Το αληθινό πρόσωπο της Τουρκίας πίσω από το «φύλλο συκής»

Τι τραγική ειρωνεία!.. Για πολλοστή φορά ακούσαμε προ ημερών την επίσημη καταδίκη της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες από το υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας, το οποίο (σε ρόλο αδέκαστου κριτή) απέρριψε τα συμπεράσματά της, κι ας ήταν αυτά ”φιλτραρισμένα” επικριτικά σε βάρος της χάρη στο ”χέρι του Θεού” της… Άνγκελα Μέρκελ.

Αλλά ποιος έχασε την ντροπή για να τη βρει η Τουρκία; Η πολυπρόσωπη Τουρκία των διπλωματικών ελιγμών, των εξακολουθητικών παραβιάσεων Διεθνών Συνθηκών και Συμβάσεων, των παράνομων εισβολών, των Γενοκτονιών και Εθνοκαθάρσεων και των εργαλειοποιημένων μεταναστών και προσφύγων.

Το αληθινό πρόσωπο της Τουρκίας δεν είναι αυτό που ξεγελάει με φύλλο συκής τις φωτογραφίες του Τούρκου αρχιτέκτονα και φωτογράφου Αχμέτ Ερτούγκ (”ιχνηλάτη της βυζαντινής και οθωμανικής Τουρκίας”), που βγήκαν με σκοπό να αποδείξουν την πολυπρόσωπη μορφολογική και εθνολογική οντότητά της.

Το αληθινό πρόσωπο της Τουρκίας είναι συνδεδεμένο με αποτρόπαιες φρικαλεότητες σε συνέχειες κατά του Ελληνισμού: απ’ το 1453 (Άλωση Κωνσταντινούπολης) έως το 1821(Ελληνική Επανάσταση) και απ’ το 1821 ως τη Καταστροφή του Μικρασιατικού Ελληνισμού (1922).

Μια ιστορία δρόμος από εκεί την έφτασε στα Σεπτεμβριανά του ’55 που σημαδεύτηκαν απ’ το πογκρόμ κατά της ελληνικής μειονότητας, για να συνεχιστεί το ανθελληνικό μένος της με τον Αττίλα στην Κύπρο το ’74 και την αρπαγή των Ιμίων απ’ την ελληνική κυριαρχία το ’96.

Αλλά ποιος τα θυμάται όλα αυτά όταν βγαίνει να υπερασπιστεί την Τουρκία ο Πρόεδρός της; Ο Ταγίπ Ερντογάν, ο ”σουλτάνος” της, ο οποίος – αφού μας παρέδωσε μαθήματα φιλοξενίας τον Μάρτη του ’20 με τον υβριδικό πόλεμο που μας κήρυξε στον Έβρο – μας… δίδαξε στη συνέχεια για την αξία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων προς χάριν της βελτίωσης της ζωής της μουσουλμανικής (”τουρκικής”, κατ’ εκείνον) μειονότητας.

Κι αφού τα έκανε όλα αυτά δοκιμάζοντας παράλληλα τις αντοχές ΕΕ και ΗΠΑ, κοινοποίησε με αποφασιστικότητα και ηρεμία (γιατί η νευρικότητα χαρακτηρίζει μόνο τους αναποφάσιστους) τα σχέδιά του στους ανήσυχους Ευρωπαίους συνομιλητές του.

Τους Ευρωπαίους που τα άκουσαν κι από πάνω, όταν ο εξ ονόματός τους ομιλών Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου τόλμησε να του κάνει τη σύσταση να μην πάει στην Κύπρο επ’ ευκαιρία της συμπλήρωσης 47 χρόνων απ’ την εισβολή του Αττίλα (20 Ιουλίου) και να μη στείλει σκληρά μηνύματα από εκεί, για να πάρει την πληρωμένη απάντηση απ’ τον ”σουλτάνο” σε τόνο που δεν επιδεχόταν αμφισβήτηση:

– […] Εσύ πότε έμαθες ότι ο Ερντογάν μιλάει κατόπιν οδηγιών… Ό,τι δικαίωμα έχουμε, εμείς θα το αρπάξουμε και θα το διεκδικήσουμε. Θα συνεχίσουμε τις έρευνες πετρελαίου στην ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο…

Ο Σαρλ Μισέλ έκρινε εξ ιδίων τα αλλότρια, σκέφτηκα όταν διάβασα την απάντηση που του έδωσε ο Τούρκος Πρόεδρος και έφερα, σχεδόν ασυναίσθητα, στο μυαλό μου τους Ευρωπαίους υποτακτικούς των ”Μεγάλων” και, προπάντων, τους σύγχρονους Έλληνες πολιτικούς που δε θα τολμούσαν να πουν στον αιώνα τον άπαντα κατάμουτρα τα λόγια που είπε ο Ταγίπ Ερντογάν στον εκπρόσωπο των Ευρωπαίων.

Και δε θα τολμούσαν γιατί είναι ”ταγμένοι” να προχωρούν στις πεπατημένες, κατευθυντήριες γραμμές της Εξωτερικής πολιτικής του ”κατευνασμού”, που είναι η πολιτική της ”Ψωροκώσταινας” Ελλάδας.

Η πολιτική της ψυχολογίας του ραγιαδισμού και του μινιμαλισμού, της μη διεκδίκησης δηλαδή των νομίμων δικαιωμάτων μας στην ξηρά, τη θάλασσα και τον αέρα, γιατί έτσι επιβάλλει ο νόμος της πυγμής των ”Μεγάλων” στους οποίους εμφιλοχώρησε ετσιθελικά η Τουρκία αυτοαναγορευόμενη ”Περιφερειακή δύναμη της Ανατολικής Μεσογείου”.

Έτσι έγινε και – καθώς μάθαμε να πιπιλάμε σαν καραμέλα το Ανδρεοπαπανδρεϊκό ”δεν διεκδικούμε τίποτα, δεν παραχωρούμε τίποτα” – αφήσαμε να μας ευνουχίσει το αρνητικό μόριο ”δεν” του πρώτου σκέλους της ρήσης (για να μη μας πουν ”μαξιμαλιστές” οι τύπου Ροζάκη ”πρόθυμοι”) και επιτρέψαμε να ατονίσει το ρήμα του δεύτερου, με αποτέλεσμα να γίνουμε ”γενναιόδωροι” – σε επίπεδο πολιτικό – στο να ξεπουλάμε τα ασημικά της Ελλάδας.

Να γίνουμε ”large”, εύκολοι και πονόψυχοι, έτοιμοι να μοιραστούμε… χριστιανικά με τον Τούρκο τα όσια και τα ιερά μας, που με τις θυσίες των ηρωικών προγόνων μας αποκτήσαμε. Θυσίες που έχουν ξεφτίσει μες στους αιώνες και όλο και λιγότερο λογαριάζονται στα χρόνια μας, δυστυχώς…

Για τον λόγο αυτό, εμφορούμαστε κυβερνητικά απ’ το πνεύμα της καζάν-καζάν ”συνεκμετάλλευσης” του Αιγαίου το οποίο διέπνεε και τους προηγούμενους κυβερνήτες, όπως διαπνέει και τους νυν βουλευτές, συνεργάτες και συμβούλους του ΥΠΕΞ και του Μαξίμου ”αρίστους”, που έχουν προυπηρεσία σημιτική.

Αρκεί να θυμηθούμε τον ”πατριώτη” Κ. Ζουράρι [”και να χάσουμε μερικά νησιά δεν πειράζει” (2016)], τους Γ. Κατρούγκαλο (2019) – Δ. Καιρίδη, 2020 [”Και η Τουρκία έχει δικαιώματα στο Αιγαίο”], τον Χρ. Ροζάκη [”Θα πρέπει να δώσουμε και κάτι στην Τουρκία. Δεν μπορούμε να έχουμε τα πάντα με το μέρος μας” (2020)] και την Ν. Μπακογιάννη που μας προετοίμασε για την τύχη της προσφυγής μας στη Χάγη [”Ναι στη Χάγη, αλλά μπορεί να χάσουμε την ΑΟΖ του Καστελόριζου (2020)]…

Μικρά γεωπολιτικά πλάνα για την Ελλάδα από Έλληνες της ταυτότητας, χωρίς προσδοκίες… ”μαξιμαλιστικές”, χωρίς όνειρα για ευτυχέστερη ζωή των κατοίκων της σε μια διευρυμένη πατρίδα που να μπορεί να εκμεταλλεύεται τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της στα όρια των νομίμων δικαιωμάτων της.

Αυτοί οι ταπεινοί, αφαιρετικοί και περιορισμένοι στο ελάχιστο των δυνατοτήτων και των δικαιωμάτων μας στόχοι των πολιτικών μας ταγών (οι οποίοι κινούνται απαρέγκλιτα – 12 μήνες απ’ την κλιμάκωση της ελληνοτουρκικής κρίσης – στη γραμμή του ΕΛΙΑΜΕΠ και του Χρήστου Ροζάκη) είναι που γιγάντωσαν το θράσος των παρανομιών της Τουρκίας σε βάρος της ελληνικής Επικράτειας, με αποτέλεσμα να απλώνεται σήμερα ως φόβητρο η ”Γαλάζια Πατρίδα” της πάνω από την Ελλάδα.

Και ενώ βαίνει κλιμακούμενη σε όλα τα μέτωπα η επιθετικότητα της Τουρκίας και η απειλή εναντίον του Ελληνισμού εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως πότε με την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί και των κατεχομένων της Κύπρου σε τουρκική επαρχία, πότε με εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού της στρατού σε βάρος μας και πότε με εμβολισμό των ελληνικών πλοίων και κυνήγι των Ελληνικών και Κυπριακών αλιευτικών απ’ τα διεθνή ύδατα, εμείς δεν κάνουμε τίποτα για να σταματήσουμε την πρόκληση της τουρκικής πειρατείας.

‘Η, μάλλον, δεν κάνουμε τίποτα αποτελεσματικό – ως φαίνεται – πέρα απ’ τα τυπικά και καθιερωμένα (προσφυγή σε Διεθνείς οργανισμούς και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καταγγελία των τουρκικών παρανομιών σε όλα τα φόρα).

Και δεν κάνουμε τίποτα αποτελεσματικό, γιατί το μόνο που εισπράττουμε από τις παραπάνω προσπάθειες είναι οι ”αυστηρές” προειδοποιήσεις προς την Τουρκία για μείωση των 15 δις κονδυλίων που της δίνει η ΕΕ κατ’ έτος.

Προειδοποιήσεις και συστάσεις προσχηματικά αυστηρές που μετατρέπονται στη συνέχεια σε φιλικό χτύπημα στην πλάτη του Ερντογάν απ’ την Μέρκελ, με τον οποίο τη συνδέει ”ειδική σχέση” όχι αποκλειστικά οικονομική-εξοπλιστική, αλλά και ψηφοθηρική, αφού διαβιούν στη Γερμανία τρία εκατομμύρια πολίτες με τουρκικές ρίζες…

Ως εκ τούτου γίνεται φανερό ότι, όσο κι αν επιδιώκουμε εμείς οι Έλληνες ”ήσυχα καλοκαίρια” στο Αιγαίο με την υποστήριξη και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι ισορροπίες της τελευταίας με την Τουρκία θα κρύβουν πάντα για μας εκπλήξεις.

Εκπλήξεις δυσάρεστες που θα πρέπει να μας κάνουν να το πάρουμε επιτέλους απόφαση ότι δεν πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη παρά μόνο στον εαυτό μας και τη θέλησή μας να υπερασπιστούμε τα ελληνικά συμφέροντα έναντι των τουρκικών συμφερόντων.

Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να αντιμετωπίσουμε προηγουμένως τους τρεις άξονες στους οποίους η Άγκυρα στηρίζει και διατηρεί τις έκνομες ενέργειές της. Και οι άξονες αυτοί είναι οι ασύμμετρες απειλές εκ μέρους της (γεγονότα Μαρτίου του ’20 στον Έβρο κλπ), οι υπερπτήσεις των τουρκικών αεροσκαφών πάνω απ’ τα ηπειρωτικά και νησιωτικά ελληνοτουρκικά σύνορα και το ”γκριζάρισμα” της Ανατολικής Μεσογείου (κυπριακή ΑΟΖ και ελεύθερη Κύπρος) στα πρότυπα του ”γκριζαρίσματος του Αιγαίου.

Σημειωτέον ότι οι τρεις παραπάνω άξονες που είναι και στρατηγικοί στόχοι της Τουρκίας οι οποίοι καλύπτουν τις διεκδικήσεις της ”Γαλάζιας Πατρίδας” της, έχουν δυναμική διαμόρφωσης τετελεσμένων (η ακύρωση των οποίων θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την άρση εκ μέρους της του casus belli) και συνδέονται με την συνολικότερη επιδίωξή της να διαπραγματευτεί με Ελλάδα και Κύπρο από θέση ισχύος.

Απ’ τη θέση του περιφερειακού ηγεμόνα, ουσιαστικά, ο οποίος κρύβει το αληθινό πρόσωπο της Τουρκίας πίσω απ’ το ανθρωπιστικό ”φύλλο συκής” του υπερασπιστή των δικαιωμάτων της μειονότητας και των μεταναστών, την ίδια στιγμή που αποχωρεί απ’ τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για την πρόληψη και αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών, αν και μαίνονται στο έδαφός του οι γυναικοκτονίες σε βάρος τους…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)