Βοά ο διεθνής τύπος και οι πολιτικοί αναλυτές για την άνοδο της «ακροδεξιάς» παγκοσμίως. Στην Αργεντινή με την εκλογή του τουλάχιστον παραδόξου Μιλέυ, στην Ολλανδία με την εκλογική νίκη του Βίλντερς, στην Γαλλία με την σταθερή πρωτιά στις δημοσκοπήσεις της Λεπέν, το ίδιο και στην Αυστρία και στην Ισπανία με τις τεράστιες διαδηλώσεις ενάντια στην νέα σοσιαλιστική κυβέρνηση.
Ακόμα και στην Ιρλανδία που εμφανιζόταν ως μοντέλο ανάπτυξης, το Δουβλίνο κάηκε από την αντίδραση στην γκετοποίηση της πολυπολιτισμικότητας.
Αναλύσεις επί αναλύσεων, κρούση του κώδωνα κινδύνου, πολιτική αποστροφή και ένα γενικό, μεγάλο γιατί πλανάται στο στερέωμα ενός πολιτικού συστήματος.
Ενός συστήματος που αδυνατεί, για μια ακόμη φορά, να καταλάβει τις αποτυχίες του και την αποστροφή που το ίδιο έχει δημιουργήσει με τις πολιτικές του, στους πολίτες του.
Αυτή είναι η απλή πραγματικότητα που αρνείται να κατανοήσει ένα σύστημα ιδεών που με τις διάφορες δεξιές και αριστερές εκφάνσεις του κυβερνά τους λαούς.
Αυτό το σύστημα, το οποίο αυτόκλητα θεωρεί ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια και είναι δεδομένα σωστό, έχει κουράσει.
Με την παγκοσμιοποιημένη οικονομία των αγορών του, το κοινωνικό μοντέλο λίγων πλούσιων και πολλών φτωχών που προωθεί, με τον δικαιωματισμό του σε κάθε έκφανση της ζωής, με την πολιτική των ανοιχτών συνόρων στο μεταναστευτικό.
Από την θεωρία του τέλους της Ιστορίας της δεκαετίας του 90′ μέχρι το great reset, απότοκο του covid, τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Μία μονοδιάστατη πολιτική εφαρμογής των νεομαρξιστικών ιδεών της Σχολής της Φρανφούρτης με επικάλυψη νεοφιλελευθερισμού. Το κοινωνικό κράτος διαλύεται, η μεσαία τάξη εξαφανίζεται και αντικαθίσταται από μία κοινωνία επιδοματούχων εξαρτημένων πολιτών.
Στην καθημερινότητα, τα πάντα επιτρέπονται, τα πάντα διδάσκονται και αυτά που ήταν δεδομένα στην κοινωνία θεωρούνται ως ξεπερασμένα ή καταπιεστικά.
Η θρησκεία καταντά μουσειακό είδος ή επιτρέπονται μόνο οι θρησκείες των άλλων.
Αυτών, και εδώ ερχόμαστε στο ζουμί, που έρχονται για να προκαλέσουν την αντικατάσταση πληθυσμού η οποία ταιριάζει απόλυτα στο παραπάνω σύστημα καθώς δημιουργεί άχρωμες κοινωνίες, δίχως ταυτότητα και γιαυτό χωρίς αντιδράσεις.
Τελικά όμως ο κόσμος, οι λαοί αντιδρούν. Ψηφίζοντας «ακροδεξιά», βγαίνοντας στους δρόμους, αρνούμενοι να δεχθούν αμάσητα την διάλυση των κοινωνιών τους , την κατάργηση των ιδιαιτεροτήτων τους , την άρνηση του φυσιολογικού προς χάριν μιας «ελευθερίας» που είναι πιο καταπιεστική από την χειρότερη τυραννία.
Αυτό συμβαίνει, αυτή είναι η «ακροδεξιά» που φοβίζει. Η επανάστασή της επιστροφής στα δεδομένα μιας κοινωνίας που θέλει να διατηρήσει την ιδιοπροσωπία της , τις παραδόσεις της , το δικαίωμα στην εργασία.
Μία αντιδραση στα αδιέξοδα της Πολιτικής που είναι ίδια σε κάθε μορφή που παίρνει, είτε κεντροδεξιά είτε κεντροαριστερά, καθώς οι επιταγές που αυτή καλείται να εκπληρώσει έχουν ένα και μοναδικό εκδότη: ένα παγκοσμιοποιημένο σύστημα εξουσίας, αποτυχημένο στην πράξη του, επικίνδυνο στην εφαρμογή του και άσχημο στην ουσία των ιδεών του.
