Casus belli και απενεργοποιημένο ΔΕΑΧ* οδηγούν Ελλάδα-Κύπρο σε ιστορική ευθανασία

«Μη ζητάς να ξεπεράσεις τη ζωή. Μη ζητάς να γίνεις Θεός…», συμβούλευε ο τραγικός ποιητής Αισχύλος έναν Ολυμπιονίκη της εποχής του. Όμως στο κυνήγι για την κατάκτηση του ύψιστου στόχου, που έφτασε να αγγίξει το θείο, δε συμμετείχαν μόνο οι Ολυμπιονίκες (οι οποίοι λατρεύονταν ως θεοί στην αρχαία Ελλάδα), αλλά όλοι οι Έλληνες της κλασικής αρχαιότητας.

Της εποχής που ό,τι γεννιόταν στον τόπο αυτό ήταν προϊόν έμπνευσης, νόησης και ψυχής με αποδέκτη τον κόσμο όλο. Τον κόσμο που έβλεπε τη συνεισφορά των Ελλήνων σαν θεϊκή ευλογία η οποία φώτιζε το αίνιγμα της ανθρώπινης ζωής. Φώτιζε ένα δημιουργικό παρόν και γεννοβολούσε προοπτικές για ένα ακόμα πιο εξαίσιο μέλλον.

– Ματαιότης ματαιοτήτων σε ένα σωρό παραλλαγές, θα μου πείτε, συγκρίνοντας την μεγάλη γενιά των Ελλήνων αρίστων (στην πιο τρανή τους εποχή, που ανέδειξε τον σοφό νου, την ανδρεία και την πίστη τους στην ιδέα της πατρίδας) με τις στερημένες από σύμβολα νίκης γενιές των σύγχρονων.

Γενιές που όχι μόνο δε βγάζουν αρίστους αρετής και φιλοπατρίας, αλλά αντίθετα αυγατεύουν τους ασυνείδητους Έλληνες και τους μισέλληνες, οι οποίοι αποτελούν ”πρότυπα παρακμής” και αρνησιπατρίας.

Με τα δεδομένα αυτά, που κλιμακώθηκαν μεταπολιτευτικά, οδηγήθηκε ο Ελληνισμός σε παρακμιακή πορεία. Μια πορεία που κατέληξε στον πιο ντροπιαστικό κύκλο της σύγχρονης ιστορίας του, με επίχειρα της κατάπτωσής του τα μνημόνια της αναξιοπρέπειας, της φτώχειας και της ταπείνωσης της ψυχής του.

Κι αυτό το τελευταίο ήταν το οδυνηρότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί, γιατί φτωχοί υπήρξαμε εμείς οι Έλληνες πολλές φορές κατά το παρελθόν. Όμως κρατούσαμε την αξιοπρέπεια και την περηφάνια μας, τα οποία πλαισιώναμε πάντα – όντας εφευρετικοί – με το χιούμορ, τη φαντασία μας και, πάνω απ’ όλα, τη δύναμη της ψυχής μας.

Φευ!. Όλα αυτά χάθηκαν ως δια μαγείας βιώνοντας τη σύγχρονη τραγωδία μας η οποία μας άφησε γυμνούς από αρετές και με περίσσια θυμού να καίει τα σωθικά μας. Ενός θυμού ανάκατου με αισχύνη και εκδικητικότητα για τους υπαίτιους της κατάντιας μας. Γι’ αυτούς που προσέβαλαν βάναυσα την εθνική μας υπόσταση, τις παραδόσεις, την ιστορία και τον πολιτισμό μας ωθώντας μας μακριά απ’ τα ίχνη του ένδοξου παρελθόντος μας.

Τώρα θα μου θυμίσετε, ξέρω, πως η μεταπολεμική Ελλάδα ανέβηκε και κατέβηκε κορυφές πάμπολλες φορές. Έτσι από τη Δόξα του ’40 και της Εθνικής μας Αντίστασης έφτασε στον αδελφοκτόνο Εμφύλιο και την μετεμφυλιακή (φτωχή, κηδεμονευόμενη και εξαρτώμενη) εκδοχή της.

Κι από εκεί έφτασε στη δικτατορία, όπου – μες στους αγώνες της για δικαιοσύνη, δημοκρατία και ελευθερία – ξεφύτρωσαν στάρια ολόχρυσα – ένας Σεφέρης, ένας Ελύτης, ένας Χατζιδάκης, ένας Θεοδωράκης, ένας Κακογιάννης… – που κράτησαν απρόσβλητο το εθνικό ένστικτο και ανάστημά της.

Ένα ανάστημα που πάλευε χρόνια να κρατηθεί στο ύψος του δίνοντας ωραίους αγώνες στο πλευρό της Κύπρου (1964-1973), μέχρι που ήρθε η ώρα να γκρεμιστεί σαρωμένο απ’ την προδοσία της (1974). Ήταν ο κύκλος της προτελευταίας ντροπής (πριν απ’ τον μνημονιακό, το τελευταίο), που δεν έκλεισε ακόμα.

Και δεν έκλεισε γιατί η Ελλάδα είναι νομοτελειακά υποχρεωμένη -με βάση την εθνική ασυτογνωσία – να αποδείξει ότι το ”ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ” της τουρκικής κατοχής του βόρειου τμήματος της Κύπρου ισχύει και περιμένει τη συμβολή της στην εδαφική αποκατάσταση του νησιού, έστω κι αν οι καιροί είναι χαλεποί όπως έδειξε το αδιέξοδο της Πενταμερούς για το Κυπριακό στη Γενεύη (τέλη Απριλίου 2021).

Με τα δεδομένα αυτά και ενόψει της κορύφωσης των αναθεωρητικών και επεκτατικών βλέψεων της Τουρκίας σε Θράκη-Αιγαίο και Κύπρο, είναι πρόδηλη η ανάγκη συσπείρωσης των Ελλήνων (Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων) και όχι η αποσυσπείρωσή τους, που επιχειρείται από κάποιους ”αλληλέγγυους” φιλομετανάστες της ελληνικής δημοσιογραφίας, οι οποίοι κινούνται υποβολιμαία την πιο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα μας.

Υποβολιμαία και ανθελληνικά, αφού – αντί να καταγγέλλουν τις τουρκικές ακταιωρούς που (με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση) μπαίνουν στα ελληνικά χωρικά ύδατα για να εμβολίσουν σκάφη της Frontex εντεταλμένα να αποτρέψουν την παράνομη μετανάστευση στα νησιά μας – καταγγέλλουν την πατρίδα μας στην αρμόδια Ευρωπαία Επίτροπο Ίλβα Γιόχανσον για παράνομες επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο, χωρίς να σκέφτονται ότι με τέτοιες ενέργειες γιγαντώνουν σε βάρος μας την τουρκική προπαγάνδα.

Την προπαγάνδα που τρέφει την τουρκική προκλητικότητα στο όνομα της ”Γαλάζιας Πατρίδας” και τις προσδοκίες για αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας στους τουρκόφρονες πολίτες της Θράκης. Αυτούς που με τις κλιμακούμενες ενέργειές τους υπέρ των τουρκικών συμφερόντων επιβεβαιώνουν τη διείσδυση του νεοοθωμανικού πνεύματος εντός των τειχών μας με την αναβάθμιση της τουρκικής στρατηγικής.

Μιας στρατηγικής αναθεωρητικής που στοχεύει στην επικαιροποίηση της Συνθήκης της Λωζάνης και εκκολάπτει σε βάρος του Ελληνισμού ιδιαίτερα επικίνδυνα σχέδια, αφού:

1. Στην περίπτωση της Θράκης, ρίχνει όλο το βάρος στην πλύση εγκεφάλου της μειονότητας (δια των γνωστών ”ανταποκριτών” της, με εποπτεύουσα αρχή το Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής), προκειμένου να προωθήσει – σε πρώτη φάση – την αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας στην Ελλάδα και – σε δεύτερη – την ιδέα αυτονόμησης ή και δημιουργίας ακόμα ανεξάρτητης Θράκης (ένωση Ανατολικής με Δυτική).

2. Στην περίπτωση του Αιγαίου, πλην της ”συνεκμετάλλευσής” του (που ισοδυναμεί ουσιαστικά σε διχοτόμηση), η Τουρκία ζητά την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, ενώ έχει χαρτογραφήσει ήδη απ’ το ’16 ως ”γκρίζα ζώνη” (με βάση τη λίστα EGAYDAAK, η οποία αντικατοπτρίζει τις επιδιώξεις της στο ελληνικό Αρχιπέλαγος) 152 νησιά και βραχονησίδες μας.

Νησιά και βραχονησίδες που εκτείνονται από τη Ζουράφα (ανατολικά της Σαμοθράκης) έως το νοτιότερο άκρο της Επικράτειάς μας, τη Γαύδο, η οποία ”κοιτάζει” το Λιβυκό Πέλαγος.

3. Στην περίπτωση της Κύπρου (τον έλεγχο της οποίας σχεδίαζε ανέκαθεν και όχι την προσάρτηση του βόρειου – υπό κατοχή – τμήματός της) η Τουρκία πέτυχε πολλαπλά ”επιτεύγματα”, αν σκεφτεί κανείς ότι – αφού έφερε εις πέρας, προ του ’74, το σχέδιό της για αναγνώριση μιας τουρκόφωνης μειονότητας ως τουρκικής – παίζει έκτοτε ρόλο ”μητέρας”-προστάτιδας ελέγχοντάς την.

Στη συνέχεια πέτυχε την αναγνώριση της τουρκοκυπριακής μειονότητας σε Κοινότητα (μια απ’ τις δυο Κοινότητες της Κύπρου) και τώρα ζητά την αναγνώριση των Τουρκοκυπρίων ως χωριστού λαού και έθνους έχοντας καταφέρει να ξεχαστεί η κυπριακή τραγωδία του ’74. Η τραγωδία που έφερε σε δεινή θέση την Κύπρο, αφού το 40 % του εδάφους της στα βόρεια του νησιού βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή και παραμένουν σ’ αυτό 40.000 Τούρκοι στρατιώτες.

Με τα δεδομένα αυτά, το ανδρείκελο της Τουρκίας στην Βόρεια Κύπρο (ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Ερσίν Τατάρ) μιλάει ευθέως για δυο ανεξάρτητα κράτη στο νησί προωθώντας την τουρκική προπαγάνδα η οποία επηρέασε ήδη τον υπουργό Οικονομίας της Κύπρου Χάρη Γεωργιάδη (αναπληρωτή προέδρου του κυβερνώντος ΔΗΣΥ), ο οποίος – στις αρχές του χρόνου – παραδέχτηκε ως σχεδόν τετελεσμένη τη διχοτόμηση της Κύπρου, πράγμα που – αν συμβεί – θα ανοίξει το δρόμο για την πλήρη τουρκοποίησή της.

Κι αυτό φυσικά θα ισοδυναμεί με δεινή ήττα για Ελλάδα και Κύπρο από άποψη εθνική, γεωπολιτική και γεωστρατηγική. Προ του κινδύνου αυτού, οι δυο αδελφές χώρες πρέπει να υψώσουν το εθνικό τους ανάστημα και – αφήνοντας κατά μέρος κάθε υπονομευτική προτροπή των ξένων (και δη των Βρετανών) για υιοθέτηση νέου τύπου Σχεδίου Ανάν για την Μεγαλόνησο – να επιμείνουν στην εφαρμογή του ψηφίσματος 3212 του ’74 (που το είχε ψηφίσει και η Τουρκία) και να απορρίψουν ασυζητητί το προτεινόμενο δίλημμά της:

Ένα δίλημμα που στοχεύει στον απόλυτο έλεγχο των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου. Ένα δίλημμα που στηρίζεται σε ένα είδος τελεσιγράφου προς Ελλάδα και Κύπρο:

– Ή θα αποδεχθείτε ως βάση διαπραγμάτευσης τη Διζωνική Λύση δύο ίσων οντοτήτων (της Ελληνοκυπριακής και της Τουρκοκυπριακής) με απαραίτητη προϋπόθεση δύο χρόνια Τ/Κ Προεδρία – δύο Ε/Κ και δυνατότητα τουρκοκυπριακού βέτο στις αποφάσεις, ή θα αποδεχθείτε τη διχοτόμηση της Κύπρου, δηλ. την ύπαρξη δύο κρατών, με μοιρασιά 50% – 50% των εσόδων των υδρογονανθράκων της κυπριακής ΑΟΖ…

Η Άγκυρα, όπως βλέπετε – εκμεταλλευόμενη τα λάθη, τις φοβίες, τον κομματισμό και την ανικανότητα των δικών μας (Ελλήνων και Κυπρίων πολιτικών) προωθεί τον στόχο της να κρατά αιχμάλωτες τις δυο χώρες υπό την απειλή του casus belli για την πρώτη και ενός τρίτου Αττίλα για τη δεύτερη, μέχρι να ακρωτηριάσει εδαφικά την Ελλάδα και να προσαρτήσει όλη την Κύπρο στην τουρκική Επικράτεια.

Αυτό που σκοπεύει να κάνει δηλαδή και με τα νησιά του Αιγαίου, χωρίς να αποκλείεται απ’ τους σχεδιασμούς της και η Θράκη, με την ελπίδα ότι η Ελλάδα — που δε διαθέτει στρατηγική αντίστασης και ήδη απενεργοποίησε το ΔΕΑΧ για στρατιωτική βοήθεια στην Κύπρο, ενώ (υπό τον φόβο του casus belli) απεμπόλησε δια στόματος του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη τις… ”μαξιμαλιστικές” (κατά Ροζάκη) ιδέες της για επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 νμ — θα διολισθήσει αργά ή γρήγορα στην ιστορική ευθανασία της συμπαρασύροντας και την ελεύθερη Κύπρο.

*ΔΕΑΧ: Δόγμα Ενιαίου Αμυντικού Χώρου

*Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)