Δαιδαλώδης λαβύρινθος παγιδευμένος με εκρηκτικά οι ελληνοτουρκικές σχέσεις

Δεν χρειαζόταν παρά  ένα κλικ μόνο, για να διαμορφωθεί η εντύπωση πως κάτι αλλάζει στην εξωτερική πολιτική μας μετά την επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στις ΗΠΑ. Το αν είναι απατηλή ή όχι, τυχαία ή συνειδητή η κυβερνητική στροφή απαγκίστρωσης της Ελλάδας απ’ την αποτυχημένη, ”κατευναστική” πολιτική του σημιτικού παρελθόντος, θα αποδειχθεί στη συνέχεια.

Προς ώρας, πάντως, μας καθιστά μάρτυρες πρωτόγνωρων καταστάσεων στο θέμα αυτό. Μάρτυρες του κλιμακούμενου εκνευρισμού σε βαθμό παραληρήματος της Τουρκίας και του Προέδρου της, σαν συνέχεια εκείνου που εκδηλώθηκε μετά τις αμυντικές συμφωνίες Ελλάδας-Γαλλίας και Ελλάδας-Αμερικής, οι οποίες άνοιξαν το δρόμο της διπλωματικής μας κινητικότητας.

Κινητικότητας η οποία είχε σαν αποτέλεσμα τη συνάντηση Μητσοτάκη-Μπάιντεν στις ΗΠΑ και την ομιλία του πρωθυπουργού στο Κογκρέσο, κλειδί επιτάχυνσης των εξοπλιστικών μας πρωτοβουλιών — πέραν των διπλωματικών — για περαιτέρω αναβάθμιση των ΕΔ της χώρας.

Πρωτοβουλιών οι οποίες διαφοροποιούνται απ’ όλες τις προηγούμενες, γιατί γίνονται όχι με ύφος ικέτη από την μεριά μας, αλλά με ύφος αυτοπεποίθησης και αποφασιστικότητας για αποκατάσταση της αλήθειας γύρω απ’ το ποιος έχει το δίκιο και ποιος το άδικο στην ελληνοτουρκική κρίση.

Η επικοινωνιακή αλλαγή (που μακάρι να κρύβει και αλλαγή στη στρατηγική μας) ξάφνιασε δυσάρεστα την Τουρκία, η οποία — λόγω της κατευναστικής μας πολιτικής — έμαθε να εκλαμβάνει την ”αυτοσυγκράτηση” και την ”ψυχραιμία” μας για δειλία. Δειλία προ της δύναμης της πυγμής της και του εκφοβιστικού casus belli της, προ του οποίου δείχναμε έτοιμοι να υποταχθούμε αποδεχόμενοι τα αιτήματά της.

Η εικόνα της φοβικής και καχεκτικής ”Ψωροκώσταινας” Ελλάδας, την οποία αντιμετώπιζε η αναθεωρητική Τουρκία ως χώρα περιορισμένης άσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων και κυριαρχίας, άρχισε ευτυχώς να θολώνει λόγω της αλλαγής ύφους και της (καθυστερημένης) αφύπνισης και αποφασιστικότητας των κυβερνώντων στις διεθνείς επαφές τους.

Κι αυτό είναι που ενοχλεί αφάνταστα τον γείτονα εξ Ανατολών. Τον ενοχλεί και τον εκνευρίζει αφάνταστα. Γι’ αυτό άφησε κατά μέρος τους φιλιππικούς κατά Αμερικανών και Ευρωπαίων και άνοιξε πυρ ομαδόν κατά της Ελλάδας, με αφορμή την διεθνοποίηση εκ μέρους μας  του επεκτατικού χάρτη της ”Γαλάζιας Πατρίδας”.

Η διεθνοποίηση του επεκτατικού χάρτη της ”Γαλάζιας Πατρίδας” των Τούρκων έχει κάνει πυρ και μανία τόσο τα ΜΜΕ της Τουρκίας, όσο και τον Ταγίπ Ερντογάν ο οποίος εξαπολύει μύδρους απαξίας και κατηγοριών καθημερινά κατά του Έλληνα πρωθυπουργού και της Ελλάδας.

Την έκρηξη επιθετικότητας των Τούρκων σε βάρος της χώρας μας την απογείωσε φυσικά η πρόοδος της Ελλάδας στο πεδίο των εξοπλισμών, που τείνει να αποσταθεροποιήσει επικοινωνιακά, διπλωματικά και στρατιωτικά την Τουρκία.

Έτσι, σε κάθε αφορμή, ο νεοοθωμανός ”σουλτάνος” δεν παύει να εκδηλώνει τον εκνευρισμό του, καθώς η αλλαγή τακτικής μας έχει επιπτώσεις στο πολιτικό του στοίχημα για νίκη του AKP στις εκλογές του επόμενου χρόνου και απόλυτη κυριαρχία του ίδιου στο πολιτικό σκηνικό της Τουρκίας.

Κυριαρχία  που θα του δώσει τη δυνατότητα να εφαρμόσει τα μεγαλοϊδεατικά σχέδιά του (2023, 2053-2071) και να καθιερώσει την Τουρκία ως Περιφερειακή δύναμη ισχύος στην Μεσόγειο με γεωπολιτική επιρροή σε όλες της ηπείρους…

Η παρόξυνση των γεωπολιτικών ανταγωνισμών την τελευταία διετία και κυρίως η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έχει ανεβάσει στο κατακόρυφο τις αναθεωρητικές βλέψεις του Τούρκου Προέδρου με πλαίσιο την ”Γαλάζια Πατρίδα”.

Το δόγμα δηλαδή  ”Mavi Vatan” της τουρκικής πολιτικής, που έχει σαν κορυφαίο υποστηρικτή του τον απόστρατο αντιναύαρχο Τζιχάτ Γιαϊτζί και στηρίζεται σε σχέδιο τριών σταδίων με στόχο την επέκταση των ΤΧΥ στα 12 νμ σε όλο το Αιγαίο.

Στο πρώτο στάδιο ο επιδιωκόμενος στόχος των Τούρκων είναι η αύξηση των χωρικών υδάτων της Τουρκίας στην Κρήτη και τα Αντικύθηρα. Στο δεύτερο η αύξηση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια μεταξύ Κρήτης – Αντικυθήρων και Πελοποννήσου. Και στο τρίτο η άμεση αντίδρασή τους στην απόπειρα της Ελλάδας για αύξηση των χωρικών της υδάτων στα 12ν.μ, κάτι που επιδιώκουν οι ίδιοι για λογαριασμό τους.

Το κακό για μας είναι ότι το πλαίσιο της ”Γαλάζιας Πατρίδας” των Τούρκων υπερβαίνει τους πολιτικούς τους διαγκωνισμούς εν όψει της αμφίρροπης εκλογικής αναμέτρησης του 2023, καθώς  ο πόθος της πραγμάτωσης του ονείρου για ένοπλη διεκδίκηση των ελληνικών κεκτημένων του μισού Αιγαίου έχει συνεπάρει όλους τους πολιτικούς αντιπάλους του Ταγίπ Ερντογάν.

Έτσι, οι Νταβούτογλου, Ακσενέρ, Μπαχτσελί, Κιλιτσντάρογλου και λοιποί παρατάσσονται σε κοινές θέσεις μάχης με εκείνον απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο, πράγμα που χαροποιεί και αγχώνει ταυτόχρονα τον Τούρκο Πρόεδρο, γιατί τον πιέζει να πάρει αποφάσεις επί του πεδίου…

Ας σημειωθεί ότι πιέσεις προς αυτήν την κατεύθυνση ασκούν και πρώην πολιτικοί, στρατιωτικοί εν αποστρατεία και Αξιωματούχοι της γείτονος, με τελευταία την επιθετική θέση-πρόταση του πρώην ΥΠΟΙΚ της Τουρκίας το 2002 Masum Turker, ο οποίος είπε στο τουρκικό κανάλι CNN TURK ότι σε κάποια ελληνικά νησιά πρέπει να γίνει ”επιχείρηση εκκαθάρισης”. Να γίνει δηλαδή απόβαση, έστω κι αν υπάρχει το ρίσκο να μετατραπεί αυτή σε γενικευμένο πόλεμο Ελλάδας-Τουρκίας.

Όλα αυτά εκστομούνται με περίσσια θρασύτητα, φυσικά, σε περίοδο κατά την οποία η Ελλάδα κερδίζει πόντους αξιοπιστίας έχοντας στο πλευρό της εταίρους και συμμάχους, ενώ η Τουρκία βρίσκεται σε συνεχή οικονομική περιδίνηση λόγω συναλλαγματικής κρίσης (βλ. δίνη των Erdoganomics, κατά Financial Times, 2021 και άλμα πληθωρισμού στο 73,5% τον Μάιο του τρέχοντος έτους).

Επιπλέον, πέρα από την ρευστότητα της οικονομικής πραγματικότητας στην Τουρκία, δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός ότι πήρε την κατιούσα ο βιολογικός και πολιτικός χρόνος του ηγέτη της, πράγμα που αλλάζει τα σταθερά δεδομένα του γεωπολιτικού χαρακτήρα της χώρας του καθιστώντας την ευεπηρέαστη από πολλούς παράγοντες και αστάθμητες μεταβολές οι οποίες θα εντείνουν την αστάθειά της.

Σε όλα αυτά ήρθε να προστεθεί η απομάκρυνση της Τουρκίας απ’ το πρόγραμμα των μαχητικών αεροσκαφών F35 λόγω των αμερικανικών κυρώσεων  CAATSA, πράγμα που την οδήγησε στη διεκδίκηση της επανένταξής της στο πρόγραμμα των μαχητικών πέμπτης γενιάς [Viper F-16], προκειμένου να άρει το βέτο ένταξης της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ.

Τα ως άνω δεδομένα αποδεικνύουν ξεκάθαρα ότι εντείνεται κατακόρυφα η επιθετικότητα και διεκδικητικότητα της Τουρκίας έναντι του Ελλάδας, γεγονός που την καθιστά επικίνδυνη βραχυπρόθεσμα γιατί οι απειλές της έχουν προσανατολισμό τόσο το υβριδικό (εργαλειοποίηση μεταναστευτικού στρατού για προσπέλαση των συνόρων μας), όσο και το στρατιωτικό πεδίο (προκλήσεις από αέρος και θάλασσας), πράγμα που επιβάλλει την επαγρύπνησή μας.

Γιατί, ναι μεν δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα της ελληνοτουρκικής ρήξης με δική μας υπαιτιότητα, αλλά δεν πρέπει και να υποχωρούμε… κατευναστικά — όπως κάναμε μέχρι πρότινος — αποφεύγοντας να απαντάμε και στις λεκτικές ακόμα προκλήσεις του Ερντογάν και  των Αξιωματούχων της γείτονος.

Αποφεύγοντας να απαντάμε σε στρεψόδικες τουρκικές αναφορές περί ελληνικών παραβιάσεων του τουρκικού εναέριου χώρου, πράγμα που συνιστά κατηγορία αβάσιμη, εξωφρενική, γιατί αφορά στην πραγματικότητα το δικό μας FIR Αθηνών από 6-10 ν.μ. το οποίο δεν αναγνωρίζει ως νόμιμο η Τουρκία).

– Σαν δαιδαλώδης λαβύρινθος παγιδευμένος με εκρηκτικά ακούγονται όλα αυτά, σας ακούω να λέτε ανήσυχοι.

Κι εγώ θα συμφωνήσω μαζί σας ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις έχουν χτυπήσει κόκκινο και συντηρούν κλίμα έντασης το οποίο προαναγγέλλει καυτό καλοκαίρι σε δύο μέτωπα: ελληνοτουρκικά και Κυπριακό.

Το κακό είναι ότι η ένταση, πέρα από παρατεταμένη, είναι και κλιμακούμενη όσο πλησιάζουμε την 14η Ιουνίου, ημέρα Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, όπου αναμένεται να υπάρξουν διεργασίες και διαξιφισμοί μεταξύ Συμμαχίας-Τουρκίας, για να μην ασκήσει η δεύτερη βέτο (όπως προανήγγειλε) στη διεύρυνση με τη Φινλανδία και τη Σουηδία.

Το άλλο κακό είναι ότι, πέρα απ’ την αναβάθμιση των εξοπλιστικών της από τις ΗΠΑ, η Τουρκία ζητά ιμπεριαλιστικά ανταλλάγματα. Και το χειρότερο  — στα καθ’ ημάς, τουλάχιστον — συνδέει το βέτο στη διεύρυνση της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας με την αναγνώριση του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους από αυτήν.

Κάτι που δεν αποκλείεται να έχει και συνέχεια, αν κρίνουμε απ’ τις λυσσαλέες επιθέσεις του Ερντογάν και των συνεργατών του εναντίον μας. Επιθέσεις που έχουν αναγορεύσει σε μεγάλο αγκάθι των ελληνοτουρκικών σχέσεων την αποστρατιωτικοποίηση μεγάλου αριθμού ελληνικών νησιών του Αιγαίου (βλ. παράνομες διεκδικήσεις σε βάθος δεκαετιών).

Το θάρρος που έγινε θράσος, ήταν ανέκαθεν κύριο χαρακτηριστικό της Τουρκίας στην ιστορική πορεία της. Για την διαιώνιση όμως αυτού δεν ευθύνεται μόνο η ίδια, αλλά και όσοι εντός της Ευρώπης (ΝΑΤΟ-Ε.Ε) και πέραν του Ατλαντικού (ΗΠΑ) φίλοι και σύμμαχοι τη στηρίζουν και την ”κανακεύουν” αποδεχόμενοι υποκριτικά τον ρόλο της ως… ειρηνοποιού-διαμεσολαβήτριας στο ουκρανικό ζήτημα, αν και είναι εισβολέας η ίδια…