Τη μεγαλύτερη ζημιά σε κάθε μεγάλο εγχείρημα, όπως και στις μεγάλες προσωπικότητες, την κάνουν συνήθως οι αυτόκλητοι υπερασπιστές.
Επαγγελματίες φίλοι, άτομα χωρίς κοινωνική πυξίδα και απήχηση, τρωκτικά και βδέλλες που απομυζούν την ακτινοβολία των άλλων, συμπλεγματικοί, που μέσα από την ιδιοτελή «αφοσίωσή τους» μεταφέρουν, την εικαζόμενη θέση των αφεντικών τους και αποζητούν να ενσαρκώσουν-ως προς τους αφελείς πάντα- τους κυρίους τους.
Ο μικρόκοσμος των Κοινοτικών Οργάνων δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικός. Αρχικά ήταν μια ιδιαιτερότητά του, έως και γραφική, όλη η πανίδα των «ευρωπαιολογούντων».
Στο ξεκίνημα περιλάμβανε και πολλούς ιδεολόγους. Συν τω χρόνω αποτέλεσε καταφύγιο και ταυτόχρονα ορμητήριο προσώπων, που αναζήτησαν λόγο και ρόλο, εκεί που οι χώρες τους, «τους το αρνήθηκαν».
Η ιστορία απέκτησε άλλες διαστάσεις, με τους κάθε είδους ακτιβιστές, που θέλησαν και επεδίωξαν να περάσουν ως Ευρωπαϊκή κανονικότητα, ακόμα και πολιτική προτεραιότητα, τις συζητήσιμες και σε πολλές περιπτώσεις αμφιλεγόμενες ατζέντες τους.
Με τα πολλά το φαινόμενο απέκτησε και χαρακτηριστικά νοσηρότητας, αφού φάνηκε η Ευρώπη, ως οικοδόμημα θεσμών, να απασχολείται και να εκφράζεται από ανθρώπους και για θέματα, που ουδεμία σχέση έχουν με τις αγωνίες και τις προσδοκίες των Ευρωπαίων πολιτών. Ένας μικρόκοσμος μέσα στον κόσμο, που πρώτα από όλα κάνει κακό στην Ευρωπαϊκή Ιδέα.
Πρόσφατο παράδειγμα το φιάσκο με τα εμβόλια. Όπου εμβρόντητοι οι Ευρωπαίοι, είδαν πρόσωπα που κατέχουν υψηλές θέσεις, πρόδηλα δυσανάλογες και αναντίστοιχες με τις ικανότητες και τα προσόντα τους, να σκιαμαχούν με φαρμακευτικές εταιρείες.
Για μια υπόθεση που θα έπρεπε αθόρυβα να είχε διευθετηθεί και να «κυλά» σε όφελος των ευρωπαϊκών κρατών. Και, ω του θαύματος, εμφανίστηκαν διάφοροι «μυαλοφυγόδικοι», που να υπερασπιστούν τραγικά ελλειμματικούς ανθρώπους και τις επιλογές τους, ως δήθεν εκφραστές της Ευρώπης.
Η γνωστή κουτσαβακική πρακτική από μειράκια, που τα είχαμε συναντήσει ως «Γκρούεζες», στον ελληνικό κινηματογράφο.
Μαζί με αυτούς και διάφοροι απίθανοι τύποι, που αναρριχήθηκαν σε αξιώματα, μέσα από την κοντόφθαλμη πολιτική, ότι είναι προτιμότερο να τοποθετείς πουθενάδες για να μην τους βρίσκεις μπροστά σου, ως πολιτικούς αντιπάλους.
Έσπευδαν να διαμηνύσουν, «ότι η Ευρώπη ξέρει τους φίλους της και τους αντιπάλους τους».
Καταστάσεις παραλογισμού, όπου οι υπάλληλοι θεώρησαν εαυτούς ιδιοκτήτες του Ευρωπαϊκού Ιδεώδους. Για να υπονομεύσουν έτσι και το ευρωπαϊκό πρότζεκτ, αλλά και την ίδια τη μοίρα τους.
Την κατάσταση ωστόσο φαίνεται ευτυχώς να διορθώνει η πρόεδρος Φον Ντερ Λάιεν.
Τι είπε σε πρόσφατη συνέντευξή της σε δέκα μεγάλους δημοσιογραφικούς οργανισμούς; Το απλό και το πρόδηλο. Ότι έγιναν δηλαδή λάθη.
Ότι όσοι είχαν αναλάβει να χειριστούν το θέμα δεν γνώριζαν ή δεν φρόντισαν να μάθουν τις δυσκολίες γύρω από την παραγωγική δυναμική των εργοστασίων, τον απαιτούμενο χρόνο προσαρμογής ή διεύρυνσης των γραμμών παραγωγής, τις προκλήσεις και τις δυσχέρειες για την εξασφάλιση των πρώτων υλών, που στην περίπτωση των εμβολίων, που χρειάζονται μέχρι και 400 ουσίες, είναι εξαιρετικά σημαντικές και καθοριστικές για την έκβαση του τελικού αποτελέσματος.
Ανθρώπινη γλώσσα, από μια πολιτικό, που είναι ζυμωμένη στην απαιτητική πολιτική ζωή της ισχυρότερης οικονομικά ευρωπαϊκής χώρας, επί δεκαετίες.
Η παραδοχή του λάθους είναι απαρχή, τόσο για τη διόρθωσή του, όσο και για την οικοδόμηση μιας άλλης καθοριστικής σχέσης με τα 450 εκατομμύρια των Ευρωπαίων πολιτών. Αυτή της εμπιστοσύνης.
*Ο Πολύκαρπος Αδαμίδης είναι νομικός, αν. Καθηγητής Κοινοτικού Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων
