Υπό το φως των WikiLeaks ο σύμβουλος του Κυριάκου Μητσοτάκη

Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Αντίθετα, ήταν κάτι που διαφαινόταν εξαρχής ότι μόνο προβλήματα θα δημιουργούσε παρά θα έλυνε ο διορισμός του συγκεκριμένου ανθρώπου σε ρόλο υψίστης ευθύνης στο Γραφείο του Πρωθυπουργού.

Δε χρειαζόταν πολλή σοφία ούτε διπλώματα αριστείας για να γίνει αντιληπτή η ακαταλληλότητά του λόγω… προϋπηρεσίας. Μόνο αναπτυγμένο πατριωτικό ένστικτο να είχε, φορτισμένο απ’ τη δραματική εμπειρία του ’96 και μια ιδέα απ’ το δάκρυ που χύσαμε για τον χαμό των τριών αξιωματικών του ΠΝ εμείς οι Έλληνες (μαζί με την απώλεια εδάφους της ελληνικής Επικράτειας), και θα καταλάβαινε…

Όμως ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κατάλαβε. Κι ακόμα και τώρα – με την απροθυμία του να παρέμβει στο θέμα αυτό – δείχνει ότι δεν έχει αντιληφθεί την λανθασμένη επιλογή του. Εκτός κι αν ήταν συνειδητή αυτή η επιλογή στο πρόσωπο του Θάνου Ντόκου, γιατί πληρούσε τς προϋποθέσεις που αναζητούσε…

Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο, δηλαδή, ο πρωθυπουργός – εκμεταλλευόμενος την διευθυντική θητεία του εν λόγω συμβούλου στο αμφιλεγόμενης εθνικής χρησιμότητας ΕΛΙΑΜΕΠ – να θέλει να τον αξιοποιήσει ως … μεσάζοντα, για να προετοιμάσει έναν ”ρεαλιστικό”, ”μινιμαλιστικό” σχεδιασμό, βάσει του οποίου η κυβέρνηση θα αρχίσει ”συντεταγμένα” την τακτική υποχώρησης έναντι της Τουρκίας.

Υποχώρησης προ των διεκδικήσεών της στο Αιγαίο – με πρόσχημα την μακροημέρευση της ειρήνης και την αποφυγή κάθε σύγκρουσης. Το casus belli, άλλωστε, άρχισε προ καιρού να το χρησιμοποιεί τεχνηέντως και η δική μας κυβέρνηση – πέραν της τουρκικής – για να προλάβει τυχόν λαϊκές αντιδράσεις λόγω της υποχωρητικότητάς της…

Όλα αυτά τα κάνει ή σχεδιάζει να τα κάνει ο πρωθυπουργός (αν ισχύει το ενδεχόμενο αυτό) με σκοπό – δια του οχήματος που οδηγούν οι Ντόκος, Ροζάκης, Γρηγοριάδης και Ιωακειμίδης (ως μέλη του ΕΛΙΑΜΕΠ ) – να οδηγήσει την αμετάπειστη κοινή γνώμη (γιατί υπάρχει και εκείνη που συναινεί και συγκροτεί σχηματικά την ”αθηναϊκή ελίτ των προθύμων”) στην αποδοχή της μοιραίας συνεύρεσης Ελλήνων και Τούρκων που σχεδιάζεται από καιρό απ’ τους γνωστούς και μη εξαιρετέους ”συμμάχους” μας.

Μιας συνεύρεσης ”καζάν-καζάν” που ισοδυναμεί με διχοτόμηση του Αιγαίου ουσιαστικά ή, άλλως πώς, με… ”συνεκμετάλλευσή” των θησαυρών του, όπως αρέσκεται να αποκαλεί κατ’ ευφημισμόν το μοίρασμα των κεκτημένων μας με τους Τούρκους στο ελληνικό Αρχιπέλαγος ο Θάνος Ντόκος.

Αν ισχύει αυτό, τότε ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξέρει τι κάνει και πολύ καλά μάλιστα. Ξέρει, δηλαδή, ποιον επέλεξε και γιατί τον επέλεξε ως Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας της χώρας, καθώς θα πρέπει να γίνει αποδεκτό ότι είναι… ασυναγώνιστος στον ρόλο αυτόν ο εκλεκτός του.

Είναι ο άνθρωπος που κουβαλούσε μαζί του – όταν ανταποκρίθηκε στην πρωθυπουργική πρόσκληση για να… συντρέξει στην Εξωτερική πολιτική της νέας κυβέρνησης – τη δυσωδία την οποία εξέπεμπαν οι περί το υπουργείο Εξωτερικών συνένοχοι της Σημιτικής περιόδου.

Της περιόδου που διαιωνίζεται σαν ”γραμμή” της Εξωτερικής μας πολιτικής, με σήμα κατατεθέν της αποτυχίας της τη γελοία ρήση του ανιστόρητου πρώην ΥΠΕΞ μας Θεόδωρου Πάγκαλου περί ”σημαίας που την πήρε ο αέρας” και έχασαν έτσι τα Ίμια την ελληνική κυριότητα…

Φευ!..Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο για έναν νέο κυβερνήτη απ’ το να χτίζει με παλιά υλικά το παρόν και το μέλλον του κόμματός του, πολύ περισσότερο της χώρας του. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να επιλέγει συμβουλευτικά τα ”καμμένα χαρτιά” των προκατόχων του και να ακολουθεί – ελλείψει διορατικότητας ή λανθασμένης αντίληψης περί διεύρυνσης – τα λανθασμένα βήματά τους.

Γιατί κανείς εχέφρων πρωθυπουργός δε θα έβαζε σε θέσεις κλειδιά για την Άμυνα της πατρίδας του τους ”κληρονόμους” μιας εθνικής ήττας. Μιας ήττας που λειτουργεί έκτοτε ως κατάρα και ντροπή, αφού – πέρα απ’ το αίμα που δώσαμε στον Μινώταυρο εξ Ανατολών μας – δώσαμε για πρώτη φορά και τμήματα της Επικράτειάς μας.

Κι αντί να ακυρώσουμε τον αρνητικό αντίκτυπο της κατάρας του ’96, τη διαιωνίζουμε έκτοτε με γέφυρα τους ίδιους αμφιλεγόμενους ανθρώπους, που – από θέση συμβούλων – μπόλιασαν στην Εξωτερική μας πολιτική την ”στρατηγική του κατευνασμού”, η οποία έγινε, δυστυχώς, η ”εθνική” στρατηγική μας.

Μια στρατηγική που ασκήθηκε ανεπιτυχώς από την Γαλλία και την Μ. Βρετανία (κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) για κατευνασμό του Χίτλερ, ο οποίος – με την… άδειά τους – απάντησε στην υποδήλωση της δειλίας τους με την προσάρτηση της Σουδητίας (Σύμφωνο Μονάχου, 1938).

Μια στρατηγική που ανέχεται ουσιαστικά τα τετελεσμένα, αφού ευνοεί την υποχώρηση ή την προσχώρηση στις απαιτήσεις του εχθρού (πολιτικές, υλικές ή εδαφικές) με πρόσχημα την μακροημέρευση της ειρήνης.

Πρόκειται, στην περίπτωσή μας, για επαναλαμβανόμενη τακτική υποχώρησης της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας. Για στρατηγική εκβιαστική (μικρογραφία της ωμής στρατιωτικής βίας) που ασκείται μονίμως σε βάρος μας από αυτήν, καθώς – υπό τον φόβο του casus belli – μας εξαναγκάζει σε μόνιμες υποχωρήσεις, μέχρι να κάνει δικά της αυτά που διεκδικεί απ’ τα κεκτημένα μας.

Το τραγικό και παρανοϊκό σε όλα αυτά είναι ότι εμείς – δια των εκλεγμένων εκπροσώπων μας – τα ανεχόμαστε μοιρολατρικά με την υπόδειξη των ”Μεγάλων” (Γερμανίας, Αμερικής, ΝΑΤΟ, ΕΕ), οι οποίοι ελπίζουν ότι με τον τρόπο αυτό – που αποβαίνει σε βάρος της χώρας μας – θα κρατήσουν στην αγκαλιά του Δυτικού κόσμου την Τουρκία, κάτι που εξυπηρετεί όχι μόνο τα οικονομικά, αλλά και τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα.

Εισηγητές της… αειφόρου ραγιαδίστικης πολιτικής που προκρίνουν οι φιλότουρκοι ξένοι σε βάρος μας προς χάριν της Τουρκίας είναι τα ”ορφανά” των Σημίτη και ΓΑΠ (με τα οποία… διεύρυνε ο ΚΜ την ΝΔ σε δεύτερη φάση, μετά την πρώτη της προεκλογικής προσχώρησης στο κόμμα φιλοσκοπιανών ηγετικών στελεχών της ”Φιλελεύθερης Συμμαχίας”).

”Ορφανά” τρόπος του λέγειν, δηλαδή, γιατί βρήκαν ιδανική αγκαλιά μεταλαμπάδευσης της ”ρεαλιστικής” και μη μαξιμαλιστικής πολικής τους τόσο στο υπουργείο Εξωτερικών όσο και στο Μαξίμου, σε επίπεδο συμβουλευτικής πάντοτε.

Συμβουλευτικής η οποία τους υποχρεώνει να παίζουν κατ’ επανάληψη και νυχθημερόν τη θεωρία του ΕΛΙΑΜΕΠ, που βρίσκεται σε αρμονική σύζευξη με εκείνην ”περί εγγυτέρων νήσων” της στρατηγικής της Τουρκίας…

Για κακή τύχη όλων αυτών όμως που έσκαβαν τον λάκο της Ελλάδας για να πετύχουν τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και τις ”καζαν-καζάν” με τους Τούρκους απολαύσεις των κεκτημένων μας, αποκαλύφθηκαν μέσω Wikileaks – δια της διαρροής έκθεσης του ΕΛΙΑΜΕΠ στην τουρκική πρεσβεία των Βρυξελλών – τα ανθελληνικά σχέδιά τους.

Όπως λέει και μια αρχαιοελληνική παροιμία – ”ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον”, που στην προκείμενη περίπτωση είναι ο εν λόγω ιστότοπος του διεθνούς μη κερδοσκοπικού οργανισμού ΜΜΕ και δι’ αυτού ο Ταγίπ Ερντογάν ως τελικός αποδέκτης των εγγράφων που έλαβε μέσω του παραλήπτη γαμπρού του.

Εγγράφων που αποδεικνύουν την… καλή προαίρεση μερίδας ”προθύμων” Ελλήνων (πανεπιστημιακών του Εξωτερικού και διπλωματικών συμβούλων, ως επί το πλείστον) για ύποπτη διακίνηση επιστολών ή εκθέσεων γνώμης με Τούρκους Αξιωματούχους σε βάρος πολύ πιθανόν των εθνικών συμφερόντων μας.

Εγγράφων που – εν προκειμένω – αποδεικνύουν ότι ο Θάνος Ντόκος, ως Γενικός Διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ το 2010, είχε αποστείλει – απ’ το προσωπικό του email – εμπιστευτική (αδημοσίευτη μέχρι τότε) έκθεση του Αναπληρωτή Καθηγητή του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του πανεπιστημίου Μπιλκέντ της Άγκυρας Ιωάννη Γρηγοριάδη, που μας αφορά άμεσα. Αφορά την Εξωτερική πολιτική της ΕΕ και, μέσω αυτής, την Ελλάδα.

Σημειωτέον ότι ο εν λόγω Έλληνας καθηγητής έχει και μια άλλη ιδιότητα. Είναι ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ και η έκθεσή του που έφτασε στα χέρια του ισλαμοδημοκράτη Τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν (δια του παραλήπτη γαμπρού του) είχε τίτλο ”Το Δόγμα Νταβούτογλου -ΥΠΕΞ της Τουρκίας τότε – και η τουρκική εξωτερική πολιτική της ΕΕ για την Τουρκία”.

Η έκθεση αυτή έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μας, γιατί ”φώτιζε κρυφά μονοπάτια” που θα έδιναν τη δυνατότητα στην Τουρκία – αν τα αξιοποιούσε – να προσεγγίσει την Ευρώπη. Ουσιαστικά ο εν λόγω Έλληνας πανεπιστημιακός (εν έτει 2010) διαμόρφωνε με την έκθεσή του πλαίσιο σύγκλισης των απόψεων του θεωρητικού του νεοοθωμανισμού Αχμέτ Νταβούτογλου (τότε ΥΠΕΞ της Τουρκίας) με την ΕΕ!!!..

Με δεδομένα αυτά τα αποκαλυπτικά, που σκιάζουν και τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη γιατί η επιλογή ενός Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας που ”παίζει” σε διπλό ταμπλό άμεσα ή έμμεσα αποβαίνει ζημιογόνα για τα εθνικά μας συμφέροντα, καλείται ο κ. Ντόκος να απαντήσει – έστω και ετεροχρονισμένα στα δυο βασικά ερωτήματα που τίθενται:

1. Με ποια ιδιότητα κάλυψε και προώθησε στην τουρκική πρεσβεία των Βρυξελλών την έκθεση του εν λόγω Έλληνα Ακαδημαϊκού, ο οποίος – αν μη τι άλλο – έδειχνε πως ήθελε να παίξει ρόλο μυστικοσύμβουλου για τον τότε πρωθυπουργό και νυν Πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αδιαφορώντας αν η κίνησή του αυτή απέβαινε μακροπρόθεσμα σε βάρος των συμφερόντων της Ελλάδας;

2. Ποιος μας διαβεβαιώνει ότι στη δεκαετία που μεσολάβησε δεν έφτασαν στα χέρια των Τούρκων παρόμοιου τύπου εκθέσεις φιλότουρκων Ελλήνων ακαδημαϊκών που εργάζονται σε τουρκικά κυρίως πανεπιστήμια; Εκθέσεις ακόμα πιο επικίνδυνες, αν αποκαλύπτουν δια των συμβουλών τους δικά μας απόρρητα ”εθνικά μυστικά”;

Όλα αυτά και πολλά άλλα που αποκαλύπτονται σταδιακά επιβαρύνουν έτι περαιτέρω το κλίμα για τα μυστικά τεκταινόμενα στην Εξωτερική μας πολιτική και αφήνουν βαριά σκιά πάνω απ’ τον Θάνο Ντόκο και τους ”διαπλεκόμενους” ποικιλοτρόπως με την Τουρκία (μέσω… ”κειμένων εργασίας” τους ή άλλως πώς) Έλληνες ακαδημαϊκούς, που παίζουν τον ρόλο του 12ου παίκτη για την Τουρκία.

Το χειρότερο όμως είναι ότι πολλαπλασιάζουν τα ερωτηματικά για την απροθυμία του Έλληνα πρωθυπουργού να πάρει πρωτοβουλίες και να αντιμετωπίσει ευθέως το ζήτημα που προέκυψε μετά τις αποκαλύψεις των WikiLeaks καλώντας για εξηγήσεις τον Ιωάννη Γρηγοριάδη (Επικεφαλής του Προγράμματος Τουρκίας του συνεργαζόμενου με το ΥΠΕΞ και το Μαξίμου ΕΛΙΑΜΕΠ) και τον Σύμβουλο Ασφαλείας του πρωθυπουργού Θάνο Ντόκο.

Οι υποψίες σε βάρος τους βαραίνουν σαν κατηγορίες. Κατηγορίες που λένε ότι – υπό το πνεύμα του εξευμενισμού της Τουρκίας δια της προσφοράς υπηρεσιών προς αυτήν – ενήργησαν προ δεκαετίας με δόλο αμφότεροι (ο μεν – Γρηγοριάδης – συνέταξε την έκθεση και ο άλλος – Ντόκος – την προώθησε αρμοδίως…). Ενήργησαν εν αγνοία του ελληνικού κράτους εκθέτοντας στους αντιπάλους μας απόψεις Εξωτερικής πολιτικής ως να ήταν μυστικοσύμβουλοί τους.

Απόψεις ασύμφορες, πολύ πιθανόν, προς τα εθνικά μας συμφέροντα με τελικό αποδέκτη τον τότε πρωθυπουργό και νυν Πρόεδρο της Τουρκίας, ο οποίος στα χρόνια της ”βασιλείας” του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να σχεδιάζει την υφαρπαγή των εθνικών μας κεκτημένων…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)