Με την ψευδαίσθηση του «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» της κυπριακής τραγωδίας

Όσο σίγουρο είναι ότι ο Τύπος ήταν απ’ τον 18ο αιώνα η τέταρτη εξουσία στον κόσμο που ήλεγχε τις άλλες τρεις μορφές της (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική), άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι – απαλλαγμένος απ’ τον ζυγό της κρατικής εξουσίας και τις παρεμβάσεις της – είναι ο ιδανικός φορέας των σκέψεων και των ιδεών μιας ελεύθερης κοινωνίας η οποία κυβερνιέται δημοκρατικά.

Γι’ αυτό λέμε ότι η σπουδαιότερη προϋπόθεση για να υπάρχει ποιότητα στη δημοκρατία και αποκλεισμός νόθευσής της με ασύμβατα προς αυτήν στοιχεία ολιγαρχίας, απολυταρχίας ή αναρχίας, είναι να υπάρχει ελεύθερος, ακηδεμόνευτος Τύπος.

Και το ακηδεμόνευτος σημαίνει μη χειραγωγούμενος από κέντρα εξουσίας, τα οποία – εκμεταλλευόμενα την επιρροή που ασκεί αυτός στην κοινωνία – επιδιώκουν ουκ ολίγες φορές να τον μετατρέψουν σε όργανό τους, σε μέσο παραγωγής και διάχυσης της προπαγάνδας τους.

Κάτι που καταλήγει να είναι πολύ επικίνδυνο, ιδιαίτερα όταν συμβαίνει στα πλαίσια της πολιτικής πρακτικής με πεδίο βολής τα εθνικά θέματα μιας χώρας και – εν προκειμένω – της δικής μας, όπου η υπεράσπιση και προαγωγή τους από τον Τύπο διαμορφώνει και τον βαθμό φιλοπατρίας του ελληνικού λαού.

Κι αυτό γιατί ο ρόλος του Τύπου στον τόπο μας δεν περιορίζεται αποκλειστικά στην παροχή γνώσεων και την ενημέρωση του κοινού σε θέματα πολιτικών ή κοινωνικών συμπεριφορών και δημοκρατικής τάξης.

Υπάρχουν αποκλίσεις και διαφοροποιήσεις που τροφοδοτούν τον πατριωτισμό ή τον εφησυχασμό του και διαμορφώνονται κάτω από ορισμένες πολιτικές συνθήκες με αποδέκτη την κοινωνία.

Συνθήκες που αποτυπώνουν το γενικό κλίμα της εποχής, τα πολιτικά πρόσωπα (και δη τα πρόσωπα εξουσίας), τα γεγονότα, τις καταστάσεις και τους θεσμούς, η λειτουργία των οποίων καθρεφτίζει τον βαθμό αυτάρκειας και επάρκειας των πολιτών σε καθεστώς δημοκρατίας.

Η υγιής λειτουργία των θεσμών καθρεφτίζεται στην ειλικρίνεια, εντιμότητα και σαφήνεια των εκπροσώπων του Τύπου. Για να συνυπάρχουν όμως και τα τρία αυτά αρμονικά και αλληλοτροφοδοτούμενα, βασική προϋπόθεση είναι ο εξοβελισμός του κομματισμού και της διαπλοκής του με την εξουσία.

Μιας διαπλοκής που παραμορφώνει την αλήθεια ή την παρουσιάζει μισή. Και η μισή αλήθεια είναι συχνά χειρότερη από το ψέμα. Απόδειξη το γεγονός ότι τα ΜΜΕ (έντυπα και ηλεκτρονικά) – στην πλειοψηφία τους – προβάλλουν μόνιμα ως θετικές υπέρ της Ελλάδας τις αποτιμήσεις όλων ανεξαιρέτως των Συνόδων Κορυφής και όταν ακόμα μας βάζει (διπλωματικό)”γκολ” η Τουρκία.

Το δεδομένο αυτό και το γεγονός ότι η εκάστοτε κυβέρνηση δεν λογοδοτεί πουθενά θεσμικά, εξηγούν το γιατί η Εξωτερική μας πολιτική δίνει την εντύπωση ουκ ολίγες φορές ότι – υπό την κάλυψη του φιλοκυβερνητικού Τύπου – εκχωρεί συστηματικά εν λευκώ τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στις… ”προστάτιδες δυνάμεις” των καιρών μας.

Και το ”εκχωρεί” με την έννοια ότι αφήνει τους ”Μεγάλους” να μας ποδηγετούν διαχρονικά και να αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς προωθώντας μυστικοπαθείς διαπραγματεύσεις μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας.

Χαρακτηριστικό δείγμα της τακτικής της μυστικοπάθειας που ακολουθούμε επί των ημερών μας – με πρότυπο την μυστική Εξωτερική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, που κατέληξε στην εθνικά ασύμφορη ”συμφωνία των Πρεσπών” τον Ιούνιο του ’18 – είναι η πρόσφατη φωτογραφική αποκάλυψη του τουρκικού Πρακτορείου Anadolu, η οποία έλαβε χώρα στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (25/6/’21).

Μια αποκάλυψη που έχει να κάνει με την δήθεν τυχαία συνάντηση σε κουζίνα ξενοδοχείου στις Βρυξέλλες του Έλληνα πρωθυπουργού με τον κατοχικό Τουρκοκύπριο εκπρόσωπο Ερσίν Τατάρ, στο πλαίσιο μιας… εξωθεσμικής, κρυφής διπλωματίας.

Τώρα θα μου πείτε γιατί βρίσκω περίεργο το γεγονός αυτό, αφού έχει δώσει δείγματα της μυστικοπαθούς Εξωτερικής πολιτικής του ο Κυριάκος Μητσοτάκης εδώ κι ένα χρόνο (τριμερής Βερολίνου, Ιούλιος 2021, με εκπρόσωπο της Ελλάδας την διπλωματική του σύμβουλο Ελένη Σουρανή).

Θα συμφωνήσω μαζί σας, πλην όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια επιπόλαιη κίνηση (σε επίπεδο Εξωτερικής πολιτικής) που γεννά πολλά ερωτηματικά, καθώς δύσκολα θα εκδηλωνόταν από άλλο Ευρωπαίο ηγέτη ο οποίος θα είχε την εθνική υποχρέωση να υπερασπιστεί και τα κυπριακά συμφέροντα (πλην των ελλαδικών) κατά τις επαφές του με ηγέτες της ΕΕ στις Βρυξέλλες .

Εντύπωση επίσης προκαλεί η φωτογραφική αποκάλυψη στο επίπεδο που αποτυπώνει τη διάθεση του πρωθυπουργού, καθώς τον δείχνει να συζητά χαλαρά, χαμογελαστά, με τον ψευτοηγέτη των Τουρκοκυπρίων.

Κάτι που δεν ”καλύπτεται” απ’ τις εξηγήσεις του Μαξίμου ότι οι δυο άνδρες ”διασταυρώθηκαν στο πρωϊνό του ξενοδοχείου και μίλησαν για δύο λεπτά, μέσα στα οποία ο ΚΜ” – ως μη όφειλε, γιατί ανέβαζε τον Τατάρ στο επίπεδο ομολόγου του επικυρώνοντας το ψευτοαξίωμά του – ”εξήγησε στον συνομιλητή του την πάγια ελληνική θέση”.

Τη θέση, δηλαδή, που ανέφερε και στη Σύνοδο Κορυφής: ότι ”η Ελλάδα απορρίπτει τη λύση των δύο κρατών στην Κύπρο, γιατί αντιβαίνει στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και είναι ασύμβατη με το ευρωπαϊκό κεκτημένο”.

Όπερ σημαίνει ότι στην Ευρώπη, στις Βρυξέλλες, ο εκπρόσωπος της Ελλάδας δεν είχε καμιά δουλειά να μιλά – έστω και ανεπίσημα, στο πλαίσιο προσωπικών, ευκαιριακών επαφών – με τον πολιτικό εκπρόσωπο του μη αναγνωρισμένου κατοχικού καθεστώτος στην Κύπρο, ο οποίος είναι το επίσημο φερέφωνο της Άγκυρας στο διαιρεμένο νησί.

Και μόνο η εμφάνιση του Ερσίν Τατάρ στο ξενοδοχείο, έπρεπε να κάνει τον πρωθυπουργό να κάνει μεταβολή και να αποφύγει τη διασταύρωση με εκείνον επιδεικτικά, αντί να πέσει στη φάκα αλείφοντας βούτυρο στο ψωμί της τουρκικής διπλωματίας και των Ερντογανικών Μέσων, τα οποία την ακολουθούν κατά πόδας.

Έπειτα το όλο γεγονός δε θα κινούσε τόσο την υποψία μου, αν δεν προηγείτο αυτού η προ ημερών ακύρωση της παρουσίας των Μπακογιάννη, Αβραμόπουλου, Σχοινά στο φόρουμ της Αττάλειας (18/6/’21) λόγω της συμμετοχής του Τουρκοκύπριου ηγέτη, γιατί η συνεύρεση των εκπροσώπων του Ελληνικού Κοινοβουλίου με εκείνον θα νομιμοποιούσε τον παράνομο ρόλο του στην κατεχόμενη Κύπρο.

Τελικά, όπως αποδείχθηκε, η ανίερη επαφή των κυβερνητικών Ελλήνων πολιτικών με τον Ερσίν Τατάρ αποφεύχθηκε, για να επιτευχθεί με τον Κυριάκο Μητσοτάκη…

Οποία ειρωνεία της τύχης! Κι εμείς περιμένουμε να πιστέψουν οι ξένοι ότι εννοούμε όσα υποστηρίζουμε στα επίσημα φόρα υπερασπιζόμενοι τα εθνικά δίκαια της Κύπρου.

Και η κυβέρνηση με τα δημοσιογραφικά της φερέφωνα περιμένει να πιστέψουμε ότι ο Κυριάκος έπεισε τον Ταγίπ και θα περάσουμε ήσυχο καλοκαίρι.

Ότι η Τουρκία συμμορφώθηκε προς τας υποδείξεις της ΕΕ και θα σταματήσει μαχαίρι τις προκλήσεις στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.

Ότι δε θα πάει (για να μη μας προκαλέσει) ο Τούρκος Πρόεδρος στις 20 Ιουλίου στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο, όπως σχεδιάζει, για να ανακοινώσει άλλη μια τουρκική βάση οπλισμένων drones στο πρόσφατα αναβαθμισμένο στρατιωτικό αεροδρόμιο.

Ότι θα κρούσει πρύμναν τελικά το πλωτό γεωτρύπανο Yavuz που βγήκε ξανά στο Αιγαίο παραπλέοντας βόρεια της Ρόδου και δυτικά της Καρπάθου, για να βρεθεί τελικά στα διεθνή ύδατα απέναντι από την Κάλυμνο συνοδευόμενο από ένα πολεμικό πλοίο .

Ότι οι εξαγγελίες του Ερντογάν για γεωτρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο και στα οικόπεδα 11 και 13 της κυπριακής ΑΟΖ θα πάνε στον βρόντο και δε θα προκαλέσουν νέα τετελεσμένα.

Ότι άδικα κατηγορούμε τους ”Μεγάλους” συμμάχους μας (με πρώτη και κύρια τη Γερμανία) πως – υπό συνθήκες ψυχολογικής βίας και γεωπολιτικής ”fragile state” (ευθραυστότητας) – μας οδηγούν σε αναγκαστικές ”καζάν καζάν” συνευρέσεις με την Τουρκία στο Αιγαίο (”συνεκμετάλλευση”, ίσον διχοτόμηση) και ποντιοπιλατική στάση στο Κυπριακό.

Στάση που δίνει θάρρος στον… Τούρκο ”χωριάτη” για να ανέβει στο ”κρεβάτι” της Ανατολικής Μεσογείου κυριαρχικά, ενώ τροφοδοτεί τις επιφυλάξεις για ήσυχο καλοκαίρι στην Κύπρο και πιστοποιεί – 47 χρόνια μετά τον Αττίλα – την ψευδαίσθηση του ”ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ” της κυπριακής τραγωδίας εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)