Φιάσκο μεγατόνων η μερική ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία με «θύματα» Καστελόριζο- Κύπρο;

Ομολογώ ότι η… γονιμοποιός φαντασία μου δεν μπορούσε να το συλλάβει αυτό, γιατί πατούσε στα δεδομένα του σχολικού εγχειριδίου της Γ’ Λυκείου βάσει του οποίου γνώριζα και δίδασκα μέχρι τώρα ότι η Αριστοτέλεια ”επαγωγή είναι η «ἔφοδος» από τα «καθ’ έκαστον» στα «καθόλου», κοινώς το να φθάνουμε στη σύλληψη του γενικού ξεκινώντας απ’ το μερικό, σε αντίθεση με τον παραγωγικό συλλογισμό.

Δεν μπορούσε να συλλάβει, δηλαδή, ότι η επαγωγική λογική – άμεσα συνδεδεμένη με τον ”πρακτικό σκεπτικισμό” (που βρίσκεται στον αντίποδα του ”φιλοσοφικού”) – έχει υιοθετηθεί από την κυβέρνηση ως αναπόφευκτη παράμετρος της Εξωτερικής πολιτικής μας, με την έννοια ότι ταυτίζει το ”πρακτικό” με το ”ρεαλιστικό” στην ερμηνεία των πραγμάτων.

Η δια της επαγωγής όμως πρόβλεψη, σε κάθε περίπτωση, δε οδηγεί απαραίτητα σε βέβαια συμπεράσματα, για να μην πω ότι είναι συχνά παραπλανητική, πολύ περισσότερο όταν εφαρμόζεται στην Οικονομική ή την Εξωτερική πολιτική μας.

Κι αυτό γιατί – στην δεύτερη περίπτωση – η ”ρεαλιστική” οπτική ταυτίζεται απ’ τους ”προθύμους” των κέντρων λήψης αποφάσεων (ΥΠΕΞ, Μαξίμου, ΕΛΙΑΜΕΠ) με την ”μινιμαλιστική”, ή άλλως, μη μαξιμαλιστική πολιτική της… ”Σχολής” Κατευνασμού και Υποχωρητικότητας έναντι της Τουρκίας.

Της ”Σχολής” των Λουκά Τσούκαλη, Θάνου Ντόκου, Χρήστου Ροζάκη, Θάνου Βερέμη και των συν αυτώ πολιτικών, διπλωματών και πανεπιστημιακών πρώην ”Ανανιστών” και νυν ”προθύμων” εντός και εκτός του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής πολιτικής, το οποίο λειτουργεί συμβουλευτικά στο ΥΠΕΞ όντας το μακρύ χέρι των ξένων που καθορίζει τα της Εξωτερικής πολιτική μας…

Κι αυτό δεν είναι σχήμα καθ’ υπερβολή, αλλά μια δυσάρεστη πραγματικότητα, που μας οδηγεί στην συλλογιστική την οποία εξέφρασε πρόσφατα – όπως είχε κάνει και τον Μάιο του 2016, επί ΣΥΡΙΖΑ – ο Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΣ στρατηγός Κωνσταντίνος Ζιαζιάς λέγοντας: ”… έχουνε βγει στο περιθώριο οι υπουργοί και διοικεί μία γκάμα ανθρώπων του Μαξίμου” (βλ. δάκτυλος ΕΛΙΑΜΕΠ) ”οι οποίοι δεν γνωρίζουν και τα θέματα, κυρίως τα εξωτερικά και τα εθνικά…”

Τώρα θα μου πουν οι κυβερνητικοί και οι άλλοι παρατρεχάμενοι ”Σημιτοφύλακες” της κυβέρνησης ότι όλα γίνονται για την ειρήνη κι ότι ο πόλεμος δεν είναι υπόθεση των μικρών και αδύναμων, αλλά των ισχυρών και επικυρίαρχων χωρών. Θα μου πουν ακόμα ότι εμείς, ως ανήκοντες στην πρώτη ομάδα, δεν μπορούμε να εξωθήσουμε τα πράγματα σε ελληνοτουρκικό πόλεμο, χωρίς να προϋπολογίζουμε τις αντιδράσεις των Μεγάλων.

Με το σκεπτικό αυτό, θα τους έλεγα, δεν υφίστανται, στην πραγματικότητα, οι πολυδιαφημιζόμενες απ’ το υπουργείο Εξωτερικών ”κόκκινες γραμμές Άμυνας” ούτε τίθενται όρια στο θέμα των εθνικών υποχωρήσεών μας.

Γεγονός άκρως ανησυχητικό που συνιστά μείζον εθνικό ζήτημα, γιατί επιβεβαιώνει τους φόβους μας ότι – με το πρόσχημα της διατήρησης δηλαδή της ειρήνης με κάθε κόστος – το ”τρελοβάπορο” Ελλάδα πορεύεται χωρίς πυξίδα και στρατηγικό σχεδιασμό με moto πορείας το ”κρούω την πρύμναν”, που σημαίνει οπισθοχωρώ έναντι του επιτιθέμενου άλλου, ο οποίος – εν προκειμένω – είναι ο Τούρκος.

Σημαίνει ότι η κυβέρνηση αρμενίζει στραβά στα θέματα Εξωτερικής πολιτικής, αφού καπετάνιος και πλήρωμα λειτουργούν ερασιτεχνικά και… μινιμαλιστικά σε βάρος των εθνικών συμφερόντων μας τα οποία φροντίζουν να ψαλιδίζουν – στην πρώτη έκφραση δυσφορίας της Τουρκίας.

Της Τουρκίας έναντι της οποίας κλίνουν το γόνυ οι δικοί μας – παρά τα επικοινωνιακά τους τεχνάσματα – συγκατανεύοντας μυστικά στις επιθυμίες των ”προστατών” μας ακόμα και για επιχειρησιακής φύσεως θέματα με επίκεντρο το Μεταναστευτικό και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Με δεδομένα αυτά δικαιώνονται πλήρως οι φόβοι Ζιαζιά απ’ το ’16, όταν μιλούσε – για κίνδυνο Λιβανοποίησης της πατρίδας μας (με αφορμή το Μεταναστευτικό-προσφυγικό, που πήρε δραματικές διαστάσεις) και χτυπούσε καμπανάκι προειδοποίησης γιατί στην Εξωτερική πολιτική μας – ασχέτως κυβέρνησης – δε θέτουμε Εθνικούς Αντικειμενικούς Στόχους και υστερούμε σε στρατηγικό σχεδιασμό…

Το κακό είναι ότι πέντε χρόνια σχεδόν από τότε η Εξωτερική μας πολιτική εξακολουθεί να βρίσκεται σε φάση ελάχιστα εξελικτική -για να μην πω σε φάση υστέρησης στο Κυπριακό και το επίπεδο ανάληψης πρωτοβουλιών και αποτελεσματικής αντιμετώπισης της τουρκικής βουλιμίας στο Αιγαίο, ενώ η διαιώνιση της παθητικής στάσης του ΣΥΡΙΖΑ στο Μεταναστευτικό επέτειναν επί ΝΔ την εντύπωση ότι η Ελλάδα είναι μια χώρας υπό ομηρία, αφού η σιωπηρή άλωσή της απ’ τους εκ Τουρκίας ορμώμενους λαθρομετανάστες συνεχίζεται προετοιμάζοντας καταστάσεις εθνικά προβληματικές και επικίνδυνες για το μέλλον.

Γίνεται αντιληπτό, ως εκ τούτου, ότι την πενταετία που διανύουμε η ελληνική Εξωτερική πολιτική δεν διανύει και την καλύτερη περίοδο όσον αφορά την υπεράσπιση των εθνικών κεκτημένων και προσιδιάζει όλο και περισσότερο σ’ εκείνην την αλήστου μνήμης των Ιμίων, που είναι ταυτισμένη με την ένοπλη αμφισβήτηση και την απώλεια εδαφικής κυριαρχίας μας από την Τουρκία.

Ναι, δεν διανύουμε περίοδο άνοιξης στην Εξωτερική πολιτική, κι ας πάει να μας πείσει για το αντίθετο η κυβέρνηση που υπονόμευσε τις ”δάφνες του Έβρου” υπακούοντας στις έξωθεν υποδείξεις για γενική υποχώρηση τόσο στο μεταναστευτικό (τα γεγονότα στην Μόρια και στο ΚΥΤ Φυλακίου Έβρου, όπως και η νέα εγκατάσταση ΚΥΤ στη Λέρο με 2.000 παράνομους μετανάστες είναι ο αψευδέστερος μάρτυρας επιδείνωσης), όσο και στα της σθεναρής υπεράσπισης των δικαιωμάτων μας στη Θράκη και το Αιγαίο, που είναι συνέχεια της εθνικά επιζήμιας (στα όρια της μειοδοσίας) στάσης μας στο ”Μακεδονικό”.

Κι αυτό για τους εξής λόγους:

1. Στο ”Μακεδονικό” – υποχωρώντας έναντι των Σκοπίων σε έξωθεν πιέσεις (Αμερική-Γερμανία) – εκποιήσαμε (επί ΣΥΡΙΖΑ) το όνομα της Μακεδονίας μας (προσφέροντας… έξτρα δώρα στους παραχαράκτες της Ιστορίας της τη γλώσσα και την εθνότητα) και επικυρώσαμε με την υπογραφή μας (επί ΝΔ) την ”εθνικά ασύμφορη” (κατά Κυριάκο Μητσοτάκη), ”Συμφωνία Πρεσπών” το 2018.

2. Στην ελληνοϊταλική συμφωνία, πάλι, υπαναχωρήσαμε από τις αρχικές θέσεις μας έναντι των Ιταλών, με αποτέλεσμα να υποστούμε οικονομικές ζημιές σε θαλάσσια έκταση και αλιεία. Επιπλέον, δώσαμε μειωμένη επήρεια στις Στροφάδες (30%) και τα Διαπόντια (70%) με πρόσχημα ότι ακολουθούμε την ”μέση γραμμή” της συμφωνίας του 1977 (επί Κωνσταντίνου Καραμανλή – Τζούλιο Αντρεότι, με ΥΠΕΞ τον Δημήτρη Μπίτσιο από ελληνικής πλευράς και τον Αρνάλντο Φορλάνι από ιταλικής), αν και τότε ήταν διαφορετικά τα δεδομένα.

Και ήταν διαφορετικά γιατί δεν υπήρχε η UNCLOS III, η διεθνής δηλαδή συμφωνία οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών βάσει διμερών συμφωνιών (που γεννήθηκε στην Τζαμάικα το 1982 κατά την τρίτη Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, γνωστή ως Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας ή Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας).

3. Στο θέμα της διαπραγματεύσεών μας με την Τουρκία για το Αιγαίο (διαπραγματεύσεων οι οποίες ξεκίνησαν κάτω απ’ την πίεση της φιλότουρκης Μέρκελ που εξακολουθεί να μιλά για ”διαφιλονικούμενα θέματα” στην Ανατολική Μεσόγειο), τα απογοητευτικά αποτελέσματα του 61ου γύρου στην Κωνσταντινούπολη δεν προοιωνίζονται καμιά διαφοροποίηση προς το ευνοϊκότερο για τα ελληνικά συμφέροντα στον 62ο γύρο ο οποίος επίκειται στην Αθήνα μέσα στον Μάρτιο.

4. Στην περίπτωση, τέλος, της ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας (που υπογράφηκε άρον άρον σαν απάντηση στο τουρκολιβυκό μνημόνιο, το οποίο έπιασε στον ύπνο τους ιθύνοντες του ΤΠΕΞ…) τα θαλασσώσαμε σε απίστευτο βαθμό αποδεικνύοντας την έλλειψη διορατικότητας, τον ερασιτεχνισμό και το γελοίο της τακτικής των μυστικών επαφών που προωθούμε στην Εξωτερική πολιτική μας.

Σαν αποτέλεσμα αυτών των αδυναμιών, δεν φροντίσαμε να αποκαταστήσουμε πλήρως την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία του ’20 (όπως το υποσχέθηκε ο ΥΠΕΞ μας) για να διασφαλιστεί η ελληνική επήρεια στην θαλάσσια ζώνη μεταξύ του 28ου και 32ου μεσημβρινού (όπου ανήκουν η νότια Ρόδος και το διεκδικούμενο απ’ τους Τούρκους Καστελόριζο), αλλά την αφήσαμε διαθέσιμη στις βουλιμικές διαθέσεις της Τουρκίας .

Της Τουρκίας η οποία, στην εργώδη προσπάθειά της να πριονίσει τη συμμαχία μας με την Αίγυπτο και να την προσεταιριστεί προς όφελος αμφοτέρων – μόλις πληροφορήθηκε ότι η τελευταία ανακήρυξε θαλάσσια οικόπεδα με βάση τις παράνομες συντεταγμένες του τουρκολιβυκού μνημονίου (που κατέθεσαν ήδη οι Τούρκοι στον ΟΗΕ) – βγήκε δια του ΥΠΕΞ της (Μεβλούτ Τσαβούσογλου) και επικρότησε την κίνηση της Αιγύπτου.

ΠΡΟΣΕΞΤΕ!!! Επικρότησε την κίνηση της Αιγύπτου για σεισμικές έρευνες ΔΥΤΙΚΑ του 28ου μεσημβρινού και όχι ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ του (περιοχή που αφήσαμε κακώς, κάκιστα, αδιάθετη στις ορέξεις των Τούρκων υπογράφοντας ΜΕΡΙΚΗ κι όχι ολική οριοθέτηση της ΑΟΖ μας με την Αίγυπτο δια της ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας).

Όπερ σημαίνει ότι το υπουργείο Εξωτερικών μας (την ΑΠΟΤΥΧΙΑ μοιράζονται εξίσου Δένδιας και Κ. Μητσοτάκης) διασφάλισε την ελληνική επήρεια μόνο στη θαλάσσια ζώνη μεταξύ του 25ου και 28ου μεσημβρινού, επιτρέποντας έτσι στους Τούρκους να οικειοποιηθούν ετσιθελικά – θρασύτατοι καθώς είναι – την περιοχή μεταξύ του 28ου και 32ο, όπου βρίσκεται ο ”γας ομφαλός” των χρυσοφόρων κοιτασμάτων του Αιγαίου, το ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ….

Οι μεγάλες όμως ευθύνες της κυβέρνησης δε σταματούν εκεί, γιατί – πέραν αυτής της περιοχής που εγκατέλειψε αδιάθετη στις ορέξεις των Τούρκων – άφησε στη διάθεσή τους και την ΑΟΖ της Ελλάδας με την Κύπρο, αφού δεν φρόντισε έγκαιρα να κλείσει συμφωνία μαζί της για την οριοθέτησή της υφαλοκρηπίδας της.

Δεν φρόντισε να το κάνει έστω και σαν αντιστάθμισμα της υπαναχώρησής της να επεκτείνει δικαιωματικά (με βάση το Διεθνές Δίκαιο για τη Θάλασσα, 1982) τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας στα 12 νμ. Έτσι, όντας άβουλη και καθόλου διορατική – αφού παρακολουθούσε ως τώρα τα τεκταινόμενα με… ”ψυχραιμία” αδυνατώντας να κινητοποιηθεί προς την ολοκλήρωση της ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας – στέλνει αύριο στην Αίγυπτο τον… ”Επιμηθέα” ΥΠΕΞ της Νίκο Δένδια.

Τον στέλνει εκεί, ασφαλώς, υπό τον φόβο πιθανής προσέγγισης Αιγύπτου-Τουρκίας για μοίρασμα της θαλάσσιας ζώνης που εγκαταλείψαμε, ενώ ήδη έχει ξεσπάσει ένα όργιο φημών (το οποίο δεν αποκλείεται να προκάλεσε η τουρκική προπαγάνδα) που θέλει την Ελλάδα – μετά το Καστελόριζο – να αφήνει στην τύχη της και την Κύπρο.

Θέλει την Ελλάδα – στην προσπάθειά της να εμποδίσει τον Αιγύπτιο Πρόεδρο να τείνει ευήκοο ους στα πολλά υποσχόμενα της Τουρκίας (την οποίας φανατικοί υποστηρικτές στην Αίγυπτο είναι οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του Αλ Σίσι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, που ελέγχονται απ’ τις μυστικές τουρκικές υπηρεσίες) – να θέτει σε κίνδυνο τη συμμαχία της με την… δεδομένη Κύπρο, την ”Μικρή Ελλάδα” της Ανατολικής Μεσογείου την οποία – στις κρίσιμες στιγμές – με τις πολιτικές αποφάσεις μας παραγνωρίζουμε.

Μοιάζουν με fake news όλα αυτά, θα μου πείτε, γιατί είναι εγκληματικά λάθη για να γίνονται κι απ’ τους ερασιτέχνες ακόμα της κυβέρνησής μας. Ωστόσο – επειδή πιστεύω ότι ”όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά” – δεν αποκλείω τίποτα, γιατί ακούω για συγκεκριμένο (δολοπλόκο) σχέδιο που ταιριάζει γάντι με την μυστικοπάθειά της.

Ένα σχέδιο που έχει να κάνει με την πρότασή μας στην Αίγυπτο (στην προσπάθειά μας να ακυρώσουμε κάθε σκέψη της για σύμπλευση με την Τουρκία) για αλλαγή διαδρομής του EastMed, έτσι που – αντί να περάσει ο αγωγός απ’ την ισραηλινή στην κυπριακή ΑΟΖ και, εν συνεχεία, στην μη οριοθετημένη ελληνική υφαλοκρηπίδα για να φτάσει στην Κρήτη, την Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα, και την Ήπειρο (απ’ όπου θα διανεμηθεί και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες) – να κατευθυνθεί στις ακτές της Αιγύπτου και από εκεί (αφού διατρέξει την ακτή μέχρι τα σύνορά της με την Λιβύη, να μετατραπεί σε υποθαλάσσιο αγωγό για να φτάσει στην Κρήτη .

ΑΝ τελικά συμβεί αυτό και δεν οφείλεται σε προπσγανδιστικό παιχνίδι της Τουρκίας (γιατί δεν το επιβεβαιώνει, προς ώρας, ο διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Προέδρου Αναστασιάδη Βίκτωρας Παπαδόπουλος), θα είναι καταστροφικό για την Ελλάδα και θα προκαλέσει ραγδαίες πολιτικές ανακατατάξεις.

Κι αυτό γιατί θα σκιάσει δραματικά την ήδη αρνητική Εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης (που ανταγωνίζεται την Εσωτερική λόγω της ύφεσης του 10,7 την οποία προκάλεσαν τα lockdowns) διαταράσσοντας – ενόψει της πενταμερούς για το Κυπριακό – τις σχέσεις μας με την Μεγαλόνησο και αναδεικνύοντας ως κυβερνητικό φιάσκο μεγατόνων την μερική ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία με ”θύματα” το Καστελόριζο και την Κύπρο…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)