”Η εξουσία δε διαφθείρει”, λέει ο διάσημος και βραβευμένος με Πούλιτζερ Αμερικανός συγγραφέας Τζων Στάινμπεκ (”Τα σταφύλια της οργής”, 1938). ”Αυτό που διαφθείρει είναι ο φόβος. Ίσως ο φόβος για την απώλειά της…”
Κι ο λόγος του αυτός έχει επιβεβαιωθεί πλειστάκις στην πολιτική μας ζωή μέχρι σήμερα, σε βαθμό που – στην εναγώνια προσπάθειά τους να κρατηθούν στην εξουσία οι εκάστοτε κυβερνώντες – χάνουν τον αυτοσεβασμό τους μέσα από μάταιες προσπάθειες πολιτικής επιβίωσης.
Προσπάθειες είτε ανασχηματισμών που καταλήγουν να επαναφέρουν ”τοξικές” επιλογές προηγούμενων κυβερνήσεων είτε διαδικασιών αλλαγής εκλογικών συστημάτων, με στόχο να εμποδίσουν τον πολιτικό τους ”θάνατο” ο οποίος θα τους οδηγήσει από τον θώκο της εξουσίας στα έδρανα της αντιπολίτευσης.
Τα εκλογικά μαγειρεία είναι γνωστά για τη δράση τους από χρόνια, όπως είναι γνωστές και οι εξευτελιστικές αλχημείες των πολιτικών που λαμβάνουν αποφάσεις στα όρια των δημοκρατικών θεσμών εν κρυπτώ και παραβύστω.
Γνωστές είναι και οι μέθοδοι των χαλκευμένων σκευωριών σε βάρος των πολιτικών αντιπάλων, η ψηφοθηρία των λαοπλάνων ηγεσιών για εξαγορά συνειδήσεων μέσω διορισμού στο δημόσιο της κομματικής πελατείας τους και οι κατά παραγγελία (΄”μαϊμού) δημοσκοπήσεις για να τονωθεί το πεσμένο ηθικό των υπ’ ατμόν ψηφοφόρων και των στελεχών τους.
Όλα αυτά είναι γνωστά και, δυστυχώς, επαναλαμβανόμενα, καθώς οι πολιτικοί αρνούνται να εγκαταλείψουν την ”Αλεξάνδρεια που χάνουν”. Αρνούνται να κατανοήσουν πως ο πολιτικός ”θάνατός” τους είναι ”αναγκαία και επαρκής συνθήκη” για την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία που θα κρατήσει ζωντανή τη δημοκρατία μας.
Κολλημένοι στην καρέκλα της εξουσίας πίστεψαν και πιστεύουν πως με τα ”παραμύθια” που κρύβουν στους λόγους και τις υποσχέσεις τους θα κρατήσουν το λαό σκλάβο των πολιτικών επιλογών τους. Αλλά, φευ! ”Ην εγγύς έλθει θάνατος, ουδείς βούλεται θνήσκειν”, αλλά θνήσκει στο τέλος πολιτικά – στην προκείμενη περίπτωση – γιατί, όπως έλεγε ο αρχαίος τραγικός Αγάθων (5ος αι. πΧ): ” Τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι: Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει. Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει”.
Κι αυτοί ξέχασαν ότι δε θα κυβερνούν πάντα. Ξέχασαν πως θα ‘ρθει η στιγμή και γι’ αυτούς να παραδεχτούν την αποτυχία τους. Η στιγμή που θα τους γυρίσει την πλάτη η τύχη και τα σχέδιά τους θα αποδειχθούν πλάνα και ανώφελα.
Ξέχασαν πως στη δημοκρατία ο λαός ζητά την εναλλαγή κυβερνήσεων για να ανανεώνεται με νέες πολιτικές ιδέες και εθνικές στρατηγικές προς όφελος της πατρίδας και της ελληνικής κοινωνίας. Κάτι που έχει εκλείψει δυστυχώς σ’ αυτήν τη χώρα, με αποτέλεσμα οι εναλλαγές κυβερνήσεων να μη συνοδεύονται από ανανέωση της πολιτικής μας ζωής με γνώμονα την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων.
Αντίθετα να συνοδεύονται από οπισθοδρομήσεις και αποτυχημένες πολιτικές πρακτικές και στρατηγικές. Έτσι τα κυβερνητικά σχήματα αναπαλαιώνονται ουσιαστικά και διαιωνίζουν την ηττοπαθή και, ενίοτε, επονείδιστη ”κατευναστική” Εξωτερική πολιτική τους (1996-2018) ”ασβεστώνοντας” με ”φεγγαρόφωτα” και… μεταφυσικές θεωρήσεις τις ”τσιμεντένιες”, ασύμφορες εθνικά επιλογές.
Ίμια-Μαδρίτη-Πρέσπες… Δεινές, ντροπιαστικές διπλωματικές ήττες που κορύφωσαν τον εθνικό μας διασυρμό, αν και οι πολιτικοί ”ταχυδακτυλουργοί” που διαθέτουμε, φρόντισαν να τις βαφτίσουν τότε ”εθνικές επιτυχίες”, για τις οποίες πήραμε και δώσαμε ευχαριστίες διαπλανητικά (Απ’ το ”Ευχαριστώ τους Αμερικανούς” του Σημίτη γιατί δε χάσαμε κι άλλα νησιά πέρα απ’ τα ‘Ίμια, ως τις ευχαριστίες της Άνγκελα Μέρκελ στον Αλέξη Τσίπρα γιατί έλυσε επιτέλους το Σκοπιανό, το οποίο ”κανείς απ’ τους προκατόχους σου δεν ήθελε να ανοίξει, ειδικά ο Σαμαράς…”, όπως του είπε.
Με τα δεδομένα αυτά στις εθνικές αποσκευές μας φτάσαμε να μιλάμε για Χάγη σήμερα. Φτάσαμε να αναγορεύουμε Νέστορες καθοδήγησης τους Σημίτηδες, τους Ροζάκηδες και τους Ντόκους. Να αναγορεύουμε σε… εμπειρογνώμονα της Εξωτερικής μας πολιτικής την Ντόρα Μπακογιάννη (τα έργα και τις ημέρες της οποίας στο καθ’ ύλην αρμόδιο υπουργείο φροντίσαμε προηγουμένως να ”αγιοποιήσουμε”, για να τα έχουμε ως moto της υποχωρητικής πολιτικής μας).
Φτάσαμε να ακούμε παθητικά, χωρίς να γινόμαστε έξαλλοι με το αφήγημά της, το ενδεχόμενο πιθανού ακρωτηριασμού μας στην περίπτωση προσφυγής μας στη Χάγη. Ενδεχόμενο που ίσως στερήσει απ’ την Επικράτειά μας νησίδες και βραχονησίδες μας προς διασφάλιση της κυριότητας μεγάλων νησιών μας (Συνέντευξη στον δημοσιογράφο Γιώργος Παπαχρήστος στα ΝΕΑ, 25 Ιανουαρίου 2020),
Παρ’ όλα αυτά, δε θέλω να σταθώ στα παλιά (2008, επιστολή στον ΟΗΕ για αντικατάσταση της εθνικά περήφανης θέσης του 1992 για το Μακεδονικό με πρόταση για διπλή ονομασία των Σκοπίων συμπεριλαμβανομένου του όρου ”Μακεδονία”) και τα νεότερα λάθη της (Ιανουάριο 2020, σε ρόλο λαγού της κυβέρνησης, προειδοποίηση για… [λογικό] ενδεχόμενο εδαφικών απωλειών μας στη Χάγη ) προ του κινδύνου να φανώ προκατειλημμένη.
Προτιμώ να επικεντρωθώ σε κάτι καινούριο που είπε η ίδια τελευταία μιλώντας για το ”Συνυποσχετικό” το οποίο θα χρειαστεί να υπογράψουμε στην περίπτωση προσφυγής μας στο Διεθνές Δικαστήριο της Δικαιοσύνης.
Βρίσκω, πράγματι, ενδιαφέρουσα τη θέση της (θέση κυβερνητική, υποθέτω) ότι ”Στην Χάγη – εάν οι Τούρκοι την αποδεχθούν, όπως οφείλουν – θα πάμε με το ένα και μοναδικό Διεθνές Δίκαιο το οποίο υπάρχει”. Και ότι ”είναι υποχρέωση της ΕΕ, να βάλει ως όρο (στο Συνυποσχετικόν) το σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου”.
– Όμως, καλά όλα αυτά, κ. Μπακογιάννη, περίμενα να ρωτήσει ο συνομιλητής της, αλλά εδώ υπάρχει ένα καίριο ερώτημα που ξεπερνά την κοινή λογική. Και το ερώτημα είναι πώς γίνεται να φτάσουμε στο έλασσον, δηλαδή στον όρο τον οποίο ”υποχρεούται” (κατά την π. υπουργό Εξωτερικών) να απαιτήσει η ΕΕ απ’ την Τουρκία για σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου, όταν αυτή δεν υπάκουσε στο μείζον;
Και το μείζον είναι ότι αρνήθηκε να συμμετάσχει το 1982 στη Διάσκεψη του Montego–Bay της lαµαϊκής για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) και, συνεπώς, δεν υπέγραψε τη σχετική Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών. Όπερ σημαίνει ότι ΔΕΝ είναι υποχρεωμένη να τηρήσει κάτι που ΔΕΝ υπέγραψε…
Έπειτα είναι και το άλλο. Πώς προσπερνά η πρωθυπουργική αδελφή – αβρόχοις ποσίν – το ”Συνυποσχετικό”, για να φτάσει στο δια ταύτα του σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου, όταν η Τουρκία: 1. ΔΕΝ το σεβάστηκε στην περίπτωση της Κύπρου το ’74, 2. ΔΕ σεβάστηκε την ελληνική κυριότητα των Ιμίων το ’96 (την οποία σεβόταν μέχρι τις 29 Δεκεμβρίου 1995), 3. Παραβίασε επανειλημμένα με το Oruc Reis το ’20 την ελληνική υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, ενώ έκτοτε μας προειδοποιεί επανειλημμένα ότι η υπογραφή του ”Συνυποσχετικού” – με ορίζοντα Χάγης – προϋποθέτει την αποδοχή εκ μέρους μας τους ανοίγματος της βεντάλιας της με όλες τις διεκδικήσεις της (που θα έχουν ως θύματα τη Θράκη και το Αιγαίο);
Μ’ αυτά και μ’ αυτά έφτασε να αναρωτιέται ο μέσος πολίτης – που δεν είναι πολιτικός αναλυτής ούτε περισπούδαστος πολιτικός, δημοσιογράφος ή διπλωμάτης, παρά ένας κοινός άνθρωπος, ένας Έλληνας που αγαπά την πατρίδα του και νοιάζεται για την ύπαρξή της και το αύριο των παιδιών του σ’ αυτήν:
– Βάλαμε τελικά μυαλό ή όχι απ’ το διπλωματικό στραπάτσο στα Ίμια το οποίο πληρώσαμε με το αίμα τριών αδόκητα χαμένων παλικαριών μας;
– Βάλαμε τελικά μυαλό ή όχι απ’ την ήττα του Κώστα Σημίτη στην Ισπανία το 1997 (Συμφωνία Μαδρίτης), όταν οι Αμερικανοί (που έστησαν το deal για την υπογραφή της Συμφωνίας που ”γκρίζαρε” το Αιγαίο κάνοντας αποδεκτές τις τουρκικές αξιώσεις) μάς έσυραν ουσιαστικά σε άτακτη υποχώρηση υπέρ της Τουρκίας;
– Αντιληφθήκαμε, τελικά, ή όχι πως η τουρκική Εξωτερική πολιτική ξετυλίγει αργά αλλά σταθερά το κουβάρι της ”Γαλάζιας Πατρίδας” σε βάρος των εθνικών συμφερόντων μας, αφού – μετά την τουρκική επιτυχία στα Ίμια – ακολούθησε η διπλωματική επιτυχία των Τούρκων στην Μαδρίτη και τώρα βρίσκει πρόσφορο έδαφος επεκτατισμού η τουρκική πυγμή δια της ”ειρηνικής διπλωματίας”, με ισχύον το casus belli στο Αιγαίο και περιβάλλον γεωστρατηγικής την Αθήνα;
Γιατί αν δεν αντιληφθήκαμε ούτε τώρα ότι στην Ευρωπαϊκή Σύνοδο του Μαρτίου οι ”27” δεν πρόκειται να διευρύνουν τις κυρώσεις κατά της Τουρκίας οι εταίροι μας κι ότι αυτή δεν έχει στο νου της την οριοθέτηση των θαλασσίων δικαιοδοσιών (που προτάσσει η ελληνική ατζέντα), αλλά την αποστρατικοποίηση – σε πρώτη φάση – των νησιών μας, για να κάνει απόβαση στη δεύτερη με σημείο εκκίνησης προβοκατόρικου αποπροσανατολισμού τον Έβρο, τότε έχουμε μείνει στο παρελθόν (όπως μας κατηγόρησε ο εκπρόσωπος της Τουρκικής Προεδρίας Ιμπραήμ Καλίν), με κίνδυνο να βρεθούμε σύντομα προ δυσάρεστων νέων προκλήσεων και οξύνσεων…
*Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
