Αναζητώντας τον σύγχρονο «Περικλή» που θέλει να γράψει Ιστορία

«Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει…», έγραφε στα χρόνια της δικτατορίας ο Γιώργος Σεφέρης στο ποίημά του «Με τον τρόπο του Γ.Σ». Μόνο που δεν είναι η Ελλάδα αυτή που πληγώνει τους πολίτες της τα πολλά τελευταία χρόνια, για να μιλήσω στο όνομα της εποχή μας. Είναι οι πολιτικοί της που την τραυματίζουν με τις επιλογές και τις αποφάσεις τους…

Οι Έλληνες πολιτικοί που ως πρωθυπουργοί δεν ύψωσαν ανάστημα ανάλογο με τη μεγαλοσύνη και την Ιστορία της, παρά ”φρόντισαν” – με τις ραγιαδίστικες πολιτικές τους – να την έχουν οι σύμμαχοί της περιθωριοποιημένη και υποτιμημένη σαν σύγχρονη ”Ψωροκώσταινα”, σύμβολο εξαθλίωσης και προσφοράς χωρίς ανταπόδοση..

Έτσι κατάφεραν να την εντάξουν, στις σχέσεις της με τα άλλα κράτη, στην κατηγορία των ανίσχυρων χωρών που ”δίνουν” μονίμως εθνική κυριαρχία στους ισχυρούς οι οποίοι, για τον λόγο αυτό,  την εκλαμβάνουν ως δεδομένη.

Στο πλαίσιο της ασύμμετρης αμοιβαιότητας όλα επιτρέπονται, προφανώς, χωρίς να αναπτύσσουν οι ”Μεγάλοι” για τους ”μικρούς” συναισθήματα ειλικρινούς φιλίας και συμμαχίας που να τους δεσμεύουν.

Με το σκεπτικό αυτό οι τωρινοί μας ηγέτες έμαθαν να επιλέγουν τον εύκολο δρόμο της αμοιβαιότητας που κρύβει παγίδες και εθνικά δράματα λόγω… ασυμμετρίας. Έφτασαν να προβάλλουν ως σώφρονα πολιτική στο λαό — αντί την ανασύνταξη δυνάμεων, την αυτάρκεια, τη σύνεση και την Αμυντική ετοιμότητα — την καταφυγή μας για δικαίωση σε Διεθνείς Οργανισμούς (ΟΗΕ, Ε.Ε, Δικαστήριο Χάγης) αμφίβολης  φερεγγυότητας και αποτελεσματικότητας λόγω της παρεμβατικότητας των ”Μεγάλων”.

Των ”Μεγάλων” οι οποίοι — ανεξαρτήτως ποιον έχουν επικεφαλής — ενεργούν άδικα, ανιστόρητα και υπολογιστικά σε βάρος των ανίσχυρων ”φίλων” και ”συμμάχων” τους, οι οποίοι φοβούνται να ορθώσουν το ανάστημά τους με το πρόσχημα της διαφύλαξης της Ειρήνης…

Με την τακτική αυτή, δυστυχώς, βγαίνουμε εμείς οι Έλληνες πάντα χαμένοι. Χαμένοι και απειλούμενοι από αναθεωρητικούς γείτονες (βλ. Τουρκία) οι οποίοι, στον τρέχοντα χρόνο — μετά τον αποκλεισμό τους απ’ το πρόγραμμα συμπαραγωγής των F-35 και τις κυρώσεις CAATSA (Νόμος για την Αντιμετώπιση των Αντιπάλων της Αμερικής Μέσω Κυρώσεων) λόγω αγοράς των S-400 — ψάχνουν να απαντήσουν.στην εξοπλιστική ενίσχυση της Ελλάδας (μαχητικά Rafale 4ης γενιάς και εκσυγχρονισμός των F-16 σε επίπεδο Viper) με μαχητικά και υποβρύχια από τη Ρωσία.

Ο ελληνικός εκσυγχρονισμός έχει πράγματι θορυβήσει τους Τούρκους. Ωστόσο δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί γιατί δεν καλύπτει και τα Τρία Όπλα (Πεζικό-Ναυτικό-Αεροπορία) στα αδύνατα σημεία τους. Επιπλέον η εξοπλιστική μας ενδυνάμωση είναι δώρον άδωρον όσο τροχοδρομεί στις ράγες του κατευνασμού και της υποχωρητικότητας έναντι των καταχρηστικών διεκδικήσεων της Τουρκίας.

Διεκδικήσεων που προβάλλει με βάση της στρατηγική της ”Γαλάζιας Πατρίδας της”, η οποία συνίσταται στην προβολή σκληρής ισχύος για επιδίωξη τετελεσμένων στο πλαίσιο αναθεωρητισμού  των συνόρων μας, για να κάνει το μισό Αιγαίο δικό της.

Προς των βουλιμικών διαθέσων της γείτονος, εμείς καταφεύγουμε σε ζημιογόνες εθνικά επιλογές οι οποίες μας κάνουν να νιώθουμε αποστρατευμένοι απ’ το ύψιστο καθήκον μας: την υπεράσπιση της πατρίδας μέχρις εσχάτων.

Αποστρατευμένοι γιατί βλέπουμε πως ο δρόμος που ακολουθούμε με… Ιθάκη τη Χάγη (και στον οποίο συναινούν ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) θα κρίνει τελικά στα χαρτιά την αναδιαμόρφωση των συνόρων μας, αν αναθεωρηθούν οι Συνθήκες με αφορμή το Ουκρανικό ζήτημα, πράγμα που επιδιώκει και εύχεται η Τουρκία.

Όλα αυτά, φυσικά, μας κάνουν να αναρωτιόμαστε μελαγχολικά αν έχει σταματημό η κατρακύλα της ποδηγέτησης της Ελλάδας έξωθεν. Και αν θα βρεθεί επιτέλους στη πορεία προς τον Γολγοθά της ένας σύγχρονος ”Περικλής”, για να την αναστηλώσει από τα ερείπια και να την οδηγήσει στο δρόμο της ευημερίας και της πραγματικής ανεξαρτησίας.

Ένας ”Περικλής” που θα διαθέτει τη δημοκρατικότητα του αρχαίου Αθηναίου πολιτικού, τη στρατιωτική ευφυΐα και διορατικότητα του Ιωάννη Μεταξά και τη διπλωματική ικανότητα του Ελευθέριου Βενιζέλου.

Ένας ”Περικλής” που θα ανατείλει στον συννεφιασμένο ορίζοντα της σύγχρονης πολιτικής μας ζωής και θα τον φωτίσει. Ένας ηγέτης με στόφα παλιά. Ένα παλικάρι με ”γαλανόλευκο λόγο” που θα εμπνεύσει τον κόσμο με το γνήσια πατριωτικό, φιλελεύθερο και δημοκρατικό πνεύμα του και θα τον ξεσηκώσει σαν άλλος Κολοκοτρώνης με την κατάθεση της ψυχής του.

Γιατί, με τα υπάρχοντα δεδομένα, έφτασε η πατρίδα να κυβερνιέται από πολιτικούς κατώτερους των περιστάσεων, οι οποίοι υπογράφουν εθνικά ασύμφορες συμφωνίες για χατίρι των ξένων και ετοιμάζουν ερήμην του λαού τον ακρωτηριασμό των κεκτημένων της προς ικανοποίηση των αλυτρωτικών διαθέσεων της Τουρκίας (βλ. έρευνα ιδρύματος Friedrich Ebert (FES), όπου το 56% των Τούρκων έχουν αλυτρωτικές διαθέσεις σε βάρος της  χώρας μας).

Έφτασε η πατρίδα να κυβερνιέται από θιασώτες της Σχολής του ”μινιμαλισμού”, της εθνικής μειοδοσίας, της ορθοδοξοφοβίας και της λαθρομεταναστολαγνείας, που σκάβουν τον λάκκο της πατρίδας μας υπογράφοντας συμφωνίες ντροπής για τις οποίες ύστερα πανηγυρίζουν μαζί με τους εχθρούς της (βλ. υποδοχή ήρωα στον Ζόραν Ζάεφ στο 3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ).

Και σαν να μη φτάνουν αυτά, μετατρέψαμε ιστορικούς φίλους σε εχθρούς (βλ. εχθρική στάση ΚΜ κατά Ρωσίας, απέλαση λόγω Ουκρανικού 12 Ρώσων διπλωματών και επιστολή-καταγγελία του Ν. Δένδια στη Χάγη για διερεύνηση διάπραξης εγκλημάτων πολέμου από τους Ρώσους στην Μαριούπολη και στα χωριά Σαρτανά και Βολνοβάκα, όπου ζουν Ομογενείς μας), πράγμα που θα έχει συνέπειες σε βάρος μας και σε βάρος της Κύπρου.

Κι αυτό γιατί — πέρα απ’ την πιθανότητα αλλαγής στάσης της Ρωσίας στο Κυπριακό — προσανατολίζουμε το εχθρικό μένος μας απέναντί της αφήνοντας στο απυρόβλητο και εξαγνίζοντας με τη σιωπή μας τον πραγματικό ένοχο των δεινών του Ελληνισμού, τον Τούρκο κατακτητή που όχι μόνο παραμένει αλώβητος στην μισή Κύπρο επί 48 ολόκληρα χρόνια, αλλά την εποικίζει ξεδιάντροπα.

Τον Τούρκο ο οποίος, μένοντας ατιμώρητος απ’ τους ”Μεγάλους” του ΝΑΤΟ, έχει εθιστεί στις εισβολές (βλ. εισβολή στη Συρία 2019 και Ιράκ 2020) και ακολουθεί — αδιάσπαστος από ξένες παρεμβάσεις — την επιθετική και αναθεωρητική στρατηγική της ”Γαλάζιας Πατρίδας” του σε βάρος της δικής μας.

Σαν αποτέλεσμα αυτού, γινόμαστε μάρτυρες μιας άδικης και εξοργιστικής πραγματικότητας, όπου αυτοί που γκρίζαραν τα Ίμια (1996) και γέμισαν με κατασκόπους τη Θράκη αλωνίζουν το Αιγαίο με τα ”αλιευτικά” και τα ερευνητικά τους παραβιάζοντας ανεμπόδιστα τα ελληνικά χωρικά ύδατα.

”Σαρώνουν” τα ΕΧΥ παράλληλα με τους ελληνικούς αιθέρες πετώντας εκφοβιστικά πάνω από τα νησιά μας με τουρκικά μαχητικά και μη επανδρωμένα τουρκικά drones.

Κι εμείς απαντάμε με σιωπή που τη ”βαφτίζει” ο ΥΠΕΞ ”ψυχραιμία”. Έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας στους ξένους (Αμερική-ΕΕ) ευελπιστώντας ότι σε ώρα πολέμου στο Αιγαίο δε θα ‘μαστε μόνοι μας, γιατί θα σπεύσουν να μας συνδράμουν ως σύμμαχοί μας.

Θα σπεύσουν να μας υπερασπιστούν με τις φρεγάτες, τα υποβρύχια και τ’ αεροπλάνα τους. Έτσι νομίζουμε και, με την ελπίδα αυτή, εκπέμπουν — πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών — κορώνες ενθάρρυνσης και στρατιωτικής ετοιμότητας, οι οποίες κρύβουν στην πραγματικότητα την δειλ-ανδρεία της εκτελεστικής εξουσίας.

Γιατί αυτή ξέρει κατά βάθος πως θα είμαστε μόνοι αν μας επιτεθούν οι ”Αγαρηνοί” εξ Ανατολών, παρά τα όσα υπόσχονται οι Ευρωπαίοι και οι υπερατλαντιστές ”φίλοι” μας, που είδαμε πόσο προστάτεψαν τα ελληνικά κεκτημένα στην Μακεδονία.

Την ίδια στάση του… αφανούς ποδηγέτη είχαν κρατήσει οι σύμμαχοί και στην Κύπρο το ’74, στη Συρία το 2019 και στο Ιράκ το 2020, έστω κι αν αναγνώριζαν ως ”βαρβάρους” τους Τούρκους. Μια αναγνώριση ανώφελη, αφού τους επέτρεπε να παίζουν τον ρόλο του θεατή πολλαπλών ωμοτήτων σε βάρος Κυπρίων και Κούρδων.

Το ίδιο θα κάνουν και στο Αιγαίο, αν οι Τούρκοι (με τη σύμπραξη Αζέρων και Πακιστανών) χτυπήσουν το Καστελόριζο ή όποιο άλλο από τα νησιά μας ορμώμενοι απ’ την απληστία τους και από την πίστη και διορατικότητα του Ταγίπ Ερντογάν, που ξέρει να ζυγιάζει τους αντιπάλους του.

Αντιπάλους οι οποίοι — στην περίπτωση των Ελλήνων ηγετών — εζυγίσθηκαν, εμετρήθηκαν και ευρέθηκαν ελλιπείς στα μάτια του, γιατί είναι του χεριού του. Και είναι του χεριού του γιατί έμαθαν να ζουν εφησυχασμένοι στη σκιά της Δύσης και βιάστηκαν να ταυτίσουν την φιλοπατρία με την υπακοή στην ΝΑΤΟϊκή συμμαχία…

Οι ύαινες εφορμούν όταν οσμίζονται ψόφιο αίμα κι ο Ερντογάν – σαν ύαινα της Α. Μεσογείου – μυρίζει ”ψοφίμια” απέναντι, πολιτικές μετριότητες που τις περνάει για ξενόδουλες και διχασμένες. Αυτό γιγαντώνει την πίστη του πως θα μας αλώσει σαν νέος Μωάμεθ ξεπερνώντας σε φήμη τον αντίζηλο ”Πατέρα των Τούρκων” (Κεμάλ Ατατούρκ), που είχε τους Έλληνες για ήρωες, αλλά και ικανούς για κάθε αθλιότητα και προδοσία…

Αφιονισμένος απ’ τις σκέψεις αυτές ο μεγαλοϊδεάτης ”σουλτάνος” τρίβει τα χέρια του έτοιμος να συνυπογράψει στη Χάγη τις νέες συμφωνίες των συμμάχων, που τους περνούν οι Έλληνες για Φιλέλληνες.

”Ας τους να πιστεύουν ακόμα στον ”θείο Σαμ”, σκέφτεται, και καγχάζει φέρνοντας στο μυαλό του την εικόνα του Ντόναλντ Τραμπ (του φίλου του πρώην Προέδρου των ΗΠΑ) και του Έλληνα πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη, που ζητούσε απ’ τον σύμμαχο Πλανητάρχη να μεσολαβήσει για να τον καθησυχάσει.

Να κάνει τον Ερντογάν να πάψει να βρυχάται αγριεμένος διεκδικώντας να μοιραστεί το Αιγαίο με τους Έλληνες. Κάτι που ζήτησε προ ημερών και η ΥΦΕΞ των ΗΠΑ Βικτώρια Νούλαντ για λογαριασμό του νυν Προέδρου Τζο Μπάιντεν, δίνοντας συνέχεια στην πρώτη κρούση του ’20 (περί ανάγκης ”μείωσης του στρατιωτικού αποτυπώματος στα νησιά μας”), όπως διατυπώθηκε αυτή από τον τότε Αμερικανό ΥΠΕΞ Μάικ Πομπέο κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα…