Σκληρά εργαζόμενοι φοιτητές με τη στάμπα των αναρχικών ”αιωνίων”

Ήταν λίγο μετά τους πρώτους πανηγυρισμούς του ελεύθερου κόσμου, που πανηγύριζε απ’ άκρη σ’ άκρη της γης την αντιφασιστική νίκη των Συμμάχων στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ακούστηκε προφητικά η φωνή του μεγαλύτερου δραματουργού του 20ου αιώνα Μπέρτολτ Μπρεχτ: ”Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. Η σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό”…

Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια, αλλά η αλήθεια των λόγων του Γερμανού συγγραφέα, σκηνοθέτη και ποιητή είναι πάντα επίκαιρη και… διακρατικά ενεργή. Τη βιώσαμε , άλλωστε – και εξακολουθούμε να τη βιώνουμε και στη χώρα μας έχοντας για παράδειγμα την καμπύλη της ανιούσας κλιμάκωσης που ανέδειξε μια ”εγκληματική οργάνωση” σε κόμμα στην περίοδο κορύφωσης της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.

Τότε η Χρυσή Αυγή, εκμεταλλευόμενη την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος και την εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας απ’ τα μνημόνια, βρήκε την ευκαιρία να ξεπεταχτεί καιροσκοπικά και, εκμεταλλευόμενη την αγανάκτηση και την απελπισία 440.000 συμπατριωτών μας, να μετατρέψει την οργή τους σε (”φασιστική”) ψήφο διαμαρτυρίας.

Φευ!. ”Η γενίκευση είναι η αρχή κάθε φασισμού”, είχαν ξεκαθαρίσει σωστά οι πιο ψύχραιμοι – με αφορμή την παρουσία της στο Ελληνικό Κοινοβούλιο – και γι’ αυτό δε θεωρήσαμε ”φασίστες” την πλειοψηφία των ψηφοφόρων της, αλλά παραπλανημένους απ’ την προπαγάνδα της, που επικαλυπτόταν απ’ την δημοφιλή διαπίστωση ότι ”όλοι ίδιοι είναι…”

Το πρώτο και κύριο κακό ωστόσο που είχε προκαλέσει η ΧΑ, πριν φτάσει κατηγορούμενη στα δικαστήρια, ήταν ότι για να αποκαλυφθούν η ύπουλη προπαγάνδα και ο διαβρωτικός ρόλος της στον πατριωτικό χώρο (τον οποίο εκμεταλλεύτηκε άγρια – για ψηφοθηρικούς λόγους – προβάλλοντας την πατριδοκαπηλία της ως φιλοπατρία) χύθηκε αίμα αθώου. Το αίμα του Παύλου Φύσσα, που – ναι μεν δικαιώθηκε δικαστικά – πλην όμως δεν μπορεί να γυρίσει πίσω…

Το δεύτερο κακό είναι η εσφαλμένη εντύπωση (που υιοθετήθηκε ασμένως απ’ την ελληνική κοινωνία) ότι με την τελευταία πράξη της κάθαρσης στην πολιτική τραγωδία (ήττα και διάλυση του κόμματος της ΧΑ μετά την καταδίκη της και την φυλάκιση της ηγετικής της ομάδας) ξεμπερδέψαμε με τον φασισμό.

Κι όμως, δεν ξεμπερδέψαμε, γιατί η φασίζουσα συμπεριφορά ζει και βασιλεύει στην ανταγωνιστική, ”ορθολογική” ελληνική κοινωνία, που καταπίνει αμάσητα τα ρατσιστικά στερεότυπα και την ύπαρξη διακρίσεων στην καθημερινότητά μας.

Καταπίνει αμάσητη την επικράτηση του ισχυρού με κάθε αθέμιτο μέσο, προς αποθέωση της αναξιοκρατίας και της λανθάνουσας (ενίοτε οφθαλμοφανούς) φαλλοκρατικής νοοτροπίας, η οποία επικρατεί διαστρωματικά στους εργασιακούς χώρους, με πρόσφατα παραδείγματα αυτά των καταγγελιών για άσκηση ανδρικής βίας σε βάρος αθλητριών, ηθοποιών και ποιος ξέρει ποιων άλλων έχουν υποστεί τις ανεξέλεγκτες συνέπειες της… κοινωνικής ιεραρχίας.

Ωστόσο, θα πρέπει να επισημάνω εδώ ότι η φασίζουσα συμπεριφορά δεν έχει πάντα σεξιστικό χαρακτήρα. Η ιχνηλάτησή της – με την έννοια της άσκησης ψυχολογικής πίεσης – γίνεται εμφανής (σε καθεστώς δημοκρατίας) και σε… καθωσπρέπει χώρους, όπως αυτός της πολιτικής, δημοσιογραφικής και πνευματικής ελίτ του τόπου μας.

Κρύβεται, επίσης, στον χυδαία εθνικιστικό και ρατσιστικό πολιτικό λόγο, στον ακρο-αριστεροδεξιό ή τον μετριοπαθή (”ελιτίστικο”) φιλελεύθερο, στην περίπτωση που αυτός (προ του κινδύνου αποδόμησης των κανόνων της δημοκρατίας στα πανεπιστήμια απ’ το δικέφαλο τέρας της αναρχίας) παίρνει στο λαιμό του όχι τους εξτρεμιστές αιώνιους φοιτητές (που ”διαπρέπουν ως επαναστάτες στις πορείες”), αλλά τους φοιτητές που απέχουν μακράν απ’ την πολιτική και για λόγους επιβίωσης ή υγείας υπερβαίνουν κατά πολύ τον χρόνο σπουδών τους.

Αυτούς – ως φαίνεται – κανείς δεν τους σκέφτεται απ’ την εποχή του Κώστα Καραμανλή και εντεύθεν, οπότε βρίσκεται περιοδικά το θέμα των ”αιώνιων” φοιτητών στην επικαιρότητα. Του Κώστα Καραμανλή που ήταν ο πρώτος διδάξας τον ”διωγμό” απ’ τα πανεπιστήμια των ”αιωνίων” αναρχικών αριστεριστών, με παράπλευρες απώλειες τους σκληρά εργαζόμενους φοιτητές τους οποίους δεν έλαβε ποτέ υπόψη του κανένας και, προπάντων, η μάλλον αντιπαθής στον φοιτητόκοσμο εκείνης της περιόδου Υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης Μαριέττας Γιαννάκου.

Κανείς από τους πρωθυπουργούς και τους ιθύνοντες του υπουργείου Παιδείας που σπούδασαν μέσα και έξω από την Ελλάδα χάρη στα γεμάτα πορτοφόλια των πατεράδων τους δεν σκέφτηκε έκτοτε τους νέους με τα προβλήματα υγείας ή εκείνους των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων, οι οποίοι – αντί να ξημεροβραδιάζονται στις πορείες ή να φτιάχνουν μολότοφ στις κρυφές ”γιάφκες” των Σχολών τους, δουλεύουν διπλοβάρδιες σαν σεκιούριτι ή πιτσαδόροι.

Αλλά αυτά πού να τα ξέρουν οι κυβερνητικοί κριτές τους, που εξασφαλίζουν τα πολιτικά νώτα τους βολεύοντας την νομενκλατούρα του κόμματός τους (κατά τα πρότυπα των προηγούμενων) και καθησυχάζουν τους δημοσιογράφους του χώρου τους λέγοντας πως φταίνε οι αιώνιοι φοιτητές για τα χάλια της Παιδείας και όχι οι χίλιες επτά πληγές του Φαραώ που καταρύπησαν το κορμί της.

Όχι η διαιωνιζόμενη αναξιοκρατία, οι κομματικές επιλογές πανεπιστημιακών, η υφέρπουσα διαφθορά στα ΑΕΙ, η απαξίωση των αξιών που εντάθηκε με την οικονομική και ηθική κρίση και η κατάργηση των θεμελίων της κοινωνικότητας, δημιουργικότητας και προόδου στα προγράμματα των σπουδών τους.

Δε φταίει η μη αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και η διάχυτη αναξιοκρατία (που μετέτρεψε το πολίτευμά μας σε δημοκρατία-κουτοκρατία) ούτε η επιβολή του πνεύματος της ήσσονος προσπάθειας (που έκανε εκπαιδευτικούς και εκπαιδευόμενους να συνηθίσουν στην οκνηρία).

Δε φταίνε τα ακατάλληλα σχολικά βιβλία (προπάντων της Γλώσσας και της Ιστορίας) που διαπνέονται από αντιπατριωτισμό και ανορθόδοξο πνεύμα. Πνεύμα το οποίο παρουσιάζεται ως ”προοδευτικό”, ενώ είναι καθαρά εθνομηδενιστικό, αφού παραποιεί την ιστορική αλήθεια και αποχρωματίζει εθνικά τους ήρωες και τα κατορθώματά τους, ενώ εκμηδενίζει τη συνεισφορά στους αγώνες του έθνους των μαρτύρων της Ορθόδοξης εκκλησίας μας.

Δε φταίνε οι ακατάλληλοι υπουργοί Παιδείας διαχρονικά (που πήγαν να καταργήσουν την προγονική μας παιδεία και να αλλοιώσουν την ελληνική Ιστορία με τις ανιστόρητες αντιλήψεις τους) ούτε τα ”παρατράγουδα” με το πανεπιστημιακό άσυλο που μετέτρεπαν χρόνια τα πανεπιστήμιά μας σε προμαχώνα εξόρμησης των μολοτοφόρων κουκουλοφόρων.

Μόνο φταίνε οι ”αιώνιοι” φοιτητές συλλήβδην, ασχέτως εάν καθυστερούν την αποφοίτησή τους (πάνω από 4+2 χρόνια) για λόγους υγείας ή βιοπορισμού, για να μη γίνονται βάρος στους φτωχούς γονείς τους. Πάλι καλά που δεν τους διαγράφει από φοιτητές το υπουργείο Παιδείας με το παρόν Νομοσχέδιο (το οποίο συμπεριλαμβάνει, σημειωτέον, την θετική απόφαση της κ. Κεραμέως για ίδρυση Πανεπιστημιακής Αστυνομίας), γιατί θα είχαμε επανάληψη τραγικών επακόλουθων, όπως εκείνα που παραλίγο να γίνουν επί Μαριέττας.

Τότε που – διαβάζοντας τους πηχιαίους τίτλους των εφημερίδων του 2006 (Τίτλοι τέλους στους ”αιώνιους” φοιτητές) – κάποιοι απελπισμένοι απ’ αυτούς έφτασαν κοντά στο δικό τους τέλος, στη σκέψη ότι θα σβήνονταν μονοκονδυλιά οι κόποι τους και οι θυσίες των γονιών τους.

Ωστόσο, μπορεί η κυβέρνηση να έβγαλε απέξω την ουρά της στο θέμα της διαγραφής των ”αιώνιων” φοιτητών (που είναι και η πλειονότητα στα περισσότερα πανεπιστήμια [πάνω από 280.000]), μετακύλησε όμως την ευθύνη της τελικής απόφασης για την τύχη τους ή στα Ιδρύματα και τους πρυτάνεις, με την υποσημείωση ότι ”θα υπάρχει πρόνοια για τους εργαζόμενους φοιτητές” φέρνοντας για παράδειγμα έναν εργαζόμενο φοιτητή του Μαθηματικού (της πιο δύσκολης Σχολής ίσως), ο οποίος θα έχει τη δυνατότητα να παρατείνει τις σπουδές του μέχρι τα 8 χρόνια.

Η δεκαετία – κατά τη γνώμη μου – θα ήταν ακόμα πιο ανακουφιστική, γιατί με τα δεδομένα της οικονομικής κρίσης, παίρνει η μπάλα πολλούς φοιτητές απαιτητικών Σχολών με σοβαρά προβλήματα βιοπορισμού ή υγείας, αλλά και οικογενειακών σχέσεων, με αποτέλεσμα να μετατρέπεται το ήδη έντονο άγχος τους σε γολγοθά αγωνίας, μέχρι την αποφοίτησή τους.

Γι’ αυτό, σ’ αυτές ειδικά τις περιπτώσεις (που είναι πολύ περισσότερες απ’ όσες πιστεύουν οι κυβερνητικοί, καθώς επικαλύπτονται απ’ τη σιωπή και την μυστικοπάθεια) οι παλιοί φοιτητές πρέπει να τύχουν ειδικής μεταχείρισης και να μην εξομοιώνονται συλλήβδην με τους ”επαναστάτες” αριστεριστές που είναι εξαφανισμένοι.

Δικαιούνται, τουλάχιστον, να ερωτηθούν αν θέλουν να συνεχίσουν ή να τερματίσουν τις σπουδές τους. Κι αν είναι θετική η απάντηση, τότε έχουν κάθε δικαίωμα να συμμετέχουν στις εξετάσεις και να γίνονται σεβαστές ως προσωπικότητες και όχι να κυκλοφορούν με το απαξιωτικό στίγμα των ”αιωνίων”.

Κατά τα άλλα ο χρόνος αυτός νομίζω πως είναι λογικός για τους υγιείς και αυτούς που δεν εργάζονται για να επιβιώσουν, αλλά δίνουν… μάχες πολιτικές στο πεζοδρόμιο παρατείνοντας επ’ αόριστο – χάριν αυτών – τις ανώτατες σπουδές τους.

Ωστόσο κι αυτοί δεν πρέπει να θεωρούνται εξ ορισμού αποβλητέοι. Είναι παιδιά της ίδιας μητέρας πατρίδας, της Ελλάδας μας. Κι αν το ξεχνούν, οφείλουμε να τους το υπενθυμίζουμε εμείς οι μεγάλοι και να τους αντιμετωπίζουμε σαν τον ”Άσωτο” της Παραβολής όταν μετανοούν, γιατί είναι νέοι παραπλανημένοι.

Νέοι παρασυρμένοι απ’ τα πάθη, τον κομματικό φανατισμό και τις ιδεοληψίες τους. Τις ιδεοληψίες της άκρας Αριστεράς, οι οποίες τους οδήγησαν εκτός των Σχολών τους, στους δρόμους της βίας και της αφροσύνης που εκπροσωπούν το κοινωνικό περιθώριο.

Γι’ αυτό, ντουντουκοφόροι, κουκουλοφόροι και μολοτοφόροι φοιτητές της αναρχίας – στο όνομα των θυσιών των γονιών σας – είναι καιρός να απαρνηθείτε το πεζοδρόμιο και τον παράλληλο κόσμο των ψευδαισθήσεων και των αναρχικών ιδεωδών σας και να δώσετε προτεραιότητα στις σπουδές και την αποφοίτησή σας.

Σ’ αυτήν την άχαρη εποχή όπου δε φυτρώνει χορτάρι κοινωνικής ευαισθησίας και ευθύνης, γίνετε εσείς οι υπεύθυνοι και διαψεύστε αυτούς που σας κατηγορούν ότι είστε η ”ήρα” της ανώτατης εκπαίδευσης με το να μεταμορφωθείτε σε ολόχρυσα στάρια.

Στην συρρικνωμένη πληθυσμιακά Ελλάδα, την κοινή πατρίδα όλων μας, δεν περισσεύει κανείς – πολύ περισσότερο η νεολαία της – για να καταστρέφει τους οραματισμούς του μέλλοντός της σε ψυχοκτόνες δραστηριότητες και σε έκνομες ενέργειες επίδειξης θράσους και απώλειας αυτοελέγχου υπό τις οδηγίες και τα συνθήματα των κομματικών ινστρουχτόρων της.

Η ”επαναστατική”, αναρχική παρουσία σας μέσα και έξω από πανεπιστημιακούς χώρους δεν εκθέτει μόνο εσάς, αλλά και τους γονείς σας. Τους καταπιεζόμενους του χθες, ίσως, γονείς που – πέφτοντας σ’ έναν άκριτο φιλελευθερισμό (με την κυριολεκτική κι όχι την πολιτική σημασία του) – αντί να χαλαρώσουν απλά τα ”γκέμια”, σας άφησαν, πιθανόν, ακυβέρνητους απ’ τα εφηβικά χρόνια σας.

Έτσι ξεστρατήσατε και μετατραπήκατε στη μερίδα εκείνη της νεολαίας που τη συκοφαντεί επαναληπτικά με τα έργα και τις ημέρες της, γιατί είναι πολυθόρυβη, ασεβής, προκλητική, βίαιη και αντιδημοκρατική, σε αντίθεση με την άλλη που αγωνίζεται βουβά, δημιουργεί και παράγει ερευνητικό έργο προσπαθώντας να μη χαθεί μέσα στον κυκεώνα των παράπλευρων απωλειών των μνημονίων, του covid 19, του εθνομηδενισμού, της ουδετεροπατρίας και της αθεΐας.

Φευ!.. Αργά ή γρήγορα, με ή χωρίς τη θέλησή σας, οι θρασείς και οι άναρχοι θα αποβληθούν απ’ το σώμα της κοινωνίας μας, γιατί χωρίς εσωτερικό νόμο και ηθικό μέτρο πουθενά δε θα μπορούν να σταθούν, πολύ περισσότερο να στεριώσουν. Οι αρχές της αναρχικής βίας και της αχρειότητας είναι το ίδιο αποτρόπαιες με τις διεφθαρμένες κοινωνίες και τις τυραννικές κυβερνήσεις που αποστρέφεστε. Να το θυμάστε…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)