οι Έλληνες γιατί ”ήταν άνθρωποι ελεύθεροι που υπερασπίζονταν την ελευθερία τους έναντι ενός τυράννου ο οποίος οδηγούσε έναν στρατό από δούλους”.

Καλά όλα αυτά, θα τους έλεγα, όμως εμένα προσωπικά δεν με καθησυχάζει καθόλου – στην παρούσα συγκυρία – η αλήθεια των λόγων του ”Πατέρα της Ιστορίας”, απ’ τη στιγμή που ζούμε σε εποχή παρακμής κι όχι μεγαλείου και δόξας σαν τη δική του, που βίωσαν και ανέδειξαν οι αρχαίοι Έλληνες.

Με τα δεδομένα εκείνα η ”Μικρή Ελλάδα της Μεσογείου”, η Κύπρος μας. σήκωνε άφοβα το κεφάλι και με περίσσια κι ατσάλινη καρδιά έδινε αποφασιστικούς αγώνες για να προστατέψει τα όσια και τα ιερά της.

Με τα δεδομένα τα τωρινά δίνει αγώνες… ηθικής κάθαρσης και αποκατάστασης της αξιοπρέπειάς της, για να αφήσει μια και καλή πίσω της το θέμα των πολιτογραφήσεων και των χρυσών διαβατηρίων που την έχουν μιάνει και διασύρει παγκόσμια.

Και συμβαίνουν αυτά με τον Hannibal ante portas της και τους αδελφούς μας εκεί να είναι ψυχικά, ηθικά και εξοπλιστικά πολύ μακριά απ’ το να επαναλάβουν τον άθλο του Λεωνίδα και να βροντοφωνάξουν το ”Μολών Λαβέ” στον Τούρκο κατακτητή, που – πέρα απ’ τον εποικισμό των Βαρωσίων και της Αμμοχώστου – σχεδιάζει να εκμεταλλευτεί ετσιθελικά την ΑΟΖ της και με την πρώτη αντίδραση των Κυπρίων να εισβάλει στην ελεύθερη Κύπρο, για να την κατακτήσει ολόκληρη.

Τέτοιους ήρωες σαν τους προγόνους μας όμως, που υπενθυμίζουν ανά τους αιώνες τις λαμπρότερες στιγμές του μεγαλείου της, δύσκολα να ξαναγεννήσει η Ελλάδα (υπό την ευρεία της έννοια), γιατί έχει ξεφτίσει η πίστη των παιδιών της στις πατρογονικές τους αξίες με πρώτη απ’ όλες την αγάπη για την πατρίδα.

Κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο, γιατί στο γύρισμα του τροχού μπορεί να βρεθούν εξανδραποδισμένα απ’ τους προαιώνιους εχθρούς τους, με τη βοήθεια των άσπονδων φίλων και ”συμμάχων” τους…

Υπάρχει κι αυτό το ενδεχόμενο δυστυχώς και δεν κινδυνολογούμε, γιατί πήραμε προ καιρού τα μηνύματα ότι κάποιοι ”στα σκοτεινά” μεθοδεύουν το προσκύνημα του Ελληνισμού. Κάτι που φάνηκε πλείστες όσες φορές με έσχατη την τελευταία… ποντιοπιλατική ”αφωνία” του Γερμανού ΥΠΕΞ Χάικο Μάας κατά την κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Τούρκο ομόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου.

Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών – μη κρατώντας τα στοιχειώδη προσχήματα ενόψει των διερευνητικών επαφών με την Ελλάδα – προέβη σε επιθετικές δηλώσεις εναντίον της εκμεταλλευόμενος την μη αντίδραση του Γερμανού αξιωματούχου δίπλα του.

Ήταν ένα καλοστημένο τουρκικό θέατρο με κατηγορίες κατά της Ελλάδας εντελώς ανυπόστατες και παραπλανητικές, σε βαθμό που έδινε την εντύπωση ότι ο Τούρκος μιλούσε ως θύμα ενός θύτη με ονοματεπώνυμο ο οποίος τον απειλούσε….

Ένα θέατρο που κατέληξε ως απειλή της Τουρκίας κατά της Ελλάδας ότι θα κάνει αυτό που έπρεπε στη δεύτερη, αφού αυτή συνέχιζε τις προβοκάτσιες (αυτή κι αν είναι παράκρουση και στρεψοδικία) και παραβιάζει το καθεστώς αποστρατικοποίησης των νησιών του Αιγαίου.

Είναι φανερό πλέον ότι ο ρους των γεγονότων, που έλεγε ο Ερντογάν, αλλάζει προσανατολισμό υπέρ της Τουρκίας, με κίνδυνο να καταλήξει… ανθελληνικός. Ο αγώνας που δίνει εδώ και καιρό για να βγάλει τη χώρα του απ’ το τιμωρητικό περιθώριο αρχίζει να αποδίδει καρπούς.

Βρίσκει, τελικά, ανταπόκριση χάρη και στη δική μας αδράνεια που σχετίζεται με την αναποφασιστικότητα επιλογής των εξοπλιστικών μας. Μια αναποφασιστικότητα που σαφώς επηρεάζεται απ’ τον αμερικανικό παράγοντα, ο οποίος θα αναδιαμορφώσει πολύ πιθανόν την στρατηγική του με την Ελλάδα λόγω της αλλαγής Προέδρου στις ΗΠΑ.

Στο μεσοδιάστημα όμως αυτό ο Μακρόν και η Μέρκελ, έχοντας πιστέψει το ”παραμύθι” του Ερντογάν για συγκράτηση των προσφυγικών ροών και αναβάθμιση των ευρω-τουρκικών σχέσεων, έλιωσαν τους πάγους με την Τουρκία και επικοινωνούν μαζί της έκτοτε (αλληλογραφία Μακρόν-Ερντογάν) με διάθεση να τα βρουν.

Το γεγονός αυτό, όπως και το άλλο αρνητικό του μηνύματος που μας έστειλε η Ρωσία δια του ΥΠΕΞ της Σεργκέι Λαβρόφ για δικαίωμα μεν επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης της Ελλάδας στα 12 νμ, αλλά μετά από συζήτηση με την Τουρκία γύρω απ’ το εύρος των χωρικών μας υδάτων, προοικονομούνται δυσάρεστα για μας επακόλουθα στο Τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όπου ”κονταροχτυπιούνται” ήδη η ελληνική με την τουρκική αντιπροσωπεία.

Η ελληνική υπό τον πρέσβη Παύλο Αποστολίδη (συνοδευόμενο από τον πρέσβη Αλέξανδρος Κουγιού και τη σύμβουλο πρεσβείας Ιφιγένεια Καναρά, που υπηρετεί στο γραφείο του ΓΓ του υπουργείου Εξωτερικών) και η τουρκική υπό τον Τούρκο υφυπουργό Εξωτερικών Σεντάτ Ονάλ (πλαισιωμένο απ’ τον διευθυντή αεροναυτιλιακών υποθέσεων του υπουργείου Εξωτερικών Εξωτερικών Τσαγατάι Ερτσιγές και τον Μπαρίς Καλκαβάν, ο οποίος έχει υπηρετήσει και στην πρεσβεία στην Αθήνα και στο τουρκικό προξενείο στη Ρόδο).

Το έξωθεν περιβάλλον είναι ανησυχητικό μάλλον παρά φιλικό προς τα εθνικά μας συμφέροντα, αφού είναι διάχυτη η εντύπωση ότι οι ξένοι έχουν προεξοφλήσει ήδη πως δε θα σηκωθούμε νικητές από ‘κει, όταν θα τεθούν προς συζήτηση όλες οι διεκδικήσεις των Τούρκων οι οποίοι περιμένουν την ώρα και τη στιγμή για να μας ”στήσουν στον τοίχο”, μέχρι να μας αναγκάσουν να υποχωρήσουμε.

Με δεδομένα αυτά αντιλαμβανόμαστε όλοι πως τα… μυστικά του Βοσπόρου, που θα αποκαλύπτονται στην πορεία των διερευνητικών, κρύβουν παγίδες για την Ελλάδα. Αντιλαμβανόμαστε, επίσης, πόσο μόνη και εκτεθειμένη στις βουλιμικές διαθέσεις του γείτονα εξ Ανατολών της είναι αυτή τη στιγμή η πατρίδα μας.

Η πατρίδα μας που καλείται να βαδίσει το δύσβατο μονοπάτι των διερευνητικών του Βοσπόρου – υπό το απαθές βλέμμα των Ευρωπαίων εταίρων – με λίγες πιθανότητες νίκης και εν μέσω χιλίων κινδύνων που απειλούν με απώλειες τα προγονικά κεκτημένα της.

Κεκτημένα ελληνικότητας αιώνων στο ελληνικό Αριχιπέλαγος, τα οποία – αν δεν είμαστε αποφασισμένοι να υπερασπιστούμε με κάθε τίμημα – θα γκριζοποιηθούν σε πρώτη φάση δια της αποστρατικοποίησης των νησιών του Αιγαίου και σε δεύτερη θα αποσπαστούν απ’ τα νησιωτικά συμπλέγματα της ελληνικής Επικράτειας με τη σφραγίδα του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)