Μοιραίες κυβερνητικές αποφάσεις απάρνησης της εθνικής κυριαρχίας μας…

Ένα απ’ τα λίγα πράγματα που μου έμειναν στο μυαλό σαν απομεινάρι διδασκαλίας της φιλοσοφίας στα πρώτα χρόνια της εκπαιδευτικής πορείας μου, ήταν το ενδιαφέρον που ξυπνούσε στους μαθητές μου ο συγκριτισμός των φιλοσοφικών θεωριών Ελλήνων και ξένων φιλοσόφων και η επικαιροποίηση των λόγων τους με βάση τα ελληνικά δεδομένα.

Διψασμένη καθώς ήμουν για γνώση που θα μετάγγιζα στους μαθητές μου, δεν άφηνα – θυμάμαι – τίποτα αδιάβαστο σχετικά με τη φιλοσοφία, έστω κι αν ταυτιζόταν αυτή περιοδικά με την πολιτική ”ανοίκειων” ιδεολογιών προς εμένα οι οποίες μπορούσαν να σπάσουν το ιδεολογικοπολιτικό κέλυφος αντίστασής μου και να με επηρεάσουν. Αλλά δεν με επηρέασαν. Μόνο διεύρυναν τον γνωστικό μου ορίζοντα.

Ένα απ’ τα πράγματα που συγκράτησα έκτοτε ήταν η Θεωρία της Αντίφασης (ή ”νόμος της ενότητας και πάλης των αντιθέτων”) του Mao Zedong από το βιβλίο του ”Ο Νόμος της Αντίφασης” (σε μτφ. Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου), το οποίο βρήκα – ξεχασμένο και κιτρινισμένο λόγω παλαιότητας – στο Σπουδαστήριο Φιλοσοφίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου.

Μια απ’ τις θέσεις του επαναστάτη κομμουνιστή (ιδρυτή της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας) στο συγκεκριμένο βιβλίο του ήταν ότι. ”ο νόμος της αντίφασης είναι σύμφυτος με τα πράγματα και τα φαινόμενα”. Αυτή του η ρήση κρατήθηκε ζωντανή στην μνήμη μου, γιατί την έβλεπα να εφαρμόζεται – εν πολλοίς – στην πολιτική πολλών Ελλήνων ηγετών η οποία χαρακτηριζόταν από αντιφάσεις.

Αντιφάσεις που συνέβαιναν δυστυχώς και στην Εξωτερική πολιτική μας και ενείχαν τη δύναμη της αυτοαναίρεσης λόγω ελλιπούς ολοκλήρωσης της εθνικής στρατηγικής μας. Κάτι παρόμοιο βλέπω να συμβαίνει και τώρα στην Εξωτερική πολιτική της νυν κυβέρνησης.

Και αυτό εκτιμώ πως οφείλεται είτε σε κενό στρατηγικής της (παρά την συμβουλευτική… αρωγή του ΕΛΙΑΜΕΠ), κάτι που προκαλεί εσωτερικές αντιφάσεις σε επίπεδο θεωρίας και πράξης του ΥΠΕΞ, είτε σε ύπαρξη ”δυαρχίας” σ’ αυτό, ύπαρξης δηλαδή δύο Κέντρων λήψης αποφάσεων για την Εξωτερική πολιτική μας, τα οποία αλληλοαναιρούνται σε κάποιο βαθμό αφήνοντας μετέωρο το ενδιάμεσο όργανο ( ΚΥΣΕΑ).

Αν συμβαίνει πράγματι αυτό (γεγονός επιβεβαιωμένο στην περίπτωση της μυστικής τριμερούς του Βερολίνου το καλοκαίρι του ’20), σημαίνει ότι έχουμε χάσει την μπάλα με την υποχωρητικότητα της ”κατευναστικής” πολιτικής μας, με αποτέλεσμα να λειτουργούμε χωρίς στρατηγικό ειρμό κάνοντας πότε ένα βήμα μπροστά και ένα πίσω και πότε μισό βήμα μπροστά και πολλά πίσω.

Το βήμα μπροστά το κάναμε τον Μάρτιο του 2020 στον Έβρο με την προσπάθεια των ακριτών μας (Στρατού και Αστυνομίας) να υπερασπιστούν το απαραβίαστο των συνόρων μας δίνοντας μάχες σώμα με σώμα απέναντι στην οργανωμένη επίθεση του μεταναστευτικού στρατού του Ερντογάν, για να αναιρέσουμε όμως λίγους μήνες αργότερα ως Πολιτεία – κατόπιν ”οδηγιών”, προφανώς, της Μέρκελ – τη στάση εθνικής αυτοπροστασίας μας.

Και την αναιρέσαμε με ελαστικοποίηση της αντίστασης στα ελληνοτουρκικά σύνορα, η οποία γέννησε τις Δομές Φιλοξενίας και προκάλεσε στην κλιμάκωσή της αλληλοδιαδοχικά γεγονότα, με αποκορύφωμα αυτά που έλαβαν χώρα στο ΚΥΤ Φυλακίου Έβρου τον περασμένο Μάρτιο.

Ένα βήμα μπροστά πήγαμε να κάνουμε και με την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία τον Αύγουστο του 2020, αλλά – φευ! – μάς βγήκε μισό τελικά, αφού αφήσαμε ακάλυπτη τη θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου-32ου μεσημβρινού, με αποτέλεσμα να δώσουμε θάρρος τον Τούρκο να ανέβει στο ”κρεβάτι” μας (παράνομες ερευνητικές επιχειρήσεις του του Oruç Reis επί τρίμηνο μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου).

Ένα βήμα γενναίο μπροστά πήγαμε να κάνουμε με το ταξίδι του Νίκου Δένδια στην Άγκυρα (του Δένδια που πήρε το αίμα του πίσω λόγω της μη συμμετοχής του στην μυστική τριμερή του Βερολίνου με απόφαση του πρωθυπουργού) και τα πήγε καλά, εν πολλοίς, καθώς υπερασπίστηκε τα εθνικά μας συμφέροντα ικανοποιητικά, για να κάνει πολλά βήματα πίσω στη συνέχεια.

Η πρώτη αφορμή γι’ αυτήν την αναίρεση του αξιοπρεπούς βηματισμού μας ήταν η ματαίωση, πριν μια εβδομάδα, της διέλευσης του γαλλικού ερευνητικού πλοίου που φέρει το ελληνικό όνομα ”Αταλάντη” (L’Atalante) από το στενό ανάμεσα στην Κάσο και την Κρήτη (με σκοπό την πραγματοποίηση επιστημονικών ερευνών στη θάλασσα προς τα ανατολικά).

Προτού ακόμα περάσει το στενό και πολύ πριν ανοιχτεί στο κρητικό πέλαγος, το εν λόγω πλοίο ειδοποιήθηκε από τις τουρκικές αρχές ότι μπαίνει σε θαλάσσιες περιοχές όπου ”έχει πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα η Τουρκία” και, ως εκ τούτου, ελέγχει τη διέλευση.

Προς επίρρωση των λεγομένων των τουρκικών αρχών (από τον σταθμό των απέναντι παραλίων ο οποίος εξέδωσε anti-Navtex στην Navtex μας για ασκήσεις στην περιοχή) εμφανίστηκε στην πορεία του γαλλικού ερευνητικού μια τουρκική φρεγάτα, έτοιμη να παίξει τον ρόλο του οικοδεσπότη-κηδεμόνα, για να συνοδεύσει εκτός… ”τουρκικής” επικράτειας την ”Αταλάντη”.

Πώς αντέδρασε στην πρωτοφανή πρόκληση ο ”τροπαιοφόρος” – μέχρι τότε – ”τολμηρός”, ”γενναίος” και με πολλά άλλα ηρωικά κοσμητικά περιβαλλόμενος Νίκος Δένδιας;

Με ένα αξιοπρεπές, αλλά ”λίγο” (από άποψη εντυπώσεων και ουσίας) διάβημα διαμαρτυρίας απ’ την ελληνική πρεσβεία στην Άγκυρα προς την τουρκική πλευρά, αφού δεν τον έπαιρνε λόγω ανωτέρας… βίας (βλ. Μητσοτάκης και στο βάθος τουρκόφιλη Μέρκελ) να επαναλάβει τις παλικαριές της Άγκυρας για τις οποίες όχι μόνο δεν δέχτηκε πρωθυπουργικά συγχαρητήρια, αλλά τα άκουσε κι από πάνω εκ μέρους του μέλους του ΕΛΙΑΜΕΠ (συμβουλευτικού Οργάνου του ΥΠΕΞ και του Μαξίμου) Παναγιώτη Ιωακειμίδη.

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα, τελικά, απ’ το γεγονός αυτό; Η έλλειψη βούλησης για σθεναρή υπεράσπιση της ελληνικής δικαιοδοσίας στα δικά μας νερά από τα υπουργεία Εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας ανάγκασε το γαλλικό ωκεανογραφικό να υποκύψει στο ”σουλτανικό φιρμάνι” που εξυπηρετούσε τα σχέδια της ”Γαλάζιας Πατρίδας και να κάνει μεταβολή αλλάζοντας ρότα με κατεύθυνση τη θαλάσσια περιοχή δυτικά της Κάσου και της Καρπάθου…

Οι Τούρκοι πήραν το αίμα τους πίσω για την ”ήττα” της Άγκυρας και εμείς ξαναγυρίσαμε στην θλιβερή πραγματικότητα της ”πολιτικής του κατευνασμού” με την ουρά στα σκέλια καλύπτοντας – ως κυβέρνηση – την ντροπή μας με τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τα φίλια προς την κυβέρνηση ΜΜΕ τα οποία έσπευσαν να ”σκεπάσουν” τη σκόνη που πήγε να σηκωθεί σε βάρος της, αλλά χάρη σ’ αυτά δε σηκώθηκε.

Και δε σηκώθηκε γιατί η πλειοψηφία των ηλεκτρονικών και έντυπων Μέσων έμεινε κολλημένη στον εντυπωσιασμό και τον ενθουσιασμό που προκάλεσε η 14η Απριλίου (ημέρα επίσκεψης του κ. Δένδια στην Τουρκία) παραμερίζοντας την ντροπή της 19ης (μη παρέμβαση υπεράσπισης των δικαιωμάτων μας στα στενά της Κρήτης και της Καρπάθου), για να μη χαλάσει η… ”σούπα” της επικείμενης έναρξης του τέταρτου κύκλου των ΜΟΕ με την Τουρκία. την οποία κανόνισαν για μας ΝΑΤΟ και Γερμανία…

Η δεύτερη αφορμή για την αναίρεση του αξιοπρεπούς στάσης που κράτησε ο ΥΠΕΞ μας στην Άγκυρα – κατά την κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Τούρκο ομόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου – δόθηκε τρεις μέρες αργότερα (22 /4/’21), όταν – πριν στεγνώσει καλά καλά το μελάνι για την επιτυχημένη παρουσία του εκεί – ο ίδιος κινήθηκε προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση!..

Έτσι, προς δυσάρεστη έκπληξη όλων μας, δήλωσε – σε ερώτηση που του έγινε απ’ το αραβικό δίκτυο Arab News για την διαμάχη Τουρκίας-Ελλάδας και Κύπρου γύρω απ’ τις γεωτρήσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο – το απίστευτο ότι η Ελλάδα ΔΕΝ ενδιαφέρεται για πετρέλαιο και αέριο (τα οποία, ωστόσο, ενδιαφέρουν σφόδρα τους Τούρκους)!

Μια μέρα μετά, ο πρωθυπουργός συγκατένευσε στην εθνική υποχώρηση που σάλπισε ο υπουργός Εξωτερικών του παραδεχόμενος ότι δεν πρόκειται η Ελλάδα να προχωρήσει το πρόγραμμα γεωτρήσεων στο Αιγαίο, για λόγους προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος [γεγονός που προκάλεσε ήδη την εκδήλωση διάθεσης από την ΕΛ.ΠΕ να αποχωρήσει από δύο χερσαία οικόπεδα (”Άρτα-Πρέβεζα” και ”Β.Δ. Πελοπόννησος”), και ένα θαλάσσιο (Δυτικά του Πατραϊκού Κόλπου)]!

Λόγους που αγνόησε, ωστόσο, το ’18 η… εχθρική προς το περιβάλλον κυβέρνηση Τσίπρα, όταν ανακοίνωνε – σε εκδήλωση του Ινστιτούτου Ενέργειας Νοτιοανατολικής Ευρώπης – δια του Προέδρου της Ελληνικής Διαχειριστικής Εταιρείας Υδροπγονανθράκων (ΕΔΕΥ) κ. Μπασιά, ότι ”από το 2019 αρχίζουν γεωτρήσεις για υδρογονάνθρακες στο Ιόνιο, στις περιοχές του Πατραϊκού κόλπου και στο Κατάκολο”.

Και γίνονταν όλα αυτά την ίδια περίοδο που εξελισσόταν εκστρατεία για την προώθηση των θαλάσσιων περιοχών σε Ιόνιο-Κρήτη, οι οποίες δεν είχαν προσελκύει ακόμα το ενδιαφέρον κατά τις διαγωνιστικές διαδικασίες που προηγήθηκαν…

Φευ!.. Είμαστε μια χώρα παρωδία. Κοινώς, μια ασόβαρη χώρα που προσαρμόζει την Εξωτερική πολιτική της στις δυνατότητες ή τις αδυναμίες των εκάστοτε πρωθυπουργών και των υπουργών Εξωτερικών της.

Και σαν τέτοια χώρα που είμαστε, με ανέμελους ”καπετάνιους”, πετάμε στον κάλαθο τον αχρήστων και τα νομοσχέδια των προκατόχων μας οι οποίοι κύρωσαν στη Βουλή συμβάσεις μίσθωσης με πετρελαϊκούς κολοσσούς για την παραχώρηση των δικαιωμάτων έρευνας στα νερά μας…

Και ρωτάω αυτούς που μας κυβερνούν τώρα και προσπαθούν να δικαιολογηθούν μετά την κατακραυγή αποδίδοντας σε παρερμηνεία τις δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών μας. Αυτούς που παίρνουν αποφάσεις-βόμβα για το εθνικό πρόγραμμα έρευνας και εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων μας.

Αποφάσεις ζημιογόνες για τα εθνικά μας συμφέροντα, αφού απαρνούνται τον εθνικό πλούτο κεκτημένων θαλάσσιων περιοχών μας όπως απαρνήθηκαν προηγουμένως την δικαιωματική επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ:

– Γι’ αυτές τις μοιραίες για το μέλλον της Ελλάδας αποφάσεις τους – που ισοδυναμούν με άρνηση της ΑΟΖ, άρνηση ουσιαστικά της εθνικής κυριαρχίας μας – άραγε, ποιος θα πληρώσει; Ή θα θεσπίσουν και για τον εαυτό τους δικαστικό ακαταδίωκτο πανομοιότυπο με εκείνο που θέσπισαν για την Επιτροπή των Λοιμωξιολόγων;

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)