Ζούμε σε μια χρονική περίοδο από τις πιο δύσκολες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Σε λίγες ημέρες κλείνουμε ένα χρόνο από την πρώτη έξαρση της πανδημίας του κορωνοϊού και από το πρώτο απαγορευτικό της κυκλοφορίας των πολιτών.
Όλη αυτή την περίοδο οι Εκκλησίες ανοίγουν και κλείνουν σύμφωνα με τις οδηγίες των ειδικών επιστημόνων που έχουν επωμιστεί το θέμα της διαχείρισης της κρίσης της πανδημίας. Μέσα από αυτήν την κατάσταση βγήκαν στην επιφάνεια παθογένειες και συμπεριφορές που τόσα χρόνια δεν μπορούσαμε να τις δούμε ή ήταν καλά κρυμμένες.
Μέσα από αυτές βγήκε στην επιφάνεια μια εικόνα της Εκκλησίας που την πλειονότητα των πιστών τους έχει πληγώσει. Κατανοώ ότι όλοι είμαστε άνθρωποι και όλοι έχουμε πρόβλημα με το θέμα του Ιού και ότι είμαστε ευάλωτοι ώστε να είμαστε οι επόμενοι που θα νοσήσουμε. Κατανοώ ότι πρέπει να υπάρχει προφύλαξη και να σεβόμαστε την υγεία των συνανθρώπων μας.
Το θέμα που ανέκυψε είναι πόσο οι σημερινοί Σεβαστοί Πατέρες της Εκκλησίας μας μπορούν να σταθούν στο ύψος της περίστασης. Οι πιστοί θέλουν να μάθουν οι Σεβαστοί Πατέρες πιστεύουν σε αυτά που κηρύττουν; Πιστεύουν ότι ο Θεός μπορεί να μας προστατεύσει από αυτό το κακό που εδώ και ένα χρόνο μας ταλανίζει;
Από μεμονωμένες πιστεύω περιπτώσεις, όσο η κατάσταση της πανδημίας παραμένει και επιδεινώνεται, τόσο οι Σεβαστοί Πατέρες της Εκκλησίας μας αλλάζουν την συμπεριφορά τους. Ο φόβος τους έχει κυριεύσει και έχουν γίνει απόμακροι και εγωκεντρικοί. Την τελευταία περίοδο, πριν κλείσουν ξανά οι Εκκλησίες γίναμε μάρτυρες μη πνευματικών περιστατικών. Σε κάποιους Ιερούς Ναούς οι ιερείς βρίσκονταν στο χώρο μόνο για τις ακολουθίες και μετά δεν τους έβρισκες διότι φοβόνταν να συναντηθούν με συνανθρώπους τους. Εικόνα σοκαριστική για τους πιστούς μέσα στον Ιερό Ναό ιερέας την ώρα της ακολουθίας να θυμιατίζει φορώντας μάσκα. Πιο σοκαριστική ακόμη ιερέας την ώρα της Θείας Μεταλήψεως με το Άγιο Δισκοπότηρο στο χέρι να μεταλαμβάνει τους πιστούς με μάσκα και σε μια περίπτωση με μάσκα και ασπίδα μαζί.
Συγγνώμη, έχουμε πίστη στο Χριστό, έχουμε πίστη στην πιο ιερή στιγμή της Ορθοδοξίας, πιστεύουμε ότι ο ιερέας εκείνη τη στιγμή έχει στα χέρια του τον Χριστό; Εάν ναι, πόσο σεβασμό έχουμε στον Φιλάνθρωπο Χριστό μας που ταπεινώθηκε και δέχτηκε να γίνει ένας από εμάς για τη δική μας σωτηρία;
Με μεγάλη θλίψη βλέποντας αυτά και ανατρέχοντας στα κείμενα των Ιερών Πατέρων και το μαρτύριο τόσων μαρτύρων για το όνομα του Χριστού, αναρωτιέμαι τι πιστεύουν αυτοί οι Σεβαστοί Πατέρες. Μου ήρθε στη σκέψη μου ο τελευταίος ιερέας της Σπιναλόγκας, ο Πατήρ Χρύσανθος Κατσουλογιαννάκης, που αψήφησε τον κίνδυνο και με πίστη στο Θέο παρακάλεσε να πάει αυτός στο νησί των λεπρών που όλοι εκείνη την περίοδο τους αποστρέφονταν. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν σήμερα ιερείς που πράττουν όπως ο προκάτοχος του Πατέρα Χρύσανθου, που δεν κατέλυε την Θεία Κοινωνία με τον φόβο μήπως νοσήσει και αυτός. Σεβαστοί Πατέρες, όταν κάποιος αποφασίζει να ακολουθήσει την Ιεροσύνη, η ζωή του γίνεται θυσιαστική για το συνάνθρωπο τους. Καταλαβαίνω ότι κάποιοι από εσάς έχετε ανθρώπινες αδυναμίες° εάν δεν μπορείτε να σταθείτε στο Ιερό σας έργο αυτήν την περίοδο, καλά θα κάνετε να πάρετε άδεια και να μείνετε στο σπίτι σας. Ο κόσμος προσπαθεί να βρει στήριξη στους Πνευματικούς Πατέρες την δύσκολη αυτή περίοδο που διανύουμε.
Μακαριότατε Αρχιεπίσκοπε, Σεβαστοί Πατέρες είναι πολλά ακόμη που θέλω να πω και να γράψω αλλά θα κλείσω λέγοντας τι Εκκλησία θέλουμε σήμερα; Μια Εκκλησία για το λαό, για να αγκαλιάσουμε αυτήν την δύσκολη περίοδο και τους νέους ή μια Εκκλησία που θα λειτουργεί σαν ένα γραφείο μιας δημόσιας υπηρεσίας για τη διεκπεραίωση των Ιερών Ακολουθιών;
Συγγνώμη που είμαι σκληρός στην κριτική μου αλλά το κάνω με πόνο ψυχής. Ελπίζω με τη βοήθεια του Θεού να τελειώσει αυτό το μαρτύριο του κόσμου και να ξαναδούμε με πιο καθαρό βλέμμα την επόμενη ημέρα.
