Η Βασιλευουσα Κωνσταντινούπολη δεν θα γίνει ποτέ Ιστανμπούλ

Ή Πρώτη Άλωση της Πόλης έγινε στις 12 -13 Απριλίου του 1204 κατά την 4η σταυροφορία. Οί καταστροφές, οί δηώσεις, οί βιασμοί, οί βασανισμοί καί το μίσος πού έβγαλαν οί ομόδοξοι δυτικοί σταυροφόροι εναντίον των ορθοδόξων Eλλήνων έχει καταγραφεί ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Ή φραγκική ‘αλωση της Πόλης το 1204 έχει ήδη χαρακτηριστεί «μία από τις φοβερότερες προδοσίες της ιστορίας» (Έρνλ Μπράντφορντ ).

Ή ιστορικός κ. Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ έχει επισημάνει την μεγάλη αλήθεια ,ότι μετά το 1204 ή Κωνσταντινούπολη ήταν «μια πόλη καταδικασμένη να χαθεί».

Έτσι, ή 29η Μαϊου του 1453 έδωσε στην θνήσκουσα Πόλη την χαριστική βολή μετά το θανατηφόρο πλήγμα πού επέφεραν οί δυτικοί στο ρωμέϊκο γένος μας στις 12 -13 Απριλίου 1204 .

Οί δυτικοί τυχοδιώκτες , αφού διαμοίρασαν τά ιμάτια της αυτοκρατορίας με την partitio terrarium imperii Romaniae αρχίζουν έναν απηνή διωγμό κατά των ορθοδόξων χριστιανών μετατρέποντας τούς πρώην ιδιοκτήτες της γής τους σε δουλοπάροικους και μετά σε δούλους. Όταν ανακαταλήφθηκε ή Κωνσταντινούπολη το 1261 από τον στρατηγό Aλέξιο Στρατηγόπουλο και εστέφθη αυτοκράτορας ό Μιχαήλ Παλαιολόγος , ή Πόλη , ήταν πιά ή σκιά του εαυτού της : πολιτική και οικονομική αποσύνθεση. Δημογραφική συρρίκνωση , εμφύλιοι πόλεμοι, άστοργη πολιτική των αυτοκρατόρων , δυσβάστακτη φορολόγηση ( δημιουργία οικονομικής ολιγαρχίας είς βάρος των μικροκαλλιεργητών) και κυρίως θεολογικές και ιδεολογικές αντιθέσεις (πνευματικά αίτια) το βαθύτερο ρήγμα στο σώμα του Γένους μας. Ή ιστορία μας δείχνει με σκληρό τρόπο αυτό το ίδιο πού συμβαίνει στις μέρες μας.

Ενωτικοί και Ανθενωτικοί οδηγούνται σε μια σύγκρουση οριακή. Οί Ενωτικοί αναζητούν στηρίγματα για το κλονιζόμενο Γένος στην κλασσική αρχαιότητα παρακάμπτοντας κατά κάποιον τρόπο την Ορθοδοξία και στην Δύση με την οποία συγγενεύουν λόγω υιοθέτησης της νοοτροπίας και ιδεολογίας της. (Οί σημερινοί Ευρωπαϊστές – ατλαντιστές). Την τάση των Ενωτικών θα εκφράσει αργότερα ό Κοραής με τις δύο αρχές του τις ονομαζόμενες «κοραϊκές αρχές» της ανάμνησης και της μετακένωσης.

Οί δεύτεροι, οί Ανθενωτικοί (κλήρος, μοναχοί , ευρύ λαϊκό σώμα ) διατηρούν την ιστορικά εδραιωμένη ( και μάλιστα μετά το 1204) δυσπιστία τους προς την Δύση. Είναι εκείνοι, πού γνωρίζουν και βιωματικά την θεολογική, εκκλησιολογική και κοινωνική αλλοτρίωσή της ή οποία είχε επιβληθεί με την μορφή της ρατσιστικής φεουδαρχίας.

Ό Γεννάδιος Σχολάριος , ό μετά την Άλωση Οικουμενικό Πατριάρχης ,έλεγε το περίφημο εκείνο <<…Ω ανόητοι Ρωμαίοι….>> ( Ρωμηοί δηλαδή ), ελέγχοντας την αφελή αναμονή βοήθειας από μία Δύση πού είχε μάθει πιά να μισεί θανάσιμα την Ορθόδοξη Ανατολή ήδη από πολύ πρίν τον Καρλομάγνο ( 9ος αιώνας ). Το σχίσμα 1054 και ή επακόλουθη κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους δυτικούς το 1204 ήταν απόρροια τής διάστασης όχι μόνο της θεολογικής αλλά και της πολιτισμικής. Συγκρούετο ό ελληνοχριστιανικός κόσμος της κάθ΄ ημάς Ανατολής με την Φραγκεμένη δηλ. την εκγερμανισμένη Δύση. Δύο διαφορετικοί κόσμοι. Δύο αντίθετες κοσμοθεωρίες.

Παρά τις ταπεινωτικές υποχωρήσεις των ελλήνων στις απαιτήσεις του Πάπα Νικολάου του Ε΄ στην σύνοδο για την ένωση των εκκλησιών Φεράρας – Φλωρεντίας 1439 ( μέχρι να του φιλήσουν τά πόδια απαιτούσε από την ελληνική αντιπροσωπεία και τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ό πάπας ) προκειμένου να βοηθήσει ή Δύση την εναπομείνασα αυτοκρατορία από τις επιθέσεις των Οθωμανών η βοήθεια τελικά ουδέποτε ήλθε.

Στις 12 Δεκεμβρίου του 1452 δηλαδή έξι μήνες πρό της αλώσεως, έγινε ουνιτική λειτουργία στην Αγία Σοφία με την συμμετοχή του Έλληνα Ισιδώρου του Κιέβου πού είχε υπογράψει την απόφαση της Φλωρεντίας και του λατίνου επισκόπου Μυτιλήνης Λεονάρδου. Εκει, διαβάστηκαν τά διατάγματα της Φλωρεντίας, για να καταξιωθεί και λειτουργικά ή ψευτοένωση. Ό λαός της Κωνσταντινούπολης πάγωσε. Ενιωσε προδομένος από την ηγεσία του. Όλοι, λαός, μοναχοί, ησυχαστές, έβλεπαν να παραδίδωνται όλα στον Πάπα. Ή Αλήθεια και ή Αιωνιότητα να παραδίδεται στα εγκόσμια.

Ό Κωνσταντίνος Παλαιολόγος είχε και αυτός την ψευδαίσθηση για βοήθεια από τον Πάπα και τους δυτικούς. Ό Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αναδείχτηκε μάρτυρας. Με ελάχιστους αγωνιστές αντιστάθηκε έως τέλους. Γνώριζε, ότι << οί Μήδοι στο τέλος θα διαβούνε >>. Δεν παρέδωσε την Πόλη, πολέμησε ό ίδιος στην Πύλη του Ρωμανού και έπεσε μαχόμενος με το σπαθί στο χέρι. Δεν διαπραγματεύθηκε , δεν υποχώρησε, δεν λύγισε. Έπεσε μαχόμενος.

Έτσι, ή Πόλη , ή Βασιλίς των βασιλίδων πόλεων, έπεσε στα χέρια των Οθωμανών.

Πόλη, πού δεν παραδίδεται αλλά μαχόμενη έως τέλους πέφτει , καί δεν ξεχνιέται και διεκδικείται . Ή μνήμη της , αυτήν την αποφράδα 29η Μαϊου είναι τέτοιου μεγέθους πού αν το ελληνικό κράτος δεν πολεμούσε τόσο λυσσαλέα το έθνος των Ελλήνων, έπρεπε να χτυπούν ολοήμερα, λυπητερά και πένθιμα τά σήμαντρα των εκκλησιών και να γίνονται επιμνημόσυνες δεήσεις υπέρ τού μάρτυρα βασιλέα μας και τών αγωνιστών του.

Έπρεπε ή μέρα αυτή, ή μαύρη , ή 29η Μαϊου να είχε ανακηρυχτεί μέρα Πανελλήνιου Πένθους. Αυτά, όταν αυτό το ξενόφερτο , ξενοκίνητο, εθνομηδενιστικό καί ξενόδουλο κράτος συντριβεί και την θέση του πάρει μια πραγματικά ελληνική, ρωμέϊκη διακυβέρνηση. Το ανθελληνικό κράτος αποδύεται σε μία μεθοδική damnatio memoriae των ελλήνων κυρίως της εθνικής μνήμης και ολοκληρωτικό σβύσιμο από τον σκληρό της δίσκο των 1100 ετών αυτοκρατορίας ορθόδοξης ελληνικής. Της Ανατολικής Ρωμάϊκής Αυτοκρατορίας. Της δικής μας Αυτοκρατορίας.

Το Βυζάντιο υπερασπίστηκε τήν Χριστιανική Δύση τον 7ου αιώνα.

Στις αρχές του 7ου αιώνα ή μουσουλμανική θρησκεία αναπτύχτηκε στις ερήμους της Αραβίας και οί διάδοχοι του Μωάμεθ κήρυξαν τζιχάντ εναντίον εκείνων πού είχαν διαφορετική θρησκεία.

Τό πρώτο τζιχάντ το υπέστη το Βυζάντιο . Το 634 στην μάχη του Γιαρμούκ οί Βυζαντινοί ηττήθηκαν . Έχασαν τις περισσότερες κτήσεις τους στην Μέση Ανατολή. Οί νεοφώτιστες φυλές των Αράβων ενωμένες πλέον κάτω από το Ισλάμ προχωρούν ακάθεκτες, νικούν τους Πέρσες και φθάνουν μέχρι την Ινδία.

Ειρήσθω έν παρόδω, και για να μη ξεχνιόμαστε ότι, μέχρι τον 7ο αιώνα το Βυζάντιο ήταν πράγματι ή Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ή ηγεμονία του ξεκινούσε από την Βόρεια Αφρική και την Αίγυπτο , εκτεινόταν μέχρι και την Νότιο Ιταλία , έφτανε στους Άγιους Τόπους , την Μικρά Ασία και βαθιά στην Ανατολή στο όρος Αραράτ , συμπεριλαμβάνοντας την σημερινή Ελλάδα και το μεγαλύτερο μέρος των Βαλκανίων !

Όμως, οί ενωμένες πλέον φυλές της Αραβίας με καθοδηγητή την νέα θρησκεία του Ισλάμ, κατέλαβαν στην συνέχεια το μεγαλύτερο τμήμα της Ανατολικής Μεσογείου. Πολεμούσαν στο όνομα της αποκάλυψης πού αναγορεύτηκε σε διάδοχο της Ιουδαϊκής και Χριστιανικής θρησκείας. Το Βυζάντιο ανέκοψε κατ΄ επανάληψη την επέκτασή τους στην Μικρά Ασία , τους εμπόδισε να διασχίσουν τά Δαρδανέλια και να επεκταθούν έτσι στα Βαλκάνια και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Αν διαβάσει κανείς το Κοράνιο, αντιλαμβάνεται πώς απώτερος στόχος ήταν ή επανένωση της Μεσογείου υπό Μουσουλμανική κυριαρχία. Εάν το Βυζάντιο δεν είχε απωθήσει την επέκτασή τους το 678 , οί μουσουλμανικές δυνάμεις θα είχαν διαδώσει το Ισλάμ τον 7ο αιώνα σε όλη την χερσόνησο του Αίμου, στην Ιταλία και στην υπόλοιπη Δύση. Διότι τότε ακόμα ή Δύση, βρισκόταν σε πολιτικό διαμελισμό και ήταν αδύνατον να αντισταθεί. Το τζιχάντ έσπασε στα τείχη της Βασιλεύουσας παρακωλύοντας την ενδεχόμενη κατάκτηση της Δύσης και έτσι έκανε δυνατή την ύπαρξη της Ευρώπης.

Αν δεν έσπαγε το τζιχάντ τότε δεν θα υπήρχε ή δυνατότητα της νίκης της μάχης του Πουατιέ το 732 μισό αιώνα μετά υπό την ηγεσία τού Κάρολου Μαρτέλ ενάντια στους Άραβες υπό τον Αμπντούλ Ραχμάν Ιμπίν Αλ Γκαφίκι πού ήδη είχαν προωθηθεί και καταλάβει την Ισπανία και να τους πετάξει πέρα από τά Πυρηναία. Το Βυζάντιο έδωσε χρόνο στις Δυτικές χριστιανικές δυνάμεις πού ήταν διαιρεμένες σε μικρά κρατίδια να αναπτυχθούν, να δυναμώσουν και να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους Άραβες.

Το Βυζάντιο παρέμεινε για πάνω από 1100 χρόνια, το προπύργιο της Ορθόδοξης Πίστης και της κλασσικής Παιδείας. Δεν υπήρχε βυζαντινός πού δεν ήξερε Όμηρο και Αριστοτέλη. Οί Άραβες χαλίφες ζητούν γραμματικούς, μαθηματικούς, φιλοσόφους, γιατρούς αρχιτέκτονες , τεχνίτες από το Βυζάντιο. Οί θόλοι των τζαμιών και τά αριστουργηματικά ψηφιδωτά έχουν όλα αντιγραφεί καί κατασκευαστεί από βυζαντινούς καλλιτέχνες και τεχνουργούς όπως αποδεικνύουν οι επιστολες τους (χαλίφης Άμπντ αλ – Μαλίκ προς τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό τον Β΄ για το ιερό τέμενος της Ιερουσαλήμ ).

Το Βυζάντιο υπήρξε το κέντρο του κόσμου, με την Κωνσταντινούπολη να έχει αντικαταστήσει και ξεπεράσει σε αίγλη την Ρώμη, αυτή ή Νέα Ρώμη εξ΄ού και Ρωμαίοι – Ρωμιοί .

Μια τέτοια Πόλη την φαντάζεσαι, την ονειρεύεσαι, την αγαπάς και την περιμένεις….

Οι Ισπανοί βασιλείς ανακατέλαβαν την νότια Ισπανία μετά από 700 χρόνια αραβικής κατοχής, το Ισραήλ έκανε κράτος το 1948 μετά 2000 χρόνια διωγμού των εβραίων από τά πατρογονικά τους εδάφη.

Ή Κωνσταντινούπολη είναι κατεχόμενη. Αυτό το γνωρίζουν οί ισλαμοφασίστες κατακτητές της. Οί πραγματικοί ιδιοκτήτες της είναι άλλοι. Εμείς.

Ή δική μας Πόλη δεν είναι τουριστική, δεν είναι γεωπολιτικό επίτευγμα, δεν είναι απόδειξη ισχύος και οικονομικό μέγεθος . Είναι κυρίως ή Πόλη του πνεύματος, της Πίστης και της Ορθοδοξίας. Είναι ή Πόλη πού ακουμπάει μέσα μας βαθιά, μυστικά, αγαπητικά. Ή Πόλη για εμάς τους Έλληνες είναι το Άγιο Δισκοπότηρο…

Αθηνά Κατσαφάδου – Δικηγόρος