Τα πέντε «ΔΕΝ» της επίσκεψης Δένδια και οι παγίδες της Ευρώπης

Ήταν κάτι απροσδιόριστο στην αρχή, σχεδόν ανεπαίσθητο, που με έκανε να μην είμαι απόλυτα ικανοποιημένη, λίγες ώρες μετά την διθυραμβική απ’ τα ελληνικά Μέσα υποδοχή της επίσκεψης του κ. Δένδια στην Κωνσταντινούπολη, ώστε να την κρίνω ως άριστη στην τελική αποτίμησή της.

Με την ψυχραιμία της δεύτερης ματιάς που ακολούθησε τον πρώτο ενθουσιασμό μου κι αφού μελέτησα τα δημοσιευμένα αποσπάσματα της συνέντευξης την οποία έδωσε από κοινού με τον Τούρκο ομόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου, εντόπισα με σιγουριά ότι η αιτία για τον συγκρατημένο ενθουσιασμό μου ήταν τετραπλή.

Η πρώτη είχε να κάνει με την ευκαιρία που έχασε ο ΥΠΕΞ μας να καταγγείλει δημόσια την Τουρκία στο θέμα της ισλαμοποίησης της Αγίας Σοφίας (παγκόσμιου συμβόλου της Ορθοδοξίας και πνευματικού συμβόλου της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας).

Η δεύτερη αφορούσε την αποφυγή του να υπενθυμίσει κατηγορηματικά τα νόμιμα δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο βάσει Συνθηκών και Συμβάσεων, όπως και την αποφασιστικότητά της να υπερασπιστεί την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα της με κάθε μέσον.

Να καταγγείλει, επίσης – ενώπιον των διεθνών ΜΜΕ- την Τουρκία ότι, με όπλο το casus belli, αυτή απαγορεύει στην Ελλάδα να ασκήσει το νόμιμο δικαίωμα επέκτασης των χωρικών της υδάτων στα 12 νμ, ενώ το διασφάλισε με την υπογραφή της στη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982.

Η τρίτη ευκαιρία που έχασε ο υπουργός ήταν – με αφορμή την αναφορά Τσαβούσογλου στους περίπου… ”διωκόμενους” και στερημένους από το δικαίωμα να λέγονται ”Τούρκοι” μειονοτικούς της Θράκης – να αντιπαρέβαλε (κοντά στην σωστή παραπομπή που έκανε στη Λωζάνη) την κατάσταση των δικών μας της ελληνικής μειονότητας Κωνσταντινούπολης, Ίμβρου και Τενέδου, οι οποίοι περνούν τόσο καλά υπό την τουρκική κυριαρχία ώστε έχουν αποδεκατιστεί πληθυσμιακά, σε αντίθεση με τους μουσουλμάνους της Θράκης που αυξάνονται και πληθύνονται…

Η τέταρτη αφορά την απουσία οποιασδήποτε αναφοράς του κ. Δένδια στο Κυπριακό και τη λύση του. Δεν τον ακούσαμε, δηλαδή, να υποστηρίζει δημόσια πως η Ελλάδα είναι υπέρ της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας στην Κύπρο και όχι της διχοτόμησης του νησιού και της δημιουργίας δύο κρατών, όπως επιθυμεί η Τουρκία. Εκτός κι αν προτιθέμεθα να κάνουμε κυβίστηση και σ’ αυτό…

Η πέμπτη και τελευταία αφορά κάτι που με ξένισε, ομολογώ, επειδή το βρήκα υπερβολικό και αρκούντως ωραιοποιημένο. Παρ’ όλα αυτά, πέρασε απαρατήρητο από τα Μέσα, ως… ”βαλκανικό θέμα”, πλην ελάχιστων που το ανέφεραν γιατί κατάλαβαν ότι έχει προεκτάσεις που μας αφορούν.

Πρόκειται για την υμνητική αναφορά του Νίκου Δένδια στην Ευρώπη. Σε μια αποστροφή του λόγου του, συγκεκριμένα, ο υπουργός των Εξωτερικών μας την παρουσίασε τόσο εξειδανικευμένα που έφτασε στα όρια της αλήθειας με την ψευδαίσθηση. Την παρουσίασε ως μια… αλληλέγγυα Οικογένεια για μας με καθαγιασμένες τις προθέσεις και την αξιοπιστίας της…

– […] Η ΕΕ δεν είναι τρίτος αλλά είναι η οικογένειά μας. Είναι το πιο υπερήφανο παράδειγμα συνύπαρξης κρατών στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους […], είπε μεταξύ άλλων ο υπουργός.

Όταν το πρωτοδιάβασα δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το αυθόρμητο μάλλον ειρωνικό γέλιο μου, που οφείλεται στην όχι αδικαιολόγητη διαφοροποίησή μου. Ξέρω, θα μου θυμίσετε πως η Ευρώπη ήταν αυτή που μας έριξε το σωσίβιο των μνημονίων για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία, άσχετο αν δεν το εκμεταλλευτήκαμε εμείς για να αλλάξουμε ριζικά τα κακώς κείμενα στη χώρα μας.

Όμως θα σας θυμίσω κι εγώ το πόσο εκμεταλλεύτηκε αυτή η (γερμανική) Ευρώπη την ημιχρεοκοπία μας, για να σώσει τις Τράπεζές της απ’ την κατάρρευση και να μπορέσει να αντιμετωπίσει με αξιοπρέπεια την οικονομική κρίση στραπατσάροντας τη δική μας.

Όσο για τα θέματα Εξωτερικής πολιτικής, εκεί είναι που δίνει τα… ρέστα της η Ευρώπη προωθώντας – επί το πλείστον – τα γερμανικά συμφέροντα που έχουν να κάνουν με εξαγωγές όπλων και την επιθυμία της Γερμανίας να ξαναχρησιμοποιήσει ως ”πυριτιδαποθήκη” τα Βαλκάνια.

Να σχηματίσει, συγκεκριμένα, ”διαδρόμους” εθνικισμού και αλυτρωτισμού ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου για μια σειρά εξελίξεων σημαντικών και επικίνδυνων που έχουν να κάνουν με αλλαγές συνόρων, γεγονός καλοδεχούμενο για Τουρκία και Αλβανία.

Χώρες αμφότερες αναθεωρητικές που συνδέονται από το 2020, πλέον, με στρατιωτική συμφωνία. Κάτι που δεν ανησυχεί μόνο εμάς (λόγω της ανακίνησης απ’ το ’17 του ζητήματος των Τσάμηδων και του μεγαλοϊδεατισμού τους από τον Έντι Ράμα), αλλά και τους Σέρβους Βόρειους γείτονες οι οποίοι βλέπουν με αγωνία όλο αυτό τον καιρό να διαμορφώνεται μια επικίνδυνη κατάσταση στα σύνορά τους, σαν επακόλουθο εκείνης που είχε επιβάλει το ΝΑΤΟ τον Ιούνιο του 1999, με τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας.

– Είμαι πάντα ανήσυχος και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποτρέψουμε την αποσταθεροποίηση στην περιοχή… Ο καθένας εξοπλίζει τη χώρα του, καθώς δεν υπάρχει πλέον ένας που να κάνει κουμάντο αλλά πολλοί παίκτες. […] Έρχεται κλιμάκωση των συγκρούσεων. Είναι απαραίτητο να εξοπλιστούμε…, είχε πει διορατικά μιλώντας στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Τανγιούνγκ, ο Πρόεδρος της Σερβίας Αλεξάντερ Βούτσιτς τον Οκτώβριο του ’19 ερμηνεύοντας – υπό την σερβική οπτική – την εικόνα η οποία προοικονομούσε από τότε αλλαγές συνόρων στα Βαλκάνια.

Κάτι που πέρασε… ΣΥΡΙΖΑ κι από μας το 2018 (”Συμφωνία Πρεσπών”), άσχετα αν – επιπόλαιοι όντες – το δεχτήκαμε ασκαρδαμυκτί* ως επιβαλλόμενη (απ’ τη Γερμανία) λύση (την οποία επικρότησε, εσχάτως με κυβίστηση ολκής και αφερεγγυότητας ο Άδωνις Γεωργιάδης) αδιαφορώντας για τις μελλοντικές επιπτώσεις της ”εθνικά ασύμφορης” – κατά τον προεκλογικό ΚΜ – ”συμφωνίας”.

Οι φόβοι του Βούσιτς βγήκαν αληθινοί τελικά, γιατί η Ευρώπη (που δεν παύει να είναι ”γερμανική”) ξέρει να στήνει μεθοδικά τις παγίδες. Έτσι, με έγγραφο που αποκάλυψαν τα σλοβενικά ΜΜΕ και αναδημοσίευσε το Βαλκανικό Πρακτορείο Ειδήσεων IBNA, η ΕΕ ”προτείνει αλλαγές συνόρων στα Δυτικά Βαλκάνια” (βλ. Μεγάλη Αλβανία) σε προεκλογική περίοδο για τον Ράμα.

Για τον Πρόεδρο της Αλβανίας Έντι Ράμα, αρχηγό του Σοσιαλιστικού Κόμματος, που όλες οι μετρήσεις τον θέλουν να υπερέχει του Λουλζίμ Μπασά (ηγέτη του Δημοκρατικού Κόμματος και διαδόχου του Σαλί Μπερίσα) – ενόψει των αλβανικών εκλογών της 25ης Απριλίου – και να είναι έτοιμος να κάνει το άλμα προς την τρίτη τετραετία διακυβέρνησής του.

Όπερ σημαίνει για μας (δεδομένων των στενών σχέσεων της χώρας του με την Τουρκία και της υποστήριξης που παρέχει ο Ταγίπ Ερντογάν στην Αλβανία και τον Ράμα προσωπικά) ότι θα υποχρεωθούμε – ως Ελλάδα – απ’ την… ”οικογένειά μας” κατά Δένδια, την Ευρώπη – να χορέψουμε αργά ή γρήγορα το βαλκανικό βαλς που εξυπηρετεί μόνο τους μεγαλοϊδεάτες Βαλκάνιους γείτονές μας, την Τουρκία και την Αλβανία.

Προς το παρόν, ωστόσο, αυτή που μπήκε στον χορό και χορεύει είναι η Σερβία, που βλέπει τα όνειρα περί ”Μεγάλης Αλβανίας” να σιγοντάρονται απροσχημάτιστα από τη Γερμανία η οποία άφησε το αποτύπωμά της στο εν λόγω έγγραφο της ΕΕ.

Έγγραφο που εστάλη ως non-paper στις Βρυξέλλες και τον Βέλγο Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ, προσωπικά, και προτείνει – μεταξύ άλλων – την ένωση του Κοσσυφοπεδίου με την Αλβανία.

Σημειωτέον ότι το ”σλοβενικό” (κατά διπλωματικούς κύκλους στις Βρυξέλλες) έγγραφο για το οποίο μιλάμε – ως ανεπίσημο διπλωματικό, δηλαδή μη κοινοποιήσιμο – δεν έχει επικεφαλίδα ούτε υπογραφή. Επιπλέον επιδόθηκε στον Σ. Μισέλ παρακάμπτοντας το επίσημο διπλωματικό ταχυδρομείο και, ως εκ τούτου, η ύπαρξή του είναι αμφισβητήσιμη, αφού είναι αποκαλυπτική των μεθοδεύσεων της Ευρώπης.

Μεθοδεύσεων που δεν εξυπηρετούν μόνο τους μεγαλοϊδεάτες Αλβανούς, αλλά και τους εθνικιστές Σέρβους και Κροάτες που επιζητούν από χρόνια τρόπους και ψάχνουν για αφορμές οι οποίες θα τους επιτρέψουν – μετά από δεκαετίες – να διαλύσουν και να μοιραστούν τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη.

– Και μας τι μας ενδιαφέρουν όλα αυτά σαν Ελλάδα; θα με ρωτούσε απλοϊκά κάποιος δικός μας.

– Και όμως μας ενδιαφέρουν και μας αφορούν και πολύ μάλιστα, θα του απαντούσα, γιατί η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας δεν ήταν το τέλος για κάποιους σε Ευρώπη και Αμερική, αλλά η αρχή στα σχέδιά τους για αλλαγές συνόρων στα Βαλκάνια. Αλλαγές που περιλαμβάνουν και μας. Τα δικά μας σύνορα με τα Σκόπια και τη Βουλγαρία, σαν προέκταση των αλλαγών που επιδιώκει να προκαλέσει η (αναθεωρητική)Τουρκία στα ανατολικά σύνορά μας…

Κι αυτή είναι η αλήθεια που δεν τολμούμε να ομολογήσουμε ούτε στον εαυτό μας, για να μην… ”γκριζάρουμε” μέσα μας το φωτοστέφανο που βάλαμε εξαρχής στην σύγχρονη Ευρώπη. Μια Ευρώπη που δείχνει όλο και περισσότερο παγιδευμένη στα πλοκάμια της Γερμανίας, αφού – μετά τον πόλεμο του ’99 εναντίον της Γιουγκοσλαβίας – έχει εντείνει τις προσπάθειές της για ένταξη των Σκοπίων και του Μαυροβουνίου στην ΕΕ, ώστε να χρησιμοποιεί αμφότερα τα κράτη αυτά ως σύγχρονα προτεκτοράτα .

Υπό το πρόσχημα αυτό, άλλωστε, η Γερμανία αύξησε την επιρροή της στα βόρεια σύνορά μας και ποδηγετεί έκτοτε τα Σκόπια – μεταξύ άλλων χωρών της Βαλκανικής – σχεδιάζοντας το γερμανικά προσανατολισμένο μέλλον τους με συνεργό στο ”έγκλημα” την Τουρκία.

Για να επανέλθω όμως στο έγγραφο περί αλλαγής συνόρων (η συγγραφή του οποίου αναστάτωσε τη Σερβία, ”ανάγκασε” τη Γερμανία να δηλώσει αμέτοχη και τις ΗΠΑ και Γαλλία εκ διαμέτρου αντίθετες με τον επανασχεδιασμό των συνόρων στην πρώην Γιουγκοσλαβία) οι προτάσεις που τίθενται στο τραπέζι απ’ τους άγνωστους μέχρι τώρα Ευρωπαίους συγγραφείς του είναι φαινομενικά αδιάφορες για μας, αλλά στην ουσία προειδοποιητικές για το τι μπορεί να συμβεί όταν η… προσφιλής μας Ευρώπη αποφασίσει να ανοίξει το κουτί της Πανδώρας στα Βόρεια σύνορά μας με τα Σκόπια.

Αυτό είναι κάτι που απευχόμαστε όλοι, φυσικά, πλην όμως πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να το αντιμετωπίσουμε.Να αντιμετωπίσουμε δηλαδή το ενδεχόμενο ενεργοποίησης (από ξένα, ανθελληνικά Κέντρα) του αλυτρωτισμού των… ”Βορειομακεδόνων” γειτόνων μας.

Κι αυτό εκ παραλλήλου – πολύ πιθανόν – με μια ανάλογη κίνηση στη Θράκη, αν κάνουμε το ολέθριο λάθος και αναγνωρίσουμε εκεί ”τουρκική” μειονότητα, που θα έχει σαν τελικό στόχο της μια αυτόνομη και ανεξάρτητη Θράκη.

Κάτι αντίστοιχο σχεδιάζουν από χρόνια οι υποστηρικτές της ύπαρξης τριών… ”Μακεδονιών” εντός και εκτός Ελλάδας, με μπροστάρηδες τους Σκοπιανούς και τους προστάτες τους, που θέλουν να τις δουν ενωμένες σε μία η οποία να περιλαμβάνει την ελληνική (”του Αιγαίου”), τη βουλγαρική (”του Πιρίν”) και τη ”Μακεδονία του Βαρδάρη” των Σκοπίων.

– Αυτοί είναι ευσεβείς πόθοι των Τούρκων και των Σκοπιανών, που θα μείνουν για πάντα ανεφάρμοστοι όσα έγγραφα και να διακινούνται υπέρ των σχεδίων τους, σας ακούω να λέτε με ιερή αγανάκτηση ή με διάθεση ”σκωπτική”.

Δε λαμβάνετε υπόψη, ως φαίνεται, ότι παρόμοιες προτάσεις επεξεργάζονται τα λεγόμενα ”think-tanks” σε Ευρώπη-ΗΠΑ-Καναδά και Αυστραλία (όπου οι φιλοσκοπιανή προπαγάνδα εξακολουθεί να κρατάει τα σκήπτρα της παραπληροφόρησης) και σε αγαστή συνεργασία με εθνικιστές του Μαυροβουνίου, της Αλβανίας ή της… ”Βόρειας Μακεδονίας” προωθούν λύσεις-πακέτο στον κατάλληλο χρόνο υπέρ των συμφερόντων των ισχυρών, οι οποίοι παίζουν τον ρόλο των ”προστατών” τους.

Για τους λόγους αυτούς – που τους συνδυάζω και με την μη επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία, τις χλιαρά αυστηρές συστάσεις της ΕΕ προς αυτήν για Αιγαίο και Κύπρο και τη συνέχιση της απρόσκοπτης χρηματοδότησής της στο μεταναστευτικό (δύο δισ. το 2020) – οδηγούμαι στην εκτίμηση ότι ο κατά τα άλλα άψογος κ. Δένδιας, στο θέμα της αξιοπρεπούς εκπροσώπησης της Ελλάδας στην Κωνσταντινούπολη, εκθείασε υπέρ το δέον την ”γερμανική” Ευρώπη, την οποία φαίνεται να εμπιστεύεται.

Την εμπιστεύεται και πολύ φοβάμαι πως επενδύει σ’ αυτήν τυφλά, αντί να κρατάει ”μικρό καλάθι”, ενώ η ΕΕ μάς απέδειξε ουκ ολίγες φορές ότι – υπό την ηγεσία της Γερμανίας μετά των ακολούθων της – δεν το αξίζει (φιλοτουρκική η στάση της ηγεμονεύουσας της Ευρώπης Γερμανίας στο λιβυκό, ωμή η παρέμβαση του Συμβουλίου Υπουργών της Ευρώπης κατά του Αρείου Πάγου και υπέρ εκείνων που θέλουν να δημιουργήσουν ”τουρκικούς” συλλόγους στη Θράκη τον Σεπτέμβριο του ’20, ”διαφιλονικούμενη” η θαλάσσια περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου για την Γερμανία, τον Οκτώβριο του ίδιου έτους κλπ).

Όλο αυτό το επιβαρυντικό για τη στάση της Ευρώπης απέναντί μας ιστορικό (προστιθέμενο στις άλλες τρεις αιτίες που προανέφερα) με αναγκάζει να αντιμετωπίσω το πετυχημένο κατά τα άλλα ταξίδι του Νίκου Δένδια με συγκρατημένο ενθουσιασμό, αφού στην τελευταία περίπτωση η ευφυΐα του δεν δικαιολογεί την τόση του ευπιστία, καθώς τα υπάρχοντα δεδομένα στα εθνικά μας θέματα αποδεικνύουν ότι ενίοτε η Ευρώπη μάς στήνει παγίδες…

Λεξιλόγιο: ”ασκαρδαμυκτί”= χωρίς να κουνήσουμε… βλέφαρο

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)