Νόμιζα πως αφήσαμε οριστικά πίσω μας την εφιαλτική οκταετία των μνημονίων που οδήγησε την Ελλάδα στο ναδίρ της ύπαρξής της, αφού έχασε μέσα σ’ αυτήν το 27% του ΑΕΠ της, με παράπλευρη απώλεια της κατάρρευσης της οικονομίας της την κατάρρευση του ισχυρού ”brand” που είχε ανά τον κόσμο παραδοσιακά το όνομά της και αποτελούσε ένα από τα σπουδαιότερα άυλα περιουσιακά στοιχεία της.
Νόμιζα πως μετά τη δραματική οικονομική αφαίμαξη της ελληνικής κοινωνίας, που κρίθηκε απαιτητή στο πλαίσιο της εθνικής προσπάθειας επικών διαστάσεων για αποκατάσταση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας της πατρίδας μας και επούλωση των τραυμάτων του παρελθόντος, θα είχαμε αποκαταστήσει το έλλειμμα της φερεγγυότητάς μας στα μάτια των ξένων, τη δυσπιστία και τη χαμένη μας αξιοπρέπεια.
Θα είχαμε αποκαταστήσει τη χαμένη περηφάνια μας, που μας έκανε να νιώθουμε περιθωριοποιημένοι και αποξενωμένοι απ’ τις άλλες χώρες της Δύσης οι οποίες κατάφεραν να ξεπεράσουν την οικονομική κρίση πολύ ευκολότερα.
Αποξενωμένοι, προπάντων, από τον παλιό καλό εαυτό μας, πριν αλλοτριωθεί αυτός παρασυρμένος απ’ τις Σειρήνες του ”προοδευτικού” εκσυγχρονισμού, που νόθεψε με υλισμό, καιροσκοπισμό και εθνικό αποπροσανατολισμό την αυθεντικότητα των αξιών μας.
Νόμιζα, έστω, πως θα κρατούσαμε πάση θυσία το σθένος που είχαμε δείξει στον Έβρο και θα ξυπνούσαμε εν πολλοίς την κοιμισμένη φιλοπατρία μας στη θέση της απάθειας που την έχει αντικαταστήσει και την αφήνουμε να μεγεθύνεται διαρκώς όσα ”Ορούς Ρέις’, ”Γιαβούς”, ακταιωροί και τουρκικά drones αν πλέουν ή υπερίπτανται στη θάλασσα και τον ουρανό μας.
Νόμιζα πως θα παύαμε, επιτέλους, να παίζουμε τον ρόλο του ”Yes Man” σε Ευρώπη και Αμερική και θα απαντούσαμε με στεντόρεια φωνή στις δήθεν φιλικές συμβουλές των ”συμμάχων” στο ΝΑΤΟ, που μας θεωρούν δεδομένους σε κάθε περίπτωση και γι’ αυτό είναι έτοιμοι να μας θυσιάσουν.
Νόμιζα πως είχαμε βάλει μυαλό μετά απ’ τα τόσα που πάθαμε (πολιτική διαφθορά και ηθική κατάπτωση σε πολλούς τομείς του δημόσιου τομέα), μέχρι να καταλήξουμε στα πέτρινα χρόνια της απαξίωσης της Ελλάδας των μνημονίων.
Νόμιζα ότι δε θα επαναλαμβάναμε τα λάθη του παρελθόντος που μας οδήγησαν σε αυτά και μας έκαναν να μονολογούμε λόγια αντίστοιχα με εκείνα του Μακρυγιάννη, όταν βλέπαμε το έλλειμμα πατριωτισμού των ”αρχόντων” μας και την περίσσεια του ενδοτισμού τους:
– Αχ, πατρίδα μου δεν θα σ’ αφήσουν ζωντανή, ότι αυτείνοι σε κυβερνούν κι άλλοι τοιούτοι, και απ’ αυτούς κρέμεσαι. Η ψυχή τους ολουνών είναι η ίδια. Δόλον θυσιάζουν δια εσένα πλήθος κι αρετή και πατριωτισμόν και κιντυνεύεις. Μ’ αυτά δεν θα πας ομπρός […] Όταν εσύ πατρίδα είσαι εις τον γκρεμό να τσακιστείς, να χαθείς…
Νόμιζα πως οι φορείς του ελληνικού ”μικροβίου” θα κάλυπταν την άθλια παρακμή μας και θα μας ωθούσαν στην υπέρβαση των αντίξοων συνθηκών και την αποκατάσταση του κύρους της Ελλάδας, η οποία δίδαξε στους λαούς ”πώς τιθασεύει ο νους και την ύλη και την ψυχή, χωρίς να τις σκλαβώνει”.
Δίδαξε και συνταίριαξε την Ομορφιά της ψυχής με την Ομορφιά του σώματος • την Ελευθερία με χαλινάρι τον Νόμο • την Αλήθεια ως μήτρα των μεγαλύτερων Ιδεών με τη Θρησκεία • τη σχέση του Υποκειμένου με το Αντικείμενο ως διαλεκτική των αισθήσεων και της νόησης του ανθρώπου.
Δίδαξαν, έφτιαξαν και φαντάστηκαν τα ορατά και τα αόρατα μέσα στο σύμπαν. Και σ’ αυτό το ”όλον” του σύμπαντος πρόσθεσαν ύστερα και το ”μέρος”. Πρόσθεσαν στις σχέσεις των ανθρώπων ουσία και ανθρωπιά. Κι έπειτα έδωσαν αξία και σ’ άλλα: στη γνώση, την τάξη, το μέτρο, τον ρυθμό…
Δίδαξαν, δίδαξαν και τι δε δίδαξαν σ’ εμάς και την ανθρωπότητα οι Πατέρες που μας κληροδότησαν την άγια πατρίδα. Μια πατρίδα σπαρμένη με κόκαλα και ποτισμένη με το αίμα των τρισχιλιετών θυσιών τους.
Για να ‘ρθει ένας ουτιδανός προ ημερών (ο πρώην στρατιωτικός ακόλουθος των ΗΠΑ στην Αθήνα και μέχρι πρόσφατα αντιπρόεδρος της ελληνικής πολυεθνικής δύναμης ONEX Rob Palm) να μας αποκαλέσει ”ζητιάνους”!!!.
Να γράψει προσβλητικά στο twitter του – αναφορικά με το ενδεχόμενο αγοράς από την Αμερική των αντιτορπιλικών Arleigh Burke για ενίσχυση του ΠΝ μας – το κακεντρεχές σχόλιό του: ”Beggars can’t be choosers” (”Οι ζητιάνοι δεν μπορούν να διαλέγουν”)…
Και το χειρότερο είναι ότι σ’ αυτήν τη θρασύτατη πρόκληση επίσημη απάντηση δεν υπήρχε εκ μέρους μας. Σύμπασα η κυβέρνηση τήρησε ”σιγή ιχθύος”, από τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Εξωτερικών ως τον ακριβοθώρητο εκπρόσωπο του ΥΠΕΞ μας Αλέξανδρος Παπαϊωάννου και τον λαλίστατο Αμερικανό πρέσβη Τζέφρι Πάιατ…
Ναι, είμαστε με τη βούλα ”μη ανεξάρτητο κράτος”, αφού δεν τολμάμε να βγάλουμε άχνα απέναντι σ’ όποιον μας αδικεί, μιλάει απαξιωτικά για μας ή κινείται υποβολιμαία και, ενίοτε, εσκεμμένα προκλητικά, με τον αέρα που του δίνει η γερμανική, αμερικανική ή τουρκική καταγωγή του.
Δε βγάζουμε άχνα ως κυβέρνηση, γιατί δεν θέλουμε να καταλάβουμε ότι εκπροσωπούμε έναν περήφανο λαό με στραπατσαρισμένη την αξιοπρέπειά του από τα λάθη των ηγεσιών του, οι οποίες τηρούν απαρέγκλιτα αιδήμονα σιωπή αντί να στείλουν αποστομωτικό μήνυμα σε όποιον ποδοπατά – έστω και μ’ ένα tweet του – την αξία της Ελλάδας και των Ελλήνων.
Το μήνυμα όμως που δεν έδωσε κανείς κυβερνητικός, ως όφειλε, και ταυτιζόταν με την αγανάκτηση του λαού που βλέπει ότι δεν πάει άλλο με την ανοχή μας στην Εξωτερική πολιτική απέναντι στην Τουρκία • δεν πάει άλλο με την υποτέλεια των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι σε συγκεκριμένους ”συμμάχους” που ασκούν πίεση πειθαναγκασμού και ποδηγεσίας στη χώρα μας για τα συμφέροντά τους, το έστειλε ένας Έλληνας, ένας στρατιωτικός, με παραλήπτες όλους αυτούς και προπάντων τον θρασύτατο Αμερικανό που τόλμησε να μας λοιδορήσει.
Τον Αμερικανό, που – όπως είπε ο επίτιμος αρχηγός ΓΕΣ Κωνσταντίνος Ζιαζιάς, του οποίου κάθε παρέμβαση ”μιλάει” στις καρδιές των Ελλήνων – ”στερείται στοιχειώδους στρατιωτικής αγωγής”, γιατί αγνοεί ηθελημένα ότι ”οι Αμερικανοί είναι αυτοί που παρακαλούν και πιέζουν να αγοράσει η Ελλάδα αμερικανικές φρεγάτες παράκτιας άμυνας MMSC και όχι τα ελληνικά Επιτελεία”. Και ότι ”όποιος δηλώνει διατεθειμένος να ξοδέψει 5 δισ. ευρώ για να αγοράσει κάποια σύγχρονα πλοία, οπωσδήποτε δεν είναι ζητιάνος”.
Συντριπτική η απάντηση του στρατηγού στην κατάπτυστη πρόκληση του Αμερικανού διπλωμάτη, αλλά πόσο πιο εύηχα και μηνυματικά θα ακουγόταν στα ξένα ώτα αυτά, αν την εκστομούσε ο Έλληνας πρωθυπουργός ή ο υπουργός Εξωτερικών μας;
Σε μια εποχή, ειδικά, που γίνεται εμφανής στρατιωτικά η στρατηγική συμμαχία μας με τις ΗΠΑ, πόσο πιο χρήσιμο θα ήταν να κάνουμε ηχηρή την προειδοποίησή μας στους πέραν του Ατλαντικού φίλους και συμμάχους μας ότι δεν είμαστε δεδομένοι γι’ αυτούς όσο αφήνουν αναπάντητες τις ανιστόρητες και ανθελληνικές συμπεριφορές αξιωματούχων τους, οι οποίοι κάνουν ό,τι μπορούν για να ξυπνήσουν τις παλιές ιδεοληψίες και παθογένειες στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις;
Αξιωματούχων πως αγνοούν ηθελημένα πως οι ”ζητιάνοι” Έλληνες είναι απ’ τα πιο πιστά και φερέγγυα στις οικονομικές υποχρεώσεις τους μέλη της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας κι ότι η ιστορία που κουβαλάνε ταυτίζεται με τον φωτισμό της ανθρωπότητας και τους αγώνες των λαών για ελευθερία, αφού πρώτοι αυτοί δίδαξαν πως είναι προτιμότερο να πεθαίνει κανείς ελεύθερος, παρά να ζει υπό ζυγό σκλαβωμένος…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
