Ξαναγράφοντας την ιστορία όχι με σπορά νικητών, αλλά ηττημένων Ελλήνων…

Επιφυλλίδα

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι μπορεί ως λαός να είμαστε από τους πιο νοήμονες της Υφηλίου, κουβαλάμε ωστόσο στις πλάτες μας – σαν ”κατάρα” της προαιώνιας ελληνικής φυλής – την αδυναμία μας να μαθαίνουμε από τα λάθη μας (πολύ περισσότερο απ’ τα λάθη των άλλων), με συνέπεια να τα επαναλαμβάνουμε σε τακτά διαστήματα, αντί να φρονηματιζόμαστε και να παραδειγματιζόμαστε από την ίδια την εθνική μας πορεία.

Να φρονηματιζόμαστε και να παραδειγματιζόμαστε απ’ τις πικρές εμπειρίες που αποκτήσαμε ως λαός κατά τον μακραίωνα ιστορικό βίο του ελληνικού έθνους και τις δεινές περιπέτειες απ’ τους τραχείς και σκληρούς αγώνες του. Αγώνες που απαιτούσαν θάρρος και αυταπάρνηση του ίδιου και των εκάστοτε ηγεσιών του. Απαιτούσαν, προπάντων, πίστη στην Νίκη.

Φευ! Και τα τρία προαναφερθέντα εκλείπουν ως αξίες ”σήμερα” κι αυτό το ”σήμερα” κρατάει χρόνια, σε βαθμό που οι πρώην και οι νυν κυβερνώντες παρακολουθούν, ωσεί θεατές, την επανάληψη των ίδιων λαθών σε ανάλογη συγκυρία είτε της Εσωτερικής είτε της Εξωτερικής μας πολιτικής.

Κι σ’ αυτήν την τελευταία περίπτωση η επαναληπτική απραξία και η αργοπορημένη λήψη αποφάσεων της ηγεσίας μας αποδυναμώνει τις εθνικές αντιστάσεις μας τόσο στο γεωπολιτικό επίπεδο (όπου εντείνονται η θρασύτητα και η διεκδικητικότητα της Τουρκίας στο Αιγαίο), όσο και στο μεταναστευτικό, που αλληλεπιδρά καταλυτικά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Έτσι στην Εσωτερική πολιτική, πάνω που ελπίσαμε πως θα αλλάξουμε σελίδα και θα αφήσουμε πίσω μας εικόνες προηγούμενων τραυματικών περιόδων, έχουμε ”βίαιη υποτροπή” σε τρία μέτωπα: στο πρώτο της Οικονομίας, στο δεύτερο της ασφάλειας των πολιτών και στο τρίτο που έχει να κάνει με το πολιτικοϊδεολογικό της κυβέρνησης.

Στο πρώτο μέτωπο η κυβερνώσα Κεντροδεξιά – με δεδομένη τη δυσμενή συγκυρία της πανδημίας – δεν μπόρεσε να διεκδικήσει πόρους από την ΕΕ και εξακολουθεί να δανείζεται υποθηκεύοντας το μέλλον της Ελλάδας με πρότυπο – όπως και στην Εξωτερική Πολιτική – τον τρόπο διακυβέρνησης του Κώστα Σημίτη.

Αποτέλεσμα αυτού θα είναι – σε μια δεκαετία από τώρα – να αρχίσουμε να πληρώνει η χώρα μας τα τοκοχρεολύσια των υπέρογκων δανείων της, γιατί λήγει η περίοδος χάριτος από τον ESM, οπότε αυτή οφείλει να αποπληρώσει τα δεκαετή ομόλογα που πήρε απ’ τον ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερότητας.

Όσο για την στρατηγική ανάπτυξης του πρωθυπουργού, το μόνο που έχουμε αυτήν τη στιγμή ως (προφορικό) δεδομένο είναι οι υποσχέσεις του καθ’ ύλην αρμόδιου υπουργού Άδωνι Γεωργιάδη – τον Ιούλιο του ’19 – για μπουλντόζες στο Ελληνικό, που όμως δεν είδαμε ακόμα…

Στο δεύτερο μέτωπο η κυβέρνηση της ΝΔ κατάφερε να ισοψηφίσει την αστυνομική βία επί εποχής ΣΥΡΙΖΑ (που είχε σαν κορυφαία αντιποίηση της… αρετής της αριστεροφροσύνης το ξύλο των αστυνομικών στους συνταξιούχους έξω από το Μαξίμου) με τον άγριο ξυλοδαρμό πολιτών στα επεισόδια της Ν. Σμύρνης και το λιντσάρισμα αστυνομικού από μπαχαλο-συμμορίες του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Στο τρίτο μέτωπο φαίνεται πως έχασε εντελώς τον προσανατολισμό της παρασυρμένη απ’ την παραφιλολογία των προοδευτικών” της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς γύρω απ’ την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας (”Ναι στη φύλαξη, όχι στην αστυνομοκρατία”, είπε η Φώφη Γεννηματά) , με συνέπεια να χάσει κάθε επαφή με το πολλά υποσχόμενο… φιλελεύθερο πρόγραμμά της.

Πρόγραμμα που μιλούσε για ”αναβάθμιση της στρατηγικής και του οράματός της για το ελληνικό πανεπιστήμιο του 21ου αιώνα” και είχε στόχευση κομματική, όχι εθνική (η οποία θα δημιουργούσε ελπίδες για μια νέα Μεγάλη Ιδέα ανασυγκρότησης της Εκπαίδευσης και του Ελληνισμού γενικότερα)…

Μια Ιδέα που θα έπρεπε να περιλαμβάνει και τις τρεις βαθμίδες Εκπαίδευσης και να μην έχει κομματική προοπτική, όπως έχει αυτήν την στιγμή η κυβέρνηση, που βιάστηκε να διαφημίσει την εκπαιδευτική της πολιτική περί ”αναβάθμισης της στρατηγικής και του οράματός της για το ελληνικό πανεπιστήμιο του 21ου αιώνα”, στην προσπάθειά της ”να στερεώσει την κυριαρχία της στο κοινωνικό κέντρο”,

Δεν έχει κάνει προς ώρας τίποτα πέραν της εξαγγελίας της για πανεπιστημιακή Αστυνομία και για διαγραφές των ”Αιωνίων Φοιτητών” πέραν του προσδιορισμένου χρόνου σπουδών τους. Δεν έχει κάνει τίποτα, ενώ θα έπρεπε ήδη να έχει κάνει πολλά.

Πολλά και ουσιαστικά. Τα πολλά απαιτούν εκπαιδευτικά άλματα κι όχι βήματα σημειωτόν και πισωγυρίσματα. Τα ουσιαστικά προτάσσουν την ανάγκη για ενστάλαξη εθνικής και ιστορικής συνείδησης στους Έλληνες μαθητές και φοιτητές και αναδιαμόρφωση της αποχρωματισμένης σήμερα εθνικής τους ταυτότητας.

Καλή η αξιολόγηση και η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, όπως και η μεγαλύτερη σύνδεση της Εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας. Καλή η επέκταση της προσχολικής αγωγής, όπως και του Ολοήμερου σχολείου και στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

Καλή η δημιουργία κέντρων αριστείας στα ΑΕΙ με εξατομικευμένα προγράμματα σπουδών, όπως και η επιθυμία της κυβέρνησης να υλοποιήσει την διεθνοποίηση των ελληνικών πανεπιστημίων ακολουθώντας τις προτάσεις Πισσαρίδη για προσέλκυση 100 χιλιάδων αλλοδαπών φοιτητών μέχρι το 2030 στα ξενόγλωσσα προπτυχιακά και μεταπτυχιακά προγράμματά τους.

Ωστόσο τίποτα απ’ όλα αυτά δε θα έχει αξία όσο η ελληνική Πολιτεία κρατά αφοπλισμένους δασκάλους και καθηγητές απ’ τον παιδαγωγικό ρόλο τους. Όσο όλο και αραιότερα ακούγεται στα σχολεία ο Εθνικός Ύμνος ως συνοδός της έπαρσης της σημαίας μας, της οποίας οι σπάνιες πλέον εμφανίσεις υποβαθμίζουν τον συμβολικό χαρακτήρα της στην μαθητιώσα νεολαία, η οποία εκπαιδεύεται μονόπλευρα, τεχνοκρατικά, σε βάρος των ανθρωπιστικών σπουδών και των εθνικών προταγμάτων.

Έτσι όμως δεν εμπεδώνουν οι μαθητές τις διαχρονικές αξίες της ελληνικής αρχαιότητας. Και αυτό – κοντά στην έκπτωση του λειτουργήματος του δασκάλου (αδιαφορία, μειωμένος επαγγελματισμός και έλλειψη ζήλου διδασκαλίας), την ανεπάρκεια των σχολικών βιβλίων και την γλωσσική ανεπάρκεια των μαθητών λόγω μη προώθησης της φιλαναγνωσίας, την συρρίκνωση των εθνικών προτύπων και την μείωση των ωρών διδασκαλίας των κλασικών σπουδών – έχει ως αποτέλεσμα να φθίνει η Πίστη και η Φιλοπατρία τους, αφού όλα αποβαίνουν μοιραία σε βάρος της γνωστικής κατάρτισης στο μάθημα της Ιστορίας, που είναι μάθημα εθνικής συνείδησης και αυτογνωσίας.

Στην Εξωτερική πολιτική τώρα, πέρα απ’ τις αρνητικές επιδόσεις μας στο ζήτημα των προκλήσεων και των παράνομων ενεργειών της Τουρκίας σε βάρος των δικαιωμάτων κυριαρχίας μας, παίζουμε μόνιμα τον ρόλο του Επιμηθέα στο θέμα της πρόληψης δυσμενών καταστάσεων για τα εθνικά μας συμφέροντα και ασκούμε πολιτική καθ’… υπαγόρευση των ”προθύμων” του ΕΛΙΑΜΕΠ (συμβουλευτικού οργάνου του Μαξίμου και του ΥΠΕΞ μας), που μας θέλουν ανενεργούς Έλληνες, για να μην πω νεο-ραγιάδες.

Μας θέλουν άβουλους και μοιραίους ”μινιμαλιστές” (με υπόδειξη Χρήστου Ροζάκη), έτοιμους να ”κρούσομεν πρύμναν” στα… μαξιμαλιστικά όνειρά μας περί διατήρησης των ελληνικών κεκτημένων μας στο Αιγαίο, όπως κάναμε και στο θέμα της απεμπόλησης των 12 νμ επέκτασης των χωρικών μας υδάτων, αν και στη δικαιοδοσία μας είναι να τα κατοχυρώσουμε.

Όλα αυτά και άλλα πολλά αποτελούν αναντίρρητα τεκμήρια της εθνικής παρακμής μας την οποία, αν δεν συνειδητοποιήσουμε έστω και την τελευταία στιγμή αποφασίζοντας ότι νυν υπέρ πάντων ο αγών για την εθνική ανάταξη της Ελλάδας, θα μείνει ”πουκάμισο αδειανό” κάθε επίκληση στους αρχαίους προγόνους μας και κάθε αναφορά στους νεότερους, αγωνιστές του 1821.

Θα γίνει ερεβώδες αντί ευοίωνο το μέλλον της πατρίδας, αν τυχόν γίνουμε εμείς η αιτία αποτυχίας του (Νεοελληνικού) κράτους που δημιούργησαν εκείνοι, για να διαιωνίσει το ένδοξο παρελθόν μας και να αναδείξει τον Ελληνισμό γενικότερα.

Αν δεν αγκαλιάσουμε τους θησαυρούς της γλώσσας, της Ορθοδοξίας και της εθνικής μας παράδοσης σε πείσμα των υπερεθνικών παγκοσμιοποιητών και των ”προθύμων” υποτακτικών τους, που κάνουν ό,τι μπορούν για να αποσύρουν την Ελλάδα από το ιστορικό προσκήνιο, με στόχο να την μετατρέψουν σε νεοοθωμανική επαρχία της Τουρκίας και να ξαναγράψουν την Ιστορία της όχι με σπορά νικητών, αλλά ηττημένων Ελλήνων…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)