Με αναμμένη τη δάδα της φιλοπατρίας τιμάμε έμπρακτα το 1821

Οι σκλάβοι, όπου γης, μάχονταν πάντα για να αποκτήσουν το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας. Και όσο κι αν ήταν σκληρός κι αδυσώπητος ο εχθρός, αυτοί δεν έπαυαν να μάχονται με αυταπάρνηση εναντίον του. Να έχουν πίστη βαθιά ριζωμένη μέσα τους, πίστη αναλλοίωτη και ακλόνητη στην ιδέα της ελευθερίας είτε αφορούσε αυτή άτομα είτε μικρούς πληθυσμούς ή ολόκληρους λαούς που διψούσαν για ανεξαρτησία.

Έναν τέτοιο αγώνα έδωσε πριν από 200 χρόνια ο Ελληνισμός, μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς (500 για τους Μακεδόνες) υπό τον ζυγό του ανελέητου Τούρκου κατακτητή, που σκόρπιζε φρίκη, ερημιά και θάνατο στο πέρασμά του. Του κατακτητή που προσπάθησε, με τη δύναμη της πυγμής του, να σβήσει απ’ την ψυχή των σκλάβων Ελλήνων κάθε ελπίδα ανάστασης και κάθε ανάμνηση της εθνικής και φυλετικής καταγωγής τους.

Μάταιος κόπος. Το σκλαβωμένο έθνος εργαζόταν πυρετικά και προετοίμαζε τον μεγάλο αγώνα της ανάστασής του για χρόνια. Οι δημογέροντες, οι πρόκριτοι, οι ραγιάδες, οι κληρικοί, οι κλέφτες κι οι αρματολοί, όλοι οι Έλληνες μέσα κι έξω από την Ελλάδα συντόνιζαν τις προετοιμασίες τους για την μεγάλη στιγμή της Επανάστασης.

Κι όταν ανέτειλε αυτή, ολόκληρος ο ελλαδικός χώρος μεταβλήθηκε σε απέραντο πεδίο μαχών. Για να αποκτήσουν την πολυπόθητη λευτεριά τους, οι Έλληνες μάχονταν μέχρις εσχάτων χύνοντας ποταμούς αίματος. Η τόλμη τους αποδόμησε την πολλαπλάσια αριθμητική υπεροχή των Οθωμανών και έτρεψε σε φυγή τα ασκέρια του Δράμαλη, του Βρυώνη και του Κιουταχή.

Το ”άγιο βήμα” των ηρώων του ’21 έφτασε στο απόγειο της αποθέωσής του παγκόσμια. Ο θρίαμβος της μεγαλοσύνης τους, ο ιερός τους αγώνας, η απαράμιλλη ανδρεία τους και τα θαυμαστά κατορθώματά τους δημιούργησαν ισχυρότατο ρεύμα φιλελληνισμού, με αποτέλεσμα να καταφθάνουν στην αγωνιζόμενη Ελλάδα επώνυμοι εθελοντές (Λόρδος Βύρων, Σανταρόζα, Φαβιέρος, Μάγερ κλπ), μαζί με όπλα, χρήματα, πυρομαχικά και εφόδια.

Η Αλαμάνα, η Αραπίτσα, το Χάνι της Γραβιάς, η Χίος, τα Ψαρά, τα Δερβενάκια, το Μανιάκι, το Μεσολόγγι έγιναν φωτεινά μετέωρα ηρωισμού και εθελοθυσίας, που προκαλούσαν τον θαυμασμό των ξένων και των εχθρών.

Από κάποια στιγμή κι ύστερα οι αντίπαλοι συνειδητοποίησαν έντρομοι πως δεν μπορούσαν να καταβάλουν έναν λαό, που παρέτασσε στη μάχη τέτοιους λεβέντες. Λεβέντες που και νικημένοι ακόμα ήταν ηθικά νικητές (Παπαφλέσσας, Μανιάκι, 1825 // Μεσολογγίτες, 1825-26).

Έτσι, με ηθικό αναπτερωμένο, έφτασε η επαναστατημένη Ελλάδα στην ναυμαχία του Ναυαρίνου (1827), όπου οι ενωμένοι στόλοι της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας συνέτριψαν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο και επισφράγισαν την νίκη των Ελλήνων, που προμήνυε την ”άνοιξη” που πλησίαζε.

Κι όταν ήρθε αυτή, ο λαός επιστράτευσε την αλύγιστη ψυχή του για να γιατρέψει τις πληγές του, να αναστηλώσει τα ερείπια και να οργανώσει το κράτος του. Στα χρόνια που ακολούθησαν, τα παιδιά της ελεύθερης πατρίδας κατόρθωσαν με επικούς αγώνες να απελευθερώσουν εκατομμύρια υπόδουλων Ελλήνων και να επεκτείνουν τα σύνορα της Ελλάδας απ’ την Κρήτη μέχρι τον Έβρο.

Μέχρι τον Έβρο – τη Θράκη – τα νησιά μας, τα σύνορα που μας χωρίζουν απ’ τους βουλιμικούς γείτονες εξ Ανατολών. Τα θαλάσσια και ηπειρωτικά σύνορά μας με την Τουρκία… Εκεί όπου χτυπά τώρα η καρδιά της ασθμαίνουσας απ’ τον Γολγοθά της οικονομικής κρίσης και της επαπειλούμενης απ’ την τουρκική επιθετικότητα Ελλάδας.

Εκεί όπου οι Τούρκοι συνεχίζουν να μας προκαλούν ωθώντας Αφροασιάτες λαθρομετανάστες και πρόσφυγες να μπουν στην Επικράτειά μας μέσα από ”κερκόπορτες” δουλεμπόρων, με σκοπό να διαλύσουν την ελληνική άμυνα. Να γκρεμίσουν το ”τείχος” προστασίας μας, να μας αχρηστεύσουν επιχειρησιακά και να περάσουν μέσω Ελλάδας στις χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης.

Σαν τέτοιες μέρες, ένα χρόνο πριν, προσπάθησαν να κάνουν αυτό ακριβώς οργανωμένα και μαζικά. Την ώρα που η κατάσταση στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Έβρο ήταν στο κόκκινο, όπως και στα βασανισμένα νησιά του ΒΑ Αιγαίου, οι εξ Ανατολών γείτονες – αφού εφοδίασαν με μολότοφ και καπνογόνα τον μεταναστευτικό τους στρατό και κατηύθυναν με drones τις ρίψεις τους στην ελληνική όχθη – άρχισαν να μας προκαλούν, στη συνέχεια, με πτήσεις και εναέριες περιπολίες.

Περιπολίες που γίνονταν από μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τύπου ”Bayraktar TB2”, με βάση το σχέδιό τους ”1453”, το οποίο παρέπεμπε ευθέως στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Πεντακόσια εξήντα οκτώ χρόνια από τότε το μίσος και οι βάρβαρες ενέργειές τους απέναντι στους Έλληνες (Ελλαδίτες κι Ελληνοκύπριους) παρέμειναν αναλλοίωτα μέσα στον χρόνο.

Απ’ τον Έβρο και έκτοτε οι Τούρκοι δεν έπαψαν να μας προκαλούν αλωνίζοντας παράνομα το Αιγαίο ως κυρίαρχοι της Ανατολικής Μεσογείου. Δεν έπαψαν να αποδεικνύουν καθημερινά ότι είναι οι ίδιοι που το 1453 αιματοκύλησαν την Πόλη και 466 χρόνια αργότερα (1919) προχώρησαν στη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

Είναι οι ίδιοι που σφαγίασαν ελληνικούς πληθυσμούς με τους Τσέτες στην Μικρασιατική Καταστροφή (1922) και προέβησαν σε εξόντωση και διωγμό των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης με τις στρατιές των βασιβουζούκων τους (195).

Οι ίδιοι που μπήκαν κατακτητές στην Κύπρο με τους δύο Αττίλες τους (1974). Οι ίδιοι που βίασαν, σκότωσαν και λεηλάτησαν τον άμαχο πληθυσμό και τις περιουσίες των Ελληνοκυπρίων, για να εγκαταστήσουν τελικά στρατό Κατοχής στο Βόρειο τμήμα της…

Ποιος τα θυμάται όλα αυτά, ειδικά μετά το… φιλειρηνικό αφήγημα περί ελληνοτουρκικής φιλίας; Δυστυχώς όλο και λιγότεροι, είναι αλήθεια, κι ας λέμε παρηγορητικά μεταξύ μας το ”ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ”, για να μην ξεχάσουμε τις λαβωματιές μας.

Η έλλειψη ιστορικής γνώσης σε μεγάλο τμήμα του λαού μας είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, κάτι που αποδείχθηκε πολύ επώδυνο στα μνημονιακά και πρώτα μεταμνημονιακά χρόνια, με αποκορύφωμα τα τελευταία μεταπολιτευτικά, αυτά που διανύουμε σήμερα. Σήμερα που περνάμε τη δυσκολότερη φάση μας, καθώς καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τρία κακά μαζί:

Τον θανατηφόρο κορονεϊό και τις μεταλλάξεις του που εξελίχθηκαν σε παγκόσμια υγειονομική βόμβα, το εξελισσόμενο σε ελληνική τραγωδία μεταναστευτικό (το οποίο συνεχίζει να εργαλειοποιεί σε βάρος μας ο εξ Ανατολών γείτονάς μας) και τα κλιμακούμενης έντασης εληνοτουρκικά επεισόδια, που μπορεί να οδηγήσουν τη χώρα μας κάποια στιγμή σε πόλεμο με την Τουρκία.

Το θέμα που τίθεται, ως εκ τούτου – με αφορμή και τον ”συμβολικό” (λόγω απαγορεύσεων που προκάλεσε ο covid 19) – εορτασμό της 25η Μαρτίου, η οποία συμπίπτει με τα πανηγυρικά δρώμενα για τη συμπλήρωση 200 χρόνων απ’ την Ελληνική Επανάσταση – είναι:

– Ενόψει αυτών των κινδύνων και προπάντων του τουρκικού, είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε επιτυχώς στο προσεχές μέλλον ένα θερμό ”εναγκαλισμό” της, που ενδέχεται να πάρει διαστάσεις σύρραξης;

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό και καθόλου τυχαίο, γιατί – πέρα απ’ το αυτονόητο πατριωτικό φρόνημα – η εθνική εγρήγορση προϋποθέτει ιστορική γνώση, καθώς αυτή είναι δύναμη για την μελλοντική επιβίωση του έθνους μας. Είναι αποδεδειγμένο διαχρονικά, άλλωστε, πως ” λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του είναι καταδικασμένος να αφανιστεί”.

Κι αυτό δεν αξίζει στην ”όμορφη, πλούσια, άπαρτη και σεβαστή” – κατά Δ. Σολωμό – πατρίδα μας. Δεν αξίζει στην Ελλάδα με την τρισχιλιετή ιστορία να γονατίσει, γιατί εμείς – τα παιδιά της – χάσαμε την εθνική αυτοσυνειδησία μας. Ξεπουλήσαμε στους επιβουλείς τα πολύτιμα κληροδοτήματά μας, ”φραγκέψαμε” και αλλοτριωθήκαμε, πουλήσαμε την ψυχή μας στους ξένους ”προστάτες” μας και στηρίξαμε την ευδοκίμησή μας στην προδοσία.

Την προδοσία στην οποία μας έσυραν οι αποδομητές της Ιστορίας μας (οι φραγκολάγνοι και τουρκολάγνοι του πανεπιστημιακού και πολιτικού κατεστημένου) και οι αρνητές του ρόλου της Εκκλησίας, αποκόπτοντας τον λαό μας απ’ τις πνευματικές αξίες του, όπως αυτές της Ορθοδοξίας, της ελληνικής παιδείας, της αρετής και της φιλοπατρίας.

Έτσι φτάσαμε αβασάνιστα και εκουσίως στην εκποίηση στους Σλάβους του ονόματος της Μακεδονίας μας με όλα τα οδυνηρά συνακόλουθα της ασύμφορης εθνικά ”συμφωνίας” (παράδοση γλώσσας και εθνότητας). Έτσι εκχυδαΐσαμε την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό μας με τις τουρκοσειρές που βάλαμε στα σπίτια μας κλείνοντας τα αυτιά μας στα λόγια του Κώστα Μόντη:

– ”… Δεν του πάει Τούρκος τούτου του τόπου, ρε παιδιά, πώς να το κάνουμε…”

Στα λόγια που ψέλλισε μ’ έναν λυγμό ο Κύπριος ποιητής βλέποντας τον λαό του γεμάτο πληγές απ’ την τουρκική εισβολή και τη γενέθλια γη του (Αμμόχωστο) παραδομένη στους βάρβαρους, που ρήμαξαν σπίτια, χάλασαν εκκλησιές και κούρσεψαν τον πολιτισμό της.

Έτσι απομακρυνθήκαμε απ’ τις αξίες που γέννησαν το 1821 και γίναμε ευήκοοι στην προπαγάνδα των Τούρκων και τουρκόφιλων ενεργούμενών τους, που φροντίζουν αδιαλείπτως – σε αγαστή συνεργασία με την ΜΙΤ και τα τουρκικά λόμπι στην Αμερική – να δηλώνουν την παρουσία τους στον ξένο Τύπο (Financial Times, NYT, Le Monde και France 24) με πλήθος ανθελληνικών δημοσιευμάτων για την αντίσταση (”χθες”) των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στον Έβρο και για την αυστηροποίηση – σήμερα – της στάσης των ελληνικών Αρχών στο μεταναστευτικό σήμερα.

Το δυστύχημα είναι ότι η εμετική προπαγάνδα των εντεταλμένων γραφίδων τους βρίσκει Έλληνες χειροκροτητές, Σε κάθε περίπτωση, πάντως, θυμίζουμε στους εκτός και εντός συνόρων εχθρούς της Ελλάδας ότι δε θα περάσει η δυσφημιστική για τους Έλληνες και την Ελλάδα προπαγάνδα τους. Κι ότι ισχύει και τώρα το του Μακρυγιάννη λεχθέν: ”… Όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε…”

Ο τόπος αυτός στάθηκε επί αιώνες άπαρτο κάστρο ελευθερίας, πίστης, και φιλοπατρίας. Όπως επιβίωσε μέχρι σήμερα σε δυσκολότερες καταστάσεις, έτσι θα επιβιώσει και τώρα αντιμετωπίζοντας ενωμένος, με αγωνιστικό φρόνημα, πατριωτικό πνεύμα και πίστη στο παρόν και το μέλλον του τα δεινά που τον βρήκαν.

Η μέρα της εθνικής Παλιγγενεσίας μας (25η Μαρτίου), που συμπίπτει με την γιορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, είναι συμβολική για τους Έλληνες και, ως εκ τούτου, νοηματοδοτείται διπλά, αφού συμβολίζει απ’ την μια τον πόθο των Ελλήνων για ελευθερία απ’ τον τουρκικό ζυγό, κι απ’ την άλλη τη λύτρωση και πνευματική ελευθερία των ανθρώπων απ’ τα δεσμά της αμαρτίας.

Είναι ο πιο σημαντικός ίσως σταθμός για μας και την σύγχρονη ιστορία μας, μες στην μακραίωνη και μεγαλειώδη πορεία της φυλής μας. Ο πιο σημαντικός για τρεις κυρίως λόγους: Πρώτον, γιατί σήμανε την ανάσταση ενός έθνους που είχε λάμψει επί 3000 χρόνια και ζούσε επί πέντε αιώνες υποδουλωμένο, εξουθενωμένο και ταπεινωμένο.

Δεύτερον, γιατί ήταν ένας πρωτοφανής ξεσηκωμός των λίγων και αδύνατων εναντίον μιας απ’ τις ισχυρότερες αυτοκρατορίες της εκείνης της εποχής, που διαφέντευε απ’ τον Νείλο ως τον Δούναβη κι από τον Περσικό Κόλπο ως την Αδριατική.

Και τρίτον, γιατί γι’ αυτόν τον τολμηρότατο εθνικό ξεσηκωμό πολέμησαν και θυσιάστηκαν στις μάχες Έλληνες όλων των κοινωνικών στρωμάτων: απλοί, αγράμματοι άνθρωποι αντάμα με ιερείς, κοτζαμπάσηδες (μικρό τμήμα των οποίων συνεργάστηκε, δυστυχώς, με τους Τούρκους και δυνάστευε τους Έλληνες), πρίγκιπες κι έμποροι, γραμματισμένοι της Δύσης, αρματολοί και κλέφτες, ξυπόλητοι αγωνιστές απ’ τα βουνά και τα νησιά της Ελλάδας.

Και τα έκαναν όλα αυτά εμπνεόμενοι από ένα και μόνο όραμα: τη δημιουργία, με οποιοδήποτε κόστος, μιας ελεύθερης πατρίδας!.. Για τον λόγο αυτό, τέτοια μέρα, τέτοιον ιστορικό σταθμό, έχουμε χρέος να ευγνωμονούμε αυτούς που έχυσαν το αίμα τους για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι.

Έχουμε χρέος να κρατάμε αναμμένη τη δάδα της φιλοπατρίας και να προσευχόμαστε στον Θεό το ”άγιο βήμα” του ’21 να γίνει οδηγός των επιφορτισμένων να φυλάνε Θερμοπύλες παιδιών μας, για να αντιστέκονται με αποφασιστικότητα απέναντι στα σχέδια των εχθρών μας.

Έχουμε χρέος, προπάντων, να θυμόμαστε ότι με αναμμένη τη δάδα της φιλοπατρίας, τιμάμε έμπρακτα το 1821 στέλνοντας μήνυμα νοερό στους προγόνους μας πως δεν πήγαν χαμένες οι θυσίες τους και πως είμαστε και σήμερα ακόμα έτοιμοι – αν χρειαστεί – να συνεχίσουμε το έργο τους αντιμετωπίζοντας με θάρρος και αυταπάρνηση τις καινούργιες προκλήσεις προς υπεράσπιση των ποτισμένων με αίμα εθνικών εδαφών μας…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)