Ή κυρία Μενδώνη είναι γνωστή για την πολυετή παρουσία της στο υπουργείο πολιτισμού ήδη από την αμαρτωλή περίοδο της προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων. Από το 1999 έως και το 2004 ήταν διορισμένη από τον Σημίτη γενική γραμματέας του υπουργείου και πάλι ως γενική γραμματέας από το 2009 επί Γιωργάκη Παπανδρέου μέχρι το 2015. Στις 9 Ιουλίου 2019 επανεμφανίσθη στην πολιτική σκηνή της χώρας ως διορισμένη υπουργός στο ίδιο υπουργείο από τον κ. Μητσοτάκη.
Όλοι οί προϋπάρξαντες υπουργοί σεβάστηκαν τον Ιερό Βράχο. Ουδείς τόλμησε να τον αγγίξει. Ουδείς τόλμησε να αναμετρηθεί με τις θαυμάσιες πλακοστρώσεις του Δημήτρη Πικιώνη στον περιβάλλοντα χώρο. Ουδείς σκέφτηκε να τις καλύψει μέ οπλισμένο σκυρόδεμα. Μόνο ό Ευάγγελος Βενιζέλος ως υπουργός πολιτισμού παρενέβη με την απαίσια κατασκευή του Νέου Αρχαιολογικού Μουσείου, αποτύπωμα ξένου σχεδιαστή.
Σήμερα, εάν κανείς περιπατήσει τον χώρο θα καεί ή καρδιά του. Θα δεί τσιμεντομένο το ανάγλυφο μέρους του Βράχου με ένα τεράστιο ασανσέρ για να ανεβαίνουν λέει τά ΑΜΕΑ ! Είναι τόση ή ασκήμια, ή βεβήλωση και ή βλακεία πού πληγώνεσαι. Τά καταπληκτικά μάρμαρα του πεζοδρόμου της Διονυσίου Αρεοπαγίτου έχουν εξαφανιστεί και ετοιμάζονται να τσιμεντωθούν για να περνάνε λέει τά ΑΜΕΑ ! Τά συστημικά ΜΜΕ σιωπούν. Επαίρεται όμως ή προστατευόμενη Μητσοτάκη υπουργός και για τον φωτισμό του Μνημείου. Μπέρδεψε το μνημείο της Ακρόπολης με το Κολοσσαίο επιδεικνύοντας νεοπλουτισμό, φθηνό εντυπωσιασμό, ασέβεια, ανελλήνιστη αμορφωσιά.
Ένας άνθρωπος αντέδρασε και μάλιστα παραιτήθηκε από το διοικητικό συμβούλιο του αρχαιολογικού μουσείου. Ό καθηγητής και ζωγράφος κ. Κυριάκος Κατζουράκης. Με μία συγκλονιστική επιστολή παραιτησής του ό άνθρωπος αυτός καταγγέλλει το βδέλυγμα:
«…Προσπαθώ να περιγράψω την θλίψη μου για την κακομεταχείριση της κοινής μνήμης μας και την απαξίωση κάποιων βασικών αρχών πού κάποτε ούτε κάν χρειαζόντουσαν λόγια για να κοινοποιηθούν, ήταν κοινωνικά αυτονόητα. Όπως ή αίσθηση της ιστορίας και των παθών του λαού πού ζωντάνευαν πάνω στον κακοτράχηλο βράχο – στα μάτια μου ιερός και φορέας μνήμης και φορέας πολιτισμού – πού ή προσοχή μας στο δύσκολο βάδισμα πάνω στις πέτρες του, μας οδηγούσε στην κυριολεξία να σκύβουμε με προσοχή , να γινόμαστε ένα με την δυσκολία του. Κι αυτό μας αναβάθμιζε σε κατ΄ ουσία ερευνητές της ιστορίας των 2500 χρόνων του, οί Καρυάτιδες, τά αγάλματα, το θαύμα της «μη γεωμετρίας» του Παρθενώνα με τις οπτικές διορθώσεις…
…Τώρα οί απερισκεψίες του ΥΠΠΟΑ συσσωρεύονται αβάσταχτα. Ανάπτυξη, ανάπτυξη:
Ό σταθμός Βενιζέλου, ή πυρκαγιά στις Μυκήνες, ή 50 χρονη «ενοικίαση» αρχαιολογικού πλούτου, ή περιφρόνηση των καλλιτεχνών, οί απ΄ ευθείας αναθέσεις άνευ διαγωνισμών και ελέγχου, οί απίστευτες προτάσεις για ανεμογεννήτριες στους Δελφούς και στις αγιασμένες Κυκλάδες, ή άγνοια του αισθητικού πλούτου των κορυφογραμμών, οί Δεσμώτες του Φαλήρου, ή Ακρόπολη τώρα…»
Θα παραθέσω και ένα άλλο απόσπασμα της επιστολής Κατζουράκη πού αναφέρεται στον σεβασμό και την προσήλωση του μεγάλου Δημήτρη Πικιώνη (ό άνθρωπος πού ‘’ελιμπίστηκε το ανέφικτο’’) για την πεζοδρόμηση και συγκρίνετέ το με την βιασύνη, ύπουλα και μουλωχτά, έν μέσω πανδημίας και εγκλεισμού των Ελλήνων, με απ΄ ευθείας αναθέσεις, χωρίς διαγωνισμούς προκειμένου να τελεσθεί γρήγορα ή ιεροσυλία των Μενδώνη – Παναγιωταρέα.
«…Μού αφηγήθηκε ό αδελφός μου ένα περιστατικό: επισκέφθηκε τις εργασίες του Δημήτρη Πικιώνη στην Ακρόπολη μια μέρα πού είχε πεισμώσει με μια μεγάλη τετράγωνη πλάκα πού τοποθετούσε – ήταν κάθε μέρα παρών μαζί με τους μαστόρους – σκυμμένος πάνω από τον μαρμαρά του έδινε οδηγίες: «χτύπα την με το σφυρί τη γωνία, όχι εκεί στην άλλη γωνία, όχι, όχι, εκεί στη μέση, πιο λοξά το σφυρί, όχι έτσι σηκώνεται, στην κάτω γωνία με μικρές σφυριές, απ΄ την άλλη τώρα, πιο δυνατά, πιο δυνατά» κάποια στιγμή ό μάστορας δίνει μια σφυριά σ΄ ένα σημείο και ραγίζει ή πέτρα με μια λοξή εγκάρσια ραγισματιά, «αυτό μπράβο… αυτό ήθελα» φώναξε ανακουφισμένος ό Πικιώνης πού έγινε αυτό πού ευχόταν. Μια ωδή στο τυχαίο! Βασικό εργαλείο; Υπομονή και επιμονή…
Κάπως έτσι έσκυβε ατέλειωτες ώρες ό Πικιώνης μαζί με τους μαστόρους και δουλεύανε με αφάνταστη προσοχή τά αρχαία μονοπάτια. Είχε καλή παρέα όμως, τον Εγγονόπουλο και τον Χατζηκυριάκο Γκίκα στη σχολή, τον Μόραλη, τον Κούν, τον Μάνο και τον Μίκη και καμία βιασύνη, μόνο υπομονή και σιγουριά διέκρινε το έργο όλης αυτής της γενιάς.
Σήμερα στο υπουργείο πολιτισμού δεν υπάρχει αυτό το χάρισμα της υπομονής. Προγραμματισμός σημαίνει μόνο υπομονή και στο ΥΠΠΟΑ αυτή απουσιάζει και έτσι το ιερατείο του υπουργείου αφοσιώνεται σε βιαστικά έργα βιτρίνας, επίδειξης και νεοπλουτισμού. Το θέμα όμως είναι βαθιά πολιτικό. Ή προχειρότητα είναι μια σκυτάλη πού περνάει από τον εντολέα στον εκτελεστή…
…Το τελευταίο διάστημα άρχισα να μαθαίνω τις βασικές λεπτομέρειες για τά έργα της αναβάθμισης στην πρόσβαση της επιφάνειας του βράχου, με οπλισμένο σκυρόδεμα, με πλάτυνση του μονοπατιού του Τραυλού προς τον Παρθενώνα και με προοπτικές «ταρατσών» σε διάφορα σημεία της επιφάνειας. Και όπως ειπώθηκε από τον πρώην βοηθό του Τραυλού τόν καθηγητή Τάσο Τανούλα, με βαρέα υλικά , χωρίς να έχει γίνει υδραυλική μελέτη, κάτι πού είδαμε με τρόμο στις δύο τελευταίες πλημμύρες πάνω στον βράχο. Άκουσα τον ίδιο τον κ. Τανούλα σε συνέντευξη στο ραδιόφωνο και ομολογώ ότι ταράχτηκα. Μια φωνή πού εξέπεμπε μεγάλη ανησυχία για την βιασύνη των έργων και φυσικά μεγάλη αγωνία για το μέλλον της Ακρόπολης.
Σ΄ αυτήν την αγωνία, θέλω να προσθέσω και την δική μου: ή ανάπτυξη/εξέλιξη όπως εφαρμόζεται στο κορμάκι της Ακρόπολης είναι μία λέξη επιπόλαια και μπορεί να ελιχτεί σε εγκληματική. Και γίνεται μόνον για επίδειξη και για αύξηση επισκεπτών, δηλαδή εσόδων. Τά ΑΜΕΑ – το λένε και οί ίδιοι – κάλλιστα μπορούσαν να εξυπηρετηθούν με απλά μέσα, κατάλληλα, ακίνδυνα, αισθητικά ωραιότερα – ακόμα και το αναβατόριο στο τείχος πού αναβαθμίστηκε σε ασανσέρ είναι σαν κακό σπυρί στην πλάτη του τείχους… ή Ακρόπολη είναι ένα εμβληματικό μνημείο της ανθρωπότητας από τη Δύση μέχρι τά άκρα της Ασίας. Δεν είναι απλό οίκημα πού χρήζει επισκευών. Είναι ένα μπαλκόνι πού ανήκει στον κόσμο. Κάθε εργο τέχνης για να το απολαύσει ό άνθρωπος και να γίνει ό εαυτός του έργο τέχνης απαιτείται κόπος , τεράστιος κόπος. Ό θεατής εκπαιδεύεται, ενεργοποιεί την δική του τρυφερότητα, την ανθρωπινότητά του, δεν καταναλώνει…
Πρέπει να σταματήσουν τά έργα και να γίνει ενδελεχής μελέτη πιθανής αποκατάστασης, εφόσον είναι αναστρέψιμα…»
Ή επιστολή αυτή, πέρασε σχεδόν απαρατήρητη από τά ελεγχόμενα ΜΜΕ. Ή κυρία Μενδώνη είναι υπόλογη καί απολύτως υπεύθυνη για το καταξόδεμα των Ελλήνων φορολογουμένων οί οποίοι δεν ρωτήθηκαν γι΄ αυτόν τον εκχυδαϊσμό του ιερού χώρου. Ή κυρία Μενδώνη δεν θα προστατεύεται εσσαεί. Θα αποδοθούν τά νόμιμα. Αυτό το άγος εναντίον της εθνικής μας κληρονομιάς δεν θα μείνει ατιμώρητο. Οφείλει να το γνωρίζει.
Εκτός των ανωτέρω ανοσιοργημάτων ή κυρία Μενδώνη πρωταγωνίστησε τελευταία ως ή υπουργός πού διόρισε εκτός διαγωνισμού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου κατηγορούμενου για βιασμούς κατά συρροή, σκηνοθέτη και ηθοποιό κύριο Δημήτρη Λιγνάδη
Ή κυρία υπουργός προσπαθώντας να δικαιολογήσει τά αδικαιολόγητα, μας πληροφόρησε πώς δεν γνώριζε, δεν ήξερε και πώς εξαπατήθηκε από την υποκριτική τέχνη του κατηγορουμένου.
Τά γεγονότα την διαψεύδουν, κάθ΄ όσον ό Λιγνάδης ήταν γνωστός στον καλλιτεχνικό κόσμο . Αδύνατον να μη γνώριζε αφού και ό πανελληνίως γνωστός κριτικός θεάτρου κύριος Κώστας Γεωργουσόπουλος τον είχε περιγράψει στην κριτική του στα ΝΕΑ(αφιέρωσε τρία άρθρα, 18,19,και 21 Ιουλίου του 2008). Ό κριτικός θεάτρου και πρώην πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου Κώστας Γεωργουσόπουλος είχε εξαπολύσει εναντίον της παράστασης ”Βάτραχοι” του Αριστοφάνη και του ιδίου του Λιγνάδη προσωπικά σφοδρή επίθεση από την εφημερίδα τά ΝΕΑ. Μεταξύ των άλλων, άφηνε πολλές αιχμές για το ήθος του νύν κατηγορουμένου. Γράφει το 2008 ό Κώστας Γεωργουσόπουλος:
…«Ποια ήταν ή ’ζωντάνια’’ πού έφερε στην Επίδαυρο ό ορκοπάτης φιλόλογος; Έφερε τον θλιβερό συγγραφέα εαυτό του, ως θεατρικό λαμόγιο παραπλάνησε το κοινό και μάλιστα το ανίδεο, το παραπλανημένο, το έρμαιο στην τηλεοπτική σαλαμούρα ότι θα δεί Αριστοφάνη και του πλασάρισε το δικό του ανέμπνευστο, σαχλό, της πλάκας σενάριο πού μόνο στις σχολικές παραστάσεις των αριστοκρατικών κολεγίων στις χριστουγενιάτικες γιορτές συναντάς, διανθισμένο με γκέϊ ιδιόλεκτα των παρόδων της Ομόνοιας και Κουμουνδούρου.
Βάσει καθορισμένου σχεδίου, με ορατή και δεδηλωμένη στρατηγική πήρε το πλέον φιλολογικό και περισπούδαστο σατιρικό και πολιτικό κείμενο, αποθέωση της δημοκρατίας των ιδεών, τους ‘’Βατράχους’’ του Αριστοφάνη, όπου το ιδεολογικό αίτημα είναι ποιός ό σκοπός του θεάτρου, ποιος ό σκοπός της πολιτικής κριτικής, ποιος οφείλει να είναι ό λόγος και ή λειτουργία του πνευματικού ηγέτη μέσα σε μία δημόσια και φαντασμαγορική διαπόμπευση, μια χυδαία παρενδυτική μασκαράτα, έναν αισθητικό αχταρμά, όπου ή ποίηση έγινε στιχάκια του κάρου.
Το σκώμμα και ή ιερή, λαϊκή βωμολοχία, καλιαρντά δημοσίων λουτρών…
Αγαπητοί αναγνώστες, το έγραψα και το Σάββατο, ό χαβαλές της Επιδαύρου, εξόδοις σου, δεν έχει να κάνει ούτε με την θεατρική ιστορία, την παράδοση της αριστοφανικής ερμηνείας, με την αισθητική και τά ρέστα. Είναι μία ηθελημένη προβοκατόρικη υπονόμευση του όποιου δημόσιου ήθους και της πολιτικής του πολιτισμού. Σε μία εποχή εξαχρείωσης του δημόσιου βίου, απαξίωσης της πολιτικής και διάλυσης του κοινωνικού ιστού, θα περίμενε κανείς το θέατρο μέσω του μεγαλοφυούς Αριστοφάνη να αποτελεί εστία αντίστασης. Δυστυχώς έγινε κερκόπορτα για να αλωθεί ό,τι απέμεινε από την καφρίλα, τον χουλιγκανισμό και την ξετσιπωσιά».
Ή κυρία Μενδώνη γνώριζε. Απλώς υλοποίησε αδιαμαρτύρητα τις εντολές άνωθεν. Γι΄ αυτό και παρέκαμψε τον διαγωνισμό διορισμού γιατί δήθεν έτσι έκαναν παλιά. Το θέμα είναι εξόχως πολιτικό. Γι΄ αυτό διερωτώμεθα. Γιατί επιμένει να την θεωρεί ικανή και να την προστατεύει ό κύριος Μητσοτάκης ; Γιατί ή έρευνα του κινητού και του υπολογιστή του κατηγορουμένου διετάχθη με καθυστέρηση ένός μηνός, χρόνου ικανού για εξαφάνιση πειστηρίων ;
Ή «ικανότητα» της υπουργού στην καταστροφή του πολιτισμού μας είναι όντως εντυπωσιακή:
– Με κατάπτυστο νομοσχέδιο επιτρέπεται ή ενοικίαση αρχαιολογικών χώρων για εκδηλώσεις ποικίλου περιεχομένου δηλαδή κίτς.
– Επιτρέπεται ή ενοικίαση αρχαιοτήτων σε μουσεία του εξωτερικού για 50 χρόνια!!! Το σκανδαλώδες είναι ότι πρότεινε για 100 χρόνια και μετά από αντιδράσεις μειώθηκε στα 50! Με το υπάρχοννομικό πλαίσιο ή ενοικίαση είναι maximum 10 χρόνια. Αλλά στην περίπτωση αυτή γιατί οί τουρίστες να προτιμούν την Ελλάδα προκειμένου να θαυμάσουν τά αρχαία μας και να μη τά επισκέπτονται στα μουσεία τους;
Ποιόν ή ποιους εξυπηρετεί αυτή ή ακατανόητη και άκρως επικίνδυνη νομιμοποίηση της απώλειας των όσων αριστουργημάτων δεν μας έκλεψαν οί εμπνευστές του νομοσχεδίου;
– Διακινδυνεύει την κακοποίηση ή και καταστροφή των αρχαιοτήτων πού βρέθηκαν στο μετρό Θεσσαλονίκης προκειμένου να μη καθυστερήσει το έργο εταιρείας ανάληψης είς βάρος της αρχαιολογικής ιστορικής συνέχειας της Θεσσαλονίκης
– Αφήνει απροστάτευτους τους αρχαιολογικούς χώρους λόγω μνημονίων με συνέπεια την φωτιά των Μυκηνών το καλοκαίρι
– Επιτρέπει την ανέγερση ξενοδοχειακών μονάδων δίπλα σε αρχαιολογικούς χώρους και υποχρηματοδοτεί τά ανασκαφικά έργα. Και εδώ, τίθεται ένα ερώτημα στήν κυρία υπουργό. Αφού δεν υπάρχουν χρήματα για φύλακες στις Μυκήνες (πού κατακάηκαν το καλοκαίρι) και σε άλλους αρχαιολογικούς χώρους, πώς ξοδεύονται χρήματα για σουίτες τών 633 ευρω την βραδιά για ταξίδια της ιδίας και των συνεργατών της στο εξωτερικό;
Είναι σαφές, πώς ή παραίτηση της κ.Μενδώνη οφείλει και πρέπει να σηματοδοτήσει έκ θεμελίων αλλαγή πολιτικής του υπουργείου και όχι μόνον του προσώπου. Την ευθύνη έχει ακέραια ό πρωθυπουργός κύριος Μητσοτάκης.
*Η Αθηνά Κατσαφάδου είναι Νομικός
