Επιφυλλίδα
Από τότε που διαμόρφωσα πολιτική σκέψη, είναι αλήθεια, έχουν επισυμβεί ποικίλες διακυμάνσεις στην πολιτική μας ζωή, που ακολουθούνταν από ιδεολογικές διαφοροποιήσεις και δημιουργία κομματικών σχημάτων με προσχηματικές σκοπιμότητες και συντεχνιακές τάσεις, οι οποίες δεν είχαν σχέση με τις ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας μας.
Οι πομπώδεις αρχές, τα συμβόλαια με τον λαό και τα ”θα” της ανταπόκρισης στα ”θέλω” της συλλογικότητας περίσσευαν, φυσικά, όπως και τα υψιπετή οράματα των εκάστοτε πολιτικών ηγετών για αποκατάσταση του ιδεώδους της δημοκρατίας με επένδυση στην αξιοκρατία, τη δικαιοσύνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα και άλλες ερίτιμες αξίες που περικλείονταν – κατά το ιστορικό παρελθόν – στην αρετή των Ελλήνων .
Φευ!.. Οι εποχές άλλαξαν έκτοτε προς το καλύτερο ή το χειρότερο, χωρίς να αλλάξουν όμως τα τοξικά στερεότυπα που δηλητηρίασαν σε μεγάλο βαθμό τον δημόσιο βίο της χώρας. Στερεότυπα που έκαναν πέρα τις προγονικές αξίες και αρετές μας και πρόβαλλαν ως μόνο νόημα ύπαρξης της ζωής την ευμάρεια.
Στερεότυπα που ήθελαν εξαρτώμενη την επιβίωση του Ελληνισμού απ’ τον εκδυτικισμό άνευ όρων, σε βαθμό που να παραμορφώσουν την Παιδεία μας εξαλείφοντας τα αρχαία ελληνικά της λαμπρής κληρονομιά μας, για να τα αντικαταστήσουν με μεταφραστικά κείμενα, ενώ παράλληλα προωθούσαν στις βαθμίδες εκπαίδευσης μια Ιστορία ”στρογγυλεμένη”, ”διασκευασμένη”, για να μην ενοχλεί ο ”εθνικισμός” της τους γείτονες.
Εκ των υστέρων βέβαια – όπως αποδείχθηκε – το ”κέρδος” απ’ τον κακέκτυπο, διαχρονικό, συστηματικό και σκόπιμο άνευ… όρων ”εκδυτικισμό” μας ήταν η απώλεια της ψυχής μας, της ελληνικής ψυχής, που μας έκανε τελικά να αμνηστεύσουμε τους πλαστογράφους της Ιστορίας της Μακεδονίας μας και να εκποιήσουμε το όνομα της (”Συμφωνία Πρεσπών”, 2018) δίνοντας προίκα τη γλώσσα και την ”μακεδονική” εθνότητα.
Μας έκανε επαΐοντες της πολιτικής ανακολουθίας και της μικροκομματικής εκμετάλλευσης, που μετέτρεψαν τελικά το μείζον εθνικό ζήτημα σε μικρό. Έτσι δεν είπαμε λέξη την ώρα που έπρεπε για την λιμνιαία ”Συμφωνία”, αλλά – αντίθετα – στείλαμε στο πυρ το εξώτερο τις προεκλογικές υποσχέσεις μας για ”επαναδιαπραγμάτευση” και ”βέτο”, ενώ ξεκινήσαμε εντατικά σεμινάρια ενδοτισμού με δάσκαλο την Γερμανία.
Χάρη σ’ αυτά και τα εντατικά των Αμερικανών που ξεκίνησαν προ αμνημονεύτων χρόνων, κάναμε εντυπωσιακότερες κυβιστήσεις από τις άγαρμπες των προκατόχων μας. ”Αγκαλιάσαμε” την ”εθνικά ασύμφορη” προεκλογικά ”Συμφωνία Πρεσπών” και δώσαμε μάχες για την συμμετοχή των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και το ευρωπαϊκό μέλλον τους.
Αποδεχθήκαμε, μ’ άλλα λόγια, πλήρως την κληρονομιά του ΣΥΡΙΖΑ κι ας τον μεμφόμασταν ως ”μειοδότη” προεκλογικά συμμετέχοντας υποκριτικά στα ”εθνικιστικά” (βλ. φασιστικά κατά Τσίπρα) συλλαλητήρια για την Μακεδονία, με στόχο τα… ”ψηφαλάκια” των ”Μακεδονομάχων” που θα μας χάριζαν πολιτική αυτοδυναμία.
Τα ”ψηφαλάκια” που θα μας χάριζαν καρέκλα και εξουσία, δηλαδή, αν και – επ’ αυτού του ζητήματος – διαφοροποιείται ο λαλίστατος (με λόγο και αιτία) Γιάν(ν)ης Βαρουφάκης λέγοντας πως ” Σήμερα η σφαίρα της πολιτικής δεν σου εξασφαλίζει εξουσία, σου εξασφαλίζει οφίτσια”.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, πάντως, το σίγουρο είναι ότι θυσιάσαμε χάριν αυτών την αξιοπρέπεια του έθνους μας και τις αιματοβαμμένες απ’ τις θυσίες των πατέρων μας σελίδες της ελληνικής Ιστορίας για την Μακεδονία.
Είχε προηγηθεί φυσικά των ενδοτικών υποχωρήσεων η ανικανότητά μας να αναδείξουμε την πολιτισμική ετερότητα της Ελλάδας μες στην Ευρώπη και την ιστορική αυταξία της. Είχε προηγηθεί η ανικανότητά μας να κάνουμε γνωστή την ιστορική αλήθεια για την Μακεδονία και το Αιγαίο (που έφτασαν να είναι… διαφιλονικούμενα) για έναν και μόνο λόγο: από φόβο μήπως προσκρούσει η αλήθεια αυτή στα ξένα συμφέροντα και πέσουμε σε δυσμένεια με συνέπεια την απώλεια της εξουσίας…
Λάθη επί λαθών και ψέματα επί ψεμάτων στην πολιτική μας ζωή διαχρονικά. Λάθη και ψέματα που μετέτρεψαν την Ελλάδα από πεντηκόντορο τριήρη σε σκάφος αναψυχής, παροχής υπηρεσιών και εξυπηρετήσεων.
Σε κράτος -αποικία χρέους ή, άλλως, ”κρυπτο-αποικιακό”, που υπέταξε το φιλελεύθερο πνεύμα του και την αξιακή ύπαρξη του σε ξένα κέντρα εξουσίας τα οποία το κρατούν εγκλωβισμένο σε μια οικονομική και πνευματική φυλακή και καταδικασμένο σε επίπεδα εξάρτησης ισοδύναμης με σκλαβιά.
Μια σκλαβιά που μετατρέπει τους Έλληνες σε ”δεσμώτες” και περιορίζει την Ελλάδα γεωστρατηγικά, πράγμα που εκμεταλλεύεται μόνιμα ο άρπαγας γείτονας εξ Ανατολών μας πότε ξεσηκώνοντας καταιγίδες και υψώνοντας κύματα επιθετικότητας εναντίον της και πότε κουνώντας το δάχτυλο στους Έλληνες, κάθε που νιώθει τον εαυτό του ”σουλτάνο” κι αυτούς ραγιάδες της νεο-οθωμανικής αυτοκρατορίας του.
Τα 152 νησιά του ελληνικού Αρχιπελάγους (με κορωνίδα το Καστελόριζο) μαζί με τη Θράκη και την Κύπρο ήταν ανέκαθεν ο διακαής πόθος του επεκτατισμού του, στον οποίο προστέθηκε εσχάτως και η Κρήτη.
Ένας πόθος αναθεωρητικός που τον κάνει να αμφισβητεί έμπρακτα – με ολοένα αυξανόμενη συχνότητα – τα γεγονότα και τις Διεθνείς Συμβάσεις και Συνθήκες που χάραξαν τα ελληνοτουρκικά σύνορα (Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας [1882], Συνθήκες Λωζάνης [1923] και Λονδίνου [1947]).
Να αμφισβητεί και να αλλάζει αυθαίρετα – με τον αέρα της… Περιφερειακής δύναμης της Μεσογείου – το όνομα του Αιγαίου σε ”θάλασσα των νησιών” σβήνοντας απ’ τους χάρτες ταυτόχρονα κάθε τι που το κάνει να μοιάζει με ελληνική λίμνη.
Βρήκε και κάνει ο Τούρκος απέναντι, θα μου πείτε, τραβώντας απ’ το πέτο τη δική μας κυβέρνηση που έχει αποθεώσει την… θεωρία του κατευνασμού και είναι έτοιμη για εθνικές υποχωρήσεις στη Χάγη υπό τον φόβο των τουρκικών τετελεσμένων που σέρνει το casus belli του ’82 πίσω του με προεόρτια καταιγιστικές τουρκικές Navtex (με τελευταία τη χθεσινή της 4ης Μαρτίου για ασκήσεις με πραγματικά πυρά, που δεσμεύει περιοχές στο Αιγαίο και την Μεσόγειο)
Βρήκε και κάνει βλέποντας πως ταξιδεύουμε με ”ναυτόπαιδες” στο τιμόνι και τη χώρα θήραμα στις ”ορέξεις” του. Έτσι, με την πολιτική του πειθαναγκασμού, πέτυχε ήδη τον διπλό στόχο του: να κάνει – απ’ την μια – την Ευρώπη να απορρίψει κάθε ενδεχόμενο κυρώσεων σε βάρος του παζαρεύοντας εκβιαστικά το μεταναστευτικό, κι από την άλλη να κανοναρχεί στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο επιχειρώντας παράλληλα να διευρύνει την ατζέντα των διερευνητικών επαφών του δεύτερου γύρου (62ου στην Αθήνα).
Το μήνυμα του Ταγίπ Ερντογάν προς τους ”ναυτόπαιδες” της κυβέρνησής μας και τους ”ναυάρχους” της ξέμπαρκης Δύσης είναι σαφές και επαναλαμβανόμενο, έστω κι αν οι εδώ κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και προτιμούν να επικεντρωθούν στους λόγους αποτυχίας του τελευταίου lockdown που επιδείνωσε την κατάσταση με τον covid 19, παράλληλα με το δισεπίλυτο ”πρόβλημα Κουφοντίνα”.
Η Τουρκία διαμηνύει προς όλες τις κατευθύνσεις με στεντόρεια φωνή – έναντι των δικών μας, ωσεί απολογητικών, ”νιαουρισμάτων” πως ”κάθε λύση στην περιοχή περνά απ’ την δύναμη της πυγμής της” κι ότι στο πλαίσιο των περιφερειακών φιλοδοξιών της είναι ικανή να φέρει τον κόσμο… ανάποδα.
Όπερ σημαίνει για μας ότι μπορεί να μετέλθει κάθε μορφή βίας (βλ. προβοκάτσια σε Αιγαίο και Θράκη ή θερμό επεισόδιο με στόχο τα τετελεσμένα). Γι’ αυτό δεν δικαιολογείται οποιοσδήποτε ερασιτεχνισμός εκ μέρους μας, σε κυβερνητικό επίπεδο πάντα.
Δεν δικαιολογείται η ηττοπαθής ανοχή μας στη σωρεία τουρκικών προκλήσεων που έκαμψαν εν μια νυκτί τις ελληνικές αντιστάσεις αποχρωματίζοντας τις ”κόκκινες σημαίες” της εθνικής μας στρατηγικής και παραβιάζοντας εξακολουθητικά τα χωρικά ύδατά μας.
Το ”αρχή άνδρα δείκνυσι” των αρχαίων προγόνων μας, που το ερμήνευσε σωστά ο λαός μας με την παροιμιώδη έκφραση ”Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται”, μας οδηγεί ήδη σε αρνητικά συμπεράσματα για την αξιοσύνη και αυτής της κυβέρνησης.
Κι αυτό γιατί δείχνει να είναι περιορισμένων δυνατοτήτων και περιορισμένων προσδοκιών στα θέματα Εξωτερικής πολιτικής και όχι μόνο (με την Οικονομία στο κόκκινο και την αποτυχία αντιμετώπισης της πανδημίας στον δεύτερο γύρο) διαψεύδοντας τις ελπίδες ανάκαμψης και ανάτασης που δημιούργησαν (πριν ένα χρόνο από τώρα) τα συγκλονιστικά γεγονότα στον Έβρο.
Γεγονότα που δεν είχαν την ανάλογη συνέχεια, αλλά αντίθετα ανέδειξαν την αδυναμία της στον τομέα αντιμετώπισης κρίσεων με επιστέγασμα – στο πεδίο της Εξωτερικής πολιτικής – την επί τρίμηνο παραβίαση των χωρικών μας υδάτων απ’ το Oruc Reis, την άρον-άρον ανάκληση απ’ την κυβέρνηση – υπό τον φόβο του casus belli – της προδιάθεσής της για δικαιωματική επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ και την αδυναμία της να μετατρέψει (παρά την υπόσχεση Δένδια) σε ολοκληρωμένη την μερική ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, για να αποφύγει την ”γκριζοποίηση” από την Τουρκία της θαλάσσιας ζώνης μεταξύ 28ου και 32ου μεσημβρινού που περιλαμβάνει το Καστελόριζο και την Νότια Ρόδο.
Σημειωτέον ότι η Αίγυπτος αποδέχθηκε ήδη τα όρια της τουρκικής (δυτικά του 28ου μεσημβρινού [μεταξύ 25ου-28ου] και όχι της ελληνικής εν δυνάμει ΑΟΖ ανατολικά του [μεταξύ 28ου-32ου), ενώ σ’ αυτήν την κυβερνητική ”αστοχία” που μας στοιχίζει εθνικά προστέθηκε προ ημερών και η ύποπτη ”παρέμβαση” της στο θέμα των αιτημάτων και καταγγελιών των τουρκόφρονων Θράκης σε βάρος της χώρας μας με στόχο την άσκηση πίεσης για αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας στην Ελλάδα.
Μιλώ για την ”επιχείρηση” παραπλάνησης εντός της Βουλής (η οποία έχει κοινή στόχευση με την ”γραμμή ΣΥΡΙΖΑ” για αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας στην Ελλάδα), στην προσπάθειά της να ενσωματώσει σε νομοσχέδιο για τα ΜΜΕ μια ρύθμιση που κλείνει το μάτι δια της πλαγίας στους τουρκόφρονες μειονοτικούς.
Σ’ αυτούς που εξακολουθούν να κρατούν με εμπαθή εμμονή ανοιχτό το θέμα αναγνώρισης ”τουρκικής” μειονότητας στέλνοντας καταγγελτικές επιστολές για την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων του Στρασβούργου και τον ΟΗΕ με πρόσχημα ότι αυτή τους στερεί από το ανθρώπινο δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι.
Με δεδομένα αυτά, δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε θετικό στην επανάληψη του 62ου γύρου διαπραγματεύσεων με την Τουρκία (που ξεκίνησαν, σημειωτέον, με πρωτοβουλία της φιλότουρκης Γερμανίας), αφού γνωρίζουμε καλά πως στόχος της γείτονος χώρας είναι η να φέρει προς συζήτηση στη Χάγη το σύνολο των εδαφικών της διεκδικήσεων στο πλαίσιο της στρατηγικής της Γαλάζιας .
Προς ευόδωση αυτού του σκοπού, άλλωστε, διενεργείται απ’ την 25η Φεβρουαρίου με χρονικό όριο την 7η Μαρτίου άσκηση του Πολεμικού Ναυτικού της με την προκλητική ονομασία ”Γαλάζια Πατρίδα”. Το σόου το Ερντογάν – εν μέσω διερευνητικών – καλά κρατεί κορυφώνοντας τον πολυμέτωπο αγώνα του εναντίον μας (με όπλα και ημεδαπούς υποστηρικτές συμπεριλαμβανομένων των τουρκόφρονων Θράκης) προβάλλοντας ως αιτία την αποφυγή της Αθήνας να ενημερώσει (ως όφειλε, κατ’ εκείνην…) την Άγκυρα για τα εξής παρακάτω:
1. Για τις ασκήσεις του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού στο Αιγαίο
2.Τις επισκέψεις Ελλήνων αξιωματούχων σε παραμεθόριες περιοχές
3. Τις υδρογραφικές έρευνες μεταξύ Κρήτης και Πελοποννήσου &
4. Για την μη απάντησή της στο αίτημα της Τουρκίας για αφοπλισμό των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου.
Τι συμπέρασμα βγάζω απ’ όλα αυτά; Μα, ό,τι ακριβώς και εσείς. Ότι, δηλαδή, ο Ταγίπ Ερντογάν μας υποδεικνύει εκκωφαντικά με πρόκληση ανιούσας κλιμάκωσης ότι ΔΕΝ μπορούμε να ξεφύγουμε απ’ την ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου (κοινώς, διχοτόμηση), γιατί αυτή αποτελεί το ”δια ταύτα” της διεκδικητικής στρατηγικής του.
Μιας στρατηγικής επεκτατικής την οποία υπερασπίζονται για λογαριασμό του στην Ελλάδα οι ”πρόθυμοι” της αθηναϊκής ελίτ και κάποιοι ημεδαποί κοινοβουλευτικοί ή εξωκοινοβουλευτικοί Αξιωματούχοι, που προπαγανδίζουν τα δικαιώματα της Τουρκίας στο Αιγαίο, χωρίς να αντιλαμβάνονται την ζημιά που προκαλούν στη πατρίδα μας με το να προβάλλουν ως λογικές τις ανιστόρητες τουρκικές διεκδικήσεις επί των κυριαρχικών δικαιωμάτων της.
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
