Μπορεί μια εικόνα να σε κάνει να ανατριχιάσεις από συγκίνηση και περηφάνια μαζί; Σίγουρα, ναι, γιατί το έχω βιώσει λίγες, αλλά σημαδιακές φορές στη ζωή μου. Και μια απ’ αυτές είχε για αφορμή της μια φωτογραφία απ’ τη Γλαύκη της Ξάνθης που είχε αναρτήσει πριν από τρία χρόνια (30 Μαΐου 2018) η υποψήφια τότε Αντιπεριφερειάρχης των ΑΝΕΛ Χρύσα Ούτση.
”Έτσι αποχαιρετούν οι Πομάκοι τα παιδιά τους που πάνε στο Στρατό!”, έγραφε η λεζάντα της φωτογραφίας, που έδειχνε πράγματι πως οι ”ετικεταρισμένοι” απ’ την Άγκυρα – ως Τούρκοι – Πομάκοι τηρούν ευλαβικά το έθιμό τους να ξεπροβοδούν τα παιδιά τους στον στρατό με την Ελληνική σημαία στα χέρια!
Κι αυτό την ώρα που κάποιοι Έλληνες βουλευτές συναγελάζονται από χρόνια με όργανα της τουρκικής προπαγάνδας στη Θράκη (βλ. Χουσεΐν Ζεϊμπέκ του ΣΥΡΙΖΑ) και σπεύδουν για υποστήριξή τους στα δικαστήρια (δίκη ψευτομουφτή Ξάνθης Αχμέτ Μέτε).
Την ώρα που δημόσιοι λειτουργοί γίνονται όργανα του εχθρού με τη θέλησή τους ή όχι (βλ. άρθρο: ”Επιμορφωτικά” σεμινάρια ανθελληνισμού σε δημόσιους λειτουργούς της Θράκης), για να μην πάρω στα σοβαρά τις φήμες και για κάποια ανώτερα στελέχη των ΕΔ μας εκεί που ”συναναστρέφονται με χαφιέδες τουρκόφρονες της μουσουλμανικής μειονότητας”…
Την ώρα που γίνονται όλα αυτά, λοιπόν – κρυφά ή φανερά – οι Πομάκοι της ελληνικής Θράκης στην πλειοψηφία τους ”φωνάζουν” με έργα κι όχι με λόγια το ”Είμαστε Έλληνες στη ζωή και το θάνατο” και όχι κουρδιστά οργανέτα υπό την προσταγή του ”κηδεμόνα” – Τουρκία!!!
Με δεδομένο αυτό και έχοντας υπόψη μας τις ουρές που άφησαν πίσω τους η ιδιωτική επίσκεψη της Εμινέ Ερντογάν στη Θράκη το 2011, αυτή του Τούρκου Αντιπροέδρου Χακάν Τσαβούσογλου το ’17 (ο οποίος εξέπεμψε μήνυμα για την ”Εθνική Ημέρα Αντίστασης”) και η επίσημη επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν λίγο αργότερα (επίσκεψη που εξέθρεψε το θράσος και τον ανθελληνισμό τουρκόφρονων μειονοτικών), είναι εύλογο να γεννάται η καχυποψία σ’ εμάς τους Έλληνες για τα ”φίδια” που περιζώνουν τη Θράκη.
Είναι εύλογη η καχυποψία με την οποία υποδεχθήκαμε την είδηση της ”ιδιωτικής” επίσκεψης-πρόκλησης του υφυπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας στην ακριτική ελληνική Περιφέρεια, ο οποίος τον Μάρτιο του ’20 – εν μέσω της απόπειρας εισβολής του μεταναστευτικού στρατού του Ερντογάν στον Έβρο – είχε παρομοιάσει την όλη κατάσταση με… Άουσβιτς.
Σίγουρα δεν αποφασίστηκε τυχαία αυτή η καλά οργανωμένη επίσκεψη και θα έχει τις παρενέργειές της σε βάρος μας στο ορατό μέλλον, γιατί δίνει την εντύπωση ήδη πως λειτουργεί σαν… ”απάντηση” στην πετυχημένη εν πολλοίς επίσκεψη Δένδια στην Άγκυρα.
Και δίνει αυτήν την εντύπωση γιατί – υπό το πέπλο της ιδιωτικότητας – τίθενται σε εφαρμογή καλοσχεδιασμένες κινήσεις εθνικής σημασίας εκ μέρους του Τούρκου ΥΦΕΞ Γιαβούζ Σελίμ Κιράν (υπεύθυνου για θέματα μειονότητας), ο οποίος (με συνοδό τον πρέσβη της Τουρκίας στην Αθήνα Μπουράκ Οζουγκερτζίν) ξεκίνησε απ’ την Κομοτηνή την ιδιωτική του επίσκεψη στη Θράκη αποκαλώντας την πόλη ”κεντρική πόλη της τουρκικής μειονότητας της Δυτικής Θράκης”…
Η πρώτη επαφή του στην Κομοτηνή ήταν αυτή με τον επικεφαλής του τουρκικού Προξενείου Μουράτ Ομέρογλου (το μακρύ χέρι της Τουρκίας στη Θράκη), για να ακολουθήσει στη συνέχεια η συνάντησή του με τον ψευτομουφτή Κομοτηνής Ιμπραήμ Σερίφ (που είχε καταδικασθεί το 2019 απ’ το δικαστήριο Αλεξανδρούπολης για αντιποίηση αρχής το ’16 στο Κόμαρο Έβρου, επειδή ”άσκησε παράνομα υπηρεσία λειτουργού θρησκεύματος υποκαθιστώντας τον τότε νόμιμο μουφτή Κομμοτηνής Μέτσο Τζεμαλή”).
Αμέσως μετά τον Σερίφ, ο Τούρκος ΥΦΕΞ συναντήθηκε με τον ψευτομουφτή Ξάνθης Αχμέτ Μετέ και το βράδυ της πρώτης μέρας παραμονής του παρέστη σε Ιφτάρ (δείπνο) σε ξενοδοχείο της πόλης στο πλαίσιο του Ραμαζανιού.
Τη δεύτερη και τελευταία μέρα επίσκεψής του στη Θράκη επισκέφθηκε το 1ο Μειονοτικό Δημοτικό Σχολείο της Κομοτηνής και αμέσως μετά – πλαισιωμένος από τον Αχμέτ Μετέ – επισκέφθηκε το Μειονοτικό Γυμνάσιο-Λύκειο της Ξάνθης, για να μεταβεί στη συνέχεια αεροπορικώς στη Θεσσαλονίκη (αφού έκανε πάνω από δέκα αναρτήσεις στο twitter για την ”τουρκική μειονότητα”), πριν καταλήξει στον τελευταίο προορισμό του, το Διδυμότειχο (με σκοπό να δει εκ του σύνεγγυς τα έργα αναστήλωσης του ιστορικού τεμένους Βαγιαζήτ, μετά την καταστροφική πυρκαγιά του ’17) και από εκεί να επιστρέψει οδικώς στην Τουρκία.
Αυτά ως προς το ”επίσημο” μέρος της ανεπίσημης επίσκεψης του Κιράν, γιατί σίγουρα δεν ήρθε για ταξίδι αναψυχής στην ελληνική Θράκη ο Τούρκος υφυπουργός. Ήρθε για να εκπέμψει διεθνώς το μήνυμα της ανάγκης για αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας στην Ελλάδα και να εμψυχώσει – λίγο πριν το μουσουλμανικό Ραμαζάν Μπαϊράμ στις 13-15 Μαΐου – τους τουρκόφρονες μειονοτικούς που ”δουλεύουν” προπαγανδιστικά για λογαριασμό του Προξενείου Κομοτηνής και, συνεπώς, της Τουρκίας.
Πλήρης επιβεβαίωση του συμπεράσματος αυτού ήταν, άλλωστε, και η δήλωση – καταγγελία του στη Θεσσαλονίκη (με αφορμή την επίσκεψή του στο σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ) πως ”ασκούνται πιέσεις, περιορισμοί κατά των ανθρώπων τους σε θέματα ελευθερίας της γλώσσας, της θρησκείας και της λατρείας”. Μια δήλωση παντελώς αβάσιμη, απαράδεκτη και προκλητικά συκοφαντική κατά της Ελλάδας, καθώς:
1. Οι μουσουλμάνοι μειονοτικοί – πέραν των δικαιωμάτων ισότητας που απολαμβάνουν – όχι μόνο δεν καταπιέζονται πολιτικά, αλλά (από τις 6 έδρες των νομών Ξάνθης και Ροδόπης) κατέχουν σήμερα ήδη στο Ελληνικό Κοινοβούλιο τις 3 (ισόποσες δηλαδή με εκείνες των χριστιανών βουλευτών).
Επιπλέον, η πολιτική εκπροσώπηση των μειονοτικών της Δυτικής Θράκης είναι μεγαλύτερη αναλογικά με το πληθυσμό της μειονότητας. Το τουρκόφρονο ”κόμμα της Άγκυρας”, μάλιστα (γνωστό ως ΚΙΕΦ (Κόμμα Ισότητας – Ειρήνης και Φιλίας ή DEB) – παλιό κόμμα του Τούρκου εθνικιστή Αχμέτ Σαδίκ, που διεκδικεί την ανεξαρτησία της Θράκης – είναι πρώτο σε ψήφους σε Ξάνθη -Ροδόπη. Κι αυτό μόνο σε καταπίεση δεν παραπέμπει…
2. Από τους οκτώ Δήμους από ανήκουν στους Ν. Ξάνθης και Ροδόπης οι τρεις έχουν δήμαρχο μουσουλμάνο στη Θράκη, ενώ η Περιφέρεια Ανατ. Μακεδονίας και Θράκης έχει τρεις εκλεγμένους μουσουλμάνους σε θέσεις νομαρχιακών σύμβουλων.
3. Στη Θράκη, επίσης, λειτουργούν 320 τεμένη, κάτι που καθιστά έωλες τις καταγγελίες Κιράν για στέρηση των θρησκευτικών ελευθεριών της μειονότητας.
4. Στον τομέα της Παιδείας όχι μόνο δεν υστερούν τα παιδιά της μειονότητας έναντι των χριστιανόπουλων, αλλά αντίθετα από την εποχή που ο ΓΑΠ ήταν υπουργός Παιδείας (1993: Κυβέρνηση Α. Παπανδρέου – 1996: Κυβέρνηση Κ. Σημίτη) έχουν προνομιακή μεταχείριση (10% των εισακτέων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ είναι μειονοτικοί και εισάγονται χωρίς βαθμολογία στις σχολές που επιθυμούν (ακόμα και υψηλόβαθμες όπως Πολυτεχνείο, Ιατρική, Νομική), έστω κι αν έχουν χαμηλές επιδόσεις, ακόμα και κάτω απ’ την βάση …
5. Στη Θράκη οι μουσουλμάνοι αυξάνονται και πληθύνονται (σε αντίθεση με τους Έλληνες μειονοτικούς σε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο, που απ’ την… πολλή καλοπέραση συρρικνώνονται) και συγχρόνως αναπτύσσονται επιχειρηματικά ως ελεύθεροι επαγγελματίες (πάνω από 50 αριθμούνται, ήδη, με ετήσια έσοδα των επιχειρήσεών τους πάνω από 100 εκατομμύρια ευρώ, σύμφωνα με στοιχεία της τουρκικής τράπεζας ZIRRAT η οποία έχει υποκαταστήματα σε Ξάνθη – Κομοτηνή).
Επιπλέον, ενώ οι μουσουλμάνοι επιχειρηματίες δεν προσλαμβάνουν χριστιανούς εργαζόμενους, οι χριστιανοί συνάδελφοί τους στηρίζονται στα ”φθηνά χέρια” και γι’ αυτό τους προτιμούν απ’ τους ομοθρήσκους τους.
6. Απ’ τη δεκαετία του ’90 και εντεύθεν το Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής (εκμεταλλευόμενο την αδιαφορία των ελληνικών κυβερνήσεων) τοποθέτησε ψευδομουφτήδες σε Ξάνθη και Κομοτηνή, για να ελέγχει καλύτερα την μειονότητα στην προσπάθεια της Τουρκίας να περνάει ανενόχλητα την προπαγάνδα της, κάτι που δεν μπορούσε να κάνει με τους διορισμένους απ’ το ελληνικό κράτος (νόμιμους) μουφτήδες της μουσουλμανικής μειονότητας.
Σημειωτέον ότι για το θέμα του διορισμού των τελευταίων η Άγκυρα έχει σηκώσει κατ’ επανάληψη πολλή σκόνη και – βάζοντας δόλια στην ίδια ζυγαριά την ”εκλογή” τους – όπως αποκαλεί την επιλογή του ελληνικού κράτους – με εκείνην του Οικουμενικού Πατριάρχη – πιέζει τις ελληνικές κυβερνήσεις να της επιτρέψουν να τους εκλέγει η ίδια.
Αυτό όμως αντίκειται στη Συνθήκη της Λωζάνης (1913) και, επιπλέον, είναι κάτι ακατανόητο διεθνώς, αφού σε όλες τις χώρες του κόσμου οι μουφτήδες διορίζονται, δεν εκλέγονται, καθώς ασκούν και δικαστική εξουσία [μουφτήδες+καδήδες] (δικαστές).
7. Υπάρχει πλήρης ελευθεροτυπία στη Θράκη, σε αντίθεση με την ανυπαρξία της στην Τουρκία και τον περιορισμό στο ελάχιστο των Ελληνικών εφημερίδων της Κωνσταντινούπολης, οι οποίες μπορούν να ασκούν στοιχειώδη πολιτική κριτική στην ηγεσία της Τουρκίας.
Συνδυάζοντας όλα τα σχετικά με τις επίσημες ή ανεπίσημες επισκέψεις υψηλόβαθμων Τούρκων Αξιωματούχων στην ελληνική Θράκη που μόνο δυσάρεστα προοιωνίζονται για το μέλλον της, κρατάμε ως μόνο θετικό της Εξωτερικής πολιτικής μας γύρω απ’ το θέμα αυτό την άδεια λειτουργίας που έδωσε η Ελλάδα στο πρώτο ευκτήριο οίκο Αλεβιτών στη χώρα μας.
Κάτι που δυσαρέστησε όσο προφανώς την Τουρκία, γιατί:
α) Η σχέση της με τους Αλεβίτες στο έδαφός της είναι κακές, γιατί αποτελούν ”ωρολογιακή ”βόμβα” στα πλευρά της πολλαπλάσιας ισχύος απ’ την κουρδική. Βόμβα που μπορεί να ”σκάσει” στην Τουρκία στα πρώτα σημάδια πολιτικής αποσταθεροποίησης
β) Οι Αλεβίτες της Θράκης (που μένουν στα ορεινά Πομακοχώρια) είναι αναφανδόν εναντίον της σουνιτικής κυριαρχίας στη Θράκη, υπέρμαχος της οποίας είναι ο Ταγίπ Ερντογάν και
γ) Η Τουρκία βλέπει με δυσαρέσκεια το γεγονός ότι η Ελλάδα – έστω κι αργά – προσπαθεί να αποκαταστήσει τις διαρραγείσες κατά το παρελθόν σχέσεις εμπιστοσύνης του κράτους της με το μουσουλμανικό στοιχείο της Θράκης [Πομάκους (50%) – Αλεβίτες τουρκογενείς (40%) και Ρομά (10 %)], το οποίο επιχειρούσε και επιχειρεί κατ’ ερπανάληψη να οικειοποιηθεί καθ’ ολοκλήρου η Τουρκία και ο Πρόεδρός της.
Σε μια απ’ τις ομιλίες του, μάλιστα, ο Ταγίπ Ερντογάν έφτασε στο σημείο να αποκαλεί ”Τούρκους” όλους του μουσουλμάνους της ελληνικής ακριτικής Περιφέρειας, ενώ ανέβασε τον αριθμό των μειονοτικών (τους οποίους αποκαλεί ”Τούρκους”) σε 150.000 (ενώ είναι 105.000 σύμφωνα με την απογραφή του 2011) συγκαταλέγοντας στους τουρκόφρονες την πλειάδα των μουσουλμάνων μειονοτικών Θράκης που έχουν αλεβίτικη, πομάκικη ή αθιγγάνικη καταγωγή, ενώ έχουν εκφράσει επανειλημμένα ότι είναι ενσυνείδητοι Έλληνες.
Πέραν αυτού, κάτι που αποδείχθηκε περίτρανα απ’ την επίσκεψη του Γιαβούζ Σελίμ Κιράν στη Θράκη, είναι ότι κάθε επίσκεψη Τούρκου Αξιωματούχου που συγκαλύπτεται υπό τον μανδύα της ιδιωτικότητας έχει σαν κύριο στόχο της να εκπέμψει το μήνυμα διεθνώς περί ”καταπιεσμένων Τούρκων” στην Ελλάδα.
Ένα μήνυμα παντελώς ψευδές, υποβολιμιαίο και διχαστικό, καθώς η πλειονότητα των Ελλήνων μουσουλμάνων της Θράκης ζει αρμονικά – εδώ και έναν αιώνα σχεδόν – με τους Έλληνες χριστιανούς και μοιράζονται μαζί τους τα ίδια δικαιώματα που τους παρέχει η ελληνική δημοκρατία.
Όπερ σημαίνει ότι η καταγγελία του Τούρκου ΥΦΕΞ (με αφορμή την επίσκεψή του στο σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ) πως ”ασκούνται πιέσεις, περιορισμοί κατά των ανθρώπων τους σε θέματα ελευθερίας της γλώσσας, της θρησκείας και της λατρείας” είναι προβοκατόρικη, απαράδεκτη και προκλητικά συκοφαντική κατά της Ελλάδας.
Με δεδομένα αυτά, εύλογη είναι η ομόθυμη απαίτηση του ελληνικού λαού προς την κυβέρνηση (η οποία δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι τα όρια της ευγένειας και της ανοχής μας έναντι των προκλητικών γειτόνων μας θέτουν σε κίνδυνο τα εθνικά μας συμφέροντα) να κόψει τον βήχα στους ”ασυνόδευτους”, ”απρόσκλητους” και ”χωρίς αναφορά στην Ελλάδα” Τούρκους.
Αυτούς που τολμούν να αποκαλούν ”τουρκική κοινότητα” την μουσουλμανική μειονότητα Θράκης μέσα στο ”σπίτι” μας και παραδίδουν μαθήματα ειρήνης και ελευθερίας στην Ελλάδα. Μαθήματα από μια χώρα φιλοπόλεμη και ανελεύθερη σε μια χώρα που γέννησε την δημοκρατία και υπερασπίστηκε με θυσίες τις θεμελειώδεις ελευθερίες χάριν της ανθρωπότητας!
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
