40 χρόνια μετά την ένταξη – Η ευρωπαϊκή πορεία μας

Οι πανηγυρισμοί για την συμπλήρωση των σαράντα χρόνων από την ένταξη της χώρας μας στην τότε ΕΟΚ σήμερα Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς την στοιχειώδη προσπάθεια απολογισμού, έστω και επιφυλακτικού, ήταν μια στάση κατηγορηματικής αποδοχής της θέσης μας. Ο σκληρός πυρήνας του πολιτικού συστήματος ομονοεί χωρίς ρωγμές σε αυτό το σημείο.

Δηλαδή στην πλήρη και χωρίς συζητήσεις αποδοχή της θέσης μας σε αυτό το ευρωπαϊκό οικοδόμημα που έχει μεταβληθεί σε μια απρόσωπη γραφειοκρατία των πολυεθνικών του χρήματος και απέχει από κάθε σκέψη ή σύλληψη μια Ευρώπης των εθνών.

Η απόσταση όμως από την ημερομηνία των σαράντα χρόνων προσφέρεται για έναν απολογισμό καθώς αυτό το χρονικό διάστημα ήταν εντός του οποίου πραγματοποιήθηκε ο τελευταίος μετασχηματισμός της χώρας, φτάνοντας με τους γνωστούς κλυδωνισμούς στην σημερινή πραγματικότητα. Η απόφαση του Καραμανλή που υλοποιήθηκε χωρίς την σύμφωνη γνώμη των Ελλήνων καθόρισε την μετέπειτα πορεία της χώρας. Αξίζει να σημειωθεί ότι και η υπερψήφιση του τότε ΠΑΣΟΚ που έγινε με εντολή αποχώρησης επίσης, δεν έπαιξε ρόλο όπως άλλωστε έγινε και το 2015 στο περιβόητο δημοψήφισμα. Ας δούμε όμως τις επιπτώσεις αυτής ένταξης ξεκινώντας από την οικονομία.

Η Ελλάδα στο διάστημα που μεσολάβησε κυριολεκτικά αποβιομηχανίστηκε. Οι συνθήκες ανταγωνισμού στην τότε ΕΟΚ όπως και σήμερα στην Ε.Ε εξόντωσαν ολόκληρο το οικοδόμημα που μέχρι τότε είχε υπάρξει. Με ψύχραιμη ματιά θα δει κανείς ότι ακόμα και εάν είχαν γίνει έξυπνες απορροφήσεις των ποσών που έδωσε η Ευρώπη δεν θα κατόρθωνε ποτέ με την κατάργηση των δασμών και την χαμηλή ανταγωνιστικότητα της βιομηχανίας μας να επιβιώσει έστω και ένα σοβαρό μέρος της. Αυτό που τώρα συντελείται πλανητικά μέσω της παγκοσμιοποίησης έγινε ήδη στην Ελλάδα από το 1881 εντός της ευρωπαϊκής οικογένειας.

Το τέλος της βιομηχανίας και της βιοτεχνίας ακολούθησε η γεωργία, η κτηνοτροφία, η αλιεία, αφού και εκεί η ανταγωνιστικότητα ήταν σκληρή ενώ παράλληλα οι τότε ηγεσίες τίποτα δεν έκαναν για να βρουν λύσεις. Έτσι, με πολλές επιδοτήσεις και σκάνδαλα, χρεωκοπημένους συνεταιρισμούς και εισαγόμενα που τα βαπτίζαμε ελληνικά, τελειώσαμε και τον πρωτογενή τομέα. Στον χώρο αυτό ήρθε και το χτύπημα της συμφωνίας ελευθέρου εμπορίου που συνομολόγησε η Ε.Ε με τρίτες χώρες, όπου έφερε την πλήρη ασυδοσία φτηνών προϊόντων.

Στο διάστημα αυτό των σαράντα χρόνων περισσότερο από όλα επλήγη η εργασία. Με τους διαρκείς διορισμούς όπου φτάσαμε σε ένα αντιπαραγωγικό δημόσιο 1.110.000 εργαζομένων από 150.000 περίπου το 1974, με τις παρασιτικές δραστηριότητες , τις επιδοτήσεις και τη διόγκωση του τομέα των υπηρεσιών διαμορφώθηκα γενιές χωρίς αίσθηση παραγωγικής πράξης.

Η Ελλάδα απομακρύνθηκε από τον βασικό παράγοντα πλουτισμού των προηγούμενων χρόνων. Η άφιξη των πρώτων μεταναστών έφερε την περαιτέρω απαξίωση της εργασίας και σταδιακά η αγροτική οικονομία, οι κατασκευές, ο όποιος βιοτεχνικός τομέας παραδόθηκε σε ξένους.. Η κατανάλωση αντίθετα με την πτώση της πραγματικής οικονομίας αυξήθηκε ραγδαία και μέσα από αυτή κλιμακώθηκε δυσθεώρητα το ιδιωτικό χρέος. Το ίδιο έγινε με το δημόσιο χρέος που χρηματοδοτούσε ένα σπάταλο δημόσιο και μια αντιπαραγωγική οικονομία.

Αυτό που δεν έχει κατανοηθεί επαρκώς και το αντιλαμβανόμαστε επιφανειακά είναι ότι η ίδια η φύση του ευρωπαϊκού εγχειρήματος είχε αυτές τις συνέπειες ανεξάρτητα από την εγχώρια διαχείριση. Αυτό δεν αθωώνει τις τεράστιες ευθύνες του πολιτικού κόσμου αφού και για την σιωπή και την σταδιακή παρακμή αυτοί είχαν τις αποφάσεις. Με την έλευση του κοινού νομίσματος και του ακατάσχετου δανεισμού φτάσαμε στην χρεοκοπία. Μετά την χρεοκοπία ζούμε το αποτέλεσμα που δεν είναι άλλο από τον περιορισμό της κυριαρχίας, την εκποίηση των φυσικών πόρων, του δημόσιου πλούτου, την φτωχοποίηση των Ελλήνων.

Ας εξετάσουμε όμως και μια άλλη παράμετρο που είχε προβληθεί υπέρμετρα από την τότε πολιτική ηγεσία και ήταν η διασφάλιση των εθνικών διακαίων αφού τα σύνορά μας θα αποτελούσαν και σύνορα της Ευρώπης. Η διαδρομή του χρόνου έδειξε ότι καμία ασφάλεια δεν δόθηκε αφού η Τουρκία , κύριος εκφραστής του προβλήματος παρέμεινε προνομιακός συνομιλητής των εταίρων μας. Άλλωστε η φύση της σημερινής Ευρώπης είναι ξεκάθαρα η οικονομική προτεραιότητα των μεγάλων ομίλων με συνέπεια την πλήρη αδιαφορία για την όποια εθνική υπόθεση.

Η τόσο εξωραϊσμένη εικόνα περί της Ευρώπης δεν σταμάτησε αλλά αντίθετα αύξησε την διαφθορά, τον παραγοντισμό, την αυθαιρεσία, την λαθρομετανάστευση, την υπερκαταναλωτική νοοτροπία. Την βαθύτατη έλλειψη πνευματικότητας.

Αυτό τον απολογισμό σε κεντρικές γραμμές αρνείται πεισματικά να επιχειρήσει το σύστημα που αφιερώνει χρόνο και πιστώσεις σε εορτασμούς τόσο ανούσιους και πομπώδεις όσο και τα μεγάλα λόγια του 1981.

*Ο Εμμανουήλ Ν Κώνστας είναι Γενικός Γραμματέας του Εθνικού Μετώπου