Αποδέσμευση Κύπρου από την ελληνική «πατρωνία»  και «βόμβες» Αναστασιάδη

Από τα πρώτα χρόνια — θυμάμαι — που απέκτησα εθνική αυτοσυνειδησία, είχα δυσανεξία στο μεταπολιτευτικό εφεύρημα –δόγμα ”Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται”, γιατί το έβρισκα άκρως υποκριτικό.

   Υποκριτικό γιατί ήταν ”βολικό” για τις κυβερνήσεις μας που έψαχναν τρόπο διαφυγής των ευθυνών της Ελλάδας (ως εθνικού κέντρου του Ελληνισμού) έναντι της Μεγαλονήσου. Ευθύνες στις οποίες όφειλε να ανταποκριθεί αυτή λόγω των ”μητρικών” και συμβατικών υποχρεώσεών της.

   Υποχρεώσεων που είχαν να κάνουν όχι μόνο με το γεγονός ότι ήταν ”ομογάλακτη” της Κύπρου και εγγυήτρια από το ’59 της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και για δύο ακόμα λόγους: 1. Ήταν υπαίτια πολιτικά του προδοτικού πραξικοπήματος της δικτατορίας κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου (το οποίο άνοιξε την κερκόπορτα για την τουρκική εισβολή του ”Αττίλα” το ’74) και 2. Συμπαραστεκόταν θεωρητικά στην Κύπρο, αν εξαιρέσει κανείς την πενταετία 1995-2000, οπότε ίσχυε το ΔΕΑΧ), χωρίς να έχει ξεκάθαρους στόχους και δυνατότητες (πολιτικές, διπλωματικές και στρατιωτικές) στήριξής της.

Σημειωτέον ότι η δικαιολογία των εκάστοτε πρωθυπουργών  για την εφαρμογή του ως άνω δόγματος στις σχέσεις Ελλάδας-Κύπρου ήταν πως η αποδέσμευση της δεύτερης από την ”πατρωνία”  της πρώτης  ήταν προς το συμφέρον της Μεγαλονήσου, γιατί είχε σαν αποτέλεσμα την αξιοποίηση διεθνώς των  δύο ψήφων του Ελληνισμού και τη δυνατότητα να συμβάλλουμε στην είσοδό της στην Ε.Ε (1η Μαΐου 2004) ως πλήρες κράτος-μέλος της.

Αυτή η λογική άρχισε να με πείθει στην αρχή για την ορθότητα του Ανδρεοπαπανδρεϊκού δόγματος. Από τη στιγμή όμως που — σε επίπεδο πολιτικής και αθηναϊκής ελίτ — η ξενοκίνητη προπαγάνδα υπέρ του Σχεδίου Ανάν έβρισκε διαύλους προώθησης στην Ελλάδα, έστω κι αν ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής είχε συνταχθεί με τον αείμνηστο Κύπριο Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο και το βροντερό ΟΧΙ του 76% των Ελληνοκυπρίων στο δημοψήφισμα, επανήλθαν οι υποψίες μου.

Οι υποψίες μου για το αν ήταν πραγματική ή καμουφλαρισμένη η ”αποδέσμευση” της Μεγαλονήσου από την ελληνική ποδηγεσία. Για το αν αποφάσιζε από μόνη της, δηλαδή, η Κύπρος  στα εθνικά θέματα ή με υπόδειξη της εκάστοτε ελληνικής ηγεσίας, η οποία — όπως είχε αποδείξει διαχρονικά —  ήταν εξαρτημένη από ξένους ”προστάτες”.

Ωστόσο ήρθε η ώρα να αρθούν όλες αυτές οι αμφιβολίες μου στον τρέχοντα χρόνο μετά το απτό δείγμα απεξάρτησης της Κύπρου απ’ την ελληνική Εξωτερική πολιτική, όταν αυτή δεν ταυτίζεται με τα κυπριακά εθνικά συμφέροντα. Κάτι που συμβαίνει πολύ σπάνια, φυσικά, και κάτω από ειδικές περιστάσεις, όπως αυτές που γέννησε ο σεισμός της 6ης Φεβρουαρίου στην Τουρκία.

Ο σεισμός που άλλαξε άρδην τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, προς ώρας τουλάχιστον, και έκανε αλληλέγγυους τους ”εχθρούς” μέχρι πρότινος γείτονες (Ελλάδα-Τουρκία), με αποτέλεσμα να στηρίξει η Τουρκία την υποψηφιότητα της Ελλάδας ως μη μόνιμο μέλος του ΟΗΕ και η Ελλάδα τον υποψήφιό της στον Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό.

Μπροστά στο δεδομένο της ελληνικής στάσης που ήταν μη συμβατή με τα κυπριακά συμφέροντα, η Κύπρος (δια του Νίκου Χριστοδουλίδη) δεν συμφώνησε με την Ελλάδα στην υπερψήφιση του Τούρκου υποψηφίου και έπραξε ορθά.

Γιατί θα ήταν παράδοξο (για να μην πω οξύμωρο) εάν το έκανε, καθώς μια τέτοια πράξη θα πήγαινε κόντρα στην ανεξαρτησία της και  θα παρουσίαζε ως μειοδότη τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφού η επέκταση της ”ελληνοτουρκικής φιλίας” σε ”ελληνοκυπριακή” (με τα υπάρχοντα δεδομένα) θα ήταν αυτοκτονική τορπίλη στο Κυπριακό και θα νομιμοποιούσε την τουρκική εισβολή και κατοχή από το 1974 στην Κύπρο.

Εδώ, βέβαια, τίθεται διττό ερώτημα για τον κ. Δένδια: Πρώτον, για το πότε ήταν ειλικρινής στα ελληνοτουρκικά: ”χθες” που  έβλεπε επιθετική και προκλητική την Τουρκία ή σήμερα που τη βλέπει αγγελικά πλασμένη, αν και μέχρι την 6η Φεβρουαρίου αυτή απειλούσε να μας βομβαρδίσει; Και Δεύτερον, κατά πόσο υπάρχει σύμπνοια μεταξύ Αθηνών-Λευκωσίας σε επίπεδο Εξωτερικής πολιτικής, γιατί — όπως αποδείχθηκε — ο ΥΠΕΞ μας, χωρίς να νοιαστεί για την Κύπρο, φάνηκε πρόθυμος να θυσιάσει τα κυπριακά συμφέροντα στο όνομα της συγκυριακής (κατ’ εμέ) βελτίωσης των σχέσεών μας με την Τουρκία.

Με δεδομένο το τελευταίο, αξίζουν συγχαρητήρια στον Νίκο Χριστοδουλίδη που δεν έπεσε στην παγίδα της υπερβαίνουσας τα εσκαμμένα (για τα συμφέροντα της Μεγαλονήσου) σύστασης Δένδια. Σύστασης που συνδέεται με την γενικότερη ”κατευναστική” Εξωτερική πολιτική μας,  η οποία έβαζε ανέκαθεν (πλην της περιόδου 1995-2000) σε δεύτερη μοίρα το Κυπριακό παρά τις περί του αντιθέτου μεγαλοστομίες των Ελλήνων κυβερνώντων.

Απόδειξη αυτού είναι η διαγραφή στην ουσία του Δόγματος Ενιαίου Αμυντικού Χώρου για διασφάλιση της Άμυνας της Μεγαλονήσου, η αδυναμία εκπόνησης σχεδίου λύσης για το Κυπριακό με βάση τα κυπριακά αποκλειστικά συμφέροντα και η υιοθέτηση σε μόνιμη βάση της πρότασης του (ποδηγετούμενου από ΗΠΑ και Βρετανία) ΟΗΕ για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία στην Κύπρο, η οποία στηρίζεται σε παλιό βρετανικό σχέδιο που είχε υιοθετήσει και προτείνει άλλοτε η Τουρκία…

Το αγγλικό παραμύθι της Διζωνικής (”τυλιγμένο στο φανταχτερό χαρτί του Σχεδίου Ανάν”) εξακολουθεί να υφίσταται. Οι ”Ανανιστές” Ελλάδας και Κύπρου έχασαν το 2004 μια μάχη, αλλά όχι τον πόλεμο που θα φέρει διπλή, μόνιμη κατοχή της Κύπρου (τουρκική και αγγλοσαξωνική).

Συνολική κατοχή, κατ’ ουσία, όπως  αποκάλυψε στο βιβλίο του ”Ο Κίσινγκερ και η εισβολή στην Κύπρο” ο Βρετανός πρώην διπλωμάτης και καθηγητής Πολιτικών Ιδεών και Θεσμών στο Πανεπιστήμιο ”Γουλιέλμο Μαρκόνι” Ουίλιαμ Μάλινσον.

Κάτι που θα σημάνει, αν ευοδωθεί, απώλεια κάθε ελπίδας να ανακτήσει την χαμένη γη της (το βόρειο τμήμα της) η Κύπρος. Τη γη όπου ο τουρκικός στρατός κατοχής παραμένει επί 49 χρόνια αμετακίνητος (φτάνει ήδη τις 40.000), ενώ ο εποικισμός τείνει σχεδόν  να ολοκληρωθεί μετά την μετεγκατάσταση στα Κατεχόμενα Τούρκων σεισμόπληκτων από ισοπεδωμένες απ’ τον σεισμό περιοχές της Τουρκίας.

Όμως  η ελπίδα δεν πέθανε για το πολύπαθο νησί της Ανατολικής Μεσογείου. Το επιβεβαίωσε ήδη η ετοιμότητα του Νίκου Χριστοδουλίδη, ο οποίος αντιμετώπισε με την απαιτούμενη σοβαρότητα και αυτοσυγκράτηση την ελληνική προτροπή για αποδοχή υπέρ της τουρκικής υποψηφιότητας στον Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό.

Τι εννοώ με τη λέξη ”σοβαρότητα”; Εννοώ ότι  με την άρνησή του ο Κύπριος Πρόεδρος απέδειξε την αποφασιστικότητα της Κύπρου να μη σύρεται πίσω από εθνικά ασύμφορες γι’ αυτήν καταστάσεις καθ’ υπόδειξη οποιουδήποτε τρίτου, ακόμα και της Ελλάδας.

Και το σπουδαίο είναι ότι το έκανε χωρίς να καταφύγει σε λαϊκιστικές επιδείξεις πατριωτισμού, όπως συνήθιζε να κάνει ο προκάτοχός του Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος έφτασε κατά το παρελθόν στο σημείο (για να γίνει αρεστός στον Τσίπρα) να πάρει θέση σε βάρος των ελληνικών εθνικών συμφερόντων χειροκροτώντας την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας και συνακόλουθων δώρων του πρώην πρωθυπουργού (γλώσσα, ταυτότητα… ”μακεδονική”) στους Σκοπιανούς (”Συμφωνία των Πρεσπών”) λέγοντας το ανήκουστο  ότι το όνομα της Μακεδονίας ”είχε δοθεί από το ’92”!!!

Ουδέν ψευδέστερον αυτού, για να το ξεκαθαρίσουμε παρεμπιπτόντως. Γιατί η απόφαση στη σύσκεψη των Ελλήνων πολιτικών αρχηγών υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή (13 Απριλίου 1992) ήταν ”στην ονομασία του νεοσύστατου κράτους των Σκοπίων να μην περιέχεται ο όρος ‘Μακεδονία’…”.

Είχε χαρακτηρίσει μάλιστα ο κ. Αναστασιάδης ”αχρείαστη” διαμάχη αυτήν της ανιστόρητης διεκδίκησης απ’ τους Σκοπιανούς επί 39 χρόνια του ιστορικού ονόματος της Μακεδονίας , γιατί με την εκχώρησή του σ’ αυτούς ”θα ανοίγονταν πόρτες για συνεργασία, ειρήνη και σταθερότητα”.

Καμιά σχέση με την πραγματικότητα, δηλαδή, αφού την επομένη κιόλας της υπογραφής της λιμνιαίας ”Συμφωνίας” (17 Ιουνίου ’18) οι Σκοπιανοί την αθέτησαν. Πέταξαν το ”Βόρειο” της σύνθετης ονομασίας και κυκλοφορούν έκτοτε διεθνώς ως ”Μακεδόνες”.

Αλλά αυτά πού να τα προβλέψει ο μη διορατικός πρώην Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας,  του οποίου μια συνέντευξη του 2015 στον Κύπριο επιχειρηματία Κώστα Χατζηκωστή (εκδότη, Καναλάρχη, παλιό στέλεχος τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ Sigma και νυν ιδιοκτήτη της εφημερίδας της Κύπρου ”Σημερινή”) επανήλθε αυτές τις μέρες στην επικαιρότητα δημιουργώντας πολλά ερωτηματικά για τον χρόνο επιλογής της επανέκδοσης του βιβλίου.

Του βιβλίου του Κώστα Χατζηκωστή ”7 Προεδρικά Πορτραίτα” (εκδ. Γερμανός), που επανακυκλοφορεί ανανεωμένο μετά την ολοκλήρωση και της δεύτερης προεδρικής θητείας Αναστασιάδη, του οποίου το ”πορτραίτο” πλαισιώνει εκείνα των άλλων Προέδρων της Κυπριακής Δημοκρατίας (του Μακάριου, του Κυπριανού, του Βασιλείου, του Κληρίδη, του Παπαδόπουλου και του Χριστόφια).

Ανανεωμένο και εμπλουτισμένο με το δεύτερο (επίμαχο) σκέλος της συνέντευξης του πρώην Προέδρου της Κύπρου. Σύμπτωση που, εκ πρώτης όψεως, μοιάζει να είναι συγκυριακή (όσον αφορά τη χρονική στιγμή επανέκδοσης του εν λόγω βιβλίου), αν και προσωπικά δεν το νομίζω λόγω της βαρύτητας των όσων λέει ο κ. Αναστασιάδης στο δεύτερο μέρος (και πιο πρόσφατο) της συνέντευξής του στον γνωστό επιχειρηματία της Κύπρου.

Πολύ πιθανόν να υπάρχει μεθόδευση εδώ, για να μην πω πολιτική υστεροβουλία. Γιατί δεν μπορεί να είναι τυχαίοι οι επαινετικοί λόγοι του πρώην Προέδρου της Κύπρου για τον Έλληνα ΥΠΕΞ (και φερέλπιδα δελφίνο διαδοχής στην ΝΔ) Νίκο Δένδια ούτε για τον (διεκδικητή νέας θητείας στον πρωθυπουργικό θώκο της Ελλάδας) αρχηγό της Αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα.

Δεν μπορεί να είναι τυχαίο, προπάντων, το γεγονός ότι καίει κυριολεκτικά τον Έλληνα πρωθυπουργό με τις ”βόμβες” που ρίχνει γι’ αυτόν κατηγορώντας τον ούτε λίγο ούτε πολύ ως εντολοδόχο ξένων συμφερόντων. Κατηγορία βαρύτατη, που γίνεται αντικείμενο δημοσιογραφικής εκμετάλλευσης για ευνόητους λόγους.

Αντικείμενο εκμετάλλευσης από δημοσιογραφικά κέντρα, ουσιαστικά, με συναφείς επιδιώξεις:  τα ”προοδευτικά” που  αποτελούν φερέφωνα του ΣΥΡΙΖΑ και βιάζονται να επαναφέρουν τον Πρόεδρό του στην εξουσία και τα ”συντηρητικά” μη κυβερνητικά, που τραβούν το χαλί κάτω απ’ τα πόδια του πρωθυπουργού γιατί βιάζονται να τον αντικαταστήσουν στην αρχηγία της ΝΔ, έστω και με πρωθυπουργό τον Τσίπρα…

Κι αυτό ακριβώς το τελευταίο είναι που καθιστά, δικαίως ή αδίκως, ύποπτη τη σπουδή για επανέκδοση του βιβλίου του κ. Χατζηκωστή στον παρόντα χρόνο. Δικαίως, αν ευσταθούν οι βαριές κατηγορίες του για ευθεία υπονόμευση των συμφερόντων της Κυπριακής Δημοκρατίας και προώθηση εκ μέρους του Έλληνα πρωθυπουργού του αιτήματος των ΗΠΑ για διακοπή των γεωτρήσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας εντός της ΑΟΖ, προκειμένου να προχωρήσει ο ελληνοτουρκικός διάλογος!!!

Αδίκως γιατί δεν είχε το θάρρος ο κ. Αναστασιάδης να καταγγείλει το μείζονος εθνικής σημασίας γεγονός στον τρέχοντα χρόνο συντέλεσής του. Να καταγγείλει ευθέως, δηλαδή, τον Κυριάκο Μητσοτάκη όντας εν ενεργεία Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι… αφυπηρετήσας, κοινώς αποστρατευθείς, αφού το επίμαχο β’ μέρος της συνέντευξής του έγινε γνωστό μόλις πρόσφατα με την ανανεωμενη επανέκδοση του βιβλίου του κ. Χατζηκωστή ”7 Προεδρικά Πορτραίτα” .

Ως εκ τούτου, δίνεται η εντύπωση ότι — δια χειρός του Κύπριου επιχειρηματία-εκδότη και με βακτηρία αριστεροδεξιά μερίδα του ελληνικού Τύπου που άμεσα ή έμμεσα τοποθετείται αντικυβερνητικά — επιχειρείται επηρεασμός των Ελλήνων ψηφοφόρων προ των επικείμενων εκλογών, με τον Νίκο Αναστασιάδη να κραδαίνει σαν όπλο εξευτελισμού της πολιτικής αξίας του Έλληνα πρωθυπουργού το επανεκδοθέν ”πορτραίτο” της συνέντευξής του με τους βαρύτατους χαρακτηρισμούς εναντίον του…