Ο «βασιλιάς» Ερντογάν είναι «γυμνός»! Η ώρα της κρίσης πλησιάζει…

Τέσσερα χρόνια πριν και ένα χρόνο μετά την απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του το 2016, ο τουρκικός λαός έχριζε και επίσημα ”σουλτάνο” τον Ταγίπ Ερντογάν στο δημοψήφισμα του ’17 προεγκρίνοντας τις τροποποιήσεις του για μετατροπή του πολιτεύματος της χώρας από προεδρευόμενη σε προεδρική κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Ο επανεκλεγείς πρωθυπουργός, σε θέση Προέδρου πλέον της Τουρκίας, είχε βάλει τις βάσεις για την εσαεί ηγεμονία ενός συστήματος όπου κυριαρχούσαν ισλαμοεθνικιστικές πολιτικές δυνάμεις αντάμα με τις τουρκοσουνιτικές κοινωνικές, με περιθωριοποιημένους τους φιλελεύθερους Τούρκους και τους μη… συμβατούς με το ”σύστημα Ερντογάν” Αλεβίτες και Κούρδους.

Η καταστολή έναντι των πολιτικών αντιπάλων του Ερντογάν συνεχίζονταν εντωμεταξύ με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση, αλλά από την επόμενη κιόλας χρονιά φάνηκε καθαρά πως ο δρόμος για τις δίκες των πραξικοπηματιών δε θα ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα κι ότι η εκκαθάριση των Γκιουλενιστών απ’ το κόμμα του μπορεί να του στοίχιζε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία ενόψει των πρώτων προεδρικών εκλογών του 2019.

Παρ’ όλα αυτά, ο Τούρκος Πρόεδρος συνέχιζε απτόητος τις πρακτικές καταστολής εναντίον των αντιπάλων του και, προπάντων, των Κούρδων, χωρίς να αφήνει ανέγγιχτους τους αντιπολιτευόμενους δημοσιογράφους και τους ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που τον εξέθεταν μέσα και έξω απ’ τη χώρα του.

Την καταχνιά ωστόσο που δημιούργησε στην Τουρκία το εμφυλιοπολεμικό κλίμα των εκκαθαρίσεων στο στρατό και την κρατική μηχανή της, ο Ερντογάν πέτυχε να την περιορίσει ανταποκρινόμενος σε μεγάλο βαθμό στους μεγαλοϊδεατισμούς των Κεμαλιστών της αντιπολίτευσης και των άλλων ισλαμικών κομμάτων.

Των κομμάτων που είχαν προτάξει – με πρώτο το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) της Αξιωματικής αντιπολίτευσης – ,στην Εξωτερική πολιτική τους την αποτροπή δημιουργίας ανεξάρτητου κουρδικού κράτους στην Βόρεια Συρία και το Βόρειο Ιράκ, την καταστροφή των μη ελεγχόμενων κουρδικών πολιτικών δικτύων και τη διεκδίκηση εδαφών και δικαιωμάτων επί των υδρογονανθράκων Ελλάδας και Κύπρου.

Στην κλιμάκωση των προκλήσεων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο ο Ταγίπ Ερντογάν ακολούθησε τακτικό, στρατηγικό σχεδιασμό, που περίμενε το momentum για να πετύχει τους στόχους του. Στόχους που διαφήμιζε επαναληπτικά στις πολιτικές ομιλίες του λέγοντας πως η Τουρκία ασφυκτιά στα υφιστάμενα σύνορά της.

– Κουρδικό κράτος δεν έχουμε στην Τουρκία. Έχουμε την ανατολική Ανατολία μας, την νοτιο-ανατολική Ανατολία μας, τη Μαύρη Θάλασσά μας, την Μεσόγειό μας, την κεντρική Ανατολία μας, το Αιγαίο και τη Θάλασσα του Μαρμαρά μας, διατεινόταν με περίσσιο στόμφο και υπεροπτικό ύφος ο Τούρκος Πρόεδρος κατά την ομιλία του στο Όρντου της Μαύρης Θάλασσας το ’19 απευθυνόμενος στο φιλοκουρδικό κόμμα.

Τα καμπανάκια που ήδη είχαν αρχίσει να χτυπούν στην τουρκική Οικονομία με την διολίσθηση της τουρκικής λίρας, ο Ερντογάν δεν τα άκουγε ή παρίστανε πως δεν τα ακούει τρελαμένος απ’ την ιδέα της επέκτασης των συνόρων της Τουρκίας και το γιγάντωμα του μουσουλμανικού τόξου των ονείρων του.

Ενός τόξου που ξεπερνούσε τα όρια της ”Γαλάζιας Πατρίδας” και αγκάλιαζε όλους του μουσουλμάνους του κόσμου συμπεριλαμβανομένων και εκείνων του Καζακστάν, του Κιργιστάν, του Τουρκμενιστάν και του Ουζμπεκιστάν, που είχαν κατά πλειοψηφία τουρκόφωνους, σε αντίθεση με τις μειονότητες στο Τατζικιστάν, τη Ρωσία, την αυτόνομη περιφέρεια Σιντζάνγκ της Κίνας (οι οποίοι μετανάστευσαν από την ευρύτερη περιοχή της Μογγολίας εκεί) και την περιοχή ως το Ανατολικό Τουρκεστάν, όπου ήταν εγκατεστημένοι οι αυτονομιστές Ουιγούροι.

Ο τουρκικός αναθεωρητισμός και η αίσθηση της καθολικής υπεροχής της χώρας του στην Μεσόγειο είχε ξυπνήσει τις ορέξεις του Ερντογάν δίνοντας διεξόδους – εν είδει αντιποίνων – στην αναζήτησή του για ζωτικό χώρο.

Έτσι, μετά την εισβολή στη Συρία (που είχε το πράσινο φως των ΗΠΑ μετά την προδοσία των Κούρδων από τον Τραμπ), ο Ερντογάν απάντησε στην αναβάθμιση σχέσεων Αθήνας -Ουάσιγκτον -Τελ Αβίβ με την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού τoυ στρατού στον Έβρο, την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί και την έλευση και παραβίαση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας λίγο αργότερα απ’ το ερευνητικό Oruç Reis (για δημιουργία τετελεσμένων), παράλληλα με τα νέα εκβιαστικά παιχνίδια σε βάρος μας στο μεταναστευτικό.

Ο Ταγίπ Ερντογάν ήταν αποφασισμένος να αντιμετωπίσει τα συσσωρευμένα οικονομικά προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας του (υφέρποντα πληθωρισμό, χαμηλή καταναλωτική εμπιστοσύνη, επίμονη ανεργία κλπ) – που ενέτειναν τα αντικυβερνητικά αισθήματα των Τούρκων – με διάχυση της αφόρητης προπαγάνδας του σε όλη την Τουρκία, υποσχέσεις για φαραωνικά σχέδια (Κανάλι της Κωνσταντινούπολης και το νέο αεροδρόμιο της Πόλης) και απανωτές προκλήσεις σε βάρος Ελλάδας και Κύπρου.

Η εξέγερση των φοιτητών του εμβληματικού Πανεπιστημίου του Βοσπόρου στην Κωνσταντινούπολη τον Φεβρουάριο του ’21, που παρέπεμπε ευθέως σε κίνημα τύπου ”πάρκου Γκεζί” κατεστάλη με δυσκολία τον Φεβρουάριο του ’21, αλλά ήταν η κορυφή του παγόβουνου που έκρυβε τη βαθιά κρίση των δημοκρατικών θεσμών στην Τουρκία και τον απολυταρχισμό της τουρκικής ηγεσίας της.

Ήδη είχαν οδηγηθεί στη φυλακή χιλιάδες πολιτικοί αντίπαλοι του Τούρκου Προέδρου, στρατιωτικοί, αντιφρονούντες δημόσιοι υπάλληλοι, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι και ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ώρα που απ’ άκρη σε άκρη στη χώρα η ελευθερία του λόγου είχε σωπάσει.

Όλα αυτά μαζί, σε συνδυασμό με τις απανωτές τουρκικές προκλήσεις στην λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου απ’ τα τέλη του ’19 και ύστερα (εισβολή στη Συρία, τουρκολιβυκό μνημόνιο, παραβιάσεις ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου κλπ) ”ξύπνησαν” την κοιμώμενη μέχρι τότε διεθνή κοινότητα και την έκαναν να αντιδράσει όχι μόνο λεκτικά αλλά επιβάλλοντας τις πρώτες αυστηρές κυρώσεις με τη σφραγίδα των ΗΠΑ (η ΕΕ έμενε στο ”θα” λόγω της τουρκόφιλης Γερμανίας).

Και ενώ η αξιοπιστία της Ελλάδας αναβαθμιζόταν τον Μάρτιο του 2020 με τα γεγονότα στον Έβρο που μετέτρεψαν τα ελληνοτουρκικά σύνορα σε ευρωτουρκικά, η Τουρκία διεύρυνε τον κύκλο των φίλων και συναγωνιστών της υποδεχόμενη τον αρχηγό της Χαμάς με τιμή και δόξα…

Το γεγονός προκάλεσε γεωστρατηγικά τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, τα ΗΑΕ και τους Άραβες του Κόλπου, όπως ήταν αναμενόμενο, αλλά αυτό ουδόλως απασχόλησε τον Ταγίπ Ερντογάν, που είχε σταθερά στο πλευρό του (κι αυτό συμβαίνει ως τώρα) την Γερμανία της Μέρκελ και τον ΝΑΤΟ του Γενς Στόλτενμπεργκ, οι οποίοι αρνούνταν να του επιβάλλουν κυρώσεις και του έδιναν το ok με τη σιωπή τους.

Έτσι συνέχιζε να κινείται στο ίδιο μήκος κύματος – από άποψη στόχων και ρητορικής – με το παρακλάδι των Αδελφών Μουσουλμάνων, το οποίο παρουσιάζεται ως εναλλακτική, ισλαμιστική επιλογή στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης του Γιάσερ Αραφάτ (PLO).

Ο ”δάκτυλος” του Ταγίπ Ερντογάν στην Μέση Ανατολή και ο συνδετικός κρίκος Τουρκίας-Χαμάς επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά απ’ τις οργίλες δηλώσεις του σουλτάνου με αφορμή τις βολές πυροβολικού και από αέρος που εξαπέλυσε το Ισραήλ ισοπεδώνοντας δίκτυo των τούνελ (που οι αποκαλείται ”Μετρό”) μέσω του οποίου διακινούσε η Χαμάς τα πολεμοφόδιά της, όταν η τελευταία του επιτέθηκε πρώτη εναντίον του εξαπολύοντας επίθεση με ρουκέτες κατά των εδαφών του.

Από δημοσιογραφικές πληροφορίες του εξωτερικού πληροφορηθήκαμε ήδη ότι η Άγκυρα συνεχίζει να στηρίζει διπλωματικά και χρηματικά την παλαιστινιακή οργάνωση, ενώ εκδίδει παράλληλα διαβατήρια σε ηγετικά στελέχη της ίδιας και της οργάνωσης Ταξιαρχίες Ιζεντίν Αλ Κασσάμ.

Σημειωτέον ότι αμφότερες οι οργανώσεις (σύμφωνα με το Ισραήλ) χρησιμοποιούν την Κωνσταντινούπολη ως βάση τους για την κατάστρωση σχεδίων επίθεσης εναντίον του. Σημειωτέον, επίσης, ότι η Τουρκία (με τη σύμπραξη του φίλου και συμμάχου της Κατάρ) εργάζονται πυρετωδώς για την προβολή διεθνώς του παλαιστινιακού ζητήματος και στηρίζουν χρηματικά το παγκόσμιο δίκτυο Αδελφών Μουσουλμάνων.

Η εποχή που η Τουρκία παρακαλούσε το Ισραήλ να τη βοηθήσει με τον Μπάιντεν μέσω μυστικών επαφών Τούρκων Αξιωματούχων (μεταξύ των οποίων και ο Επικεφαλής της ΜΙΤ(Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών της Τουρκίας) Χακάν Φιντάν (Δεκέμβριος 2020, ”Al-Monitor”) έχει περάσει ανεπιστρεπτί, αφού τώρα εξαπολύει μύδρους κατά αμφοτέρων.

Ο κίνδυνος για μας είναι, εν προκειμένω, να αποκαταστήσει ο Ταγίπ Ερντογάν τις διαταραγμένες σχέσεις της χώρας του με την Αίγυπτο και τον Πρόεδρό της Αλ Σίσι (τον οποίο στο παρελθόν καταδίκαζε ως δικτάτορα δίνοντας καταφύγιο στους εξόριστους αντιπάλους του της Μουσουλμανικής Αδελφότητας Αιγύπτου), για να ροκανίσει την ελληνοαιγυπτιακή συμμαχία και να εμποδίσει τη χάραξη ΑΟΖ Ελλάδας -Αιγύπτου, με αφορμή την ενεργοποίηση επιτροπών απ’ τον περασμένο Απρίλιο γι’ αυτόν τον σκοπό.

Προς ώρας, ευτυχώς, η παρελκυστική πολιτική που ακολουθεί η Άγκυρα έναντι της Αιγύπτου ( παράλληλη με εκείνην έναντι της Ε.Ε από την οποία ζήτησε ήδη ανάθεση ρόλου για την ευρωπαϊκή άμυνα) δεν βρίσκει ανταπόκριση, αφού οι Αιγύπτιοι επιθυμούν τη δημιουργία αγωγού Φυσικού Αερίου που θα παρακάμπτει προς τον παρόν τον EastMed και θα συνδέει τη χώρα τους με την Κρήτη και μέσω της ηπειρωτικής Ελλάδας με τα ευρωπαϊκά δίκτυα.

Η απογοήτευση, ωστόσο, δεν συμπεριλαμβάνεται στο λεξιλόγιο του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος (σύμφωνα με την φιλοκυβερνητική Yeni Safak) ετοιμάζεται να κλείσει συμφωνία για ΑΟΖ με την Παλαιστίνη μετά την επικύρωση της ”Συμφωνίας Ασφάλειας και Συνεργασίας” των δύο πλευρών.

Είναι κι αυτός ένας τρόπος να εξαλείψει τις φωνές κριτικής που περίσσεψαν εναντίον του στο εσωτερικό της Τουρκίας. Φωνές που προσπαθεί να καλύψει με χειροκροτήματα και δημοσιογραφικές τυμπανοκρουσίες των Ερντογανικών Μέσων το ισλαμικό κατεστημένο που δεν παύει να αναδεικνύει στους φανατικούς οπαδούς του AKP την αυτοπεποίθηση του αρχηγού του (έστω κι αν είναι πλασματική).

Δεν παύει να αναδεικνύει το… μεγαλείο των ”εμπνευσμένων” ενεργειών του (στήριξη Τουρκίας σε Αζερμπαϊτζάν και Ουκρανία, αν και η τελευταία του κίνηση προκάλεσε την οργή της στρατηγικής συμμάχου της Ρωσίας) και των ιδιοφυών ελιγμών του, έστω κι αν είναι σπασμωδικοί και παρορμητικοί αυτοί, όπως το σχέδιο για προσάρτηση των Κατεχομένων της Κύπρου στην Τουρκία (το οποίο είχε καταδικάσει με δριμύτητα το ’20 στο άρθρο του ”Ο βασιλιάς είναι γυμνός” ο τότε πρόεδρος του ψευδοκράτους Μουσταφά Ακιντζί).

Ή η παρεμπόδιση (τον Απρίλιο του ’21) με anti-navtex των ερευνών του γαλλικού ωκεανογραφικού L’ ATALANTE στο Νοτιοανατολικό Κρητικό πέλαγος και τη Μεσόγειο μετά την ”νίκη” του Δένδια στην Άγκυρα (στη συνέντευξη με τον Τσαβούσογλου), με το αιτιολογικό ότι έπλεε το πλοίο σε τουρκικά ύδατα, ενώ ήταν ελληνικά …

Όλα αυτά επιβεβαιώνουν την προϊούσα φθορά του Τούρκου ηγέτη και την μεγάλη αλήθεια που προσπαθεί μάταια να αποκρύψει όσες προσπάθειες και αν κάνουν για να την καλύψουν οι αυλοκόλακες της αυταρχικής εξουσίας του: Τα έργα και οι ημέρες του ψαλιδίζονται συν τω χρόνω και πληθαίνουν τα αδιέξοδα που δείχνουν πως ο ”βασιλιάς” Ερντογάν είναι ”γυμνός”! Η ώρα της κρίσης του πλησιάζει…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)