Τα δύο πρόσωπα του Ιανού και του αφελληνισμού…

Ζούμε σε συνθήκες καταπιεστικές πέραν πάσης αμφιβολίας. Ο covid 19, απ’ την μια, η αγωνία σε αγορά και οικονομία μετά το τρίτο lockdown απ’ την άλλη και το αβέβαιο μέλλον των διερευνητικών επαφών μας με την Τουρκία, σε συνδυασμό με τις ακραίες προκλήσεις της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο που θέτουν σε κίνδυνο την ειρήνη, δημιουργούν συνθήκες απειλητικές για την ψυχική ισορροπία μας.

Ωστόσο δεν παύει να υπάρχει η ελπίδα ότι ”Όπου μαυρίλα κλώθεται και γνέθεται // Ήλιοι μικροί γενείτε κι όλο αλέθετε // Σ’ ευλογημένη μέρα βγάζει το κακό // σε δημοσιά πλατιά το στενοσόκακο //, όπως λέει ο Οδυσσέας Ελύτης.

Δεν παύει να υπάρχει ελπίδα, ότι θα γυρίσει ο τροχός της κακοδαιμονίας της Ελλάδας που ευθύνεται για την παρακμιακή πορεία της. Θα γυρίσει ο τροχός και για την ασκούμενη μέχρι τώρα πολιτική των κομμάτων εξουσίας, που αντιμετωπίζουν τον λαό σαν μάζα και μετατρέπουν σε πεδίο βολής τον τομέα της Παιδείας.

Αχ αυτή η ελπίδα πόσες γενιές Ελλήνων μεγάλωσε, χωρίς να καρποφορήσει… Και τα παιδιά που μεγάλωσαν ”Θυμούνται τα λόγια του πατέρα: εσύ θα γνωρίσεις καλύτερες μέρες // Δεν έχει σημασία τελικά αν δεν τις γνώρισαν, // λένε το μάθημα οι ίδιοι στα παιδιά τους // Ελπίζοντας πάντοτε πως κάποτε θα σταματήσει η αλυσίδα // ίσως στα παιδιά των παιδιών τους ή στα παιδιά των παιδιών των παιδιών τους //…”, όπως λέει ο Μανώλης Αναγνωστάκης.

Κι εμείς είμαστε τα παιδιά που μεγάλωσαν με τα όνειρα του πατέρα τους για μια καλύτερη Παιδεία. Για μια Παιδεία με βιβλία κρίνα στις σχολικές τάξεις και δασκάλους-ποιητές, όπως ονειρευόταν ο Παλαμάς, που να εκπέμπουν οράματα για κάθε τι αγαθό, για να χτίσουν επάνω του τα όνειρά τους οι νέοι.

Για κάθε τι αγαθό που να απορρέει απ’ την δημιουργική συνείδηση και τον άδολο πατριωτισμό, τη φιλοπατρία… Φευ!.. Τα μεγάλα οράματα διαψεύστηκαν και οι ελπίδες γκρεμίστηκαν σαρωμένες απ’ την επαναστατική δύναμη του μισελληνισμού.

Του μισελληνισμού που υπονομεύει μόνιμα την Παιδεία μας με κύριο ένοχο – ανεξαρτήτως κυβερνήσεων – το καθ’ ύλην αρμόδιο υπουργείο της το οποίο βάζει την υπογραφή του για έγκριση ή επανέκδοση στα σχολικά βιβλία που κυκλοφορούν.

Κυκλοφορούν και… οπλοφορούν βάζοντας στο σημάδι την αλήθεια και την εθνική συνείδηση των μαθητών και των λίγων φωτισμένων δασκάλων τους που τα διάβαζουν και σκοτεινιάζει το πρόσωπό τους από θλίψη, θυμό και απογοήτευση, γιατί επιχειρούν ολική αποδόμηση της ελληνικής ιστορίας μέσα από αγωγούς κομματικής ιδεοληψίας και χοντρής προπαγάνδας…

Φευ!.. ”Εκείνο που διδάσκει η ιστορία είναι ότι δε διδασκόμαστε τίποτε από αυτήν”, είπε ο Χέγκελ κι αυτό το γνωρίζουμε καλύτερα απ’ όλους τους άλλους λαούς εμείς οι Έλληνες. Το γνωρίζουν πρώτοι και πάνω απ’ όλους οι πολιτικοί εξουσίας που μια ζωή αναθέτουν τη συγγραφή σχολικών βιβλίων στους προσωπικούς ή κομματικούς φίλους τους με βάση την αριστεία τους (αν και συχνά ελέγχεται αυτή για το… γνήσιο του τίτλου της) αδιαφορώντας αν έχουν επάρκεια εθνική και ηθική, για να τα γράψουν.

Την απουσία αυτής της επάρκειας φανερώνουν κάποια απ’ τα σχολικά εγχειρίδια που έχουν γραφεί από επιστήμονες αμοραλιστές οι οποίοι υπονομεύουν την έννοια της αρετής και τα προγονικά ιδανικά μας, μέχρις σημείου να νιώθεις στα εσώψυχά σου τον ανοίκειο προς τον ελληνισμό παραλογισμό της αμφισβήτησης των ιστορικών δεδομένων.

Έναν παραλογισμό που σε κάνει να βλέπεις σαν εφιάλτη την εικόνα της διάβρωσης της Παιδείας μας και να υιοθετείς ασυζητητί τον λόγο του Καζαντζάκη παραφράζοντας μόνο την επιλογή του μαθήματος:

”Κοιτάζω γύρω μου, κοιτάζω μέσα μου •

η αρετή τρελάθηκε, η ιστορία τρελάθηκε,

η ύλη τρελάθηκε…”

Και η ελληνική ιστορία τρελάθηκε πολλές φορές στην πατρίδα μας λόγω των ακατάλληλων υπουργών Παιδείας που επέλεγαν με λανθασμένα κριτήρια (πολιτικών σκοπιμοτήτων ή προσωπικών σχέσεων) τους συγγραφείς των σχολικών εγχειριδίων, κάτι που οδήγησε σταδιακά – καθώς το κακό διαιωνιζόταν με τις επανεκδόσεις τους – στον εκφυλισμό της εκπαιδευτικής πολιτικής και γενικότερα της Παιδείας, που κατάντησε εθνικά αποπροσανατολισμένη.

Το 2007 ήταν έτος συνειδητοποίησης αυτού του εκφυλισμού, γιατί ήταν η χρονιά που ταρακούνησε την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και δι’ αυτής τον ελληνικό λαό ο οποίος έμεινε εμβρόντητος, όταν πληροφορήθηκε για το επίμαχο σχολικό εγχειρίδιο Ιστορίας της Έκτης Δημοτικού (”Στα νεότερα και σύγχρονα χρόνια”), του οποίου βασική συγγραφέας – με ανάθεση της υπουργού Μαριέττας Γιαννάκου-Κουτσίκου – ήταν η Μαρία Ρεπούση (καθηγήτρια Ιστορίας και Ιστορικής Εκπαίδευσης στο ΑΠΘ και βουλευτής τότε της ΔΗΜΑΡ).

Και έμεινε εμβρόντητος ο λαός μας, γιατί το βιβλίο αυτό – πέραν του ότι έβριθε από ”σοβαρές παραλείψεις, λάθη και απροσεξίες” (όπως γνωμοδότησε η Ακαδημία Αθηνών κατά παραγγελίαν του υπουργείου) – εξόργισε τους Έλληνες με τα περί…” συνωστισμού” το ’22 στο λιμάνι της Σμύρνης και όχι μόνο.

Τους εξόργισε γιατί ήταν ένα αφήγημα ”κατασκευασμένο” (προσαρμοσμένο στις πολιτικές ιδεοληψίες της), ανιστόρητο (”Μορφή ένοπλης αντίστασης θεωρείται και η δράση των κλεφτών” // Η Ιερή Συμμαχία ”είχε στόχο την διατήρηση της τάξης και των συνόρων μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών” κλπ)
και επονείδιστο αφού αρνιόταν την γενοκτονία απ’ τους Τούρκους 353.000 Ελλήνων ποντιακής καταγωγής (γενοκτονία που αναγνωρίστηκε επίσημα και ομόφωνα από την Βουλή το 1998 και το 2006 απ’ το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μαζί με αυτές των Αρμενίων και των Ασσυρίων).

Τους εξόργισε γιατί ένα υπουργείο Παιδείας έκανε τη χείριστη δυνατή επιλογή στο πρόσωπο της Μαρίας Ρεπούση, η ακαταλληλότητα της οποίας στον ρόλο συνέχισε να γίνεται αντικείμενο συζήτησης και τα μετέπειτα χρόνια.

Κι αυτό παρά το γεγονός ότι αποσύρθηκε από τον διάδοχο της Μαριέττα Γιαννάκου στο υπουργείο Παιδείας Ευριπίδη Στυλιανίδη λίγους μήνες αργότερα (Σεπτέμβριος 2007) ωθώντας την συγγραφέα του να το επανεκδώσει την επόμενη χρονιά (εκδ. ”Βιβλιόραμα”), για να το παρουσιάσει σε αίθουσα εκδηλώσεων της ΕΣΗΕΑ με συντονιστή τον δημοσιογράφο Παντελή Καψή και ομιλητή – μεταξύ άλλων – τον Αλέκο Αλαβάνο…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά η συζήτηση για εκείνο το απαράδεκτο βιβλίο έφτασε μέχρι την 19η Μαΐου του 2012. Την ημέρα μνήμης, λοιπόν, της Γενοκτονίας των Ποντίων – επί Προέδρου της Βουλής Βύρωνα Πολύδωρα – η Μαρία Ρεπούση ”ξαναχτύπησε”, την ώρα που τηρούνταν ενός λεπτού σιγή στην μνήμη των θυμάτων της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Ιωνίας από τους Τούρκους.

Και ”ξαναχτύπησε” με την αποχώρησή της θέλοντας να δείξει με ξεκάθαρο τρόπο την διαφωνία της. Διαφωνία που την ταύτιζε απόλυτα – σε επίπεδο επιχειρηματολογίας – με τις τουρκικές θέσεις, οι οποίες αρνούνταν εξαρχής κατηγορηματικά ότι υπήρξε γενοκτονία στην περίπτωση των Ποντίων και των άλλων Ελλήνων της Μικράς Ασίας…

Επτά χρόνια μετά, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ένας άλλος υπουργός Παιδείας, (ο πιο ακατάλληλος ίσως για τη θέση αυτή, γιατί προσάρμοζε την ελληνική ιστορία στις αριστερές ιδεοληψίες του παραμορφώνοντας την αλήθεια) ερμήνευσε ως ”αιματηρή εθνοκάθαρση” και όχι γενοκτονία το προμελετημένο έγκλημα των Νεοτούρκων που αφορούσε σε σφαγές και εκτοπισμούς Ελληνικών πληθυσμών στον Πόντο – κατά την περίοδο 1914-1923 – και στοίχισε τη ζωή περίπου 213.000-368.000 Ελλήνων (353.000 κατά προσέγγιση).

Υπενθυμίζω ότι από το εν λόγω υπουργείο – επί ”Κυβερνώσας Αριστεράς” – πέρασαν άλλα δυο ακατάλληλα πρόσωπα, με αρνητική συμβολή στην ιστορία του:

Ο πρώτος είναι ο άπατρις βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και Ομότιμος καθηγητής Ιστορίας του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ Αντώνης Λιάκος, που τοποθετήθηκε το 2015 ως Πρόεδρος της Επιτροπής του Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία ενώ ήταν γνωστός για την ανθελληνική θεωρία του.

Τη θεωρία περί ασυνέχειας, δηλαδή, του ελληνικού έθνους. Της απάρνησής του, ουσιαστικά, αφού υποστήριζε ανέκαθεν ο εν λόγω πανεπιστημιακός και πολιτικός ότι το ελληνικό έθνος είναι κατασκευή των Βαυαρών μετά τη Γαλλική επανάσταση κι ότι το κράτος έκανε τους Έλληνες κι όχι οι Έλληνες το κράτος…

Ο δεύτερος είναι ο…”πυρίκαυστος ” ΥΦΕΠ (προερχόμενος από τους ΑΝΕΛ) Κώστας Ζουράρις, που δε δίστασε να πει από βήματος της Βουλής των Ελλήνων πως ”και να χάσουμε μερικά νησιά, δεν πειράζει”… Δε δίστασε ακόμα να πει πως θέλει και πολλά τζαμιά (κοντά στα πολλά Αρχαία Ελληνικά που ζητούσε για το σχολείο).

Με δεδομένα αυτά τα ενδεικτικά, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δεν μας λείπει μόνο η εθνική στρατηγική και η τεχνητή νοημοσύνη (για την οποία… μεριμνά ήδη ο υπουργός Επικρατείας και Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκος Πιερρακάκης), αλλά και η εθνική ενσυναίσθηση ως εργαλείο άσκησης πολιτικής στο υπουργείο Παιδείας μας.

Στο υπουργείο που ΔΕΝ πορεύεται χρόνια τώρα – επί Αριστερών/Κεντροαριστερών ή Κεντροδεξιών κυβερνήσεων – με εθνικούς στόχους, ώστε να γαλουχήσει η ελληνική Εκπαίδευση υψηλόφρονες νέους με αγάπη για την πατρίδα και πίστη στις αρετές και τα ιδανικά των προγόνων τους.

Αντ’ αυτού επιδεικνύει και αποδεικνύει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο ότι, ανεξαρτήτως του κόμματος που κυβερνά, στο υπουργείο Παιδείας θρονιάστηκε μόνιμα ο διπρόσωπος Ιανός του ανθελληνισμού, που παίζει ρόλο υπονομευτικό και διαβρωτικό αφού όχι μόνο δεν προχωρά στην ουσιαστική αναβάθμιση της Εκπαίδευσης μπολιάζοντας τον αποχρωματισμένο πυρήνα της με ελληνορθόδοξο πνεύμα, αλλά αφήνει ”άπροικες”, ”γυμνές”, τις Σχολικές Βιβλιοθήκες της χώρας μας και (το χειρότερο) κλείνει ή προτίθεται να κλείσει Σχολικές Βιβλιοθήκες σε εθνικά ευαίσθητες περιοχές (Βιβλιοθήκες Φερών Έβρου, Ξυλαγανής Ροδόπης, Μύκης Ξάνθης)!

Κι αυτό ενώ γνωρίζει πως – με την απώλειά τους – θα χαθούν τα μοναδικά φυτώρια ελληνικής γλώσσας και πολιτισμού (η Μύκη της Ξάνθης, έχει τη μοναδική ελληνόφωνη Βιβλιοθήκη στα Πομακοχώρια), τη στιγμή που ανθούν στη Θράκη – για παράδειγμα – τουρκικές βιβλιοθήκες γεμάτες από βιβλία εθνικιστικού περιεχομένου.

Και φυσικά όλα αυτά με την… ευγενική χορηγία του Προξενείου Κομοτηνής και άλλων ”αγγελιοφόρων” της Τουρκίας, οι οποίοι παίζουν συχνά ρόλο ”ελεύθερων σκοπευτών” στην πατρίδα μας ή οργανωμένων σε ομάδες κατασκόπων της Τουρκίας, όπως αυτοί που συνελήφθησαν ”χθες” στην Ρόδο και ”σήμερα” στην Κω…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)