Όργανο… μειοδοσίας και όχι συμβουλευτικής το ΕΛΙΑΜΕΠ – Οι Τούρκοι πανηγυρίζουν

”Η πραγματικότητα δεν είναι όπως με συμφέρει εμένα να είναι. Δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Δεν είναι όπως μου είπαν ότι θα είναι. Δεν είναι όπως ήταν. Η πραγματικότητα γύρω μου είναι όπως είναι…”, λέει ο Αργεντινός συγγραφέας και ψυχοθεραπευτής της σχολής Γκεστάλτ (ουμανιστική ψυχολογία) Χόρχε Μπουκάι.

Και αυτό ταιριάζει γάντι μ’ εμάς τους αδιόρθωτους Νεοέλληνες, που μάθαμε να ερμηνεύουμε την ιστορική και ζώσα πραγματικότητα όχι με γνώμονα τα συμφέροντα της πατρίδας, αλλά με βάση τα προσωπικά ή κομματικά μας συμφέροντα και τις πολιτικές ιδεοληψίες που τα συνοδεύουν.

Ταιριάζει γάντι μ’ εμάς που, διαστρωματικά και διακομματικά – αντί να ανοίγουμε δρόμους σε φερέλπιδες και πολιτικά ευφυείς ανθρώπους οι οποίοι έχουν τη θέληση και τη δύναμη, αλλά προπάντων τον εθνικό νου να αλλάξουν το ομιχλώδες τοπίο της κοινοβουλευτικής ζωής μας – τους παραμερίζουμε, για να αναδείξουμε στην ρημαγμένη από φράξιες, βαρωνίες και σέκτες πολιτική μας σκηνή μετριότητες και ασημαντότητες που με την πολιτική τους υπονομεύουν το μέλλον της χώρας.

Έτσι βρίσκεται μόνιμα η δόλια πατρίδα στη δεινή θέση να κυβερνιέται από απομιμήσεις των πρωτότυπων. Από μέτριους, δηλαδή, ”ηγέτες” που κρίνονται με λανθασμένα κριτήρια (λόγω πολιτικής ανωριμότητας ή συμφεροντολογικής προδιάθεσης των ψηφοφόρων) ως άξιοι να αναρριχηθούν και να γίνουν συστατικό της πολιτικής και της κοινωνίας μας.

Έτσι φτάνει η μάνα Ελλάς να μοιάζει με τρελοβάπορο χωρίς πυξίδα, με καπετάνιους αμέριμνους ή αυταπατημένους που την οδηγούν στα βουνά αντί για τη θάλασσα. Με λοστρόμους ”πονηρούς” αντί για έξυπνους, που κλίνουν το γόνυ στους ξένους αφέντες και την πληγώνουν. Και με ναύτες κακέκτυπα, διατηρητέα και αυθαίρετα, ”στοιχεία δόμησης” της παλιάς, διαβρωμένης πολιτικής και της εθισμένης στο ψεύδος της πλαστής ευημερίας ελληνικής κοινωνίας.

Έτσι φτάνουν και περισσεύουν στην πατρίδα μας οι όλο και πιο συναινετικοί, ψύχραιμοι και καλοπροαίρετοι πολιτικοί των τζακιών, της οικονομολαγνείας και της ουδετεροπατρίας ή της… ”κοινωφελούς” σταδιοδρομίας που ”χτίστηκε” με παλιά πεζοδρομιακά υλικά και λαϊκίστικα πρότυπα.

Κοινό χαρακτηριστικό των αριστεροδεξιών πολιτικών αντιπάλων είναι η οσφυοκαμπτική υποχωρητικότητα στα ζητήματα Εξωτερικής πολιτικής και η αρμονική σύζευξη των τεχνοκρατικών ιδανικών με συντηρητικά στερεότυπα (όπου κανοναρχεί υποκριτικά το δόγμα ”τάξις και ηθική”) ή με προοδευτικά ταυτισμένα με τον εκπαιδευτικό λαϊκισμό σε στυλ Βαρουφάκη (συμβούλου, κατά το παρελθόν, του Γιώργου Παπανδρέου), ο οποίος πέτυχε επί υπουργίας του να αναμοχλεύσει πάθη και να ευτελίσει τις ”μεταρρυθμίσεις” σε ”βρώμικη λέξη” στον κήπο με τις αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ κάνοντας την αλήθεια να μοιάζει με παραδοξολογία.

Κι αυτό το πολύ επικίνδυνο τελευταίο (που εμπίπτει στις μεθόδους δημαγωγίας και προπαγάνδας των πολιτικών) ώθησε τους πολίτες σε λαοπλάνους ”οπλαρχηγούς”, καθόλου ανήσυχους για το παρόν και το μέλλον αυτής της πατρίδας, αλλά αντίθετα συμβιβασμένους και ”φυλακισμένους” στον κομφορμισμό τους, που έχει μετατρέψει σε ”λιμνάζοντα ύδατα” την πολιτική μας σκηνή.

Πράγμα που επηρεάζει αρνητικά – πλην όλων των άλλων – και την Εξωτερική μας πολιτική, στην περίπτωση ειδικά των ελληνοτουρκικών σχέσεων, με αποτέλεσμα να μη δημιουργούνται προϋποθέσεις για ανάληψη πρωτοβουλιών εκ μέρους μας για μια πιο αποφασιστική υπεράσπιση των θέσεών μας.

Να μην εκδηλώνεται κάποια μαχητική κινητοποίηση, για παράδειγμα, που να στοχεύει στην αλλαγή πολιτικής μας ως προς τον τρόπο υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων μας και της ιστορικής αλήθειας η οποία τα συνοδεύει.

Αντίθετα βλέπουμε να διαιωνίζεται η στείρα άρνηση σε κάθε πρόκληση για διόρθωση των λαθών μας, με αποτέλεσμα να καταλήγουμε σε κοινότοπη συμπερασματολογία που δεν αλλάζει τα κακώς κείμενα (βλ. Δένδιας για Τουρκία: ”Ατυχία για την Ελλάδα να έχει γείτονα την Τουρκία…”)

Αυτή η ηθελημένη όμως αδράνεια που στερείται εθνικών αντανακλαστικών και ο ωχαδελφισμός των κυβερνητών μας που στηρίζεται στη δύναμη την οποία αντλούν απ’ τον κομματικό τους στρατό, μας οδήγησαν στην πρώτη απώλεια εθνικού εδάφους μεταπολεμικά (Ίμια, 1996), χωρίς να πέσει τουφεκιά.

Μας οδήγησαν σε καταστάσεις ντροπιαστικές για το ελληνικό πολιτικό σύστημα, τη χώρα και τον λαό μας, ο οποίος – μες στην ανωριμότητά του – επαναλαμβάνει τα λάθη του παρελθόντος αυτιστικά εκλέγοντας ανθρώπους ανεύθυνους και ανιστόρητους.

Ανθρώπους που πότε βγάζουν τον Μεγαλέξανδρο Αλβανό και Τσάμηδες Αλβανούς τους Σουλιώτες (βλ. Πάγκαλο, ΥΠΕΞ Σημίτη), πότε ”Τζιχαντιστές” τους Μακεδονομάχους και θύματα εθνοκάθαρσης (κι όχι γενοκτονίας) τους Πόντιους (βλ. Αντ. Λιάκο, ΥΠΑΙΘ Τσίπρα) και πότε θεωρούν φιλελεύθερη κι όχι εθνομηδενιστική την άποψη ότι ”Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάποιου να καίει τη σημαία” (Μιλ. Βαρβιτσιώτης, 2003, νυν Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών).

Εκλέγοντας κυβερνήτες που έχουν ως συμβουλευτικό όργανο το ΕΛΙΑΜΕΠ (Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής), του οποίου μέλη ή συνεργαζόμενοι με αυτό πολιτικοί, διπλωμάτες και πανεπιστημιακοί εκπέμπουν αμφιλεγόμενα εθνικά σήματα, για να μην πω ότι διακατέχονται από το σύνδρομο της μειοδοσίας. Κι αυτό γιατί σε κρίσιμες στιγμές για τη χώρα…

• Είτε μιλούν για ”μαξιμαλισμό” 12 νμ των Ελλήνων έναντι των Τούρκων (βλ. Χρήστος Ροζάκης, Σύμβουλος του Κυριάκου Μητσοτάκη στα ελληνοτουρκικά, πρώην ΥΦΕΞ της κυβέρνησης Σημίτη και π. Αντιπρόεδρος της ΕΔΑΔ[Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που είχε καταδικάσει το 2008 την Ελλάδα με βάση προσφυγές τουρκόφρονων μειονοτικών της Θράκης για παραβίαση της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθαι).

• Είτε προβλέπουν με ηττοπάθεια ότι ”Οι Τούρκοι θα εισβάλουν τις προσεχείς ημέρες στο Καστελλόριζο και θα μας κλείσουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης” (βλ. Θάνος Βερέμης, καθηγητής ΕΚΠΑ και αντιπρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ).

•Είτε βγαίνουν στο παραπέντε του 62ου γύρου των διαπραγματεύσεών μας με την Τουρκία για να την στηρίξουν λέγοντας πως αυτή ”για ευνόητους λόγους δεν μπορεί να αποκλεισθεί από τα τεκταινόμενα της Αν. Μεσογείου. Είναι Μεσογειακή χώρα!” (βλ. Παν. Ιωακειμίδης, πρώην πρεσβευτής-σύμβουλος του ΥΠΕΞ και μέλος του ΕΛΙΑΜΕΠ).

Όλα αυτά τα εξόχως ανθελληνικά, βέβαια, κάνουν τους Τούρκους να πανηγυρίζουν, γιατί έχουν έναν και μόνο προφανή στόχο οι παρεμβάσεις των ”προθύμων” ημεδαπών: να στηρίξουν το ”ρεύμα” νεο-Ανανισμού στο υπάρχον πολιτικό κατεστημένο και – κατατρομοκρατώντας τους Έλληνες – να τους προετοιμάσουν για εθνικές υποχωρήσεις.

Τώρα θα μου πείτε πως θα ‘ρθει η στιγμή, ενδεχομένως, που θα ζητήσουν συγγνώμη για όλα αυτά οι ως άνω λαλίστατοι κύριοι του ΕΛΙΑΜΕΠ, όταν ξυπνήσουν ως Έλληνες και διαπιστώσουν το πραγματικό πρόσωπο της Τουρκίας.

Θα μου πείτε ακόμα ότι το ”mea culpa” του Ανδρέα το 1988 (που ειπώθηκε απολογητικά από εκείνον, γιατί έβαλε ”στο ράφι” το Κυπριακό χάριν της εξομάλυνσης των σχέσεών μας με την Τουρκία) επαναλήφθηκε αρκετές φορές μετά απ’ αυτόν και μπορεί να επαναληφθεί και τώρα.

Θα σας έλεγα ότι, όταν ξυπνήσουν οι ”πρόθυμοι”, θα είναι πολύ αργά για την Ελλάδα και ότι απ’ την εποχή του Ανδρέα ως σήμερα ελάχιστοι υψηλά ιστάμενοι αξιωματούχοι του κράτους μας είχαν το σθένος να παραδεχτούν την ενοχή τους και όχι, πάντως, οι κυρίως υπεύθυνοι. Οι υπεύθυνοι εγκληματικών λαθών που κόστισαν ακριβά στην πατρίδα μας και που – αντί να περνούν σε επονείδιστη εφεδρεία – γίνονται σύμβουλοι της διάδοχης πολιτικής τους.

Κι όταν μιλώ για σύγχρονα εθνικά λάθη και για υπεύθυνους γυρίζω αναγκαστικά στη χρονιά-μαχαιριά για τους Έλληνες και την Ελλάδα (1996), που φέρνει στην μνήμη μας το επονείδιστο ευφυολόγημα του Θεόδωρου Πάγκαλου ότι ”τη σημαία στα Ίμια την πήρε ο… αέρας”.

Ένα ευφυολόγημα δηλωτικό της έλλειψης εθνικής και συναισθηματικής νοημοσύνης η οποία αναδείχθηκε ως αχίλλειος πτέρνα της πολιτικής του εν λόγω υπουργού δυο χρόνια αργότερα (περίπτωση Οτσαλάν) , αλλά και το 2002, όπου ήταν χαρακτηριστική η ψυχρότητα με την οποία αντιμετώπισε ο τότε υπουργός Εξωτερικών μας τη διεκδίκηση απ’ τους Σκοπιανούς του ονόματος της Μακεδονίας.

Σημειωτέον ότι η κατάπτυστη συμπεριφορά του Πάγκαλου στην τελευταία περίπτωση έγινε γνωστή μόλις πριν από λίγο καιρό με αφορμή την ανάρτηση στο διαδίκτυο αποχαρακτηρισμένων εγγράφων μέχρι το 2002 απ’ το αυστραλιανό ΥΠΕΞ, όπου περιγράφεται το παρασκήνιο των συζητήσεων του δικού μας με τον Καναδό ομόλογό του λίγο πριν την επίσημη αναγνώριση των Σκοπίων απ’ την Αυστραλία και τον Καναδά ως FYROM.

Οι διάλογοι μεταξύ του τότε Καναδού ΥΠΕΞ Axworthy με τον Έλληνα ομόλογό του της κυβέρνησης Σημίτη Θεόδωρο Πάγκαλο γύρω απ’ το θέμα της επίσημης στάσης της Ελλάδας στο Σκοπιανό βγάζουν κυριολεκτικά μάτι.

Κι αυτό γιατί στην ερώτηση του Καναδού υπουργού προς τον δικό μας για το ποια είναι η γνώμη του και τι τους συμβουλεύει να κάνουν με την αναγνώριση ή μη των Σκοπίων, ο Θ. Πάγκαλος απάντησε με παροιμιώδη ψυχρότητα και χωρίς ίχνος εθνικής ευαισθησίας:

– Κάντε ό,τι θέλετε επ’ αυτού. Την επίσημη Αθήνα δεν την ενδιαφέρει πλέον το ζήτημα με την ”Μακεδονία” (δική του έκφραση στο έγγραφο). Ενδιαφέρει μόνο την Ελληνική διασπορά στον Καναδά!!!..

Αυτός ήταν, άλλωστε, και ο λόγος που – όταν συνάντησε ο ΥΦΕΞ του Καναδά την Άνοιξη του 2012 την ”Παμμακεδονική Ένωση Καναδά” – είπε στους εκπροσώπους της ότι: ”Ο Καναδάς συνομιλεί μόνο με την επίσημη Ελλάδα σε θέματα εξωτερικής. Δεν συνομιλούμε με ομογενειακές ομάδες. Αν θέλετε να αλλάξετε κάτι πρέπει να αρχίσετε πρώτα από την Αθήνα”!!!.

Με δεδομένα αυτά και, προπάντων, τα δυσοίωνα τωρινά που κάνουν τον νυν υπουργό των Εξωτερικών μας Νίκο Δένδια να βλέπει ως ισχυρό όπλο ακόμα την (ποντιοπιλατική) Ευρώπη παρ’ όλη την φιλοτουρκική στάση κορυφαίων μελών της και να μιλά για αυτοπεποίθηση της Ελλάδας (η οποία αντιμετωπίζει, ωστόσο, την εκφοβιστική Τουρκία από τη θέση του σκυλιού του Παβλώφ), οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα με την γείτονα χώρα, αν δεν ”της κόψουμε τον βήχα” στις διαπραγματεύσεις που επίκεινται μαζί της την Άνοιξη.

Ήδη η Τουρκία εντείνει τις παράλογες απαιτήσεις της σε Αιγαίο και Θράκη είτε υπό την απειλή των τουρκικών τετελεσμένων (υπερπτήσεις των τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών πάνω από τα νησιά μας και μπες βγες του ”Τσεσμέ” στον χρόνο ισχύος της τουρκικής NAVTEX, 2 Μαρτίου) είτε υπό την πίεση των υποκινούμενων απ’ το τουρκικό καθεστώτος τουρκόφρονων ”οργανώσεων” που καταγγέλλουν εγγράφως σε Διεθνείς Οργανισμούς (ΟΗΕ-ΕΔΑΔ) ότι η Ελλάδα καταπιέζει την μουσουλμανική μειονότητα Θράκης.

Οπότε, αν δεν διαγράψουμε ως σύνδρομα… μειοδοσίας τα περί μαξιμαλισμού του Ροζάκη και… λευκής σημαίας του Βερέμη (προ του κινδύνου τουρκικής εισβολής στο Καστελόριζο), για να υψώσουμε ανάστημα και να υποστηρίξουμε σθεναρά την αδιαπραγμάτευτη εθνική θέση μας κατά τον 62ο γύρο των διερευνητικών επαφών μας με την τουρκική αντιπροσωπεία, τότε θα πάμε σε ήττα επικών διαστάσεων για τη χώρα μας.

Κι αυτό γιατί η Τουρκία, με το θράσος που της δίνουν η κατακτητική βουλιμία και η δύναμη της πυγμής της, είναι ικανή – βλέποντας την ευεπίφορη σε υποχωρήσεις πολιτική ηγεσία μας – να μας καθίσει στο σκαμνί της Χάγης ως ηττημένους και να μας υποχρεώσει διπλωματικά να θυσιάσουμε πολύτιμα κεκτημένα μας προς χάριν της επιβίωσής μας…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)