Με τη σιωπηλή συναίνεση του λαού που μοιάζει εθνικά λοβοτομημένος

– Αλήθεια, υπάρχει κανείς Έλληνας που να θέλει να δώσουμε χωρικά ύδατα και ΑΟΖ στους Τούρκους; ρώτησε ο αναπληρωτής φιλόλογος του σχολείου μας την ηλεκτρονική τάξη του στο δεκάλεπτο ενός διαλείμματος, με το πέρας της Ιστορίας, όπου – κατά παράκληση των τελειοφοίτων της Τρίτης – δέχτηκε να απαντήσει σε θέματα της… ελληνοτουρκικής επικαιρότητας.

– Όχιιι!!!.., ακούστηκε ξέχειλη από νεανική ορμή και αποφασιστικότητα η φωνή των παιδιών, ”λες και ξεστόμιζαν το μυριόστομο ΟΧΙ του ’40…”, όπως μου είπε χαρακτηριστικά ο συνάδελφος με λυγισμένη φωνή και κάτι σαν έκσταση στα αγουροξυπνημένα του μάτια.

Ήταν ένας από τους λίγους που επέλεξαν να κάνουν την ηλεκτρονική διδασκαλία τους απ’ τις κρύες αίθουσες του άδειου σχολείου. Τον κοίταξα με συμπάθεια που λίγο απείχε απ’ την μητρική συμπόνια, γιατί τόσο αυτός – η νέα γενιά των αδιόριστων εκπαιδευτικών που ζει σχεδόν ξεχασμένη την τελευταία δεκαετία στο εκπαιδευτικό περιθώριο υπομένοντας τα αλλεπάλληλα χτυπήματα απ’ τις συνέπειες των μνημονίων – όσο και οι μαθητές του, έδειξαν πως κρατούν ακόμα εθνικές αντιστάσεις μέσα τους σ’ ένα αποχρωματισμένο εθνικά και θρησκευτικά περιβάλλον παιδείας…

Έμεινα ενεή από χαρά και λύπη μαζί ακούγοντας τη συνέχεια της αφήγησής του, που με επιβεβαίωνε πως υπάρχουν ακόμα ελπίδες για την Ελλάδα όσο υπάρχουν δάσκαλοι και μαθητές οι οποίοι νιώθουν την αγάπη για την πατρίδα όχι σαν φτερούγισμα περαστικό του ανέμου, αλλά ”σαν της δροσιάς το στάλαγμα στα κρίνα” μέσα τους, όπως θα ‘λεγε σήμερα – αν ζούσε – ο λαμπρός ελληνιστής ποιητής Ρώμος Φιλύρας σε μια… πατριωτική έκδοση της ”Madona Mia” του.

Σε μια λοβοτομημένη εθνικά Ελλάδα όμως δεν υπάρχει χώρος για ”σταλάγματα” και για ”κρίνα”, γιατί τα έχει σαρώσει όλα ο… ρεαλισμός της αθεΐας και της ουδετεροπατρίας. Έτσι χάνουν το νόημα οι λέξεις, οι ελληνικές λέξεις, μέχρι να χαθούν και αυτές και η σημασία τους.

Γιατί το κακό ξεκινά απ’ το ξενόφερτο ”ντύσιμο” και την στρεψόδικη παραλλαγή τους. Λες, φερ’ ειπείν, ότι είσαι πατριώτης και σου κολλάνε επαίσχυντα την ετικέτα του φασίστα εθνικιστή (του εθνικιστή της επονείδιστης όψης, δηλαδή). Λες ”ελληνικό Αρχιπέλαγος” και σε ρωτούν ”Κατά πού πέφτει αυτό;” οι εκλεκτοί της… διερευνητικής ελληνικής αντιπροσωπείας.

Κι εγώ ταξιδεύω μακριά, στα πρώτα εθνικά μου σκιρτήματα, που φέρνουν σαν ηχώ στα αυτιά μου τα λόγια του αείμνηστου πατέρα μου όταν μιλούσε συγκινημένος για τη φράση ”Είμαστε Αρχιπελαγικό Κράτος” που τόλμησε να εκστομίσει σε μια συνεδρίαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (στα πλαίσια της Διάσκεψης του ΟΗΕ το 1982) ο αείμνηστος, πλέον, αρχηγός της Ελληνικής Αντιπροσωπείας του υπουργείου Εξωτερικών Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος.

Οι προσπάθειες εκείνου του Έλληνα πατριώτη που προσπαθούσε επί ώρες να εξηγήσει (στις αντιπροσωπείες των συμμετεχόντων στην Τρίτη Συνδιάσκεψη των ΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας) τη σημασία της φράσης του και τη σημασία της ελληνικής λέξης ”Αρχιπέλαγος” ήταν, όντως, συγκινητική!..

Συγκινητική και άξια επαίνου, έστω κι αν δεν έγινε αποδεκτή – ως πρόταση – απ’ τους ξένους, που απέρριψαν τον χαρακτηρισμό της Ελλάδας ως ”Αρχιπελαγικό Κράτος” εγκρίνοντας ως αρχιπελαγικά μόνο τα κράτη που αποτελούνται αποκλειστικά από νησιά, όπως τα νησιά Φίτζι οι Φιλιππίνες, οι Μπαχάμες, η Ινδονησία και η Παπούα Νέα Γουινέα, σύμφωνα με το Άρθρο 47 της νέας Σύμβασης UNCLOS του Δικαίου της Θάλασσας.

Συγκινητική και εξόχως πατριωτική, προς παραδειγματισμό των σημερινών ”προθύμων” θεσμικών και εξωθεσμικών αντιπροσώπων μας, οι οποίοι – αντί να είναι η ”φωνή του λαού” στην υπεράσπιση της ελληνικής νησιωτικής Επικράτειας στο Αιγαίο, είναι η φωνή των… ”κοτζαμπάσηδων” της αθηναϊκής ελίτ.

Των ”κοτζαμπάσηδων” που – παρακάμπτοντας την ελληνική κυριαρχία (στρατιωτική, οικονομική, πολιτιστική) στο θέμα αυτό – που φέρει τη σφραγίδα της Συνθήκης της Λωζάνης (1923) – εκλαμβάνουν σχεδόν ως δικαιολογημένη την αμφισβήτηση απ’ τους Τούρκους του υπάρχοντος νομικού και εθνικού καθεστώτος στη νησιωτική χώρας μας.

Όπερ σημαίνει ότι συντάσσονται – ούτε λίγο ούτε πολύ – με την τουρκική προπαγάνδα των ”γκρίζων ζωνών” στο Αιγαίο, που αμφισβητεί την ελληνικότητα 152 νησιών, προβάλλει το casus belli σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών μας υδάτων από τα 6 στα 12 νμ και ζητά απαιτητικά την αποστρατικοποίηση των νησιών μας και τον περιορισμό του εναέριου χώρου μας (FIR Αθηνών) από 10 στα 6 μίλια.

Συντάσσονται με την διαιωνιζόμενη απ’ το ’73 και έπειτα τουρκική διεκδίκηση για δικαιώματα εξερεύνησης υδρογονανθράκων στο Ανατολικό Αιγαίο εκ μέρους της TRAO (Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίων) σε περιοχές της ελληνικής υφαλοκρηπίδας των νησιών Λήμνου, Σαμοθράκης, Αγίου Ευστράτιου, Λέσβου και Χίου, στις οποίες προστέθηκαν – κατά τα Ερντογανικά χρόνια – και περιοχές του ΝΑ Αιγαίου με το Καστελόριζο, την Κρήτη και άλλα διεκδικούμενα απ’ τους Τούρκους νησιά, που φθάνουν συνολικά τα 152…

Τώρα θα μου πείτε πως μας βρήκαν ευάλωτους Γερμανοί και Αμερικανοί (μεταβολή της ισορροπίας δυνάμεων Ελλάδας-Τουρκίας στο Αιγαίο σε βάρος μας λόγω της οικονομικής κρίσης) και μας πέταξαν σαν λεία στους Τούρκους αναγκάζοντάς μας να μπούμε στο στόμα του ”λύκου” οικειοθελώς (Frontex επί μονίμου βάσεως στο Αιγαίο [βλ. Πάνο Καμμένο επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ]) δίνοντας αφορμή στο τουρκόφιλο ΝΑΤΟ να έχει μόνιμη παρουσία στο Αιγαίο (μετά από πρωτοβουλία της Καγκελαρίου Μέρκελ με έγκριση ΗΠΑ και Τουρκίας, για να λειτουργεί σαν αστυνόμος στην περιοχή λόγω σταδιακής διόγκωσης των μεταναστευτικών ροών μετά το 2012).

Και είναι έτσι ακριβώς, όπως τα λέτε. Μόνο που το κακό… τρίτωσε, αφού ανάσχεση των προσφυγικών ροών δεν υπήρξε ποτέ. Αντίθετα επωφελήθηκαν απ’ την υποχωρητικότητα και την αφέλειά μας οι φιλότουρκοι ”σύμμαχοι” του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και βρήκαν την ευκαιρία να δράσουν – δια του Ταγίπ Ερντογάν – σε βάρος μας.

Έβγαλαν απ’ τα ξεχασμένα σεντούκια τους μια απόφαση του ΝΑΤΟ του 1960 που μιλούσε για ταύτιση των θαλασσίων και εναέριων συνόρων των κρατών-μελών και μας την φόρεσαν κολάρο (παραγγελιά ΗΠΑ-Τουρκίας-Γερμανίας να προσαρμόσουμε στα θαλάσσια 6 νμ των χωρικών μας υδάτων τα εναέρια).

Πέραν αυτού, υπάρχει κι άλλο κακό, που εκκόλαψαν μυστικά οι ”σύμμαχοί” μας με γνώμονα τα συμφέροντα της Τουρκίας, στο θέμα της αποστρατικοποίησης των νησιών του Αιγαίου. Η σιωπηρή αρχικά εξαίρεση των Δωδεκανήσων απ’ τις περιπολίες του ΝΑΤΟ στα χρόνια των μνημονίων έγινε κραυγαλέα πρόδηλη στη στόχευσή της μετά τον τερματισμό τους.

Και ο τερματισμός τούς έδωσε σήμα για αποστρατικοποίηση – πέραν των άλλων νησιών που διεκδικεί από χρόνια η Τουρκία να εντάξει στην κυριαρχία της – και του συμπλέγματος της Μεγίστης, δηλαδή του Καστελόριζου…

Του Καστελόριζου που απαξίωναν οι ελληνικές κυβερνήσεις για πάνω από 50 χρόνια επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον τους – κατά τις ατέρμονες διερευνητικές επαφές των Ελλήνων αντιπροσώπων με τους Τούρκους – στην υπόλοιπη νησιωτική χώρα, με τη δικαιολογία ότι το Καστελόριζο ανήκει γεωγραφικά στην Ανατολική Μεσόγειο και όχι στο Αιγαίο…

Με τα δεδομένα αυτά υπόψη του και βλέποντας τον πολλαπλασιασμό της αξίας του λόγω υδρογονανθράκων, ο νεο-οθωμανός ”σουλτάνος” επικέντρωσε τη στρατηγική του στο πολύτιμο μικρονήσι μας κι από την αφύλακτη Κερκόπορτα του ΝΑΤΟ (με την Frontex καθεύδουσα, όπως και την ελληνική Πολιτεία) άρχισε να πυκνώνει τις αποστολές προσφύγων στις ακτές του Καστελόριζου, με αποτέλεσμα αυτοί σήμερα να είναι τριπλάσιοι σε αριθμό από τους μόνιμους κατοίκους του…

Τι κι αν έγιναν πλείστες όσες Σύνοδοι Κορυφής τα τελευταία χρόνια, με τελευταία εκείνην του Δεκεμβρίου του ’20 και επικείμενη αυτήν του προσεχούς Μαρτίου του ’21. Οι ελληνικές κυβερνήσεις (συμπεριλαμβανομένης και της τωρινής που θόλωσε ανεπίτρεπτα – απ’ την επομένη κιόλας των εκλογών του ’19 – το ”πατριωτικό” στίγμα της κάνοντας επανειλημμένες κυβιστήσεις μέχρι να προσαρμοστεί πλήρως στην κατευναστική πολιτική του Κώστα Σημίτη ) – μετατράπηκαν στην πορεία σε αποχρωματισμένες εθνικά ”κυβερνήσεις διεκπεραίωσης κρατικών καθηκόντων και ευρωπαϊκών οδηγιών” με άσσο στο αριστεροδεξιό τους μανίκι τα φίλια Μέσα επικοινωνία τους.

Κυβερνήσεις που απέδειξαν ”χθες” πανηγυρικά ότι ήταν έτοιμες για το άλμα μειοδοσίας στις Πρέσπες και σήμερα ότι είναι ”πρόθυμες” να υποκύψουν στον εκβιασμό των τουρκόφιλων Αμερικής και Ευρώπης, οι οποίοι την σπρώχνουν σε ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου με την Τουρκία υπό τον φόβο του casus belli και της εκβιαστικής λογικής της ”ή θα πάρεις τα μισά κεκτημένα σου σ’ αυτό ή θα τα χάσεις όλα μαζεμένα…”

Κι εμείς, ο λαός, οι Έλληνες – υπό την απειλή του covid 19 και του ενδεχόμενου πολέμου με την Τουρκία – συμμορφωθήκαμε υπάκουα προς τας υποδείξεις και χωνέψαμε εύκολα τις κυβερνητικές δικαιολογίες για διάλυση των κόκκινων γραμμών και τρίμηνη παραμονή του Oruc Reis στα χωρικά ύδατά μας.

Χωνέψαμε εύκολα τις ταπεινώσεις του Ερντογάν και των ξένων αξιωματούχων οι οποίοι με τις ανθελληνικές παρεμβάσεις τους μάς είπαν κατάμουτρα πως ”Η Ελλάδα ΔΕΝ ανήκει στους Έλληνες”, πολύ περισσότερο όταν είναι υποθηκευμένη για 99 χρόνια και έτοιμη να υποδεχθεί τουρκικό γεωτρύπανο (Κρήτη) και 5ο Μνημόνιο (λόγω εκτόξευσης του δημόσιου χρέους της στο 224% του ΑΕΠ ).

Χωνεύουμε και την τελευταία πρόκληση του ΥΠΕΞ της Τουρκίας που βαφτίζει ως τουρκική την μουσουλμανική μειονότητα Θράκης (”Οι Τούρκοι της Δυτικής Θράκης για περισσότερα από 30 έτη αγωνίζονται για την αναγνώριση της “τουρκικής” τους ταυτότητας. Επί πολλά έτη οι υπέρ της μειονότητας αποφάσεις του ΕΔΑΔ δεν εφαρμόζονται. Θα είμαστε πάντα δίπλα στους ομογενείς μας στον δίκαιο τους αγώνα”).

Γεγονότα αλληλοδιαδοχικά στην καταστροφικότητά τους, που θα έπρεπε να κάνουν τη χώρα μας να αποχωρήσει απ’ την παγίδα των διερευνητικών επαφών, στις οποίες συμμετέχει – κατά τον κ. Δένδια – για να δείξει πως δε φοβάται την Τουρκία, αν και γνωρίζει καλά ο ΥΠΕΞ μας ότι δια του προσχηματικού διαλόγου αυτή στοχεύει να πετύχει τρία πράγματα:

1. Την αποδοχή από μας ως συνομιλητή της ”Κατοχικής Δύναμης Κύπρου” (Άρα και με τη βούλα μας αναγνωρίζουμε ως μη κατοχική την στρατιωτική παρουσία των Τούρκων εκεί)

2. Την ύπαρξη προβλήματος προς συζήτηση σχετικά με την κυριαρχία μας στο Αιγαίο, γεγονός που καθιστά λογικό το αίτημά της για ”απόσυρση των βαρέων όπλων από τα νησιά”, δηλαδή για την αποστρατικοποίησή τους και

3. – Την οριστική απόρριψη κάθε ενδεχομένου κυρώσεων σε βάρος της, αφού – με την αποδοχή των συνομιλιών – ακυρώνουμε την απόφασή μας στη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου και προδιαγράφουμε την αλλαγή στάσης μας στην επόμενη του Μαρτίου.

Ακυρώνοντας όμως την κατηγορηματική στάση μας για κυρώσεις κατά της Τουρκίας λόγω των επαναληπτικών προκλήσεων, αυθαιρεσιών και παραβιάσεων των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, καθιστούμε ασόβαρο και αφερέγγυο τον εαυτό μας δίνοντας παράλληλα πόντους στον αντίπαλο, με αποτέλεσμα να ωθούμε – ως κυβέρνηση – την πατρίδα μας στη συνέχιση της κατηφορικής της πορείας.

Μιας πορείας με κατάληξη τον νησιωτικό ακρωτηριασμό της στην Προκρούστεια κλίνη της Χάγης, προς δικαίωση των Ροζάκηδων και των άλλων ”προθύμων” κοινοβουλευτικών και μη συνεργατών της, οι οποίοι την προτρέπουν από καιρό ”συμβουλευτικά” να δεχτεί το μοίρασμα του Αιγαίου στα δύο επωφελούμενη της σιωπηλής συναίνεσης του λαού που μοιάζει εθνικά λοβοτομημένος…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)