Το ότι στην Τουρκία θάλλει η ενός ανδρός αρχή απ’ το 2016 (έτος πραξικοπήματος κατά του Ταγίπ Ερντογάν) είναι παγκοίνως γνωστό, σε βαθμό που προκαλεί θυμηδία κάθε αναφορά στη δημοκρατία με κλεισμένους στη φυλακή τους μισούς πολίτες και τους πολιτικούς αντιπάλους του [συμπεριλαμβανομένων: του ηγέτη του κουρδικού κόμματος Σελαχαντίν Ντεμιρτάς, του έγκλειστου απ’ το 1999 ιστορικού αρχηγού του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) Αμπντουλάχ Οτσαλάν και των ανώτατων αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων της Τουρκίας].
Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι η δημοκρατία ανθούσε στην γείτονα χώρα προ της εμφάνισης του νεο-Οθωμανού ”σουλτάνου” στο πολιτικό προσκήνιο, απ’ τη στιγμή που πήγαιναν κι έρχονταν τα πραξικοπήματα σε βάρος των εκλεγμένων ηγετών της.
Ωστόσο η ”ανελεύθερη δημοκρατία” ως μείγμα δημοκρατίας και ”ήπιας” απολυταρχίας (όπως χαρακτήρισε το υβριδικό καθεστώς Ερντογάν το Democracy Matrix του Πανεπιστημίου του Würzburger στην τελευταία του έκδοση) έχει εγκατασταθεί για τα καλά στην Τουρκία τη δεκαετία της πολιτικής παντοδυναμίας του, άσχετα αν αυτή είναι επισήμως γνωστή ως ”Δημοκρατία της Τουρκίας” ή ”Τουρκική Δημοκρατία”.
Στην αυταρχική εκτροπή της δημοκρατίας στην Τουρκία, άλλωστε, οφείλεται η φυγή πολλών αρνητών του ”δικτατορικού καθεστώτος Ερντογάν” – όπως το αποκαλούν ιδεολογικοί αντίπαλοι του Τούρκου Προέδρου – οι οποίοι είναι στην πλειοψηφία τους είτε Γκιουλενιστές στρατιωτικοί ή πολίτες (κατηγορούμενοι ως υποκινητές ή συμμετέχοντες στο πραξικόπημα του ’16) είτε κουρδικής καταγωγής Τούρκοι ή φιλελεύθεροι άνθρωποι που αναζητούν σε χώρες της Δύσης την ελευθερία και τη δυνατότητα ευδοκίμησής τους.
Στους τελευταίους εντάσσονται αυτοεξόριστοι δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί, πανεπιστημιακοί και συγγραφείς, που έφυγαν αφήνοντας πίσω τους πολλαπλάσιους φυλακισμένους ή παρακολουθούμενους από την ΜΙΤ, οι οποίοι έγιναν αντικείμενα μίσους των οπαδών του Ταγίπ Ερντογάν και του ισλαμικού καθεστώτος που τον στηρίζει.
Στο στόχαστρο του Τούρκου Προέδρου, βέβαια, μπαίνουν περιοδικά – δια των φίλιων Μέσων του – ημεδαποί και αλλοδαποί ”εχθροί” της Τουρκίας με την στάμπα των ”αντιφρονούντων” ή ”υπονομευτών”, που έχουν σαν στόχο την αποσταθεροποίησή της.
Στην πρώτη κατηγορία εντάχθηκαν τελευταία και οι φοιτητές του εμβληματικού (ως φάρου φιλελεύθερων ιδεών) Πανεπιστημίου Boğaziçi (Μπογάζιτσι) της Κωνσταντινούπολης, που προέβησαν σε μαζικές κινητοποιήσεις συμπαρασύροντας φοιτητές κι από άλλες Σχολές κατά της παράνομης και αντιδημοκρατικής ενέργειας του Ταγίπ Ερντογάν να ορίσει δικό του πρύτανη (τον αποτυχόντα υποψήφιο βουλευτή του AKP Μελίχ Μπουλού) απαξιώνοντας τις νομότυπες διαδικασίες για την εκλογή νέου πρύτανη στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου.
Η εξέγερση των φοιτητών για 5η συνεχή εβδομάδα, που θύμισε μια ιδέα από ελληνικό Πολυτεχνείο στην Ελλάδα του ’73, δεν είχε – όπως αναμενόταν – κανένα αποτέλεσμα. Έτσι οι διαμαρτυρίες των φοιτητών με αίτημα την παραίτηση του ”φυτευτού” πρύτανη πήγαν στον βρόντο προκαλώντας την βίαιη επέμβαση των Αρχών Ασφαλείας.
Την επέμβαση δηλαδή των ”Δυνάμεων Επιβολής της Τάξης”, οι οποίες (με χρήση δακρυγόνων και πλαστικών σφαιρών) προέβησαν στη σύλληψη 159 ατόμων [οι 79 από τους οποίους με την κατηγορία ότι είναι μέλη τρομοκρατικών οργανώσεων, συμπεριλαμβανομένων και των αριστερών DHKP/C ( Επαναστατικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Κόμμα-Μέτωπο) και TKP-ML (Μαρξιστικό-Λενινιστικό κόμμα Τουρκίας)].
Ένα απ’ τα παραλειπόμενα ωστόσο που έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί αγγίζει το φλέγον θέμα των τεταμένων σχέσεων Τουρκίας-Αμερικής είναι το γεγονός της οξείας κριτικής της δεύτερης στην πρώτη για τη βάναυση συμπεριφορά της τουρκικής Αστυνομίας σε βάρος των εξεγερμένων φοιτητών, κάποιοι από τους οποίους δέχθηκαν ακόμα και σεξουαλικές επιθέσεις απ’ τους Τούρκους αστυνομικούς.
Φορτισμένος απ’ όλα αυτά και από τον πρόσφατο αποκλεισμό της χώρας του απ’ τον κατάλογο των χωρών των οποίων οι πολίτες μπορούν να εισέρχονται στην ΕΕ εν μέσω πανδημίας του κορονοϊού, βγήκε ο Ταγίπ Ερντογάν – ως μαινόμενος ταύρος – και ξέσπασε οργισμένος στις ΗΠΑ κατηγορώντας τες ευθέως για ”παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας του”, με αφορμή τη δυσαρέσκεια της τουρκικής νεολαίας εναντίον του:
– Είναι εκτός ορίων το να προσπαθεί κάποιος να παρεμβαίνει σε εσωτερικές υποθέσεις της Τουρκίας, είπε μεταξύ άλλων ο Τούρκος Πρόεδρος προειδοποιητικά στοχοποιώντας το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ενώ λίγες μέρες αργότερα – βγαίνοντας από τζαμί στο Καντίκιοϊ (ελληνική Χαλκηδόνα, αποικία των Μεγαρέων το 675 πΧ), όπου πήγε να προσευχηθεί – επιτέθηκε εκ νέου κατά των εξεγερμένων φοιτητών, φορτισμένος κι απ’ τις νέες αναταραχές και συλλήψεις (250 στην Κωνσταντινούπολη και άλλων 19 στην Άγκυρα) που γυρνούσαν την Τουρκία στο 2013, τότε που εκδηλώθηκε το ”κίνημα του Πάρκου Gezi”, με αφορμή την ανοικοδόμηση ενός εμπορικού κέντρου στη θέση του μικρού πάρκου Γκεζί της Κωνσταντινούπολης.
– Τι είστε εσείς, ρώτησε απευθυνόμενος δια των Μέσων (με ύφος αυστηρό και υποτιμητικό) τους νέους και τις νέες που σήκωσαν επαναστατικό ”μπαϊράκι” κάνοντας έφοδο στο γραφείο του πρύτανη της επιλογής του. Είστε εσείς φοιτητές ; Είστε εσείς σπουδαστές ; Η μήπως είστε τρομοκράτες, που επιτεθήκατε και προσπαθήσατε να καταλάβετε το γραφείο του πρύτανη; Αυτή η χώρα δεν θα γίνει μια χώρα όπου κυριαρχούν οι τρομοκράτες. Αυτό δεν πρόκειται με τίποτε να το επιτρέψουμε, θέλω να γίνει γνωστό. Για αυτό πράττουμε και θα συνεχίσουμε να πράττουμε ότι είναι απαραίτητο. Πλέον σε αυτή τη χώρα δεν θα συμβεί περιστατικό σαν του Γκεζί στην πλατεία Ταξίμ και δεν θα επιτραπεί να συμβεί…
Είναι φανερό ότι το εν λόγω ”κίνημα” ξυπνά δυσάρεστες αναμνήσεις στον ”γίγαντα” Ερντογάν, γιατί άφησε πίσω του 6 νεκρούς και τραυματίες και σήμανε την απαρχή της μεταστροφής της τουρκικής κοινής γνώμης εναντίον της αυταρχικής πολιτικής του.
Ναι, το ”κίνημα του Πάρκου Gezi” (που αποτελεί σήμερα φάρο ελπίδας για όσους αντιστέκονται στο αυταρχικό καθεστώς του Τούρκου Προέδρου) είναι ένα αγκάθι που δεν ξεπέρασε ο ίδιος ακόμα, όπως δεν ξεπέρασε και ένα άλλο ”αγκάθι” που ακούει στο όνομα ”Οσμάν Καβαλά” (φυλακισμένο απ’ τον ίδιο φιλάνθρωπο επιχειρηματία τον οποίο κατηγορεί ως εκπρόσωπο τύπου του Σόρος ο Ερντογάν, ενώ τη γυναίκα του ως προβοκάτορα στο πανεπιστήμιο του Βοσπόρου).
Ο χείμαρρος επιθετικότητας του Ταγίπ Ερντογάν ανακόπηκε για λίγο σ’ ένα σημείο μόνο στο Καντίκιοϊ. Εκεί που μιλούσε για τον εκλεκτό του πρύτανη Μελίχ Μπουλού, του οποίου το εγκώμιο έπλεξε με μελιστάλακτο ύφος λέγοντας: ”Ο κύριος Μελίχ είναι ένας άνθρωπος που έχει γίνει πρύτανης σε δυο πανεπιστήμια. Προέρχεται από το Πολυτεχνείο Μέσης Ανατολής… και είναι ένας άνθρωπος και φίλος πετυχημένος στον τομέα του”.
Ύστερα επανήλθε και πάλι στις προειδοποιητικές βολές του με στόχο – αυτήν τη φορά – τους εξωγενείς παράγοντες που ”προσπαθούν να αποσταθεροποιήσουν την Τουρκία”: την Αμερική και την Ευρώπη.
Για την Αμερική και την Ευρώπη (την οποία στοχοποίησε στο πρόσωπο του Εμανουέλ Μακρόν) είχε πολλά μαζεμένα ο Ταγίπ Ερντογάν για δύο κυρίως λόγους, πέραν της παρέμβασης αμφότερων στα εσωτερικά της χώρας του με αφορμή τις φοιτητικές διαδηλώσεις.
Ο πρώτος λόγος ήταν ότι η Αμερική απαίτησε πριν λίγες μέρες την αποχώρηση όλων των ξένων δυνάμεων από τη Λιβύη, σε μια σημαντική στροφή της πολιτικής Μπάιντεν από εκείνην του Ντόναλντ Τραμπ”.
Και ο δεύτερος είχε να κάνει με τις πληροφορίες που πήρε από μια δημοσίευση της Mary Fitzgerald (ειδικής επί θεμάτων Λιβύης και συνεργάτιδας του ινστιτούτου ICSR, Διεθνούς Κέντρου για την Μελέτη της Ριζοσπαστικοποίησης με έδρα το King’s College του Λονδίνου) – η οποία έλεγε ότι ”ο Γάλλος Πρόεδρος έχει σχέδιο ‘εξανδραποδισμού’ Τούρκων και Τζιχαντιστών από την Λιβύη, με την στήριξη και των ΗΠΑ”!!!
Με τα δεδομένα αυτά, ποιος είδε τον Θεό (τον Αλλάχ, εν προκειμένω) και δε φοβήθηκε ακούγοντας τον Ερντογάν να περνά απ’ την άμυνα στην επίθεση και να βάλλει ατάκτως – έξω από το τζαμί του Καντίκιοϊ – επί Αμερικανών και Ευρωπαίων:
– Στην Αμερική να πω το εξής, ξεκαθάρισε με οργίλο ύφος. Εξ ονόματος της δημοκρατίας, δεν ντρέπεστε καθόλου για τα γεγονότα που έγιναν προεκλογικά στη χώρα σας ; Είδαμε πως όλοι απειλούσαν ο ένας τον άλλον. Πιάσατε κορυφή στον ρατσισμό. Κι έπειτα πώς θα εξηγήσετε σε όλο τον κόσμο ότι οι αστυνομικοί σας εκεί έβαλαν κάτω και σκότωσαν γονατιστούς έγχρωμους πολίτες σας ; κατέληξε αιχμηρά απευθυνόμενος στους Αξιωματούχους της Αμερικής, αφού τους επέπληξε προηγουμένως σαν δάσκαλος τους άτακτους μαθητές του.
Στο τέλος τόξευσε με τα δηλητηριώδη βέλη του τους Ευρωπαίους της ΕΕ, οι οποίοι τον κατέκριναν για την παρέμβασή του στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, που προκάλεσε τις φοιτητικές διαδηλώσεις σε βάρος του. Η επίθεση Ερντογάν ήταν άκρως χλευαστική σε βάρος του Γάλλου Προέδρου, τον οποίο χαρακτήρισε ανίκανο να διαχειριστεί τις διαδηλώσεις στη δική του χώρα…
– Βρε, Μακρόν, του είπε με καυστικό ύφος. Κοίτα να ρυθμίσεις πρώτα το θέμα των ”κίτρινων γιλέκων”,. πριν πάρεις στο στόμα σου την Τουρκία. Αυτήν τη στιγμή όλα τα κίτρινα γιλέκα, οι πολίτες σου, είναι στο δρόμο. Κι εσύ δεν μπορείς να λύσεις αυτό. Λύσε πρώτα αυτό κι ύστερα ασχολήσου με τη δική μας χώρα, που ευτυχώς δεν έχει τέτοιο βάσανο. Αλλά οι ξένοι αυτήν τη στιγμή προσπαθούν να διαταράξουν τη γαλήνη μας…
Σε κάθε άλλη περίπτωση παρόμοιες μεγαλοστομίες και προσβολές σε βάρος των ξένων επικριτών της πολιτικής του θα ξεσήκωναν θύελλα ενθουσιασμού και ”μπράβο” μετά πολλών επαίνων απ’ τους αυλοκόλακες και τους απλούς οπαδούς τουΤούρκου Προέδρου, οι οποίοι θαύμαζαν μέχρι πρότινος την αθυροστομία και την έπαρσή του.
Όμως, – φευ!.. – παρήλθε ανεπιστρεπτί, ως φαίνεται, ο καιρός που ο επιτήδειος ”τύραννος” και ”σουλτάνος” προκαλούσε φρενίτιδα ενθουσιασμού σε κάθε εμφάνιση ή δήλωσή του. Τώρα είναι η ώρα της απολογίας περί των πεπραγμένων της αυταρχικότητάς του, με κριτές και επικριτές όχι τους πολιτικούς του αντιπάλους ούτε τους ξένους κατηγόρους του, αλλά την νεολαία της χώρας του που εκπροσωπεί τον λαό του.
Ο ασκός του Αιόλου εναντίον του άνοιξε ήδη. Οι φοιτητές του Πανεπιστημίου του Βοσπόρου, ως άτυποι θεματοφύλακες της ”κεμαλικής” δημοκρατίας, έστειλαν ανοιχτή επιστολή στον λαλίστατο Τούρκο ”σουλτάνο”, όπου διαγράφουν μονοκονδυλιά τον αυτάρεσκο τίτλο του και του θυμίζουν ”την αιτία και τα αιτήματα” των ενεργειών τους.
Του θυμίζουν τις αναξιοκρατικές, αντιδημοκρατικές παρεμβάσεις του στο πανεπιστήμιό τους, τις ρατσιστικές και απάνθρωπες αναφορές του στους ”διεστραμμένους” ΛΟΑΤΚΙ (ομοφυλόφιλους) και LBGTI (αμφιφυλόφιλους), τη βία που άσκησαν μέλη του κόμματός του (AKP) σε ανθρακωρύχους της ”Soma Holding” (301 μέλη της οποίας βρήκαν φρικτό θάνατο, εν ώρα εγασίας, τον Μάιο του 2015) και τα γιουχαΐσματα των δικών του στην μάνα του 14χρονου Μπερκίν Ελβάν, ο οποίος πυροβολήθηκε το 2013 απ’ την τουρκική αστυνομία στη διάρκεια των γεγονότων του Γκεζί, στη συνοικία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης.
Ο αυτοέλεγχος σε κάθε περίπτωση είναι αναγκαίος κι αυτόν τον έχει απωλέσει προ πολλού ο Ταγίπ Ερντογάν εκτοξεύοντας τα χοληφόρα βέλη του στους ζωντανούς και πεθαμένους εχθρούς του (”Ο βυθός του Αιγαίου είναι γεμάτος από τους παππούδες σας”, Μάρτιος του ’18 – ” Οι παππούδες σας ήρθαν εδώ και έφυγαν μέσα σε φέρετρα”, Μάρτιος του ’19, είπε – μεταξύ άλλων ύβρεων – για τους Έλληνες πρόσφυγες του 1922).
Ο καιρός έχει γυρίσματα, όμως, και για τον ”δάσκαλο” του ισλαμοφασισμού νεο- Οθωμανό Ερντογάν, ο οποίος βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο ακούγοντας την φοιτητική νεολαία της χώρας του να του παραδίδει μαθήματα δημοκρατίας.
Την νεολαία που επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο μια προφητική ρήση του Άγγελου Τερζάκη. Μια ρήση που ταιριάζει γάντι όχι μόνο στον Τούρκο Πρόεδρο, αλλά και σ’ όσους κουνούν το δάχτυλο σε κάθε λαό σκαρφαλωμένοι σε ”καθέδρα” εξουσίας:
”Όλο και περισσότερο, από δω κι εμπρός, ο διδάσκων θα κρίνεται, ο ηγέτης θα ελέγχεται, ο γονιός θα πρέπει να δείχνεται άξιος της αποστολής του… Ανατέλλει μια εποχή όπου ο κάθε ενδιαφερόμενος θα ξέρει πως το δύσκολο δεν είναι ν’ ανέβεις, αλλά να σταθείς. Πως η Πολιτεία σου και μόνο θα σε στηρίζει. Όχι ο τίτλος σου…”
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
