Η Ελλάδα κακέκτυπο του εμβληματικού ιστορικού παρελθόντος της

Η λέξη ”χαρακτήρας” (ελληνική από τη γέννησή της,) δεν είχε για τους αρχαίους προγόνους μας την ίδια σημασία που έχει για μας σήμερα (ένα συνονθύλευμα προσωπικών ιδιαιτεροτήτων με επιρροές απ’ την κληρονομικότητα, την οικογένεια, το φιλικό περιβάλλον και την κοινωνία).

Κι αν για τον Έλληνα προσωκρατικό Ηράκλειτο (6ος -5ος αι. π Χ) ”Η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του”, οι νεότεροι του Εφέσιου φιλοσόφου Έλληνες της κλασικής αρχαιότητας πίστευαν πως ο χαρακτήρας είναι ταυτισμένος με την αξία του καθένα. Με τη ”σφραγίδα” που είναι ”χαραγμένη” στην προσωπικότητά του.

Την ίδια ”σφραγίδα” διαφορετικότητας που την ξεχώρισε λαμπρά απ’ τα άλλα πολιτεύματα εκείνης της εποχής είχε και η Αθηναϊκή Δημοκρατία. Και το ”λαμπρά, στην περίπτωσή της, δεν είναι καθ’ υπερβολήν, αφού – πέραν των ελευθεριών που παρείχε στους πολίτες της αυτή – δημιουργούσε κοινωνίες καλλιεργημένων ανθρώπων, που γνώριζαν τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά τους.

Αγαπούσαν την παιδεία, τη ζωή και την πατρίδα τους και εμπιστεύονταν ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί την ηγεσία τους, όπως μας κάνει γνωστό ο Θουκυδίδης εγκωμιάζοντας – στον ”Επιτάφιο” του Περικλή – την Αθηναϊκή Δημοκρατία.

Οι πολίτες της πόλης-κράτους της Αθήνας είχαν απαλλαγεί, προφανώς, απ’ την καχυποψία μεταξύ τους, που είναι κυρίαρχη στα ανελεύθερα καθεστώτα και – κατά τον Μπρεχτ – δηλητηριάζει τις σχέσεις των ανθρώπων. Έτσι που να μη μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, πολύ περισσότερο να συζητούν για τα εγκόσμια και τα υπερκόσμια, όπως οι αρχαίοι Αθηναίοι.

Ο λόγος και ο αντίλογος ήταν, ουσιαστικά, το άλφα και το ωμέγα της δημοκρατίας τους. Λόγος και αντίλογος τόσο μεταξύ των πολιτών μεταξύ τους, όσο και μεταξύ των πολιτών και των αρχόντων τους, αφού ο λαός είχε άμεση συμμετοχή στην άσκηση εξουσίας (άμεση δημοκρατία).

Κι αυτό συνέβαλε αποφασιστικά στην πορεία συλλογικότητας των κατοίκων, αποκορύφωμα της οποίας ήταν η πολιτική οργάνωση της πόλης τους, που προσέγγιζε την τελειότητα γιατί χαρακτηριζόταν από δημοκρατικότητα, ισότητα, ανθρωπισμό και σεβασμό στον άνθρωπο και το μέτρο.

Έτσι η αρχαία Αθήνα έγινε, όπως έλεγε ο Περικλής, ”σχολείο όλης της Ελλάδας” και ο κάθε πολίτης της μπορούσε να προσαρμοστεί με χάρη και ευστροφία στην κάθε ανάγκη του. Πράγμα που τον έκανε ευτυχισμένο, γιατί ανταποκρινόταν στα ζητούμενα του πολιτισμού του: την πολεμική ετοιμότητα για την υπεράσπιση της πατρίδας, την αισθητική και τον πνευματικό οπλισμό του.

Χάρη σ’ αυτόν τον πολιτισμό που βασιζόταν σε αξίες αφηρημένες, όπως η ελευθερία, η φιλοπατρία, η παιδεία (”ηδονή του Νου”) και η λατρεία της ομορφιάς, της χαράς και της ευγένειας, έφτασε η Αθήνα στο απόγειό της (”Χρυσός Αιώνας ”του Περικλή), αφού το κλέος των προγόνων μας τότε έφτασε στο αποκορύφωμά του.

Κλέος… Φευ!..Άγνωστη λέξη στη σύγχρονη Ελλάδα… Όσο μεγάλο κι αν ήταν το απόθεμα των προγόνων μας απ’ αυτό, έχει εξαντληθεί προ πολλού, γιατί το υποθηκεύσαμε εμείς οι απόγονοί τους.. Το υποθηκεύσαμε πλήρως, γιατί υποθηκεύσαμε για έναν αιώνα την περιουσία της χώρας μας.

Υποθηκεύσαμε το μέλλον της Μακεδονίας μας στον αλυτρωτισμό των Σκοπίων, που – αργά ή γρήγορα – θα ζητήσει ικανοποίηση, πρώτα δια της αναγνώρισης ”μακεδονικής” μειονότητας στην Ελλάδα και ύστερα δια της διεκδίκησης αυτόνομης, ανεξάρτητης και… ενιαίας Μακεδονίας που θα συγχωνεύσει σε μία τις …τρεις υπάρχουσες (στα σχέδια των απανταχού ανθελλήνων):

Θα συγχωνεύσει την ”Μακεδονία του Αιγαίου” (Ελλάδα) με την ”Μακεδονία του Πιρίν” (Βουλγαρία) και την ”Μακεδονία του Βαρδάρη” (Σκόπια ή ”Βόρεια Μακεδονία”, όπως τη βάφτισε ενυπόγραφα ο ΣΥΡΙΖΑ δια χειρός του ΥΠΕΞ και του αρχηγού του).

Υποθηκεύσαμε το μέλλον της πατρίδας μας στις αυταπάτες των πολιτικών της, που υπόσχονταν διαιώνιση της ειρήνης με την αδηφάγο Τουρκία πληρώνοντας όλο και ακριβότερο τίμημα, αφού έγιναν καθεστώς πλέον οι υποχωρήσεις εκ μέρους μας στην Εξωτερική πολιτική μας.

Υποχωρήσεις και στρατηγικές κάθε άλλο παρά αξιοπρεπείς, που περιλαμβάνουν… μινιμαλιστικούς στόχους για τη διασφάλιση της εδαφικής μας ακεραιότητα σε Αιγαίο και Θράκη (η Κύπρος έχει προ πολλού αφεθεί στην μοίρα της), γιατί τα μαξιμαλιστικά όνειρα τα δικαιούνται μόνο οι ”Μεγάλοι” και όσοι φιλοδοξούν να γίνουν ”Μεγάλοι”. Όχι εμείς…

Έτσι, με πρόσχημα την διασφάλιση της ειρήνης και την αποκατάσταση της ευάλωτης οικονομίας μας, ακολουθούμε εδώ και 25 χρόνια την ίδια αυταπατημένη και ασύμφορη πολιτική, που ανανεώνεται περιοδικά με φρούδες ελπίδες των εκάστοτε κυβερνώντων και ευχολόγια περί οικονομικής και κοινωνικής ανάκαμψης, τη στιγμή που τα μόνα που ανακάμπτουν είναι τα συμφέροντα των ”συμμάχων” και ”φίλων” μας με βάση την γεωστρατηγική τους.

Με τα δεδομένα αυτά το κλέος των αρχαίων προγόνων μας, που επικαλούμαστε όπου δει, έχει πεταχτεί προ ετών στον κάλαθο των αχρήστων της Ιστορίας, αφού η πατρίδα μας παίζει μόνιμα τον ρόλο της Ιφιγένειας στις διακρατικές της σχέσεις και λειτουργεί ως υπηρετικό προσωπικό των ”προστατών” – εκμεταλλευτών της με βάση την ”πολιτική επαιτείας”.

Γι’ αυτήν την πολιτική μάς λοιδόρησε – χωρίς να πάρει την απάντηση που του άξιζε – ο πρώην στρατιωτικός ακόλουθος των ΗΠΑ στην Αθήνα και μέχρι πρόσφατα αντιπρόεδρος της ONEX Rob Palm, όταν – απαντώντας σε Έλληνα χρήστη του Twitter αναφορικά με τις επιλογές πλοίων από Γαλλία και ΗΠΑ – έγραψε αυτολεξεί: ”Beggars can’t be choosers”, που σημαίνει ”Οι ζητιάνοι δεν μπορούν να διαλέγουν…

Αυτή η πολιτική, την οποία θεσμοθέτησαν οι ”μνημονιακοί” κυβερνήτες της χώρας μας λόγω της οικονομικής κρίσης που μας οδήγησε στο παρά πέντε της χρεοκοπίας, δείχνει καταφανώς έλλειψη σεβασμού και αξιοπρέπειας όχι τόσο προς το πρόσωπό τους, όσο προς το πρόσωπο της Ελλάδας, καθώς σ’ αυτήν αντανακλούν οι ενέργειες του πολιτικού προσωπικού που εκάστοτε την κυβερνάει.

Της Ελλάδας που λειτουργεί, δυστυχώς, ως μη ανεξάρτητο κράτος. Ως ποδηγετούμενο, ”προτεκτοράτο” μιας υπερεθνικής ελίτ η οποία αποφασίζει κυριολεκτικά για τις ζωές μας, αφού οδήγησε τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη εσχάτως να ομολογήσει από το βήμα της Βουλής κάτι απίστευτα κυνικό, μέσα στην ειλικρίνειά του.

Να ομολογήσει – εμμέσως, πλην σαφώς – την αδυναμία επιλογής του ασφαλέστερου για την αντιμετώπιση του covid 19 ρωσικού εμβολίου Sputnik-V, τη στιγμή που πολλές (ανεξάρτητες) ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γερμανία, η Ολλανδία, η Αυστρία και η Γαλλία έχουν αντικαταστήσει ήδη το ”ύποπτο” εμβόλιο της AstraZeneca με αυτό.

Και ο λόγος είναι προφανής: Φοβάται ο Έλληνας πρωθυπουργός ότι η ελευθεριότητα της επιλογής του στο θέμα αυτό θα δημιουργήσει πολιτική κρίση στην Ελλάδα με υπαιτιότητα όχι του λαού (που θα επιδοκίμαζε την απόφασή του), αλλά των Μεγάλων, των… ”προστατών” μας, αφού θα πηγαίναμε κόντρα στα δικά τους συμφέροντα, που αντιμάχονται εν πολλοίς τα δικά μας…

Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο οι… Μεγάλοι μας σύμμαχοι καθορίζουν τις τύχες μας και στην Εξωτερική πολιτική μας, αφού συγκατανεύουν σιωπηρά στα επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας ωθώντας παράλληλα την Ελλάδα σε απαράδεκτες υποχωρήσεις προς εξευμενισμό του βουλιμικού γείτονα, σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων .

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, όπως λένε κι οι καθαρευουσιάνοι, δεν πρέπει να βρίσκουμε σοκαριστική την μελέτη που έδωσε πρόσφατα στη δημοσιότητα ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας, σύμφωνα με την οποία ”το 2026 η χώρα δεν θα έχει καλύψει τις απώλειες από τα lockdown του 2020 και του 2021 και θα κινείται, αν όλα πάνε καλά, με ανάπτυξη της τάξεως του μόλις 1,15 κατ’ έτος”…

Όπερ σημαίνει ότι όλες οι πομφόλυγες και οι κομπασμοί της κυβέρνησης Μητσοτάκη περί ”εμπιστοσύνης της διεθνούς κοινότητας προς την ελληνική οικονομία” διαψεύδονται, αφού – σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίας – ”η χώρα δεν θα έχει καλύψει τις απώλειες από τα lockdown του 2020 και του 2021 και θα κινείται, αν όλα πάνε καλά, με ανάπτυξη της τάξεως του μόλις 1,15 κατ’ έτος”…

Κι αυτό είναι το κερασάκι στην τούρτα εκείνων που προειδοποιούσαν, αλλά δεν εισακούγονταν ότι – διαιωνίζοντας κακές οικονομικές, κοινωνικές και εθνικές πολιτικές – θα μετατρέψουμε την Ελλάδα, αργά ή γρήγορα, σε κακέκτυπο του εμβληματικού ιστορικού παρελθόντος της.

Ενός παρελθόντος που πέρασε ανεπιστρεπτί για την παρηκμασμένη Ελλάδα του σήμερα και την ασθμαίνουσα δημοκρατία της, η οποία έχει αμαυρωθεί περαιτέρω – μετά τον δεκαετή, σχεδόν, αιματηρό κύκλο των μνημονίων – από τα τωρινά αλληλοδιαδοχικά ”locdown της πανδημίας, τα οποία κρατούν φυλακισμένους και απεγνωσμένους τους πολίτες στα σπίτια τους παραλύοντας κάθε διάθεση για κοινωνικές διεκδικήσεις…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)