Έχω την αίσθηση ότι στον επόμενο ανασχηματισμό της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη ο Νίκος Δένδιας θα πάρει φύλλο πορείας για άλλο υπουργείο, αφού στο ”Εξωτερικών” άφησε ήδη το (αντιγερμανικό) στίγμα του.
Η δυσανεξία της Καγκελαρίας στο πρόσωπό του είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Θα έλεγα μάλιστα, για να είμαι δίκαιη, ότι τα αισθήματα αμφοτέρων είναι αμοιβαία, αν κρίνω και από την τελευταία αυστηρή κριτική του υπουργού Εξωτερικών στην ”εμμονική τακτική της Γερμανίας” (3/6/’21).
Κριτική που ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα και έγινε με αφορμή την απουσία της χώρας μας κι από τη δεύτερη διεθνή διάσκεψη για τη Λιβύη (23/6/’21), που θα μας κοστίσει πολύ. Θα μας κοστίσει γιατί βρήκε ελεύθερο το πεδίο η Άγκυρα για να συνεχίσει τις προκλήσεις της και να χρησιμοποιήσει – με την αρωγή της Ιταλίας – το μεταναστευτικό σαν άλλοθι, ώστε να περάσει διπλωματικά τις θέσεις της για την Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο.
‘Ενός κακού μύρια έπονται”, λέει ο τραγικός ποιητής Σοφοκλής. Και το ”μύρια”, εν προκειμένω, έχει να κάνει με την μυστικοπαθή Εξωτερική πολιτική του πρωθυπουργού, ο οποίος αθέατα (με ομπρέλα το φόβητρο Δέλτα του covid -19) προχωρά σε συνεννοήσεις ”υπόγειες” με Γερμανία και Τουρκία.
Κι αυτό επιβεβαιώνεται εδώ και καιρό, παράλληλα με τη διαπίστωση ότι διακριτικά, σχεδόν ανεπαίσθητα, φεύγει απ’ το πλάνο του ΥΠΕΞ ο κ. Δένδιας (σχεδόν παραγκωνίζεται, θα έλεγα) και τη θέση του στις (μυστικές, πλέον) διαπραγματεύσεις παίρνει η ”σιδηρά κυρία του Μαξίμου”, διπλωματική σύμβουλος του πρωθυπουργού Ελένη Σουρανή, η οποία τον συνοδεύει πλέον σε όλες τις επαφές με τους Τούρκους υψηλόβαθμους Αξιωματούχους.
Έτσι την μυστική συνάντηση της Ελένης Σουρανή με τον εκπρόσωπο της τουρκικής Προεδρίας Ιμπραχίμ Καλίν και τον σύμβουλο εξωτερικής πολιτικής της Άνγκελα Μέρκελ, Γιαν Χέκερ, στο Βερολίνο – τον Ιούλιο του ’20 – διαδέχθηκε η συνάντηση Καλίν-Σουρανή στα μέσα Ιουνίου του τρέχοντος έτους στις Βρυξέλλες (επ’ ευκαιρία της συνάντησης Μητσοτάκη-Ερντογάν) και έπεται και συνέχεια όπως δείχνουν τα πράγματα.
Και το λέω αυτό όχι τυχαία, γιατί – όπως φαίνεται – ο Έλληνας πρωθυπουργός έκανε αποδεκτό το αίτημα του Τούρκου Προέδρου ”να μείνουν «εκτός» τα υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας των δύο χωρών και οι δύο πρωθυπουργοί να συνομιλούν απευθείας μέσω των συμβούλων τους”…
”Εζήλωσε τον ρόλο, πολύ πιθανόν, του Αλέξη Τσίπρα ως διαδόχου του Νίκου Κοτζιά στο υπουργείο Εξωτερικών το ’18”, σας ακούω να λέτε.
Όμως οι καιροί ου μενετοί για κάτι τέτοια, θα σας απαντούσα, καθώς η κρισιμότητα της κατάστασης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις απαιτεί σταθερότητα και όχι ευκαιριακούς ακροβατισμούς που οδηγούν σε απομόνωση τη χώρα αποχή από διεθνείς διασκέψεις όπως αυτή της Λιβύης.
Οδηγούν, προπάντων, σε εσφαλμένες εκτιμήσεις του πολυπράγμονος πρωθυπουργού ο οποίος – παραγκωνίζοντας επιδέξια και επαναληπτικά τον καθ’ ύλην αρμόδιο υπουργό του – εμπλέκει τα χωρικά ύδατα με τις θαλάσσιες ζώνες, αφού – μιλώντας για τις τελευταίες – ξεχνά πως πάνε πακέτο με τα ΕΧΥ και το μονομερές, αναφαίρετο δικαίωμα της Ελλάδας να τα επεκτείνει (Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, 1982).
Έπειτα, στα μέσα του τρέχοντα μήνα – λίγο πριν τη συνάντησή του με τον Ταγίπ Ερντογάν στη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες – εξωτερίκευσε την ευχή (που θα ήταν, ασφαλώς, το κύριο ζητούμενο στις συνομιλίες μαζί του) για ήρεμα νερά, ήσυχο καλοκαίρι στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Ξέχασε, προφανώς, πως αυτή η ευχή μπορούσε να μην ερμηνευτεί καλοπροαίρετα από τους ξένους (Αμερικανούς και Γερμανούς) που ψάχνουν αφορμές για να εξυπηρετήσουν τα τουρκικά συμφέροντα (αφού τακτοποίησαν πρώτα τα σκοπιανά, η ευόδωση των οποίων σε βάρος μας θα συντελεστεί το Φθινόπωρο με την ψήφιση των Πρωτοκόλλων της ”συμφωνίας των Πρεσπών”, ώστε να αποκτήσει αυτή τελεσίδικα την ισχύ μιας ”Συνθήκης”…
Για να γυρίσουμε όμως στην δημόσια ευχή του ΚΜ να περάσουμε ήσυχο καλοκαίρι με τους Τούρκους απέναντι, αυτή αναμφίβολα έδωσε πρόσφορο έδαφος στους ξένους φίλους της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ να το ερμηνεύσουν ως ”πράσινο φως” για συγχωροχάρτι στα ”ανομήματά” της.
Στα όσα παράνομα και αυθαίρετα έκανε δηλαδή η εν λόγω, με αποκορύφωμα την καταπάτηση της ΑΟΖ της Κύπρου ουκ ολίγες φορές και την παραβίαση των ΕΧΥ στο Αιγαίο (βλ. τρίμηνη παραμονή του τουρκικού ωκεανογραφικού Oruc Reis για έρευνες έξω απ’ το Καστελόριζο, Καλοκαίρι-Φθινόπωρο του 2020).
Συγχωροχάρτι και για τα όσα ζήσαμε τον Μάρτιο του ίδιου έτους με τον υβριδικό πόλεμο που μας κήρυξε η Τουρκία στον Έβρο, όπου εργαλειοποίησε δόλια τον εξαθλιωμένο μεταναστευτικό της στρατό, για να ρίξει τον ”φράχτη” της μεθορίου και να αποδείξει πως είναι προσβάσιμα τα ελληνικά σύνορά και αδύναμες οι ελληνικές αντιστάσεις μπροστά στη δύναμη του πυρός της.
Αυτά όμως ξεθώριασαν – όπως φαίνεται – στο μυαλό του πρωθυπουργού, μαζί με τις ”δάφνες” που τα συνοδεύουν. Ξεθώριασαν πολύ περισσότερο από τη μέρα που ο Νίκος Δένδιας τα είπε ”χύμα και τσουβαλάτα” στον Μεβλούτ Τσαβούσογλου τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους.
Τότε που ο υπουργός Εξωτερικών οριοθέτησε τις κόκκινες γραμμές των εδαφικών ελληνικών δικαιωμάτων αναβαθμίζοντας αυτόματα, με τη στάση αυτή, τον εαυτό του σε Νο 2 δελφίνο στη ΝΔ προς μεγάλη αμηχανία του Μεγάρου Μαξίμου.
Ήταν η αφορμή για να αρχίσουν έκτοτε τα σενάρια περί αντικατάστασής του. Αντικατάστασης την οποία εύχονται και επιζητούν ασφαλώς τόσο οι Τούρκοι όσο και οι Γερμανοί προστάτες τους, οι οποίοι – όχι μόνο δεν τους τράβηξαν, έστω και ετεροχρονισμένα, το αυτί γιατί έκαναν σουρωτήρι το Αιγαίο με τις λαθρομεταναστευτικές αποστολές τους – αλλά, με τη σφραγίδα της ΕΕ τους στήριξαν περαιτέρω στο μεταναστευτικό δίνοντάς τους τρεισήμισι δισεκατομμύρια ευρώ επιπλέον από εκείνα που ήδη τους είχαν προσφέρει.
Τα δις πάνε κι έρχονται στις τσέπες των Τούρκων, όπως βλέπετε, κι εμείς – αν και πήραμε μέρος σε επανειλημμένες Συνόδους Κορυφής – δεν σκεφτήκαμε ούτε καν μια φορά να βάλουμε όρο για τα γενναιόδωρα δώρα που τους προσφέρονται την άρση του casus belli.
Του του casus belli που αποτελεί τον κύριο ανασταλτικό παράγοντα για ευόδωση τα εδαφικών δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο, αφού εκμηδενίζει κάθε προοπτική επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης μας από 6 σε 12 νμ και ανεμπόδιστης εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών των θαλασσίων ζωνών μας…
Με το δεδομένο αυτό και καταγεγραμμένη την αδυναμία μας να διεκδικήσουμε αυτό που – βάσει της Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας (1982) – μας ανήκει, είναι αμφίβολο αν θα μπορέσουμε να υπερασπιστούμε και τις εθνικές θέσεις μας στο Κυπριακό. Θέσεις που εδράζονται στον απαράβατο όρο της απομάκρυνσης των κατοχικών στρατευμάτων απ’ το 38% του εδάφους της Κύπρου.
Απόδειξη των δικαιολογημένων ενδοιασμών μου είναι το επερχόμενο άνοιγμα των Βαρωσίων που προανήγγειλε ο Ερσίν Ταρτάρ (ψευτοηγέτης των Τουρκοκυπρίων και ενεργούμενο της Άγκυρας) και το γεγονός ότι – μετά τον προ ημερών εμβολισμό περιπολικού σκάφους της Λιμενικής Αρχής Μυτιλήνης ανατολικά της Λέσβου – ακολούθησε κι άλλο περιστατικό σε βάρος των Κυπρίων αυτή τη φορά.
Συγκεκριμένα, το λιμενικό της Τουρκίας εκδίωξε στη θαλάσσια περιοχή μετά το Ακρωτήρι της Κύπρου (διεθνή ύδατα μεταξύ Δερύνειας-Αμμοχώστου) ένα κυπριακό αλιευτικό σκάφος με τη δικαιολογία ότι μπήκε στην ΑΟΖ της χώρας του!!!
Αμφότερα τα περιστατικά, φυσικά, αντιμετωπίστηκαν με ”Ολύμπια” ψυχραιμία από Ελλάδα και Κύπρο, τις πλέον νηφάλιες χώρες της Μεσογείου, οι οποίες έδωσαν… όρκο τιμής – δια στόματος του πρωθυπουργού – να περάσουν ήσυχο καλοκαίρι καταπίνοντας τις πιέσεις και ταπεινώσεις που δέχονται εξακολουθητικά, για να μην προκαλέσουν και… ενοχοποιήσουν την ”νευρική” Τουρκία.
Την κατά Κοτζιά και Δένδια ”νευρική” Τουρκία, γιατί τα μεγάλα πνεύματα των Ελλήνων ΥΠΕΞ συναντώνται αδιακρίτως κομμάτων, ειδικά αν έχουν απέναντί τους τον προαιώνιο εχθρό και κομιστές των μηνυμάτων του τους ”προθύμους” του ΕΛΙΑΜΕΠ διπλωματικούς υπαλλήλους και συμβούλους…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
