Την εβδομάδα που μας πέρασε είχαμε σύγκρουση στην Βουλή μεταξύ του Πρωθυπουργού και του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Από την αντιπαράθεση κατέστη ξεκάθαρο ότι, πλην των επικοινωνιακών ζητημάτων, ήτοι τις διαδικτυακές επιθέσεις από Πολάκη, Βαξεβάνη και Σουλτάνα Ελευθεριάδου, Τσίπρας και Μητσοτάκης ουσιαστικά διαφωνούν μόνον όσον αφορά την περίπτωση παραιτήσεως ή μη της Υπουργού Πολιτισμού κ. Μενδώνη.
Ο Πρωθυπουργός δε έδωσε και μία πάσα στο κομμουνιστικό κόμμα για να επιτεθεί στον Μακάριο Λαζαρίδη, βουλευτή της ΝΔ, επειδή τόλμησε να αποδομήσει το ιερό τέρας της άκρας αριστεράς στην Ελλάδα, τον Άρη Βελουχιώτη. Μάλιστα για να μην τσινίσει το δεξιό ακροατήριο της ΝΔ τον έδωσε στον Κουτσούμπα υπό την πρόφαση της απαξιωτικής λέξης «κίναιδος».
Σε αυτό που φαίνεται να συμφωνούν όμως Μητσοτάκης και Τσίπρας είναι για το κίνημα MeToo. Μάλιστα εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός την δημιουργία κυβερνητικού σάιτ MeToo. Φυσικά κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος για να αντιδρά στην υποστήριξη των δικαιωμάτων των γυναικών.
Το πραγματικό πρόβλημα όμως εδράζεται στο γεγονός ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα τρέχει να υιοθετήσει άκριτα ολοσχερώς την δικαιωματιστική ατζέντα της αμερικανικής νέας αριστεράς κλείνοντας τα μάτια στον πραγματικό αντίλογο που έχει εκφραστεί από σοβαρούς ανθρώπους και αναλυτές για τα παρέκτροπα του κινήματος MeToo.
Η τρέλα της νέας αριστεράς στις ΗΠΑ έφτασε στο επίπεδο να στοχοποιήσει έναν αξιοπρεπή άνθρωπο, τον δικαστή Κάβανο, επειδή τον πρότειναν οι Ρεπουμπλικάνοι για υποψήφιο να λάβει μία θέση στον Ανώτατο Δικαστήριο. Οι Δημοκρατικοί, μην θέλοντας να συνεχίσει να υφίσταται η πλειοψηφία των Ρεπουμπλικάνων Δικαστών ανέβηκαν στο άρμα του MeToo ενισχύοντας μια καταγγελία κάποιας φοιτήτριας από το Κολλέγιο στο οποίο σπούδαζε ο Κάβανο για φερόμενη σεξουαλική κακοποίηση. Καίτοι τα στοιχεία ήταν ελλιπή ένα μέρος του Δημοκρατικού Κόμματος ισχυρίζεται ότι ο δικαστής Κάβανο είναι ένοχος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Είχαμε δηλαδή ανατροπή όλου του δυτικου δικαιϊκού μας συστήματος διότι ένα ολόκληρο κίνημα συνεργάστηκε με το Δημοκρατικό κόμμα για πολιτικούς λόγους προσπαθώντας να εξισώσει τον δικαστή με τον Γουάινστάιν και τον Μπιλ Κόσμπυ.
Το πρόβλημα με το κίνημα MeToo είναι ότι πρόκειται ακριβώς για κίνημα. Και τα κινήματα συνοδευονται από τις δικές τους αφηγήσεις και ιδεολογήματα. Όμως η σεξουαλική επίθεση δεν είναι ιδεολογικό φαινόμενο. Πρόκειται περί εγκληματικής πράξεως, και μόνον έτσι πρέπει να αξιολογείται.
Διότι η παρείσφρυση φεμινιστριών στο κίνημα αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μετατραπούν δίκαια αιτήματα γυναικών σε μία αρχετυπική σύγκρουση του κακού Πατριαρχικού Άνδρα εναντίον της Καλής Γυναίκας. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πώς κάποια δίκαια αιτήματα είναι πολύ εύκολο να καταστούν φεμινιστική οχλοκρατία όπου όλοι οι άνδρες είναι a priori κακοί και εν δυνάμει βιαστές.
«Πιστέψτε όλες τις γυναίκες», φωνάζουν οι σταυροφόροι του MeToo. Αλλά δεν πρέπει να πιστεύουμε όλες τις γυναίκες. Δεν πρέπει να πιστεύουμε όλους τους άντρες. Πρέπει να πιστεύουμε μεμονωμένα άτομα, ανεξάρτητα από το φύλο, εάν υπάρχουν καλοί και εμπειρικοί λόγοι για να τους πιστέψουμε. Όλοι οι άνθρωποι ψεύδονται – άνδρες και γυναίκες και οι δύο – έτσι δεν μπορούμε να κάνουμε γενικές υποθέσεις για το ποιο φύλο είναι πιο πιθανό να λέει την αλήθεια.
Η κυβέρνηση μας λέει επιπλέον ότι θεσπίζονται υποχρεωτικοί κώδικες δεοντολογίας για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Διά αυτού του τρόπου, το κράτος θα διεισδύσει έτι περαιτέρω στη λειτουργία του ιδιωτικού τομέα και θα ρυθμίζει ακόμη και τις πιο βασικές κοινωνικές επαφές των εργαζομένων. Ένας τέτοιος κώδικας δεοντολογίας, είναι αυτός των πολιτικών «open door», δηλαδή όταν ένας υφιστάμενος μπαίνει στο γραφείο ενός προϊσταμένου, η πόρτα θα πρέπει να είναι πάντα ανοιχτή.
Και, όπως λέει και ο Τηλέμαχος Χορμοβίτης, τέτοια μέτρα «δημιουργούν ένα εργασιακό, αλλά και γενικότερο κοινωνικό, περιβάλλον όπου ο ένας θα κοιτάζει τον άλλον με καχυποψία, ένα περιβάλλον αποστειρωμένο και στερούμενο από κάθε αυθορμητισμό, όπου το φλερτ θα πεθάνει, οι ρουφιάνοι θα γνωρίσουν μέρες δόξας και οι άνδρες δεν θα τολμούν να μείνουν μόνοι με μια γυναίκα από τον φόβο ότι την επόμενη μέρα θα δουν το όνομά τους να φιγουράρει στην εκπομπή της Φαίης Σκορδά. Και τι ειρωνεία, αυτός ο οργουελικός εφιάλτης μας πλασάρεται σήμερα σαν μεγάλη προοδευτική κατάκτηση»!
Και, επειδή για αυτούς ακριβώς τους λόγους πρέπει να υπάρξει ένας σκεπτικισμός όσον αφορά το MeToo, άλλο τόσο πρέπει να είμαστε σκεπτικοί για τα μαθήματα σεξουαλικής αγωγής που θα θεσμοθετηθούν στα σχολεία από την κυβέρνηση. Φαντάζομαι ότι δεν έχετε ξεχάσει τις ακροαριστερές θεωρίες των 52 φύλων που πήγε να εισάγει ο ΣΥΡΙΖΑ επί των δικών του ημερών.
Σας έχω νέα. Ένα πολύ μεγάλο μέρος του κινήματος MeToo διαπνέεται από τις ίδιες αντιλήψεις. Ότι δηλαδή δεν υφίστανται δύο βιολογικά φύλα, αλλά πολλά περισσότερα διότι κατά αυτούς υπάρχει η ταυτότητα φύλου την οποία πρέπει να επιλέγει το κάθε άτομο κατά την διάρκεια της ενηλικίωσής του. Αυτές οι αντιεπιστημονικές θεωρίες που σχετικοποιούν τα πάντα εντός μίας κοινωνίας αργά ή γρήγορα, και, θυμηθείτε με, θα είναι η επίσημη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση του ελληνικού κράτους.
Αυτή η οργανική ανάπλαση της κοινωνίας που υποτάσσεται στην νέα αριστερά δεν θα έπρεπε να εκπορεύεται από κανένα κόμμα που θέλει να χαρακτηρίζεται κεντροδεξιό. Αποτελεί όνειδος. Όπως αποτελεί και όνειδος ότι οι υγιείς, σύγχρονες Συντηρητικές δυνάμεις μέσα στην κοινωνία μας δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος του προβλήματος και του εγκλήματος που επιχειρείται να συντελεστεί. Έκαστος κάθεται στο μικρομάγαζό του, άλλος εντός και άλλος εκτός Βουλής. Έχουν ένα κοινό. Είναι εκτός τόπου και χρόνου.
*O Ραφαήλ Α. Καλυβιώτης είναι Πρόεδρος Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών
