Η τραγωδία της παρακμής έχει… ονοματεπώνυμο

Επιφυλλίδα

”Η αλλοτρίωση είναι μια αποξένωση απ’ τον Παράδεισο, που ο άνθρωπος συνεχίζει να νοσταλγεί”, έγραφε μεταξύ άλλων ο αείμνηστος δημοσιογράφος Βασίλης Ραφαηλίδης ερμηνεύοντας αλληγορικά το συναίσθημα της αποστέρησης και της έλλειψης του ανθρώπου από κάτι οικείο ως πηγής δυστυχίας του.

Αυτό το συναίσθημα της απώλειας του οικείου είναι η βασική αιτία της τωρινής δυστυχίας μας. Μιας δυστυχίας ορατής δια γυμνού οφθαλμού μεταξύ των Ελλήνων, που ψάχνουν να βρουν την περηφάνια τους μέσα στις εθνικές φωνές που ακούγονται όλο και πιο συχνά σήμερα ή στις… μη συμμετοχικές απ’ την μεριά του λαού (λόγω covid 19) εορταστικές εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια απ’ την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Ενδεικτικός είναι, άλλωστε, ο τίτλος της εφημερίδας ΕΣΤΙΑ (”Ἓπί τέλους ὀλίγη ὑπερηφένεια”), που καθρεφτίζει την λαχτάρα όλων μας να αναπτερώσουμε το εθνικό φρόνημά μας. Όπερ σημαίνει ότι, από ψυχολογική και πνευματική άποψη, νιώθουμε ”διάτρητοι” και αποξενωμένοι απ’ τον αρχέτυπο καλό εαυτό μας, από τις αξίες και τις ιδέες μας σε προσωπικό, κοινωνικό και εθνικό επίπεδο.

Κι αυτό το τελευταίο είναι το πιο επώδυνο, γιατί οδηγεί σε αποϊδεολογικοποίηση των φορέων της εκτελεστικής και ευρύτερης εξουσίας, με αποτέλεσμα να εκτρέφουμε άκαπνους οσφυοκάμπτες και ”πρόθυμους” στον ενδοτισμό πολιτικούς, διπλωμάτες, και ανθρώπους της διανόησης σε ρόλο συμβούλων, που ταυτίζονται γεωπολιτικά με την νεο-οθωμανό διεκδικητή και τα συμφέροντα της Τουρκίας.

Να εκτρέφουμε ακτιβιστές που, αντί να καταγγέλλουν την τελευταία για την επιθετική πολιτική της στη Θράκη, το Αιγαίο και την Βόρεια Κύπρο, ”δαιμονοποιούν” τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και, προπάντων, την ίδια τη χώρα τους ως…”μαξιμαλιστική” στις προθέσεις της και εχθρική έναντι των μεταναστών και προσφύγων.

Να εκτρέφουμε μαθητές και φοιτητές που, αντί να γαλουχούνται με αρχές και αξίες για να γίνουν ενάρετοι άνθρωποι και φλογεροί πατριώτες, να ”κατευθύνονται” σε πορεία ασύμβατη με τα εθνικά και θρησκευτικά μας χαρακτηριστικά, με κίνδυνο να γίνουν ”πυρπολητές” των εθνικών συμβόλων και των ιδανικών μας.

Να εκτρέφουμε πολιτικούς-φύλαρχους της αριστοκρατίας, που – για μικροκομματικούς λόγους – υπονομεύουν τη δημοκρατία απειλώντας με πράξεις είτε να την μετατρέψουν σε δημοκρατία εν ολιγαρχία είτε να συνεχίσουν το έργο των προηγούμενων εκθέτοντας σε κινδύνους τα ηθικά, πνευματικά και πολιτιστικά ερείσματά της.

Να εκτρέφουμε τον πολιτικό εκφυλισμό και τον κομματικό εκτραχηλισμό μας εκλέγοντας κόμματα που μετατρέπονται σε αυτοσκοπό και μεταμορφώνουν δόλια τον λαό σε μάζα. Κόμματα και πολιτικούς αρχηγούς που αλλάζουν εν μια νυκτί την Αριστερά σε καπιταλιστική Αριστερά και την Κεντροδεξιά σε Κεντροαριστερή ”κουστωδία”..

Κόμματα και πολιτικούς αρχηγούς που ξεπουλάνε αψήφιστα τα όσια και τα ιερά μας και κλίνουν το γόνυ στους Μεγάλους ”προστάτες” μας σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων με την ελπίδα παράτασης του χρόνου παραμονής τους στην εξουσία.

Να εκτρέφουμε μια ”Τέταρτη εξουσία” που, αντί να ελέγχει την εκτελεστική, ποδηγετείται απ’ αυτήν πολιτικά συμβάλλοντας με τον τρόπο της στην μετατροπή του πολιτεύματος σε δημοκρατία-κουτοκρατία. Μια εξουσία των Μέσων που μεταχειρίζεται τον πολίτη ως ”άκριτη μάζα υπό επεξεργασία” και θυσιάζει πρόθυμα την αντικειμενική ενημέρωση στην ”στρατηγική προπαγάνδας” και την ποιότητα στον θεό της κυκλοφορίας…

Να εκτρέφουμε έναν νοσηρό συνδικαλισμό που χρησιμοποιείται ως μέσο κρούσης από τα κόμματα, ενώ προκαλεί έριδες συχνά μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, αντί να τις υπερασπίζεται έναντι των εργοδοτών και του κράτους.

Να εκτρέφουμε μια διανόηση ανενεργή και υπερπαθητική, πειθαρχημένη στις επιταγές των ολίγων (τους οποίους εκπροσωπεί επάξια η αθηναϊκή ελίτ). Μια διανόηση που δεν παρεμβαίνει στην κοινωνία και την πολιτική ζωή του τόπου, δεν επαναστατεί και δεν διαφοροποιείται απ’ τις επιλογές των ”προθύμων”, αλλά αντίθετα δείχνει να αποδέχεται τα πράγματα όπως παρουσιάζονται, χωρίς να τα επεξεργάζεται – ως οφείλει – μέσα απ’ τη διανοητική λειτουργία και κριτική της.

Μια διανόηση που δείχνει, σε κάθε περίπτωση, πως δεν είναι διατεθειμένη να διαμαρτυρηθεί, να επαναστατήσει. Και γι’ αυτό δεν αποτελεί πόλο αντίστασης στην υποβάθμιση της εθνικής μας ζωής, του πολιτισμού και της δημοκρατίας μας. Αντίθετα, συμπλέει με τις μεταμορφωμένες σε φόβητρα γενικές ιδέες περί ”νέου πατριωτισμού” που έχει ως αφετηρία του την αλήθεια.

Ιδέες που στην ουσία μάς αποχρωματίζουν εθνικά περνώντας επικίνδυνα ”κατευναστικές” απόψεις στην Εξωτερική πολιτική μας, οι οποίες ισοδυναμούν με μόνιμες υποχωρήσεις. Υποχωρήσεις που έχουν ”σηματωρό” το ολέθριο – από άποψη εθνικών επιλογών – 1996, αφού την ίδια ηττοπαθή φιλοσοφία του περνούν επαναληπτικά οι ίδιοι συμβουλάτορες της ελληνικής τραγωδίας, οι οποίοι έμαθαν να απεμπολούν την αξιοπρέπεια της πατρίδας μας.

Χαμογελάω πικρά στη σκέψη ότι και με αυτήν την ”πατριωτική” κυβέρνηση – όπως και με την παρελθούσα ”εθνομηδενιστική” – μάθαμε να κλίνουμε το ”απεμπολώ” σε όλα τα πρόσωπα της ταυτότητάς μας.

Έτσι, στην Εξωτερική μας πολιτική – μαθημένη απ’ την (εκ των υστέρων) κυβίστησή της στο Σκοπιανό, που πατούσε στα χνάρια της Συριζαίικης λιμνιαίας ”συμφωνίας” – η κυβέρνηση της ΝΔ απεμπόλησε το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ στο Αιγαίο (ενδεχόμενο που άφηνε ανοικτό ως τότε), για να μη φανούν ”μαξιμαλιστικές” οι προθέσεις της προκαλώντας το casus belli της Τουρκίας.

Μια κίνηση υποταγής του Μαξίμου, που έκλεισε το μάτι στους έξω (”Μεγάλους” και Ερντογάν) για να τους καθησυχάσει ότι παραμένουμε ”στρατιωτάκια αμίλητα, ακίνητα και αγέλαστα”, όπως μας έχουν συνηθίσει από χρόνια.

Παραμένουμε στρατιωτάκια φοβικά, σκυθρωπά και προβληματισμένα για την στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσουμε με ή χωρίς την… ”μάσκα” που φορούμε. Παραμένουμε ”ψύχραιμοι”, νηφάλιοι και ανέμελοι, κι ας ακούμε τον Ταγίπ Ερντογάν και τον συνεταίρο του Πρόεδρο των ”Γκρίζων Λύκων” Ντεβλέτ Μπαχτσελί να μας προκαλούν απειλώντας μας και διαστρέφοντας τα ιστορικά δεδομένα (”Η εξέγερση του Μοριά […] ήταν για μας μια πραγματική γενοκτονία. Σκοτώθηκαν σχεδόν 40.000 Τούρκοι…”, Devlet Bahçeli ”).

Αυτήν την ταπεινωτική απάθειά μας έναντι των επαναληπτικών απειλών και προσβολών που δεχόμαστε την υπαγόρευσε η μυστικοπάθεια και η άνευ ορίων υποχωρητικότητα μας. Εξαιτίας αμφότερων, άλλωστε, μάς φέρονται αναξιοπρεπώς οι ”φίλοι” και ”σύμμαχοί” μας.

Έτσι φτάσαμε να ακούμε από τον ΥΠΠΟ της Αγγλίας Όλιβερ Ντάουντεν ότι είναι ”θορυβώδης μειονότητα ακτιβιστών” αυτοί που ζητούν την επιστροφή των κλεμμένων γλυπτών του Παρθενώνα.

Ενώ, προ ολίγων ημερών, ο πρώην ακόλουθος Άμυνας της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα και μέχρι πρότινος Αντιπρόεδρος της ONEX (ελληνικής πολυεθνικής υπερδύναμης, που φιλοδοξεί να αναστήσει την ελληνική ναυπηγική…) μάς αποκάλεσε ”ζητιάνους” στο twitter, επ’ ευκαιρία της εκδήλωσης πρόθεσης εκ μέρους μας προς τις ΗΠΑ για ανανέωση του ελληνικού Στόλου με εξοπλιστικο πρόγραμμα ύψους 5 δισ. ευρώ, ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού μας.

Όσο για την συνεχιζόμενη τακτική της μυστικοπάθειας που εκπορεύεται απ’ το Μαξίμου, αυτή έχρισε ήδη ”Νέστορες” της Εξωτερικής μας πολιτικής (σε συμβουλευτικό ρόλο) τον Χρήστο Ροζάκη και τους ανθρώπους του ΓΑΠ και του Σημίτη στο ΥΠΕΞ και το Μαξίμου, με την… ευγενική συμμετοχή του ΕΛΙΑΜΕΠ.

Του Ελληνικού Ιδρύματος, δηλαδή, Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής, μέλη του οποίου εκπονούν συμβουλευτικά ”προγράμματα τακτικών ελιγμών” επί της βάσει μιας ομιχλώδους στρατηγικής έναντι της Τουρκίας, με τριπλά κερασάκια στην τούρτα των εθνικών μας υποχωρήσεων την αποστρατικοποίηση των νησιών και της Θράκης, την ”προοδευτική” ευαισθησία για τις μειονότητες και τις καζάν- καζάν απολαύσεις που μας υπόσχεται η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου μαζί της.

Όπως καταλαβαίνετε, μέσα και έξω απ’ τα σύνορά μας, εξελίσσονται υπόγεια θολές, ύπουλες καταστάσεις πίσω από τις οποίες κρύβεται φευγαλέα (εντεινόμενη απ’ τον εγκλεισμό λόγω της πανδημίας, την απορρύθμιση στην Οικονομία και την τάση ”επαναστατικότητας” μερίδας της καταπιεσμένης ψυχολογικά ή… ”πολιτικά” κοινωνίας μας) η ιδεολογική σύγχυση.

Και κοντά σ’ αυτήν κρύβεται ο ξεπεσμός της πνευματικής καλλιέργειας και του εθνικού φρονήματος του λαού μας, όπως και η αίσθηση ότι μας κυβερνάει η ”φωτισμένη δεσποτεία” της αθηναϊκής ελίτ, των πρώην ”Ανανιστών” και νυν ”προθύμων”, που αργά αλλά σταθερά μετατρέπει το πολίτευμά μας από δημοκρατία σε ”δημοκρατία εν ολιγαρχία”.

Μια δημοκρατία όπου η πνευματική καλλιέργεια του λαού υποφέρει δεινά, οι αξίες απαξιώνονται, το πολιτιστικό επίπεδο πέφτει, η πλουραλιστική ενημέρωση συρρικνώνεται μέσα από τον κατευθυνόμενο Τύπο και ο αντίλογος ελέγχεται, για να μην πω ότι εκλαμβάνεται ενίοτε ως παρακίνηση προς ανταρσία…

Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι αντιμετωπίζουμε με απάθεια τον ενδοτισμό των εκάστοτε κυβερνώντων, που έμαθαν να υποχωρούν στις πιέσεις των ξένων, να μεταμορφώνουν το εθνικό σε χρησιμοθηρικό (με την έννοια της διασφάλισης της παραμονής τους στην εξουσία) και να παραδίδουν αψήφιστα τα ιερά και τα όσιά μας με πρόσκαιρα ανταλλάγματα ειρήνης και ευημερίας.

Έμαθαν να πορεύονται με οδοδείκτη αποτυχημένα πολιτικά πρότυπα – που ”άφησαν τον… αέρα να μας πάρει ένα βράδυ τη σημαία κουρελιάζοντας την εθνική κυριαρχία στα Ίμια”, όπως είχα γράψει χαρακτηριστικά σε άρθρο παλαιότερα (”Η απουσία ηρωικών προτύπων προετοιμάζει γενιές ηττημένων Ελλήνων…”)

Έμαθαν να συμβιώνουν στα περιβάλλοντά τους με ευέλικτους καιροσκόπους, κούφιους αυλοκόλακες και ”μινιμαλιστές” που τους συμβουλεύουν να ”κρούσομεν πρύμναν” απεμπολώντας τα εθνικά δίκαιά μας.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό να αποπροσανατολίσουν τους Έλληνες. Να τους κρατούν εθνικά εφησυχασμένους, ώστε να προσαρμόζονται εύκολα στις κυρίαρχες αντιλήψεις περί ”κατευνασμού”, υποχωρητικότητας” και ανοχής στο δίκαιο της πυγμής του ισχυρότερου (βλ. Τουρκία)

Πέτυχαν να κρατούν χαμηλά τον πήχη της εκπαιδευτικής πολιτικής και στις τρεις βαθμίδες Εκπαίδευσης θολώνοντας την εικόνα του έθνους, της Ορθοδοξίας και της αξίας των ηρωικών προτύπων για την νεολαία μας από φόβο μήπως γαλουχηθούν στα σχολεία και τα πανεπιστήμιά μας ελεύθερα σκεπτόμενοι πολίτες αφυπνισμένοι εθνικά, που να πιστεύουν σε ιδανικά, σε αρετές όπως η φιλοπατρία, η γενναιότητα, η κοινωνική δικαιοσύνη και η υπευθυνότητα.

Πολίτες που να μη χάνονται στον πολυπολιτισμικό χυλό που μας επέβαλε το μεταναστευτικό. Να πιστεύουν στο ”εμείς” κι όχι στο ”εγώ” και να μην πέφτουν ”θύματα” είτε της φλύαρης δημοκοπίας των πολιτικών των τζακιών είτε των προοδευτικών εθνομηδενιστών ή των πολιτικών ”γυρολόγων”…

Να μην πέφτουν, προπάντων, θύματα της προπαγάνδας του… μαρξίζοντος υλισμού (με αριστεροδεξιούς κυβερνώντες) που εξοβελίζει τον πατριωτισμό και προωθεί διεθνιστικά πρότυπα αντί των ηρωικών της ελληνικής ιστορίας, με αποτέλεσμα να καλλιεργούνται στην ψυχή του λαού ο ραγιαδισμός, η δουλικότητα και η τουρκολαγνεία.

Κάτι που αποδεικνύει με τον πιο εύγλωττο τρόπο ότι αφήσαμε την άγια πατρίδα στην τύχη της και περιοριστήκαμε να παρακολουθούμε ως αθέατοι μάρτυρες την τραγωδία της παρακμής της, που έχει σαφώς ονοματεπώνυμο και γράφει επονείδιστη για μας ιστορία…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)