Μου το έλεγαν και δεν το πίστευα. Ίσως γιατί αρνιόμουν να δεχτώ ότι υπάρχουν Έλληνες σήμερα οι οποίοι – στο όνομα της αρχαίας Ελλάδας – ροκανίζουν τις ρίζες του ευλογημένου δέντρου της Ορθοδοξίας, που είναι βασικός πυλώνας στήριξης του Ελληνισμού διαχρονικά.
Έπεσα έξω. Υπάρχουν και είναι επικίνδυνοι, γιατί είναι πολύ αφελείς. Γιατί κουβαλούν μέσα τους ένα μείγμα από παγανιστική-νεοπαγανιστική ή ειδωλολατρική τρέλα που τους κάνει να θεωρούν επικίνδυνο εχθρό των Ελλήνων τον Χριστιανισμό και όχι τον… ριζοσπαστικοποιημένο Ισλαμισμό, για παράδειγμα.
Η πρώτη μου αντίδραση (μετά το ”κονταροχτύπημα” μαζί τους στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης) ήταν λανθασμένη, το ομολογώ. Και ήταν λανθασμένη γιατί στηριζόταν στην υποτίμηση του αντιπάλου, που είναι – σε κάθε περίπτωση – μια λανθασμένη τακτική.
Και η υποτίμηση ξεκινούσε από το λάθος μου να τους βρω ελαφρυντικά παρομοιάζοντάς τους με τους ελληνόφωνους χριστιανούς της ανατολικής Βυζαντινής αυτοκρατορίας, που δελεάστηκαν και εξισλαμίστηκαν (οικειοθελώς, αρχικά) απ’ τα πρωτοεμφανιζόμενα μογγολικά φύλα των Σελτζούκων Τούρκων.
Των Τούρκων (Τουρκμάνων, καλύτερα) που δεν ήταν πάνω από 400.000 όταν έφτασαν τον 11ο αι. στα ανατολικά της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, αλλά κατάφεραν να κυριαρχήσουν (μετά την… μετάλλαξή τους σε Οθωμανούς Τούρκους) επί 8 εκατομμυρίων ελληνόφωνων χριστιανών μέχρι τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, οπότε κορυφώθηκε το φαινόμενο του εξισλαμισμού με την πιο τραγική μορφή του: το παιδομάζωμα (”ντεβσιρμέ”).
Γρήγορα, ωστόσο, αντιλήφθηκα το λάθος του συγκριτισμού ”Εθνικών” (Πολυθεϊστών) – ελληνόφωνων χριστιανών που αλλαξοπίστησαν. Και το κατάλαβα όταν συνειδητοποίησα το γεγονός ότι οι δεύτεροι ήταν ευάλωτοι στον επηρεασμό λόγω της μακράς περιόδου επικοινωνίας και ”όσμωσης” των τουρκικών ομάδων στον ελλαδικό χώρο.
Κάτι που ασφαλώς δεν συμβαίνει – κατ’ αντιστοιχία – με τους σημερινούς ”διώκτες” του Χριστιανισμού συμπατριώτες μας που αυτοπαρουσιάζονται ως… ”Ελληναράδες” ισχυριζόμενοι ότι ο πραγματικός Χριστός ήταν ο μυστηριώδης Έλληνας φιλόσοφος, γητευτής και μάγος Απολλώνιος Τυανεύς, ο οποίος – κατά τον βιογράφο του Φιλόστρατο – περιβαλλόταν από μαθητές και έκανε θαύματα…
Για να συνεχίσω όμως με τις διαφορές ”Εθνικών”- ελληνόφωνων εξισλαμισθέντων χριστιανών του Βυζαντίου, θα πρέπει να τονίσω ότι ο κύριος λόγος του εξισλαμισμού τους δεν ήταν η πειθώ της νέας θρησκείας, αλλά η διάσωση των προνομίων που τους αφαίρεσε η αποδεκατισμένη από ξένες εισβολές πολυεθνική, ελληνόφωνη αυτοκρατορία, καθώς και η απαλλαγή τους απ’ τα φορολογικά βάρη που τους είχε επιβάλει αυτή.
Μια απαλλαγή που – με στόχο τον προσηλυτισμό – τους είχε υποσχεθεί το Ισλάμ, το οποίο – σημειωτέον – αποδεχόταν στους κόλπους του τους εξισλαμισμένους λαούς της Βίβλου, τους Εβραίους και τους χριστιανούς, αλλά όχι τους ειδωλολάτρες…
Με τον τρόπο αυτό οι Οθωμανοί δημιούργησαν το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνικής τους βάσης. Μιας βάσης που αποτελούνταν κυρίως από εξισλαμισμένους χριστιανούς Έλληνες, Αρμένιους, Σλάβους κλπ, όπως αναφέρει στο Χρονικό της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης ο ιστορικός συγγραφέας (αυτόπτης μάρτυρας, φίλος και συνεργάτης του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου) Γεώργιος Φρατζής (ή Σφρατζής).
Έτσι εξηγείται γιατί ο Μωάμεθ, όταν καλούσε τους στρατιώτες του να επιτεθούν στην Πόλη, τους αποκαλούσε ”νεϋλήδες”, δηλαδή νεοπροσηλυτισμένους. Εξάλλου και ο στρατηγός του Ζαγανός πασάς (που τον προέτρεπε να κάνει αντεπίθεση για να την πάρει) ανήκε στους εξισλαμισμένους Έλληνες οι οποίοι συγκροτούσαν τα επίλεκτα σώματα των Γενιτσάρων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και είχαν ενεργό δράση κατά την περίοδο 1363–1826.
Αν αναρωτιούνται λοιπόν για το γεγονός οι εξ Ανατολών ισλαμοεθνικιστές γείτονες (που έχουν καταθορυβηθεί, τελευταία, γιατί – ψάχνοντας για την γενεαλογία τους – ανακάλυψαν ότι πολλοί απ’ αυτούς έχουν ελληνικές ρίζες) και οι φιλότουρκοι του ΕΛΙΑΜΕΠ (το οποίο εκτελεί χρέη συμβουλευτικού οργάνου στο ΥΠΕΞ και το Μαξίμου), εδώ βρίσκεται η απάντηση και είναι ιστορικά αποδεδειγμένη.
Εδώ βρίσκεται η απάντηση και για την πτώση της Τραπεζούντας (της τελευταίας ελληνικής αυτοκρατορίας) στα χέρια των Οθωμανών, αφού η αιτία βρισκόταν στις μυστικές διαπραγματεύσεις του μυστικοσύμβουλου του αυτοκράτορα Δαυίδ Κομνηνού Γεώργιου Αμιρούτζη (εξαίρετου διανοούμενου της εποχής) με τον εξισλαμισμένο στρατηγό του Μωάμεθ Μαχμούτ, ο οποίος ήταν πρώτος ξάδελφος του Έλληνα συμβούλου…
Έτσι, με αλλαξοπιστίες, προσηλυτισμούς και δόλιες μεθοδεύσεις κυριάρχησαν οι Οθωμανοί μουσουλμάνοι επί των χριστιανών, ”οι οποίοι – ανεξαρτήτως εθνοπολιτισμικής καταγωγής – έγιναν σταδιακά από Ρωμαίοι// Ρωμιοί// ραγιάδες και προσηλυτίστηκαν ως ”άπιστοι”, γιατί το Κοράνι και η μουσουλμανική νομοθεσία διαχώριζαν τους ανθρώπους σε πιστούς και άπιστους…
Για να ξαναγυρίσω όμως στους σύγχρονους Έλληνες διώκτες του Χριστιανισμού οι οποίοι παριστάνουν τους πατριώτες με διάφορα προσωνύμια, θα πρέπει να πω ότι στα χρόνια του εκτεταμένου εξισλαμισμού – όπου Δερβίσηδες, Άραβες, Έλληνες και Τούρκοι έγιναν ένα – παρατηρήθηκε το εξής παράδοξο που εξηγεί ίσως γιατί οι σημερινοί παγανιστές-Εθνικοί-ειδωλολάτρες, ή όπως αλλιώς λέγονται, δεν ”αγγίζουν” τους μουσουλμάνους.
Δεν αγγίζουν τους μουσουλμάνους, αλλά αναθεματίζουν τους χριστιανούς με το μυαλό κολλημένο στα όσα έκαναν στα αρχαιοελληνικά μας μνημεία οι μισαλλόδοξοι φανατικοί Ζηλωτές του Χριστιανισμού (που τον δυσφήμισαν), οι οποίοι έγιναν πρωταγωνιστές σε μικρού μήκους ταινία του Κώστα Γαβρά, του γνωστού και στο Εξωτερικό σκηνοθέτη.
Του Έλληνα διάσημου σκηνοθέτη, που – σε ρόλο… ιστορικού – κατήγγειλε τους εν λόγω ”χριστιανούς” του 5ου αιώνα μΧ (επί Βυζαντινής αυτοκρατορίας) ως κύριους καταστροφείς του Παρθενώνα ξεχνώντας τον Μοροζίνι που τον βομβάρδισε (1687) και τον Έλγιν που τον κατάκλεψε (1821-23).
Για να αποδώσουμε πάντως τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, πρέπει να πούμε πως για τον προσηλυτισμό πλήθους Ελλήνων στα προεόρτια και μετά την Άλωση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας δεν ευθύνονται μόνο οι αιτίες που προανέφερα, αλλά και η εγκατάλειψη του ποιμνίου της Ορθοδοξίας από τους θρησκευτικούς ηγέτες του οι οποίοι… διευκόλυναν, κατά κάποιο τρόπο, τον εξισλαμισμό των πιστών τους στην ευρύτερη Μικρά Ασία με την καταφυγή τους στην Κωνσταντινούπολη ή τη Δύση.
Όμως αυτή είναι μια ”ενδοοικογενειακή” υπόθεση της Ορθοδοξίας στην οποία τον λόγο έχουν οι ερευνητές της Ιστορικής Θεολογίας. Ως εκ τούτου, δεν δικαιούνται να βρίσκουν πάτημα οι αιρετικοί ή οι πάσης φύσεως ειδωλολάτρες εχθροί του Χριστιανισμού που ψάχνουν αφορμές για να αποδώσουν αναξιοπρεπείς χαρακτηρισμούς στην εκκλησιαστική Ιεραρχία συλλήβδην.
Δεν δικαιούνται να βρίσκουν πάτημα οι Τούρκοι (Οθωμανολόγοι) πανεπιστημιακοί που κατέχουν έδρες οθωμανικών και τουρκικών σπουδών στην Τουρκία, την Ευρώπη και την Αμερική, στην προσπάθειά τους να παρουσιάσουν τον προσηλυτισμό των χριστιανών σαν το… ποθούμενο των ”ραγιάδων”.
Δεν δικαιούνται, προπάντων, οι φιλότουρκοι σύγχρονοι Έλληνες οι οποίοι – από θέσεις κυβερνητικών Αξιωματούχων, συμβούλων, πανεπιστημιακών, διπλωματών και πολιτικών – επιχειρούν μονίμως (στο όνομα της ”ελληνοτουρκικής φιλίας” και της… ρεαλιστικής οπτικής της ιστορικής πραγματικότητας) να απαλύνουν τις ολέθριες επιπτώσεις της Τουρκοκρατίας καλύπτοντας με ασύστολα ψεύδη και αμφισβητήσεις την ιστορική αλήθεια.
Μια αλήθεια πέρα και πάνω από τραγική, που μιλά για κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τους Τούρκους σε βάρος των σκλαβωμένων Ελλήνων. Μια αλήθεια που έκοψε σαν μαχαίρι τις ζωές και τα όνειρα χιλιάδων προγόνων μας. Σαν μαχαίρι δολοφονικό που τους σκότωνε και όχι ευεργετικά χρήσιμο που άλειφε βούτυρο στο ψωμί τους, όπως θέλουν να το παρουσιάσουν…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
