Αποχή, όπλο μαζικής νοθείας των εκλογών στα χέρια των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης

Τα αδιαμφισβήτητα επίσημα στοιχεία, σχετικά με την διαχρονική αποχή και τον ρόλο της στην αλλοίωση της λαϊκής βούλησης μας τα παρέχει το ίδιο το υπουργείο Εσωτερικών.

Βάσει αυτών, στις Εκλογές του 2019, ψήφησε μόνο το 57,78% των Ελλήνων πολιτών που έχουν δικαίωμα ψήφου, ήτοι 5.769.644. Άρα, το 100%, των εχόντων δικαίωμα ψήφου είναι 9.985.538.

Αποχή επέλεξαν 4.215.894 που ενώ είχαν δικαίωμα ψήφου ΔΕΝ το άσκησαν.

Το 2019, η κυβέρνηση της ΝΔ ψηφίστηκε από 2.251.618 πολίτες οι οποίοι αντιστοιχούν μόνο στο 22,5% επί του συνόλου των 9.985.538 ψηφοφόρων.

Αντιστοίχως, στις Εκλογές του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε 1.926.526 ψήφους, δηλαδή ποσοστό 19,2%, επί του συνόλου των εχόντων δικαίωμα ψήφου.

Παραβλέποντας αυτή την κραυγαλέα Αποχή η ΝΔ καυχήθηκε, ότι έλαβε ποσοστό 39,85% στις Εκλογές του 2019, ενώ στην πραγματικότητα το ποσοστό της ήταν 22, 5%(!), το οποίο σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί πλειοψηφία στο σύνολο των Ελλήνων πολιτών. Το αντίστοιχο «κυβερνητικό» ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μικρότερο.

Και τα δύο αυτά κόμματα σχημάτισαν κυβερνήσεις φανερής λαϊκής μειοψηφίας. Κι όμως το Σύστημα της Μεταπολίτευσης τις επέβαλε στον λαό και την χώρα με τις πάγιες αντιλαϊκές και αντιδημοκρατικές μεθόδους δεκαετιών, μεταξύ των οποίων και η Αποχή.

Στα 50 χρόνια Μεταπολίτευσης ουδέποτε ετέθη ζήτημα ακυρότητας των εκλογών στις περιπτώσεις που η μεγάλη Αποχή δημιουργεί άκρως αντι-δημοκρατικές κυβερνήσεις μειοψηφίας. Αυτό, ειδικά ως προς τα αντιπολιτευόμενα κόμματα, αποδεικνύει συνενοχή.

Τα τελευταία χρόνια καταγγέλλεται συχνά στα ΜΜΕ μια ακόμη δομική μέθοδος νοθείας η οποία σχετίζεται άμεσα, αφενός με τις δύο ιδιωτικές εταιρείες εξαγωγής των εκλογικών αποτελεσμάτων. Και, αφετέρου, με τα «κακόφημα» tablets που επιβάλλει… η εκάστοτε κυβέρνηση, τα οποία κατηγορούνται ότι συμμετέχουν στην ηλεκτρονική αλυσίδα ενός περίεργου λογισμικού που, ενδεχομένως, αλλοιώνει τα εκλογικά αποτελέσματα.

Επ’ αυτού δεν γνωρίζουμε εάν έγινε ποτέ αιφνίδια εισαγγελική έρευνα την νύχτα καταμέτρησης των ψήφων, ώστε να διαπιστωθεί εάν οι 100, π.χ., ψήφοι κάποιου εκλογικού τμήματος μετρήθηκαν –στο τέλος της ηλεκτρονικής διαδρομής τους– είτε σαν 150… είτε σαν 50…

Η ανάπτυξη όλων των τρόπων νόθευσης της βούλησης του λαού, όπως οι ποικίλοι εκβιασμοί, η εξαγορά ψήφων, η Αποστασία…, κλπ, ξεπερνά κατά πολύ τα όρια του παρόντος κειμένου.

Τι προβλέπει το Σύνταγμα

Το άρθρο 51 παρ. 5 του Συντάγματος ορίζει ότι «η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι υποχρεωτική»! Και, σύμφωνα με τις υφιστάμενες νομικές διατάξεις, προβλέπεται φυλάκιση από 1 μήνα έως 1 χρόνο και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων από 1 έως 3 χρόνια σε όποιον απέχει αδικαιολόγητα. Οι ποινές καθορίζονται από τα άρθρα 9 παρ. 5 του ν. 4255/2014 και 117 παρ. 1 και 2 του Π.Δ. 26/2012. Όμως, στην πράξη τίποτε από αυτά δεν εφαρμόζεται.

Το Σύνταγμα και οι νόμοι αποδεικνύονται βιτρίνα συστηματικής αντιδημοκρατικής παρανομίας σε ένα εν δυνάμει διαρκές «πραξικόπημα».

Μετά το 1974 η γνωστή οικογενειοκρατική, κληρονομική Κομματοκρατία και οι συνοδοιπόροι της ποδηγέτησαν την Αποχή σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, χρησιμοποιώντας το κυρίαρχο γκεϊμπελίστικο σόφισμα του Δικαιωματισμού, δηλαδή την μισή αλήθεια, που λέει ότι: «μπορεί η ψήφος να είναι ‘‘δικαίωμα’’ και ταυτόχρονα ‘‘υποχρέωση’’, αλλά ως ‘‘δικαίωμα’’ δεν μπορεί να υπόκειται σε κυρώσεις» (!).

Το ότι με το σκεπτικό τους αυτό αφήνουν απέξω… την ‘‘υποχρέωση’’ του πολίτη δεν τους απασχολεί. Την ίδια περίοδο κυριάρχησε το να μην επιβάλλονται ποινές σε όποιον δεν ψηφίζει αδικαιολόγητα και έτσι αυτό το (εκ των κορυφαίων) πολιτικό αδίκημα νομιμοποιήθηκε απολύτως!

Η αποχή ως εργαλείο διαρκούς εκτροπής

Η αποχή στα χέρια όλων των κυβερνήσεων, 1974-2023, αναδείχθηκε ως το πιο διαδεδομένο και εύκολο όπλο ουσιαστικής νοθείας και χειραγώγησης των Εκλογών. Τα κόμματα του Ενιαίου Κυβερνητισμού την διέδωσαν τεχνηέντως επειδή επωφελούνταν όταν αυτή διογκώνονταν.

Σήμερα είναι πασίγνωστο ότι η ΝΔ τάσσεται υπέρ της Αποχής των περίπου 400.000 ψηφοφόρων ενός πρόσφατα απαγορευμένου, από την ίδια…, αντιπάλου κόμματος.

Όσο επικρατούσε ο Διπολισμός ΝΔ–ΠΑΣΟΚ, και μέχρι τις εκλογές 10/10/1993, (κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου), η Αποχή κρατήθηκε σχετικά χαμηλά (20,78%). Αυτό οφείλετο αφενός στην τερατογένεση του ψηφοφόρου-Πελάτη και αφετέρου στην δόλια καλλιεργημένη προσωπολατρία, προς τους Κ. Καραμανλή Α΄ και Ανδ. Παπανδρέου.

Γενικότερα η Αποχή είχε μειωθεί στο 19,67%, με την Δεξιο-Κομμουνιστική κυβέρνηση Τζανετάκη, 18/6/1989, ενώ με την «Οικουμενική» κυβέρνηση Ζολώτα, 5/11/1989, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, σημειώθηκε και η μικρότερη Αποχή, στο 19,31%, όλης της μεταπολιτευτικής 50ετίας.

Όμως, αυτές οι δύο κυβερνήσεις ήταν η στην πράξη εφαρμογή του Ενιαίου Κυβερνητισμού, ο οποίος στις επόμενες δεκαετίες θα αποτελούσε (και αποτελεί) κοινό πολιτικό δόγμα όλων των κυβερνήσεων αδιακρίτως ιδεολογίας.

Ωστόσο, μετά την κυβέρνηση Ζολώτα, το πολιτικό Σύστημα αντιλαμβάνεται για πρώτη φορά, ότι δεν υπάρχει ανάγκη να «εκτίθενται», «Δεξιοί», «Σοσιαλιστές» και «Κομμουνιστές» σε κοινή κυβέρνηση, αφού η κοινή πολιτική, π.χ.: Κυπριακό μετά τον Αύγουστο του 1974 με το ολέθριο «η Κύπρος κείται μακράν», ο μη ανοιγόμενος Φάκελος, τα Ίμια, τα Μνημόνια, η διεθνώς παράνομη «Συμφωνία των Πρεσπών», και άλλες εθνοβλαβείς πολιτικές, μπορούσαν κάλλιστα να εφαρμόζονται από οποιαδήποτε κυβέρνηση σχηματίσουν κόμματα, φαινομενικά διαφορετικής ιδεολογίας, τα οποία όμως συμφωνούν σε όλα τα κρίσιμα εθνικά θέματα είτε εσωτερικής είτε εξωτερικής πολιτικής.

Ιστορικό σημείο έναρξης ανόδου της Αποχής, στο 23,56%, είναι οι εκλογές της 22ης/9/1996 (κυβέρνηση Σημίτη). Οι ακραία νεο-φιλελεύθερες, υπερ-καπιταλιστικές, φιλοαμερικανικές, φιλογερμανικές και φιλοτουρκικές πολιτικές Σημίτη, εξυπηρέτησαν μεν μόνο τους ξένους και έβλαψαν κατάφωρα την χώρα μας, αλλά οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ έκτοτε άρχισαν να απομακρύνονται από το κόμμα τους, όπως και γενικότερα οι ψηφοφόροι από την κάλπη.

Ο Ενιαίος Κυβερνητισμός μέχρι σήμερα βελτίωσε τις τεχνικές του για ελεγχόμενη αυξομείωση της Αποχής, η οποία συνδυάστηκε καταλυτικά με έντεκα (11!) αλλαγές καλπονεθευτικών εκλογικών νόμων. Έντεκα!

Έτσι ουδέποτε επιβλήθηκε η Απλή Αναλογική ως μόνιμο εκλογικό σύστημα, φυσικά πλαισιωμένο με τις συνακόλουθες δομικές αλλαγές στην διακυβέρνηση του Κράτους. Όπως, κατ’ ελάχιστον…, η απολύτως ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, η αληθώς Δημοκρατική αναμόρφωση του Συντάγματος, η αξιοκρατική εκλογή Ανωτάτου Πολιτειακού Άρχοντος και τα άξια λόγου καθήκοντά του, η δίκαιη στελέχωση όλων των κρατικών λειτουργών, η κατάργηση του επαίσχυντου νόμου περί ευθύνης υπουργών και πολλά άλλα.

Ως προς αυτό το τελευταίο αξίζει πιστής αντιγραφής ο νόμος της Δημοκρατίας στην Αρχαία Ελλάδα, δια του οποίου οι καταχραστές δημόσιου χρήματος υποχρεώνονταν να αποζημιώνουν το κρατικό ταμείο με το δεκαπλάσιο των κλαπέντων.

Το επιχείρημα, ότι «η Απλή Αναλογική, ως μόνιμο εκλογικό σύστημα οδηγεί σε ακυβερνησία, διότι δεν συμφωνούν τα κόμματα μεταξύ τους» είναι απολύτως σαθρό, καθώς το διαψεύδουν οι κυβερνήσεις κρίσιμου χαρακτήρος που δημιουργήθηκαν μεταπολιτευτικά από διάφορα κόμματα και μάλιστα απολύτως αντιθέτου ιδεολογίας, κάποιες από τις οποίες ήδη προαναφέρθηκαν.

Ο λαός συνειδητοποιεί την πρωτοφανή πολιτική κρίση και ακραία κατάπτωση του πολιτικού Συστήματος, η οποία από γενέσεως Δημοκρατίας στην χώρα μας ποτέ άλλοτε δεν διάρκεσε επί 50 συνεχόμενα χρόνια.

Πασιφανές αποτέλεσμα αυτής είναι το γεγονός ότι μεταξύ των ετών 2015–2019 η Αποχή έφτασε στο υψηλότερο επίπεδο, καθώς κορυφώθηκε με πρωθυπουργούς, τους: Αλ. Τσίπρα (ποσοστό Αποχής 43,43%) στις εκλογές 20/9/2015, και Κυρ. Μητσοτάκης (ποσοστό Αποχής 42,22%) στις εκλογές 7/7/2019.

Ουδείς μπορεί με βεβαιότητα να προβλέψει ότι τελείωσαν οι συμφορές της Μεταπολίτευσης στην χώρα μας. Κανένας δεν γνωρίζει με βεβαιότητα, αν τα νησιά μας στο Αιγαίο μας θα βρεθούν περικυκλωμένα από «τουρκικά ύδατα», μέσω μιας εθνοκτόνου «Προσφυγής-Συνυποσχετικού» με την Τουρκία στην Χάγη, ή θα θεωρούνται πλέον «νησιά κυριαρχίας του ΝΑΤΟ», όπως δημόσια δηλώνουν επιφανείς… ελληνώνυμοι ενδοτικοί.

Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα δραματικό μεταβατικό στάδιο βέβαιης αλλαγής. Έτσι, το μόνο που μπορεί κατ’ αρχάς να βοηθήσει ώστε η χώρα μας να αρχίσει να βγαίνει από τα δραματικά της αδιέξοδα είναι η ειρηνική, αληθινά δημοκρατική, επανάσταση συνειδήσεων, με μαζική, ει δυνατόν καθολική, συμμετοχή στις κάλπες. Μόνο αν μειωθούν κατακόρυφα οι συνολικοί ψήφοι του Ενιαίου Κυβερνητισμού μπορεί κάποιος να ελπίζει ότι κάτι θα αλλάξει.

Δόξα τω Θεώ (της Ελλάδος…) υπάρχουν 35 κόμματα για να διαλέξουν οι ψηφοφόροι και να καταδικάσουν όλους εκείνους που έβλαψαν τόσο τραγικά την χώρα για ένα τόσο μεγάλο διάστημα.