Η επανάσταση του ’21 και το σύγχρονο ”παιδομάζωμα” στη Θράκη

Την ιστορία ενός λαού και ενός τόπου δεν την γράφουν μόνο οι ήρωες. Την γράφουν και οι προδότες. Στην περίπτωση τη δική μας, πριν ανοίξει το μέγα κεφάλαιο της ίδρυσης και πορείας του Νεοελληνικού κράτους απ’ το 1830 και ύστερα, αυτοί που άφησαν αρνητικό αποτύπωμα στην Νεότερη Ιστορία μας (παράλληλα με εκείνο το ευεργετικό των αγωνιζόμενων Ελλήνων και των ηρώων της εθνικής παλιγγενεσίας μας) ήταν οι υπονομευτές της Ελληνικής Επανάστασης, οι προδότες που υπονόμευσαν την ιερότητα του αγώνα του ’21 : οι κοτζαμπάσηδες και οι Νενέκοι της εποχής τους.

Έτσι, ενώ όλα έβαιναν καλώς αγωνιστικά και προγραμματικά στα δύο χρόνια της, η υπονομευτική στάση τους κόντεψε να την τινάξει στον αέρα, καθώς αμφότεροι διέθεταν σημαντική πολιτική δύναμη την οποία χρησιμοποιούσαν υπέρ των Τούρκων. Κι αυτό γιατί ήταν οι μόνοι που καλοπερνούσαν στις μέρες τους, αφού είχαν πάρει την άδειά τους για έλεγχο της Οικονομίας και είσπραξη φόρων, απ’ τους οποίους παρακρατούσαν προς όφελός τους ένα μεγάλο μερίδιο.

Με δεδομένο αυτό και την βασανιστική καθημερινότητά τους κάτω από τον ζυγό της σκλαβιάς, ” όσοι Έλληνες δεν διέθεταν το ακλόνητο αίσθημα της πίστης και της εθνότητας, […] δεν δίσταζαν να υποκύπτουν στη νέα και ακμάζουσα κυριαρχία και να αυτομολούν στις τάξεις του ισλαμισμού”, όπως γράφει ο εθνικός μας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος.

Σημειώνει μάλιστα χαρακτηριστικά ο μεγάλος ιστορικός μας ότι ”Ακόμα και τον 18ο αιώνα επικρατούσε τόση απελπισία, ώστε ο Καισάριος Δαπόντες (απ’ τους σημαντικότερους Έλληνες στιχουργούς και χρονογράφους της εποχής) διακήρυσσε ότι οι Τούρκοι θα κυβερνούσαν στην Ανατολή μέχρι τη συντέλεια του αιώνα και ότι ήταν μάταιες οι προσδοκίες για ανάσταση του ελληνισμού”.

Με άλλα λόγια, η απελπισία και μόνο απελπισία ήταν αυτό που κερνούσε ο τουρκικός ζυγός στους σκλαβωμένους Έλληνες στη διάρκεια των 450 χρόνων ( όχι για όλη την Ελλάδα) σκλαβιάς τους, κι ας λένε οι Τούρκοι αξιωματούχοι σήμερα – με απύθμενο θράσος – ότι περνούσαν ζωή και κότα οι πρόγονοί μας υπό την κατοχή τους.

Εκτός κι αν εννοούν τους… γνωστούς για τον φιλοτουρκισμό τους προκρίτους και κοτζαμπάσηδες που προανέφερα, στις τάξεις των οποίων προστέθηκαν και κάποιοι ανώνυμοι Έλληνες οι οποίοι – για λόγους φιλοδοξίας και πλεονεξίας ή για να προστατέψουν τα παιδιά τους απ’ το παιδομάζωμα και τη στρατολογία στον γενιτσαρικό στρατό – υπέκυπταν στον ”πειρασμό (κατά τον πατριάρχη Γεννάδιο) της εκούσιας αρνησιθρησκείας, κοινώς αλλαξοπιστούσαν ή γίνονταν ”κρυπτοχριστιανοί”.

Απέναντι σ’ όλους αυτούς που – μη αντέχοντας τους εξευτελιστικούς όρους ζωής – ”συμβιβάστηκαν” με τον εχθρό υποκύπτοντας στον προσηλυτιστικό ζήλο των δερβίσηδων, στάθηκε ο γίγας λαός μας. Η μεγάλη μάζα των Ελλήνων η οποία – αν και υφίστατο διωγμούς – αντιστεκόταν με αυταπάρνηση προ του κινδύνου εξισλαμισμού της και έδινε καθημερινούς αγώνες ”υπέρ πίστεως και πατρίδος”, πράγμα που έκανε την Εκκλησία να κατατάξει τους πιο πιστούς απ’ αυτούς στους νεομάρτυρες.

”Ο εξισλαμισμός υπήρξε η τρομερότερη απειλή εναντίον του Ελληνισμού, γιατί συνιστούσε μόνιμη αφαίμαξη έμψυχων δυνάμεων. Εξισλαμισμός σήμαινε αυτόματα άρνηση της ιδιότητας του ορθόδοξου και του Έλληνα και προσχώρηση στο σώμα των κατακτητών… Ο δελεασμός ήταν μεγάλος, αφού ο εξισλαμιζόμενος από δούλος γινόταν αυτόματα κύριος… Γι’ αυτό δεν ήταν σπάνιο το φαινόμενο διχασμού της ίδιας της οικογένειας, με αυτονόητες τις συνέπειες”, γράφει ο πατέρας Γεώργιος Μεταλληνός στο έργο του «ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ».

Αποκορύφωμα της τρομακτικής αυτής απειλής ήταν για τις ελληνικές οικογένειες το παιδομάζωμα (”γιανιτζαρομάζωμα”, κατά τον ιστορικό Γιάννη Κορδάτο), ο ”ανθρώπινος φόρος”, η βίαιη στρατολόγηση των παιδιών των ορθόδοξων χριστιανών υπηκόων, που πρωτοεμφανίστηκε (σαν… τουρκικό εύρημα για την επάνδρωση των σωμάτων των γενιτσάρων ή για εξυπηρέτηση εσωτερικών υπηρεσιών των σουλτανικών ανακτόρων) το 1675 και γινόταν κάτω από δραματικές συνθήκες.

Αυτόπτης μάρτυρας αυτών των συνθηκών ήταν ο Γερμανός Γκέρλαχ, που περιγράφει με τα μελανότερα χρώματα την εικόνα με τις ”δυστυχισμένες μητέρες που παρακαλούσαν τον Θεό να πάρει τα παιδιά τους για να μην πέσουν στα χέρια των γενίτσαρων.

Υπήρχε βέβαια και η μειοψηφία των γονιών εκείνων που έδιναν τα παιδιά τους (6-10 ετών) με μεγάλη προθυμία στις τουρκικές Αρχές, ενώ ”και εκείνα ανυπομονούσαν να ζήσουν την πλούσια και ανέμελη ζωή στο παλάτι”, αν και γρήγορα θα αντιλαμβάνονταν ότι είχαν μπει στο στόμα του λύκου κι ότι η ζωή τους δε θα γινόταν πλούσια και ανέμελη όπως προσδοκούσαν…

Κι αυτό γιατί, μετά τον ισλαμισμό και την περιτομή, ακολουθούσε πολυετής εκπαίδευση που έδινε το δικαίωμα στα επίλεκτα εξισλαμισμένα χριστιανόπουλα να καταλάβουν θέσεις της αυλικής ή διοικητικής ιεραρχίας ή να ενταχθούν στην στρατιωτική υπηρεσία των Τούρκων ως Acemi Oglan (ατζέμ ογλάν), αφού προηγουμένως στέλνονταν για να εργαστούν σε τιμαριούχους της Μικράς Ασίας σαν δούλοι αναλαμβάνοντας κοπιαστικές εργασίες.

Ανάμεσα στα παιδιά που έπεσαν θύματα του παιδομαζώματος στα 560 χρόνια της Τουρκοκρατίας της, αλλαξοπίστησαν βίαια και εντάχθηκαν στον στρατό γενιτσάρων ήταν και 300.000 Θρακιωτόπουλα (μεταξύ των οποίων και Πομάκοι) απ’ την ευρύτερη περιοχή της Θράκης (σημερινή Δυτική [της Ελλάδας], Ανατολική [της Τουρκίας], Βόρεια [της Βουλγαρίας]), αλλά κυρίως απ’ την Ροδόπη.

Η επαναστατημένη Περιφέρεια Θράκης έχει καταγράψει ασφαλώς – στη διάρκεια των χρόνων σκλαβιάς της – τις δικές της χρυσές σελίδες στην ελληνική Ιστορία κοντά στις άλλες τις πιο γνωστές της μητέρας-πατρίδας. Σελίδες με πράξεις ηρωισμού και απόπειρες άπειρες επανάστασης λουσμένες στο αίμα εκατοντάδων μαρτύρων που έπεσαν ”για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία”, καθώς η Θράκη είχε υποδουλωθεί στους Οθωμανούς έναν αιώνα νωρίτερα απ’ την Άλωση της Κωνσταντινούπολης και την κατάλυση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας).

Η δια “πυρός και σιδήρου” εξόντωσή τους – σε όλες τις εξεγέρσεις τους – απ’ το οθωμανικό καθεστώς (το οποίο… αντάμοιβε με ανήκουσες θηριωδίες τους υπόδουλους Έλληνες της Θράκης που τολμούσαν να επαναστατήσουν) έφτανε στην κορύφωσή της με το παιδομάζωμα των χριστιανών Θρακιωτόπουλων.

Διόλου απίθανο εκείνη η αιματηρή μακραίωνη περίοδος για τον θρακικό πληθυσμό να αποτελεί πηγή… έμπνευσης για τον επίζηλο διάδοχο των Οθωμανών σουλτάνων Ταγίπ Ερντογάν, που κινείται ύπουλα τελευταία δια των δορυφόρων του στην ελληνική Θράκη μαγειρεύοντας (παράνομες) ιδρύσεις συλλόγων και φορέων, που θα γίνουν καλοί αγωγοί τουρκικής προπαγάνδας στον ΒΔ ακριτικό προμαχώνα της Ελλάδας.

Οι μέρες και ώρες είναι ιδιαίτερα κρίσιμες κι ας δείχνουν… ανεπίτρεπτα ανέμελες και παραπλανητικά αποπροσανατολιστικές σε κυβερνητικό επίπεδο, με μόνη εξαίρεση το ταξίδι του πρωθυπουργού στις αρχές του περασμένου Φεβρουαρίου στην Κύπρο (συνάντηση με τον Νίκο Αναστασιάδη) και την επίσκεψή του στο Ισραήλ, όπου είχε συνομιλίες με τον Benjamin Netanyahu.

Και είναι ανησυχητικές γιατί – πέρα απ’ τα επεισόδια στον Έβρο για το ΚΥΤ των παράνομων μεταναστών εκεί και την ώρα μηδέν να πλησιάζει για έναρξη των παράνομων γεωτρήσεων της Τουρκίας στην ελληνική και κυπριακή ΑΟΖ (στο πλαίσιο της ενεργειακής επίθεσης στο Αιγαίο, όπως προανήγγειλε) – ”τρέχει” ήδη στη Θράκη η τουρκική προπαγάνδα μέσω των γνωστών καλών αγωγών της (Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής, DEB, μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ”Γκρίζοι Λύκοι” της μουσουλμανικής μειονότητας).

Σ’ αυτούς τους ”αγγελιοφόρους” του Ερντογάν σε ελληνικό έδαφος προστέθηκε εντωμεταξύ και ο παράνομος σύλλογος ”Τουρκική Ένωση Ξάνθης” (διάδοχος εκείνου του ’27), που έχει αντεθνικούς σκοπούς και γι’ αυτό απορρίφθηκε η αίτηση αναγνώρισής του απ’ τον Άρειο Πάγο ’15 και το ’18 με το αιτιολογικό της ανθελληνικής προπαγάνδας λόγω αυτοπροσδιορισμού της ένωσης ως ”τουρκικής”.

Το αιτιολογικό αυτό του παρελθόντος απέδειξε και σήμερα πάλι την ορθότητα των τότε αποφάσεων του Αρείου Πάγου, καθώς ο εν λόγω σύλλογος επιβεβαίωσε την αντεθνικότητά του ιδρύοντας και λειτουργώντας παράνομα διαδικτυακό ”Σχολείο Βαλκάνιων Νέων”, με στόχο δήθεν την προσωπική τους ανάπτυξη σε θέματα κοινωνικής ευαισθητοποίησης, ενώ στην ουσία στόχος του είναι ο η διάδοση της τουρκικής προπαγάνδας.

Πρόκειται ασφαλώς για προανάκρουσμα ενός ύπουλου σχεδίου προσηλυτισμού της Τουρκίας – ενός είδους σύγχρονου ”παιδομαζώματος”, δηλαδή, σε καιρό ειρήνης – με εκτελεστικά όργανα τους τουρκόφρονες Θρακιώτες (που είναι συνεργάτες της ΜΙΤ) και θύματα τους μαθητές Λυκείου της μουσουλμανικής μειονότητας (μέσα στους οποίους είναι και ελληνόφρονες Ρομά και Πομάκοι).

Δέλεαρ για τους μαθητές είναι το γεγονός πως τα θέματα για την προσωπική τους ανάπτυξη (που θα έχει σαν στόχο την… κοινωνική και πολιτιστική ευαισθητοποίησή τους) θα εμπεριέχονται στην ύλη θεμάτων του σχολείου, κάτι ιδιαίτερα χρηστικό γι’ αυτούς, αφού θα συνδέεται – υποτίθεται – με τη σχολική γνώση και την εν γένει καλλιέργειά τους.

Σημειωτέον ότι το ”Σχολείο Βαλκάνιων Νέων” (που κάνει δεκτούς μαθητές κατόπιν αίτησής τους και παραδίδει 7μηνιαία μαθήματα κάθε Σάββατο μέσω διαδικτύου λόγω covid 19 [ιδανικός τρόπος προσέγγισης και προσηλυτισμού] μετά από επικοινωνία των ενδιαφερομένων με την ”Τουρκική Ένωση Ξάνθη”) δημιουργήθηκε για έναν και μόνο λόγο:

Για να παίξει τον ρόλο, πολύ πιθανόν, του πολιορκητικού κριού της Τουρκίας ενισχύοντας τη στρατηγική της στόχευση για αναγνώριση τουρκικής μειονότητας στη Θράκη και για διείσδυσή της στα Βαλκάνια, όπως ονειρευόταν πάντα.

Η Τουρκία γεμίζει τα φαρέτρα της με Πάρθια βέλη και βάζει σαν στόχο Αιγαίο και Θράκη. Κι αυτό ενόψει της προσφυγής της χώρας μας στη Χάγη ”για την… επίλυση οριοθέτησης ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας” – υποτίθεται – κάτι που απαιτεί, ως γνωστό, την υπογραφή μας στο ‘Συνυποσχετικό” (πριν να καθίσουμε στο Τραπέζι διαπραγματεύσεων).

Αν το αποδεχτούμε όμως αυτό, θα είναι σαν να αποδεχόμαστε την απαίτηση της Τουρκίας για συζήτηση εφ’ όλης της ύλης των τουρκικών διεκδικήσεων. Κάτι απαγορευτικό για τα εθνικά μας συμφέροντα, γιατί θα της δώσουμε την ευκαιρία να προβάλλει στο Τραπέζι διαβουλεύσεων της Χάγης – πέρα απ’ τα 152 νησιά του Αιγαίου (που έχει γκριζάρει και ονειρεύεται να τα κάνει δικά της) και την αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας στη Θράκη, για να ανοίξει ο δρόμος για την αυτονομία κα ανεξαρτησία της.

Με δεδομένα αυτά, είναι σαφές ότι πρέπει να αντισταθούμε σε κάθε δόλια κίνηση του άπληστου γείτονα στα εδάφη μας, όπως κάναμε με την παράνομη ίδρυση στη Θράκη του αντεθνικού ”Σχολείου Βαλκάνιων Νέων” απ’ τον σύλλογο ”Τουρκική Ένωση Ξάνθης”.

Από τον παράνομο σύλλογο που – υπό το πρόσχημα της ”εκπαίδευσης” των μουσουλμάνων της περιοχής – προβαίνει σε κατήχηση, προσηλυτισμό με αντεθνικούς σκοπούς για τη χώρα μας.

Κι αυτό, αν δεν το κατάλαβαν ακόμα οι κυβερνώντες, είναι κίνηση τουρκοποίησης της μουσουλμανικής νεολαίας Θράκης. Κίνηση για σύγχρονο ιδεολογικό ”παιδομάζωμα” υπό τον μανδύα της ”Βαλκανικής” εκπαίδευσης των Ελλήνων μουσουλμάνων πολιτών της εκεί μειονότητας.

Και δεν υπερβάλλω καθόλου σ’ αυτό, γιατί είναι γνωστή τοις πάσι η δύναμη του διαδικτύου και εδώ επιχειρείται απ’ τους τουρκόφρονες μειονοτικούς του συγκεκριμένου συλλόγου – με πρόσχημα την εκπαίδευση – η προώθηση των τουρκικών σχεδίων για παρέμβαση στη συνείδηση και τον τρόπο σκέψης της μουσουλμανικής νεολαίας της Θράκης.

Γι’ αυτό η παράνομη ηλεκτρονική πλατφόρμα διδασκαλίας έπρεπε ήδη να έχει κλείσει για εθνικούς λόγους και όχι να παραμένει με πρόσχημα την ανεκτικότητα και τις ελευθεριότητες που παρέχει η δημοκρατία.

Ας μην ξεχνάμε ότι εθνικούς λόγους επικαλείται απ’ το 15 και ο Άρειος Πάγος, όταν του υποβάλλουν για έγκριση οι ιδρυτές του συλλόγου ”Τουρκική Ένωση Ξάνθης” το αίτημά τους για αναγνώριση υπό τον τίτλο αυτό αρνούμενοι να αντικαταστήσουν το επίθετο ”τουρκική” με το ”μουσουλμανική”, όπως προσδιορίζεται επακριβώς η μειονότητα Θράκης στη ”Συνθήκη της Λωζάνης (1923).

Παρ’ όλα αυτά, όμως, το ελληνικό ΥΠΕΞ και εν γένει η ελληνική κυβέρνηση (συμπεριλαμβανομένης και της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για την Ανάπτυξη της Θράκης, με επικεφαλής την πρωθυπουργική αδελφή) φαίνεται να έχουν πάρει αψήφιστα το όλο θέμα και την προσπάθεια αναβίωσης νέου τύπου ”παιδομαζώματος” εκ μέρους της Τουρκίας εκεί, στην προσπάθειά της να ασκήσει επιρροή στην Νοτιοβαλκανική χερσόνησο.

Το γεγονός αυτό, όπως και άλλες προσημάνσεις εγρήγορσης για προβοκάτσιες και ύποπτες κινήσεις των Τούρκων στον ελλαδικό χώρο, αντιμετωπίζονται δυστυχώς με απάθεια απ’ τους κυβερνώντες (κατά τα πρότυπα των προηγούμενων), πράγμα που επιβεβαιώνει τα αργά αντανακλαστικά και την έλλειψη διορατικότητάς τους.

Κι αυτό προς μεγάλη αγαλλίαση της Τουρκίας και των τουρκόψυχων κύκλων της Δυτικής Θράκης οι οποίοι – με τη συστηματική προπαγάνδα τους – αποσκοπούν στη δημιουργία κλίματος ”εξέγερσης” εκεί με στόχο την αναγνώριση στη Χάγη από την Ελλάδα” τουρκικής μειονότητας, κάτι που θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για διεκδίκηση αυτονομίας και ανεξαρτησίας, που θα έχει σαν τελικό αποτέλεσμα την ένωση της Δυτικής Θράκης με την Ανατολική υπό την τουρκική κυριαρχία…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)