Με ιδιαίτερη συγκίνηση είδα την μάζωξη των -γερασμένων πλέον, αδυσώπητος χρόνος!- παλικαριών της ΕΟΚΑ στην Κύπρο στο συγκινησιακά φορτισμένο μέρος των φυλακισμένων μνημάτων στην Λευκωσία, εκεί που οι επικυρίαρχοι Άγγλοι έθαβαν τους απαγχονισμένους Έλληνες ήρωες μαχητές της Κύπρου κατά τον απελευθερωτικό τους αγώνα της δεκαετίας του 1950.
Τίμησαν πριν λίγες ημέρες την επέτειο ενός από τους πιο εμβληματικούς ήρωες του αγώνα, του Ευαγόρα Παλλικαρίδη, που σε ηλικία 18 ετών, και με απαράμιλλο θάρρος κατά την εκτέλεσή του από τους «σκύλους τους Άγγλους» (όπως τους λέγανε τότε υποτιμητικά τα αδέλφια μας), προχώρησε σε ομολογία βαθιάς πίστης προς το Έθνος μας, γράφοντας στο τελευταίο γράμμα του την άκρως ηρωική φράση που κάνει όλους εμάς τους πατριώτες να χάνουμε καρδιακούς παλμούς όταν νιώθουμε αυτήν του την σκέψη: «Μια φορά κανείς πεθαίνει. Είναι καλό πράγμα κάποιος να πεθαίνει για την Ελλάδα».
Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση από το μνημόσυνο του Έλληνα ήρωα, ήταν πως κανείς κοινοβουλευτικός πατριώτης πολιτικός ούτε στην Κύπρο, αλλά ούτε και στην Ελλάδα δεν τολμάει να εκφράσει ως πολιτικό στόχο, αυτόν που είχαν τα παλικάρια του Διγενή, του Γρίβα μας, οι πολεμιστές της ΕΟΚΑ στα βουνά της Κύπρου: Να γίνει πολιτική ένωση της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα. Να είμαστε ένα κράτος. Να αγκαλιαστούμε ως ένα έθνος (για εμένα οι Κύπριοι ως ακρίτες, είναι δυο φορές Έλληνες), και να έχουμε μία κυβέρνηση ώστε να συντονίζει τον Ελληνικό λαό για την ευημερία, την πρόοδό μας, και την ελευθερία μας.
Πλέον, όποτε έχω βρεθεί σε συζητήσεις με Κύπριους πατριώτες, παρατηρώ μια αμηχανία στην έκφραση αυτής της θέσης για την ένωσή μας. Ακούω δικαιολογίες όπως «πλέον ένα κράτος είμαστε αφού ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση», και πως «έχουμε το κυπριακό θέμα να λύσουμε, θα έριχνε λάδι στην φωτιά των τούρκων μια τέτοια πολιτική θέση τώρα».
Όμως εγώ διακρίνω πως ο υλισμός και η ρουτίνα που έχει επιφέρει η οικονομική ανάπτυξη στην μαρτυρική Μεγαλόνησο, έχει κάνει τους αδελφούς μας να ξεχάσουν την συγκεκριμένη εθνική επιταγή της ενώσεως που είχε παλέψει τόσο σκληρά ο Γρίβας μας για να επιτευχθεί.
Είμαστε όμως κάποιοι λίγοι ρομαντικοί, που ποτέ δεν θα ξεχάσουμε αυτό που επιτάσσει το κοινό μας αίμα με τους αδελφούς μας Έλληνες στην Κύπρο: Ζήτω η Ένωσις!
*Ο Απόστολος Κρητικόπουλος είναι Διδάκτωρ Πληροφορικής (twitter: @kritikopoulos)
