«Βιασμός 17χρονης από αλλοδαπό στον Άγιο Παντελεήμονα», «ομαδικός βιασμός από ομάδα αλλοδαπών», «ανήλικοι αλλοδαποί μαχαίρωσαν νεαρό».
Ο κατάλογος είναι μακρύς, μια μικρή σταχυολόγηση των τελευταίων ημερών αποτελούν τα παραπάνω.
Και όμως το μεταναστευτικό στην προεκλογική περίοδο δεν υπήρχε καθόλου, σχεδόν, στην προεκλογική ατζέντα. Παρόλα τα εγκλήματα, τα γκέτο ανομίας, την αντικατάσταση πληθυσμού, τις ροές στα σύνορα που δεν σταματούν.
Λες και κάποιο αόρατο χέρι, ταυτίζει την προεκλογική πραγματικότητα με την θέση του κ. Μηταράκη ότι «το μεταναστευτικό δεν απασχολεί πλέον κανέναν».
Τα κόμματα που συμμετέχουν σίγουρα λοιπόν δεν τα απασχολεί. Η ΝΔ το προσπέρασε σε 10, κυριολεκτικά, αράδες. Η κάθε έκφανσης αριστερά, τα γνωστά της περί δικαιωμάτων.
Ο Βελόπουλος το θυμήθηκε στο τέλος, αλλά τα στερνά δεν ξεχνούν τα πρώτα. Οι υπόλοιποι αναφέρθηκαν σε οικονομικές πτυχές του προβλήματος και άλλοι θυμήθηκαν τους «μετοίκους », γιατί φοβούνται να πουν το πρόβλημα με το όνομα τους .
Όμως το μεταναστευτικό δεν είναι οικονομικό πρόβλημα, είναι πρωτίστως Εθνικό και κοινωνικό. Γιατί σε αυτές τις εκλογές θα ψηφίσουν δεκάδες χιλιάδες αλλοδαποί που οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών τους έδωσαν το δικαίωμα να αποφασίζουν για το μέλλον μας.
Στην Α Αθηνών, μόνο και σύμφωνα με έρευνα της «Εστίας», αυτοί ανέρχονται σε 43.000.
Γι’ αυτό και η πληθώρα υποψηφίων αλλοδαπής καταγωγής στα ψηφοδέλτια των κομμάτων εξουσίας και όχι μόνο.
Γίναμε Ευρώπη θα πει κάποιος. Ναι, αυτή την Ευρώπη στην οποία η ψήφος των μεταναστών κρίνει και το ποιος θα κυβερνήσει. Ε λοιπόν να μας λείπει αυτή η πρόοδος, αυτή η ενσωμάτωση με το ζόρι, αυτή η αντικατάσταση, αυτή η αλλοίωση των αποτελεσμάτων.
Βέβαια, για να πούμε και την αλήθεια, έβαλε και η κυβέρνηση Μητσοτάκη το χέρι της.
Με τις τροπολογίες της και τις με κάθε τρόπο και μέσο απαγόρευση πατριωτικών κομμάτων που θα μπορούσαν να δώσουν έναν αντιμεταναστευτικό τόνο σε αυτές τις εκλογές.
Το αν αυτά τα κόμματα, με τα λάθη, τις επιμονές τους και την έλλειψη αντανακλαστικών τους, έβαλαν τα χεράκια τους και έβγαλαν τα ματάκια τους, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Την οποία θα την πούμε ίσως, άλλη φορά.
