Χρωστάμε…

Μπορεί μια κοινωνική επαφή να σε κάνει σοφότερο άνθρωπο; Η αλήθεια είναι ότι δεν το πολυπίστευα μέχρι χθες και γι’ αυτό το προσπερνούσα με χιούμορ επηρεασμένη απ’ την νέα πραγματικότητα που άλλαξε συθέμελα τις ζωές μας προκρίνοντας τις εξ αποστάσεως επαφές υπό τον φόβο του covid…

Ωστόσο για όλα υπάρχει πάντα η πρώτη φορά, που γίνεται πολύ ενδιαφέρουσα – για μένα, τουλάχιστον – όταν έχει να κάνει με την κάλυψη των κενών μου στα θέματα Εξωτερικής πολιτικής, τα οποία αναζωπύρωσαν εκ νέου το ενδιαφέρον μου με αφορμή την επίσκεψη του Τούρκου ΥΠΕΞ στην Ελλάδα, σε σκηνικό έντασης και εικονικών αερομαχιών Ελλήνων και Τούρκων στο Αιγαίο.

Σκηνικό που έβαψε κόκκινο το γαλάζιο στο ελληνικό Αρχιπέλαγος μετά το μπαράζ τουρκικών προκλήσεων με 51 παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και αντιστροφή της πραγματικότητας κόντρα στα γεγονότα εκ μέρους της εκπροσώπου του τουρκικού υπουργείου Άμυνας Πινάρ Καρά, η οποία μας κατήγγειλε ως προβοκάτορες και παρανόμους!!!

”Στρατηγική της Τουρκίας είναι ο ‘βιασμός’ της πραγματικότητας, οι συνεχείς προσπάθειες διαστρέβλωσής της… Αυτό έκανε στη Θράκη ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου και εμείς του επιτρέψαμε να το κάνει χωρίς ενοχλήσεις, χωρίς τα φώτα της ελληνικής δημοσιότητας…”, ακούω – σαν τώρα – στ’ αυτιά μου τη φωνή του παλιού διπλωμάτη που γνώρισα στην ομήγυρη φίλων και παλιών συναδέλφων.

Μιλούσε για αφελείς στρατηγικές ”ήπιας” προσαρμογής και ”κατευναστικής” τάσης εκ μέρους μας, οι οποίες αντιμετωπίζουν αναποτελεσματικά την στρατιωτική απειλή από την Τουρκία.

Έφερα ασυναίσθητα στον μυαλό μου τις δυο απανωτές προκλήσεις του Μεβλούτ Τσαβούσογλου τον οποίο υποδέχτηκε με αγκαλιές και φιλιά ο υπουργός Εξωτερικών μας, ενώ είχαν προηγηθεί ήδη [με το που πάτησε στην Ελλάδα (30/5/’21)] το προκλητικό tweet του για ”τουρκική μειονότητα” και η μετέπειτα ανάρτησή του όπου ”βάφτιζε” τουρκικό το Γυμνάσιο-Λύκειο Τζελάλ Μπαγιάρ της Κομοτηνής (ένα απ’ τα δύο μειονοτικά της Θράκης), μετά την (”ιδιωτική”…) επίσκεψή του εκεί.

”Διπλωματία σημαίνει πυγμή και όχι χαριεντισμοί και αβρότητες…”, σκέφτομαι δυσαρεστημένη σβήνοντας μέσα μου τις λίγες ελπίδες που έτρεφα για άσκηση σοβαρότερης Εξωτερικής πολιτικής ύστερα από τα ”κέρδη” που αποκομίσαμε – έστω και επικοινωνιακά – με αφορμή το ταξίδι του Δένδια στην Άγκυρα τον περασμένο μήνα.

”Είναι φανερό ότι μας διακατέχει το φοβικό σύνδρομο που υιοθετήσαμε μετά το ’74”, σκέφτομαι απογοητευμένη. ”Το ”σύνδρομο του περιστεριού”, όπως το αποκάλεσε ο έμπειρος πρέσβης.

Έτσι εξηγείται γιατί η στρατηγική μας επιλέγει την κατευναστική στάση και τη λογική ”κοινωνικοποίησης” του αντιπάλου, η οποία μας θέλει μονίμως να κρατάμε ”καρότο” απέναντι στην Τουρκία που κρατάει ”μαστίγιο”…

Έτσι εξηγείται γιατί ακολουθούμε πολιτική διαχείρισης κρίσεων και αλληλεξάρτησης με τους ”φίλους” και τους ”συμμάχους” μας, αντί να κάνουμε χρήση του πολιτικού, πολιτισμικού, νομικού και διπλωματικού οπλοστασίου μας.

Έτσι εξηγείται γιατί ”επενδύουμε” στην αποφυγή χρήσης ή απειλής χρήσης στρατιωτικής βίας ακόμα και στο ενδεχόμενο παραβίασης των συνόρων μας. Η μη ύπαρξη φράχτη στο Μελισσοκομείο, άλλωστε – προ του κινδύνου εισόδου Τούρκων εισβολέων ή λαθρομεταναστών – είναι ένα είδος ”γκριζαρίσματος” στην ηπειρωτική χώρα.

Έτσι εξηγείται γιατί μένουμε αδρανείς και άβουλοι – υπό το πνεύμα επίδειξης ψυχραιμίας και νηφαλιότητας απέναντι στην ”στρατηγική γερακιού” της Τουρκίας – ακούγοντας με σκυμμένο κεφάλι, σαν παραπτωματίες μαθητές – τον ΥΠΕΞ της να μας φοβερίζει (”Δεν θέλουμε πόλεμο αλλά θα προστατεύσουμε τα πλοία μας αν χρειαστεί”) ή να μας προκαλεί με τα ψεύδη του λέγοντας πως ” Η Ελλάδα πυροβολεί τις βάρκες μεταναστών” και ότι ”Στο Αιγαίο υπάρχουν νησιά με ακαθόριστη κυριαρχία”…

Έτσι εξηγείται γιατί η ”στρατηγική της κουλτούρας”, που υιοθετήσαμε μεταπολιτευτικά προσαρμόζοντας τις αξίες, τους συμβολισμούς και τις παραδόσεις μας στο διεθνές και περιφερειακό περιβάλλον, μας οδήγησε στην ”κατευναστική” Εξωτερική πολιτική η οποία αντιμετωπίζει την επιθετική, αναθεωρητική και διεκδικητική στρατηγική της Τουρκίας με όπλα την ειρηνοφιλία και την λογική επίλυσης της ελληνοτουρκικής διαμάχης μέσω της οικονομικής αλληλεξάρτησης.

Με άλλα λόγια οι κυβερνώντες διαγράφουν εκ των προτέρων τον στρατηγικό σχεδιασμό στρατιωτικής υποστήριξης των ελληνικών θέσεων, πράγμα που δικαιολογεί την υποχρηματοδότηση των ΕΔ της χώρας από τα χρόνια των μνημονίων και εντεύθεν.

Και το κάνουν αυτό γιατί πιστεύουν στην τακτική του καρότου άνευ μαστιγίου. Στη δυνητική, δηλαδή, εμβάθυνση της οικονομικής συνεργασίας μας με τους Τούρκους, πίσω από την οποία κρύβεται το ”φοβικό” μας σύνδρομο και η αφελής στρατηγική μας που επενδύει στην απόκτηση διεθνών ερεισμάτων υποστήριξης.

Υποστήριξης της Ελλάδας από αυτούς που μας συνιστούν να αποστρατιωτικοποιήσουμε τα νησιά μας και να συνεχίσουμε τους κύκλους των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) και τις προσχηματικές διερευνητικές επαφές με την Τουρκία άνευ όρων, γνωρίζοντας ότι αυτές – όχι μόνο δεν είναι υπέρ των συμφερόντων μας – αλλά μας βάζουν σε θέση άμυνας απέναντι στη θέση ισχύος της Τουρκίας.

Αυτή η φοβική πολιτική που ακολουθούμε μετέτρεψε τον Έλληνα πρωθυπουργό σε άβουλο και ακατανόητα υποχωρητικό εκπρόσωπο μιας χώρας, που – υπό τον φόβο του casus belli – αδυνατεί να διεκδικήσει τα νόμιμα δικαιώματά της, όπως η επέκταση των χωρικών της υδάτων από τα 6 στα 12νμ και η διασφάλιση της μη παραβίασης της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ της.

Αδυνατεί να καταγγείλει διεθνώς την Τουρκία, την ώρα που τα μαχητικά της περνούν από κόσκινο με τις πτήσεις και υπερπτήσεις τους – τον εναέριο χώρο μας και τα αλιευτικά της αλωνίζουν παράνομα τις ελληνικές θάλασσες με τη βοήθεια αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας.

Αδυνατεί να καταγγείλει διεθνώς την Τουρκία ότι δε σέβεται τις Διεθνείς Συνθήκες, παραγνωρίζει τα διεθνή δίκαια και υπονομεύει το κλίμα ειρηνικής συνύπαρξης χριστιανών και μουσουλμάνων της μειονότητας Θράκης με εμπρηστικές δηλώσεις και πράξεις των Αξιωματούχων ή των ”ανταποκριτών” της.

Αδυνατεί να καταγγείλει διεθνώς την Τουρκία, που μονίμως επιχειρεί να ”γκριζάρει” με διαρκείς, κλιμακούμενες και ποιοτικά αναβαθμισμένες αμφισβητήσεις τα εδαφικά κεκτημένα μας στο Αιγαίο.

”Προχθές” (Απρίλιος 2016) επιχείρησε να το κάνει στις νησίδες Βάτο και Παναγία – ”δίχτυ” προστασίας για τις Οινούσσες (Βόρειο Αιγαίο, κοντά στα μικρασιατικά παράλια) -, στην προσπάθειά της να αμφισβητήσει το status quo στο ελληνικό Αρχιπέλαγος με βάση τη θεωρία της ”Περί εγγυτέρων νήσων”.

Το ίδιο έκανε ”χθες” για νησιά, νησίδες, βραχονησίδες και θαλάσσιες ζώνες στο Αιγαίο και το Κρητικό Πέλαγος ανεβάζοντας τον αριθμό των δικεκδικούμενων από αυτήν νησιών από 1-18 αρχικά σε 25 μετέπειτα και 152 (τελικά;).

Το ίδιο κάνει και ”σήμερα” – μόλις πριν από ένα μήνα – αμφισβητώντας την χάραξη ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας-Αιγύπτου σαν απάντηση στη ”νίκη” του Δένδια κατά την κοινή συνέντευξη Τύπου με τον ομόλογό του Τσαβούσογλου, τον υπουργό Εξωτερικών της.

Με τα δεδομένα αυτά, βρίσκω αδικαιολόγητη την συγκατάνευση της Ελλάδας στις πρωτοβουλίες της Γερμανίας για διερευνητικές επαφές με την Τουρκία που προετοιμάζουν το έδαφος για διακανονισμό των διαφορών μας στη Χάγη.

Στο Διεθνές Δικαστήριο της Δικαιοσύνης απ’ όπου μόνο ζημιωμένοι θα βγούμε, αφού – με την υπογραφή του συνυποσχετικού – θα είναι σαν να αποδεχόμαστε διαπραγμάτευση εφ’ όλης της ύλης μαζί της. Όπερ σημαίνει ότι θα αναγκαστούμε να δεχτούμε αυτά που θα μας επιβάλλει εκείνη μονομερώς.

Αντ’ αυτής της τραγικής επιλογής – στην οποία, δυστυχώς, επιμένει ο πρωθυπουργός – βλέπω σαν μόνη διέξοδο την ανάγκη να διασφαλίσουμε το γρηγορότερο δυνατόν – αν και θα έπρεπε να το είχαμε κάνει ήδη – τους καλύτερους δυνατούς στρατιωτικούς και αεροναυτικούς συσχετισμούς στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο με βάση την εγρήγορση και ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας και την αποδεδειγμένη φερεγγυότητα των συμμάχων μας.

Ο Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν απειλεί ευθέως την εδαφική υπόσταση της Ελλάδας και την επιβίωση του Ελληνισμού με το casus belli, το πυρηνικό εργοστάσιο Akkuyu και τον αναθεωρητισμό της. Απέναντι σε αυτά εμείς θα πρέπει να αυξήσουμε τους συντελεστές ισχύος της στρατηγικής μας.

Στο πλαίσιο αυτών θα πρέπει να αποκαταστήσουμε και τα παρακάτω ”κρυφά” σημεία των αδυναμιών μας, που πρέπει να αποκαταστήσουμε το ταχύτερο:

1. Την αδιαφορία και ολιγωρία του ελληνικού κράτους διαχρονικά προς τους ελληνόφρονες Πομάκους και Αθίγγανους της μουσουλμανικής μειονότητας Θράκης.

2. Τη μη εξασφάλιση νοσοκομειακής περίθαλψης στους κατοίκους των ακριτικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, που τους αναγκάζει να στραφούν στα σύγχρονα νοσοκομεία απέναντι τα οποία έχτισε με υστεροβουλία η πανούργα Τουρκία και

3. Την μερική ή καθόλου φύλαξη ακατοίκητων νησίδων και βραχονησίδων, που εγκυμονεί κινδύνους κατάληψης – αλά Ίμια – όσο δεν αποφασίζουμε είτε να τοποθετήσουμε φάρους με φαροφύλακες σ’ αυτές είτε να τις μετατρέψουμε σε κατοικίσιμες δίνοντας κίνητρα σε αυτούς που προτίθενται να τις κατοικήσουν.

Ο καιρός γαρ εγγύς, αφού ο κόμπος έφτασε στο χτένι με την Τουρκία και εμείς χρωστάμε στην ιστορία μας, στους νεκρούς μας προγόνους και τους αγέννητους απογόνους μας να κρατήσουμε ψηλά την εθνική μας αξιοπρέπεια και υπόσταση και να μην παραδώσουμε την πατρίδα μας ακρωτηριασμένη…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)