Σε σταυροδρόμι εξελίξεων Ελλάδα-Τουρκία λόγω «Γαλάζιας Πατρίδας» και Μεσανατολικού

Η Ιστορία, έστω κι αν δείχνει κάτι άυλο, αφηρημένο στα μάτια των νέων κυρίως, των άπειρων, που ταυτίζουν την ιστορική γνώση με δογματισμούς και ιδεολογίες, δεν είναι παρά το άθροισμα αναρίθμητων περιπτώσεων, ανθρώπινων μοιρών και γεγονότων που τα προκάλεσαν άνθρωποι με φιλόδοξα βήματα τα οποία διασταυρώθηκαν με τα μεγάλα και φοβερά δικά της.

Στον λαβύρινθο της ιστορίας των ελληνοτουρκικών σχέσεων τα πιο έντονα χνάρια τα άφησε ασφαλώς τον περασμένο αιώνα ο ιδρυτής του νεότερου τουρκικού κράτους Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος ήθελε την Τουρκία κοσμική χώρα και για τον λόγο αυτό – πέρα απ’ τις συνταγματικές αλλαγές του εκδημοκρατισμού της – έκανε την μετατροπή την Αγίας Σοφίας από τζαμί σε μουσείο το 1934.

Ογδονταεπτά χρόνια μετά, ωστόσο, η τουρκική δημοκρατία και οι ριζοσπαστικές φιλοδοξίες του Μουσταφά Κεμάλ σαρώθηκαν απ’ την θεοκρατική δημοκρατία του νεοοθωμανού Ταγίπ Ερντογάν η οποία βαδίζει ολοταχώς στα χνάρια αυτής του Ιράν, παρά τις διαφορές της στο ισλαμικό δόγμα (Σουνίτες οι Τούρκοι μουσουλμάνοι – εξ ου και το συνταίριασμά τους με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους που μισούν ο,τιδήποτε κοσμικό – Σηίτες οι Ιρανοί με θρησκευτικό ηγέτη τον Ροχανί).

Κοινή συνισταμένη των ηγετών των δύο χωρών είναι η ενίσχυση της πολιτικής τους θέσης με όχημα το Ισλάμ. Το Ιράν το έχει πετύχει αυτό από χρόνια κα γι’ αυτό αποτελεί ήδη πρότυπο για την Ερντογανική Τουρκία, μιας και η άλλη (η Κεμαλική) ακόμα ανθίσταται, με μικρές όμως ελπίδες επιβίωσης (πάνω από 30.000 είναι οι φυλακισμένοι ως ύποπτοι στις ”πύλες της κολάσεως” [βλ. τουρκικές φυλακές], ενώ οι αντιφρονούντες ”Γκιουλενιστές” ή οι φερόμενοι ως ”Γκιουλενιστές” υφίστανται το βασανιστήριο της απομόνωσης).

Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής του Ταγίπ Ερντογάν είναι η έντονη στροφή της Τουρκίας προς το Ισλάμ, ειδικά μετά την ανάρρησή του στον προεδρικό θώκο το 2014 και την εκδήλωση του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 2016, που του επέτρεψε – ω του θαύματος! – να κάνει τις μεταρρυθμίσεις οι οποίες χρειάζονται για την αποκαθήλωση του Κεμαλισμού και την μετατροπή της χώρας του σε ”θεοκρατική δημοκρατία”.

Αριστοτεχνικό σχέδιο δομημένο από ένα εξόχως ευφυές μυαλό, που είναι ταυτόχρονα επικίνδυνο γιατί διεγείρει τα επιθετικά ένστικτα των βαρβάρων εξ Ανατολών μας, όπως τα εξέφρασε τελευταία ο σύμβουλος του Τούρκου Προέδρου Μεσούτ Χακκί Τζασίν σε διαδικτυακή ανάρτησή του με αφορμή τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ τον Ιούνιο και αναφορά στην Ελλάδα:

– Εμείς είμαστε οι κόκορες της περιοχής. Είμαστε έτοιμοι να κόψουμε τα κεφάλια αυτών που μας προκαλούν. Ας δώσουν όσα όπλα θέλουν στην Ελλάδα, δεν θα έχει διαφορά…

Το μήνυμα του νέου ”σουλτάνου” και των Αξιωματούχων του απευθύνεται ως τρομοκρατική υπενθύμιση – μέσω ημών – σε όλη τη Δύση, αν και η πλειονότητα των ηγετών της δεν φαίνεται να το έχει συνειδητοποιήσει και τυρβάζει περί άλλων ακόμη.

Το δυστύχημα είναι ότι δε φαίνεται να το έχουν συνειδητοποιήσει και οι περισσότεροι έχοντας και κατέχοντες εξουσία εδώ στην Ελλάδα. Δε φαίνεται να συνειδητοποίησαν δηλαδή το μέγεθος της απειλής που μας περιζώνει, καθώς το μουσουλμανικό τόξο περικύκλωσης της Ελλάδας καλά κρατεί και είναι εκκωφαντικά ενεργό σε βάρος μας.

Η εξάπλωση, άλλωστε, της επιρροής της Άγκυρας από τα Σκόπια και την Αλβανία ως τη Λιβύη το αποδεικνύει με το παραπάνω απομυθοποιώντας τραγικά το αφήγημα ότι η ”Συμφωνία των Πρεσπών” θα ανέκοπτε την διείσδυση της Τουρκίας στα Βαλκάνια με κύριο στόχο την Ελλάδα.

Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας (του συμβόλου της Ορθοδοξίας και της Βυζαντινής αυτοκρατορίας) σε τζαμί ήταν μόνο η αρχή του ισλαμο-εθνικιστικού ονείρου του Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος – μετά την θεαματική επίδειξη ισλαμικής δύναμης τον Ιούλιο του ’20 και την επίδειξη πολιτικής πυγμής απ’ το ’16 και μετά με την εκκαθάριση των Γκιουλενιστών απ’ τον δημόσιο βίο της χώρας του, είναι στοχοπροσηλωμένος στην επεκτατική Εξωτερική της πολιτική, που ακούει στο όνομα ”Γαλάζια Πατρίδα”.

Συμπαραστάτες του στον αγώνα αναθεωρητισμού για ανάδειξη του νεοοθωμανισμού ως κυρίαρχης δύναμης της Μεσογείου με διεύρυνση του διεθνούς βεληνεκούς της στα τετραπέρατα της γης, είναι η τουρκική νομενκλατούρα, το θρησκευτικό κατεστημένο δηλαδή της Τουρκίας.

Αυτό που – μιμούμενο το ιρανικό – τον ωθεί να εγκαθιδρύσει απολυταρχικό καθεστώς και να καταστείλει κάθε αντιπολιτευτική φωνή κλείνοντας το στόμα των πολιτικών του αντιπάλων με στοχευμένες κινήσεις μεγαλοϊδεατισμού σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων γειτονικών χωρών και κυρίαρχα της Κύπρου και της Ελλάδας.

Για να το πετύχει όμως αυτό ο Ταγίπ Ερντογάν χρειάζεται αρραγές εσωτερικό μέτωπο, που δεν το έχει. Γιατί, πέρα απ’ την ανοιχτή πληγή των Κούρδων και των Αλεβιτών της Τουρκίας, βρίσκονται σε νευρική κρίση και σύγχυση οι Κεμαλιστές βλέποντας την πατρίδα τους να κατευθύνεται γοργά προς τον αντίποδα του κεμαλικού ονείρου και τους ίδιους να βιώνουν ριζικές αλλαγές στην καθημερινή τους ζωή.

Αλλαγές που δίνουν τον τόνο της αλλαγής του πολιτικού στίγματος της χώρας προς μια ισλαμική δημοκρατία, αφού τα τεμένη έχουν πολλαπλασιαστεί στην Τουρκία και στα κοσμοπολίτικα καφέ της Άγκυρας και της Πόλης εμφανίζονται όλο και πιο συχνά γυναίκες με παραδοσιακά hijab (ισλαμικές μαντίλες), την ίδια στιγμή που η Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων της γείτονος χώρας κατακλύζεται από την προσέλευση διπλάσιων εργαζομένων , εμπνευσμένων απ’ το θεοκρατικό όνειρο του Ταγίπ Ερντογάν…

Αυτή η εσωτερική διαπάλη στην Τουρκία μεταξύ Ερντογανιστών ισλαμοεθνικιστών και Κεμαλιστών φιλοευρωπαίων που απεύχονται την μετατροπή της πατρίδας τους σε θεοκρατικός κράτος με επί κεφαλής έναν ”νεο-σουλτάνο” τύπου Χομεϊνί, ίσως να είναι και η σωτηρία μας από τη λαίλαπα της ”Γαλάζιας Πατρίδας”.

Κι αυτό γιατί – στην προσπάθειά του να αυξήσει την ολοένα και συρρικνούμενη δημοφιλία του ρίχνοντας νερό στον μύλο του εθνικιστικού λαϊκισμού ισλαμιστικού τύπου που πανηγύρισε τη συμμαχία του με την παλαιστινιακή Χαμάς, ο Ταγίπ Ερντογάν αποξένωσε πολιτικά και διπλωματικά την Τουρκία στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα να αυξήσει τον αριθμό των εχθρών της και να την κάνει αντιπαθή ακόμα και σε ομόθρησκες με αυτήν χώρες (Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία, ΗΑΕ…)

Όσο για την ανάμειξή της στο Ουκρανικό (ανάπτυξη στρατηγικών σχέσεων με την Ουκρανία με μεταφορά τουρκικών drones εκεί), αυτή φέρνει την Τουρκία αντιμέτωπη με την στρατηγική σύμμαχό της Ρωσία (απ’ τη στιγμή που με τον εχθρό της και δήλωσε παρούσα στο πλευρό του ΝΑΤΟ στην Μαύρη Θάλασσα).

Ωστόσο δεν είναι μόνο η Ρωσία εξοργισμένη με την Τουρκία, αλλά και οι ΗΠΑ για μεγάλο χρονικό διάστημα τώρα, γιατί η επιθετικότητα και διεκδικητικότητά της έχουν ξεπεράσει τα όρια ανοχής των Αμερικανών, αφού είναι πλέον εξόφθαλμο πως η εισβολή στο Βόρειο Ιράκ το καλοκαίρι του ’20 (με το πρόσχημα να διώξει απ’ τα σύνορά της τους Κούρδους εξτρεμιστές που την απειλούσαν) ήταν μια πρόφαση για περαιτέρω επέκταση της επιρροής της σε βάρος γειτονικών της κρατών Νότια (Ιράκ-Συρία) και κρατών της Ανατολικής και Κεντρικής Μεσογείου (Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος-Λιβύη).

Ο φιλοπόλεμος χαρακτήρας της άνοιξε ήδη σαν βεντάλια ενώπιον όλων. Η έμμεση έκκληση της ΥΠΕΞ της Λιβύης Νάιλα Μοχάμεντ ελ-Μανγκούς στον Τούρκο ομόλογό της Μεβλούτ Τσαβούσογλου (αρχές του τρέχοντα μήνα) να αποσύρει τον στρατό και τους μισθοφόρους της Τουρκίας από τη χώρα της ακούστηκε σαν κρύο ανέκδοτο στα αυτιά των Τούρκων μεγαλοϊδεατών και, προπάντων, του Προέδρου τους Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος ετοιμάζει αποστολή μισθοφόρων από τη βόρεια Συρία στην Ουκρανία.

Τα δεδομένα αυτά, στα οποία προστέθηκε η μετατροπή σε εμπόλεμη ζώνη της Μέσης Ανατολής λόγω της συνεχιζόμενης κλιμάκωσης μεταξύ Ισραήλ-Παλαιστίνης (που προκάλεσε ήδη την πρώτη εβδομάδα μεγάλο αριθμό θυμάτων) ξύπνησαν την κοιμώμενη ΕΕ αναγκάζοντάς την να ξεκινήσει απ’ το τελευταίο, το οποίο – πέρα από επείγον – είναι και πιο εύκολο να διαχειριστεί, καθώς τον επεκτατισμό του Ταγίπ Ερντογάν τον καλύπτει με την φιλοτουρκική στάση της η Γερμανία.

Έτσι συγκάλεσε ήδη – δια του Υπάτου Εκπροσώπου Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας Ζοζέπ Μπορέλ – έκτακτη τηλεδιάσκεψη την ερχόμενη Τρίτη, 18/5/’21, για το Μεσανατολικό αφήνοντας ανενόχλητο τον Τούρκο Πρόεδρο να συνεχίζει να αμφισβητεί με τις navtex και anti-navtex του την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο.

Όπως ακριβώς έκανε τελευταία με την έκδοση anti-navtex νοτιοανατολικά της Καρπάθου σε… αντίποινα της navtex της 14ης Μαΐου που εξέδωσε η Υδρογραφική Υπηρεσία του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού ενόψει των ασκήσεών του με πραγματικά πυρά στη θαλάσσια περιοχή μας.

Όλα αυτά συντείνουν, φυσικά, σε τρεις απολήξεις:

1. Στη διεύρυνση του ψυχολογικού χάσματος μεταξύ Τουρκίας και Δύσης (αφ’ ης στιγμής η μεν Τουρκία τάσσεται αναφανδόν κατά του Ισραήλ, ενώ η Αμερική και η Ευρώπη υπέρ του για γεωπολιτικούς και ηθικούς λόγους (επιλογή χρέους μετά το πογκρόμ των Εβραίων απ’ τους Ναζί κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο).

2. Στην χρυσή ευκαιρία που έχει η Άγκυρα, με αφορμή τη σύγκρουση Ισραηλινών-Παλαιστινίων, να παρουσιαστεί ως ηγέτιδα δύναμη του μουσουλμανικού κόσμου, και

3. Στον εξαναγκασμό της Ελλάδας να διευρύνει την αποκλειστικά περί τα ελληνοκυπριακά στρατηγική προσανατολισμού της εντάσσοντας σε αυτήν την επαναξιολόγηση της στάσης της στο Παλαιστινιακό με βάση το εθνικό της συμφέρον.

Όπερ σημαίνει ότι τα νέα δεδομένα της στρατηγικής συμμαχία μας με το Ισραήλ θα προκαλέσουν αναγκαστικά ανακατατάξεις στις καλές και πολύχρονες σχέσεις μας με τους Παλαιστίνιους.

Σχέσεις που βρίσκονται ήδη σε δοκιμασία λόγω των πρωτοβουλιών της Τουρκίας υπέρ τους, με στόχο όχι μόνο να αυτοχρισθεί η ίδια προστάτης των απανταχού μουσουλμάνων, αλλά και να διαταράξει τις φιλικές μας σχέσεις με τους Παλαιστίνιους εργαλειοποιώντας το Παλαιστινιακό για να μας υπερφαλαγγίσει παρουσιάζοντας την Ελλάδα στα μάτια τους ως στρατηγικό πλέον εταίρο του Ισραήλ και παλιό φίλο που τους πρόδωσε και συντάχθηκε στο πλευρό του εχθρού τους.

Κι αυτή η εικόνα της τουρκικής προπαγάνδας σε βάρος μας διακτινίζεται ιλιγγιωδώς με τις προσβάσεις που διαθέτει η Τουρκία στα παλαιστινιακά εδάφη και σε χώρες όπως η Αίγυπτος, η Λιβύη, η Συρία κλπ, όπου έχει απλώσει τα δίκτυα του ο Ταγίπ Ερντογάν ενισχύοντας τα φιλοτουρκικά ισλαμιστικά δίκτυα.

Ως εκ τούτου, ίσως χρειαστεί να επαναξιολογήσει η Αθήνα την πάγια μέχρι τώρα θέση της για ”δημιουργία δύο κρατών στην περιοχή, ώστε ο παλαιστινιακός λαός να ασκήσει το δικαίωμα του στην αυτοδιάθεση”, γιατί δεν μπορεί να είναι ”και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ”.

Πρωταρχικά και κύρια όμως θα πρέπει η χώρα μας – καθώς βρίσκεται σε σταυροδρόμι εξελίξεων λόγω ”Γαλάζιας Πατρίδας” και Μεσανατολικού – να προσανατολίσει την Εξωτερική της πολιτική της στη διασφάλιση των συμφερόντων της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.

Κι όταν μιλάμε για την τελευταία ο νους μας τρέχει στην πολύπαθη Κύπρο μας την οποία έχουμε πάντα στο μυαλό και την καρδιά μας, γιατί – άσχετα με τον ρόλο μας ως εγγυήτριας δύναμης – η Κύπρος είναι για μας η μικρή Ελλάδα της Ανατολικής Μεσογείου η ριγμένη σαν χρυσοπράσινο φύλλο στο πέλαγο, που περιμένει από την μεγάλη αδελφή της έμπρακτη στήριξη για δικαίωση και αποκατάσταση της εδαφικής της ακεραιότητας…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)