To διαπλεκόμενο βαθύ κράτος οδηγεί την Ελλάδα σε μια νέα εθνική τραγωδία

Ο ελληνικός λαός εδώ και 12 χρόνια ζει την αποσύνθεση όχι απλά του νεοελληνικού κράτους, των θεσμών και των λειτουργών του αλλά την τυμπανιαία αποσύνθεση ενός διαπλεκόμενου συστήματος που κυβερνάει εδώ και δεκαετίες τη χώρα από τα παρασκήνια.

Πλέον δεν πρόκειται μόνο για τη γνωστή διαπλοκή πολιτικών και μεγαλοεπιχειρηματιών που είναι γνωστό χαρακτηριστικό στη διακυβέρνηση κάθε καπιταλιστικής χώρας. Ούτε για την εξειδίκευση του φαινομένου στην Ελλάδα καθώς οι διαπλεκόμενοι μεγαλοαστοί είναι συχνά και βαρόνοι του τύπου. Αλλά και για την εμφάνιση ενός τρίτου πόλου της διαπλοκής που μπορούμε ξεκάθαρα να πούμε πως λέγεται μαφία και που θεαματικά φωνάζει την παρουσία του στις δολοφονίες ή απόπειρες δολοφονιών γνωστών δημοσιογράφων.

Κάτι που κάνει την Ελλάδα να μπαίνει στο κλαμπ των χωρών που η μαφία είναι μέρος του συστήματος όπως πχ η Ιταλία, το Μεξικό και η Τουρκία. Ας δούμε όμως με ποιους τρόπους το διαπλεκόμενο αυτό σύστημα, oυσιαστικά βαθύ κράτος και καθεστώς, έχει καταστεί απειλή όχι μόνο για τη δημοκρατία, τους θεσμούς, την οικονομία αλλά πλέον και για την ίδια την επιβίωση του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κοινωνίας.

Ας ξεκινήσουμε πρώτα με τη στάση αυτού του συστήματος στα εθνικά θέματα. Ήδη από τη δεκαετία του 1990 η αστική τάξη της Ελλάδας αλλά και προβεβλημένο μέρος των πολιτικών της ταγών εργάζονται για τη διπλή φινλανδοποίηση της χώρας απέναντι στη Γερμανία και την Τουρκία. Η φινλανδοποίηση αυτή φαίνεται σε όλη της την αποκρουστικότητα από το 2010 και μετά όπου η Γερμανία καθιστά και επίσημα την Ελλάδα αποικία χρέους ενώ εξωθεί τις κυβερνήσεις της σε οδυνηρό συμβιβασμό με την Τουρκία.

Συμβιβασμό όμως που και η ίδια η αστική τάξη της Ελλάδας επιδιώκει, όχι κατόπιν πιέσεων αλλά με την ελεύθερη της βούληση. Για παράδειγμα αρκετοί μεγαλοαστοί μας αδυνατούν να καταλάβουν τη σημασία της διατήρησης της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο και την Κύπρο και αξιολογούν σαν σημαντικότερο ζήτημα τη συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων του Αιγαίου, του Λιβυκού και της ΝΑ Μεσογείου με την Τουρκία. Kαι ίσως γι’ αυτό το λόγο, το σύστημα δεν πήρε την απόφαση να προχωρήσει στην υπογραφή της καθοριστικής για τα εθνικά μας συμφέροντα αμυντικής συμφωνίας με τη Γαλλία που θα περιλάμβανε αμοιβαία στρατιωτική συνδρομή απέναντι στους εχθρούς των δυο συμβαλλομένων χωρών. Και ίσως για τον ίδιο λόγο δεν προχώρησε σε βάθος και η στρατιωτική συμμαχία με το Ισραήλ.

Στο θέμα της μετανάστευσης το διαπλεκόμενο καθεστώς έχει υιοθετήσει όλη την ατζέντα των κύκλων της Παγκοσμιοποίησης για το πόσο προοδευτικό είναι να έχεις διάπλατα ανοιχτά τα σύνορα σου και να καθιστάς τη χώρα σου ξενοδοχείο εξαθλιωμένων μεταναστών που αύριο θα σχηματίσουν τη Μουσουλμανική μειονότητα της χώρας. Και εδώ φαίνεται η βαθιά περιφρόνηση του συστήματος για την επιβίωση του ελληνικού έθνους και της κυρίαρχης κατά το σύνταγμα θρησκείας του, της Ορθοδοξίας.

Προκειμένου μάλιστα να εξυπηρετήσει τον ερχομό και την εγκατάσταση στρατιών μεταναστών το νεοελληνικό κράτος έχει αφενός παραχωρήσει σε κρίσιμα νησιά μέρος της κυριαρχίας του σε ΜΚΟ και αφετέρου ανέχεται τα κυκλώματα των διακινητών της μετανάστευσης. Ενώ υπό κανονικές συνθήκες θα μπορούσε να εξαρθρώσει αυτά τα κυκλώματα σε λίγες μέρες μιας και πολλοί διακινητές έχουν αποθρασυνθεί διαφημίζοντας τις υπηρεσίες τους ακόμη και στο facebook.

Στην οικονομία το διαπλεκόμενο σύστημα, παρότι καμαρώνει για το πόσο φιλελεύθερο είναι και κουνάει το δάχτυλο στους κρατιστές, έχει υιοθετήσει σαν παραγωγικό μοντέλο της χώρας τον κρατικοδίαιτο παρασιτισμό. Οι πολιτικοί προσφέρουν στους μεγαλοαστούς φίλους τους τη βασιλική μερίδα από τις επιδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, κονδύλια από το κρατικό χρήμα αλλά και μεσολάβηση για να πάρουν υπέρογκα τραπεζικά δάνεια. Επιπλέον με φωτογραφικούς διαγωνισμούς τους προσφέρουν δουλειές και έργα ακόμη και όταν οι προσφορές τους είναι σκανδαλωδώς βλαπτικές για τα συμφέροντα του δημοσίου. Και όταν αυτά τα έργα υπερκοστολογηθούν μέχρι και πάνω από 1000% επιβαρύνοντας τα ταμεία του κράτους, όπως πχ στους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι πολιτικοί κάνουν τα στραβά μάτια καθώς οι κανόνες του σωστού ανταγωνισμού και του εύλογου δημοσίου ελέγχου δεν τηρούνται.

Σαν αντάλλαγμα οι μεγαλοεπιχειρηματίες στηρίζουν τις κυβερνήσεις με διάφορους τρόπους, που ο κλασσικότερος είναι μέσω των εντύπων και των καναλιών τους καθότι συχνά είναι και βαρόνοι του τύπου. Η όλη συνεργασία φαίνεται ότι είναι ιδιαίτερα αποδοτική καθώς το 2015 μάθαμε για παράδειγμα (από ρεπορτάζ της Die Welt) πως υπάρχουν 800 δισεκατομμύρια ευρώ σε καταθέσεις Ελλήνων στην Ελβετία και κανείς δεν τα φορολογεί. Ο Spiegel είχε εκτιμήσει το ποσό το 2011 σε 600 δις. Ο υφυπουργός Οικονομικών Δ. Κουσελάς, σε ομιλία του στη Βουλή, το 2011, δεν είχε δεχτεί τα 600 δις αλλά μίλησε για ένα ποσό 280 δις!!!

Ο βασικός λόγος που χρεοκόπησε η Ελλάδα (πέρα από τη λανθασμένη ένταξη στην Ευρωζώνη) είναι πως αντί να ακολουθήσει ένα ορθολογικό παραγωγικό μοντέλο στην οικονομία έχει οδηγηθεί σε τέτοια σημεία κρατικοδίαιτου παρασιτισμού και διαπλοκής ώστε να μπορούμε να μιλήσουμε για μοντέλο Κλεπτοκρατίας.

Οι ληστές των πρώτων δεκαετιών του νεοελληνικού κράτους, ο Νταβέλης και ο Γιαγκούλας, αν ζούσαν σήμερα θα αισθανόντουσαν κορόιδα που λημέριαζαν σε βουνά και ραχούλες. Θα έβλεπαν πως οι σύγχρονοι όμοιοι τους συναγελάζονται στα σαλόνια και ξεκοκκαλίζουν ευρωπαϊκά προγράμματα και τραπεζικά δάνεια, ενώ ταυτόχρονα τα γκλαμουριάρικα έντυπα τους παίρνουν συνεντεύξεις με φόντο τις βιλάρες και τις πισίνες τους.

Ούτε καν τη δημόσια ασφάλεια δεν μπορεί να εξασφαλίσει πλέον το διαπλεκόμενο σύστημα στους πολίτες της Ελλάδας. Με το νόμο Καστανίδη του 2009 για παράδειγμα ξεκίνησαν οι ποινές-χάδια ειδικά σε αλλοδαπούς εγκληματίες και ληστές ενώ ο νόμος είχε και παραθυράκια να αφήνονται εξ αρχής ελεύθεροι σε κάποιες περιπτώσεις. Οι αστυνομικοί διαμαρτύρονται έκτοτε γιατί συλλαμβάνουν επικίνδυνους κακοποιούς και οι δικαστές υποχρεώνονται να τους αφήνουν ελεύθερους.

Στη συνέχεια έρχεται το 2014 ο νόμος Αθανασίου που θα αφήσει ελεύθερους έως και εμπόρους ναρκωτικών εφόσον εκτίουν κάθειρξη 10 ετών και έχουν συμπληρώσει το ένα τρίτο της ποινής τους. Ο ίδιος νόμος προέβλεπε ποινική απαλλαγή για τους καταχραστές του Δημοσίου, ευτυχώς όμως η επίμαχη διάταξη του κρίθηκε αντισυνταγματική από την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου. Και το κερασάκι στην τούρτα ήρθε με τον σκανδαλώδη νόμο Παρασκευόπουλου του 2015, ο οποιος στάθηκε αφορμή για την πρόωρη αποφυλάκιση χιλιάδων επικίνδυνων εγκληματιών, πολλοί εκ των οποίων πρωταγωνίστησαν στο έγκλημα μετά την αποφυλάκιση τους. Τρεις νόμοι από τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις με προκλητικές διευκολύνσεις υπέρ του οργανωμένου εγκλήματος δεν μπορεί παρά να είναι βασική επιλογή του διαπλεκόμενου βαθέος κράτους.

Την ίδια ώρα που οι εγκληματίες αφήνονται ελεύθεροι να ασχημονούν σε βάρος των πολιτών, μεγάλο μέρος των εν ενεργεία αστυνομικών είναι αποσπασμένο να φυλάει τους πολιτικούς, ακόμη και διάφορους σελέμπριτις. Η περίπτωση της σκανδαλώδους φύλαξης του Φουρθιώτη με 14 αστυνομικούς είναι ενδεικτικό της αντίληψης των Ελίτ του συστήματος που συμπεριφέρονται σαν πατρίκιοι απέναντι σε πολίτες που τους θεωρούν πληβείους. Μια αντίληψη που κυριαρχεί και στο νόμο περί Ευθύνης Υπουργών, ο οποίος ουσιαστικά προστατεύει το πολιτικό προσωπικό της χώρας από σκάνδαλα που αφορούν την κατάχρηση του δημοσίου χρήματος. Ούτε σε τριτοκοσμικές μπανανίες δεν γίνεται θεσμός η προστασία της διαφθοράς των πολιτικών, σκεφτείτε λοιπόν πόσο ακλόνητο αισθάνεται το σύστημα για να προκαλεί τους πολίτες έτσι κατάμουτρα.

Όταν στη χώρα κυριαρχεί εδώ και χρόνια η Κλεπτοκρατία αξιωματικά ισχύει ότι η τελευταία θα έπεφτε στην ανάγκη και των υπηρεσιών της μαφίας. Το πιθανότερο είναι πως ορισμένοι εκλεκτοί του συστήματος σε πρώτη φάση θα χρησιμοποίησαν κυκλώματα της μαφίας για να ξεπλύνουν μαύρο χρήμα. Στη συνέχεια όταν έμαθαν να ζουν σαν μαχαραγιάδες θα αναζήτησαν διάφορες παράνομες απολαύσεις που οι φίλοι τους μαφιόζοι ευχαρίστως θα τις ικανοποιούσαν πασάροντας τους είτε κόκα είτε τα σώματα ανατολικών καλλίγραμμων δεσποινίδων είτε ακόμη και όμορφα αγοράκια. Και όταν έγιναν τόσο δυνατοί ώστε να αποκτήσουν εχθρούς η μαφία πάλι ήρθε για να τους βοηθήσει με εκβιασμούς και συμβόλαια θανάτων (απέναντι και σε δημοσιογράφους όπως είδαμε τελευταία). Και όταν μπλέχτηκαν σε μεγάλα σκάνδαλα η μαφία ανέλαβε την τρομοκράτηση δικαστικών, ακόμη και με διαρρήξεις σε σπίτια τους με στόχο και την τρομοκράτηση και την αρπαγή κρίσιμων ενοχοποιητικών στοιχείων. Όταν όμως πέφτεις στην ανάγκη της μαφίας τόσο συχνά, μεγαλώνουν και οι απαιτήσεις των νονών της ενώ πλέον μπορούν και να σε εκβιάσουν αν πας κόντρα στα συμφέροντα τους. Ακριβώς λοιπόν εξαιτίας της σιχαμερής διαφθοράς των Ελίτ της Κλεπτοκρατίας η μαφία εξελίχθηκε σε προνομιακό πυλώνα του ίδιου του συστήματος τους.

Ποιοι σύγχρονοι Ηρακλειδείς μπορούν να μας απαλλάξουν από αυτή τη Λερναία Ύδρα που είναι το διαπλεκόμενο καθεστώς της Κλεπτοκρατίας, η οποία μόνο την κόπρο του Αυγεία μπορεί να παράγει στους στάβλους της; Μπορούν ακόμη να εμφανιστούν αδιάφθοροι πολιτικοί, αδιάφθοροι δικαστές, αδιάφθοροι δημοσιογράφοι; Μπορεί να ελπίζει σε ένα θαύμα η ελληνική κοινωνία; Θα μπορούσε να εμφανιστεί ξαφνικά ένα κίνημα με αίτημα την καθολική αμφισβήτηση του συστήματος και την τιμωρία των ενόχων; Έχει τις δυνάμεις ο πατριωτικός χώρος να αναλάβει μια σταυροφορία για την απελευθέρωση της χώρας και του λαού από το πολυπλόκαμο σύστημα που έκλεψε τις οικονομίες του, καταπάτησε τις ελευθερίες του και χλεύασε τις αξίες του;

Υπάρχουν δύο εκδοχές, είτε θα οδηγηθούμε σε μια νέα τραγωδία για τον Ελληνισμό, τόσο μεγάλη που υποχρεωτικά θα χαλάσει και τις δομές του κλεπτοκρατικού συστήματος, οπότε θα ξεκινήσουμε μια νέα αρχή μέσα από πρωτοφανή δεινά, είτε ακριβώς την τελευταία στιγμή θα γίνει το θαύμα, θα εμφανιστούν τελικά άξιοι άνθρωποι, θα κινητοποιήσουν τους πολλούς, θα βρουν συμμάχους τις λίγες εκείνες ξένες δυνάμεις που δεν θέλουν την καταστροφή της Ελλάδας και θα αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας. Θαύμα ακούγεται φυσικά και νεραϊδοιστορία κι όμως υπάρχει αντίστοιχο ιστορικό παράδειγμα!

Θυμηθείτε όταν η διεφθαρμένη Ελίτ που οδήγησε τον ελληνικό λαό στην οικονομική καταστροφή και την Ελλάδα στην ταπεινωτική ήττα του 1897 υποχρεώθηκε να παραδώσει την εξουσία. Τότε ακολούθησε ταχύτατη αναδιοργάνωση του κράτους και της οικονομίας που είχε σαν αποτέλεσμα την περηφανή νίκη στους δυο Βαλκανικούς Πολέμους και τον υπερδιπλασιασμό της Ελλάδας.